Beato!
Każdy ma prawo popełniać błędy. Ale musi ponosić też konsekwencje. Na Twoim miejscu pokażałbym mu czerwoną kartkę.

Jesteś młoda i mądrzejsza o to bolesne doświadczenia.
Moja rada: miej oczy otwarte, ale nie daj się ponieść gorączce poszukiwania kandydata na męża.
Samo to na ciebie spadnie, nawet nie będziesz wiedziała kiedy (tak było ze mną). Tylko bądź otwarta i nie twórz sobie swojego ideału. Niech twoim ideałem będzie ten, którego poznasz (czyli: ideał twórz pod człowieka z krwi i kości, bo człowieka nie da się stworzyć pod ideał).

Znajdź sposób radzenia z samotnością. Mimo, że doskwiera, ludziom pokazuj uśmiechniętą buzię. Nic tak nie ostrasza jak cierpiętnictwo. Zaakceptuj swoją trudną sytuację i zachowaj nadzieję i pogodę ducha.

Zobaczysz, będzie dobrze. Pomódl się o dobrego męża. Najlepszego dla Ciebie.

PS. Dwa lata to w cale nie za długo!! W tym wypadku okazało się że czas był na tyle długi, by wyszły z ukrycia rogi. Nie ma czegoś takiego zerwanie ze sobą z powodu "przechodzenia".

Jedne małżeństwa się rozpadają, inne trwają...
Zawsze należy być dobrej myśli, że to nasze przetrwa.

Bo co, bo jest wyjątkowe, dlatego, że jest nasze?

Nie. Dlatego, że zakładając rodzinę wietrząc z góry przegraną, sami do tej przegranej się przyczyniamy.
Najlepszym (jeśli nie jedynym) fundamentem trwałości małżeństwa jest Bóg.

A to mi się już nie podoba. Ja nie chcę być kochany dla tego, że Bóg tak kazał, tylko dla tego, że ktoś mnie lubi... Na miłość 'bo tak kazali' to ja mogę sobie komputer bardzo łatwo zaprogramować... Od człowieka czegoś innego bym oczekiwał...

Ludzie nie zakładają rodziny zakładając przegraną. Zakładają ją, bo się kochają, chcą być razem, slubują sobie przed Bogiem milość na całe życie.
A po kilku, kilkunastu latach jedna strona mówi: wiesz zakochałem się, nasze małżeństwo to pomyłka, za którą nie mam zamiaru płacic całe życie. Bywaj.
I tyle go widzieli.

Jakiś straszny defetyzm przez Ciebie Kropka przemawia. Wiadomo, zdarzają się takie sytuacje, ale nie ma żadnej reguły na to. Małżeństwa nie rozpadają się dlatego, że się rozpadają i już. Zawsze są jakieś powody. Poza tym nie slyszalem o nagminnie rozpadajacych sie malzenstwach po kilkunastu latach. Oczywiscie, sa nieszczescia, ale jest tez duzo szczesliwych rodzin. Oczywsicie, nie ma ludzi idealnych, klotnie sie zdarzaja i trudnosci, ale wtedy mozna wlasnie przekonac sie o milosci.

Oj tak tak.
Są powody. Jedno lub drugie się zakochało. I już. Co takiemu zrobisz?

Dobrze zdawać sobie sprawę z takiego ryzyka i je ograniczać. Przede wszystkim umacniać więź małżeńską, ale też starać się kontrolować swoje uczucia. I przy wyborze tej drugiej "połówki" też brać pod uwagę, na ile jest ona osobą poczytalną.

Brak poczytalnosci może wyjść nawet po dłuższym stażu małżeńskim.

Ja tutaj sobie tak teoretyzuję, ale to sa przypadki konkretnych małżeństw, które znam.

Swoje uczucia, to ja sobie moge kontrolowac. Tylko, żeby druga strona też zechciała je kontrolowac.

SweetChild dobrze gada, ryzyka nie wyeliminujesz, ale możesz je minimalizować. Aczkolwiek zawsze chyba jednak warto być przygotowanym na to, że coś się nie uda, pomimo naszych starań. Co wtedy? Trzymać takie sztuczne małżeństwo na siłę, czy po prostu wiedzieć, kiedy dać sobie z tym spokój i próbować ponownie?

Ślub kościelny wyklucza próbowanie ponowne.

A poza tym, próbuj sobie ponownie z bagażem doświadczeń z poprzedniego związku, a do tego bagażu dołóż jeszcze dziecko/dzieci.

Z tego co wiem wyklucza jedynie ponowne branie ślubu kościelnego, to wszystko.


No łatwo nie będzie. Ale jednak może przecież dojść do sytuacji, z której lepszego wyjścia nie będzie... Oczywiście nie ma co pochopnie się na to decydować...

Wyklucza ponowny związek. Wykląć z Kościoła nikt Cię nie wyklnie, ale rozgrzeszenia nie dostaniesz.

Lepszym, a przynajmniej pewniejszym wyjściem może być bycie singlem.

Ja też znam takie przypadki, ale znam też udane małżeństwa do grobowej deski. Czyli nie jest to niemożliwe.

Jak już pisał -oflik-, ryzyka nie można całkowicie wyeliminować, chociaż należy je zminimalizować. Poza tym nalezy rozpatrzeć warianty alternatywne i ocenić potencjalny zysk w każdym z nich. Jeśli ktoś uważa, że jego powołaniem jest małżeństwo, to będzie skłonny zaakceptować wyższe ryzyko z tym związane.

Oczywiście trzeba mieć też szczęście, ale temu szczęściu niekiedy trzeba pomóc. No i rzeczywistość jest tak zaskakująca, że dalece przerasta wszelkie złote rady.