Rozwój duchowy to rozwój duchowy, nawet ateiści się rozwijają w jakimś metafizycznym sensie A więc jak u netoperka - Mistrz i Małgorzata i oczywiście Terry Prattchet - jak ktoś pojmie, że chaos pokonuje porządek poniważ jest lepiej zoorganizowany to świat wydaje się prostszy


Crosis

Jak ateista przeżywa rozwój duchowy to zaczyna wierzyć.

hitman, kwestia definicji rozwoju duchowego - ja to określam jako rozwój przekonań, rozwój nastawienia do życia, miłości - całego otaczającego nas świata. Zmiany wrażliwości itd itd. Wierzący robi to w oparciu o swojego boga, a ateista w oparciu o to, co mu się tam zakołata. W moim przypadku jest to zazwyczaj człowiek i miłość do życia.


Crosis

Potocznym - nie koniecznie najwłaściwszym - sposobem rozumienia duchowości jest utożsamianie jej z religijnością. Przymiotnik "duchowy" miałby tu być zarezerwowany do sfery zjawisk związanych z praktykami określonego systemu religijnego. W tej kategorii ofertę wsparcia duchowego stanowi np. uczęszczanie na mszę, do spowiedzi. Idzie za tym założenie, że to w kościele człowiek uzyskuje wiedzę na temat tego, jak powinno się żyć, jakich norm moralnych i w jaki sposób przestrzegać. Rola specjalisty od spraw duchowych przypada tu duchownemu, spowiednikowi.
Inna definicja duchowości wynika z utożsamiania rozwoju duchego z osiąganiem dojrzałości poprzez stopniowy rozwój hierarchii potrzeb w takim kierunku, aby nie dominowały w niej potrzeby typu podstawowego, wymuszanego przez fizyczność i emocjonalność egocentryczną a pojawiały się potrzeby wyższego rzędu, kontaktu z pięknem, dobrem, wykraczania poza siebie, altruizmu, potrzeba twórczości. Przykładem tego typu podejścia jest chociażby koncepcja Abrahama Maslowa, gdzie szczytowym etapem rozwoju człowieka jest zaspokajanie potrzeby samorealizacji, osoby samorealizujące się są zarazem dojrzałe i zdrowe. Urzeczywistnianie potrzeby samorealizacji oznacza koncentrację na świecie zewnętrznym w sposób niewartościujący i nieselektywny. Samorealizacja jest wartością samą w sobie, integruje wszystkie poziomy funkcjonowania osoby, a zarazem pozwala na niezagrażającą integrację ze światem zewnętrznym. Maslow badając cechy wspólne osób, które uznał za w pełni zdrowe, a więc twórcze, wyróżnił kilka wspólnych charakterystyk: niezależność, nastawienie zadaniowe, realizm a jednocześnie spontaniczność, przeżycia mistyczne i zdolność do nawiązywania głębokich związków z innymi.
Samorealizacja, tendencja samoaktualizacyjna jest kategorią, którą posługiwali się psychologowie humanistyczni, aby opisać model zdrowego człowieka. Psychologia humanistyczna widziała sens bytu człowieka w życiu w zgodzie ze sobą, zdolności od osiągnięcia pełnego kontaktu ze swoja świadomością i swoim przeżywaniem, postulowała pełną akceptację tego, jakim się jest, koncentracji na "tu i teraz". Doradzała, aby nie akceptować żadnego imperatywu poza własnym. Było to ściśle związane z założeniem, ze człowiek rodzi się dobry lub neutralny i dopiero wychowanie w społeczeństwie sprawia, ze pojawiają się w nim destrukcyjne dla siebie i innych tendencje. Osiągnięcie pełni rozwoju duchowego widzieli psychologowie humanistyczni w otwarciu na siebie i osiągnięciu harmonijnej, nieingerującej zgody ze światem. Duchowość człowieka realizować by się tu miała poprzez kontakt z kosmosem, wszechświatem. Była to duchowość z kręgu filozofii tao, z którego założeń czerpał obficie ten kierunek psychologii.
Innym sposobem rozumienia duchowości jest interpretowanie jej w kategoriach zdolności człowieka do pogłębionej refleksji nad własnym bytem, posiadania samoświadomości. Taki przykład rozumienia pojęcia duchowości przedstawia m.in. filozof P. Socha. Duchowość dla niego to pojęcie wielowymiarowe, obejmujące zarówno pogłębione życie religijne, obejmujące światopogląd jak i kompetencje intelektualne do rozumienia siebie i świata oraz posiadanie świadomie kształtowanego wymiaru moralnego (za E. Ładosz-Kotas TUW).
Z kolei inni, m.in. M. Dziewiecki definiują duchowość jako tę sferę funkcjonowania człowieka, w której rozgrywa się poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o sens życia człowieka, jego cel. Dojrzałą duchowość jest centralnym systemem sterującym życiem człowieka. Człowiek rozwinięty duchowo jest człowiekiem wolnym, zdolnym do dokonywania wyborów w oparciu o wyższe wartości, wykraczające poza własną, doraźną korzyść. Przy tym typie podejścia z rozwojem duchowym nieodłącznie łączy się rozwój etyczny, moralny, religijny, posiadanie czułego sumienia, zdolność do zadośćuczynienia.
Profesor Krystyna Ostrowska definiując pojęcie duchowości jako znaczący wyróżnik rozwoju duchowego wskazuje zdolność osoby dojrzałej duchowo do okazywania miłości, pojmowanej nie jako emocja, lecz jako postawa, której towarzyszą wprawdzie najrozmaitsze uczucia, ale nie są to same przyjemne, miłe, przyjemne uczucia (może to być na przykład lęk i troska o osobę kochaną) i która jest wynikiem świadomego wyboru postawy troski o innych, wykraczania poza własne dobro, poza własny interes.
Klasycy protestanccy, przykładowo Watchman Nee przedstawiają uchowość w kontekście podziału człowieka na trzy sfery: ciała, duszy i ducha, w którym dusza to emocje, procesy poznawcze, uwaga, natomiast sfera duchowa to sfera, która otwiera człowieka na kontakt z Bogiem, duch jest mieszkaniem Boga, tym terytorium, na którym człowiek spotyka się z absolutem. Zgdonie z tym podejściem u człowieka niewierzącego ta sfera jest niejako nieobudzona. Warunkiem rozwoju duchowego jest tu spotkanie z osobowym Bogiem, Jezusem i oddanie mu swojego życia, jednym słowem świadome podjęcie decyzji o życiu zgodnie ze wskazaniami Biblii. Rezygnacja z wolności pojętej jako zaspokajanie własnych potrzeb w kierunku wyboru wolności polegającej na szukaniu i wypełnianiu woli bożej we własnym życiu. Można tu wyraźnie dostrzec zbieżność z tym, co mówi Fromm opisując prawdziwą wolność jako dobrowolne i z własnego wyboru przyjęcie uświadomionej konieczności.
Na odrębną uwagę zasługuje duchowość AA. Nie ma wątpliwości, że filozofia rozwoju człowieka opisana w Dwunastu Krokach jest filozofią rozwoju duchowego. Na tym przykładzie dość wyraźnie można zauważyć pewien typowy błąd, który popełnia się niekiedy utożsamiając duchowość z religijnością. Nie ma wątpliwości, ze AA wskazuje kierunek rozwoju duchowego i nie ma również wątpliwości, że nie jest to duchowość chrześcijańska a być może w ogóle nie jest to duchowość religijna. Duchowość chrześcijańska w centrum stawia oddanie swojego życia osobowemu, konkretnemu Bogu. Duchowość AA kładzie nacisk na poddanie się jakiejś Sile Wyższej, jakkolwiek byśmy ją pojmowali, może to być nawet grupa AA. Wspólnym elementem jest poszukiwanie znaczenia i sensowności poza sobą samym.
Ten bardzo pobieżny przegląd podejść do pojęcia duchowości pokazuje, że można doszukiwać się pewnych wspólnych cech w różnych definicjach duchowości. Jedną z głównych cech wspólnych jest zapewne postrzeganie przez różnych autorów duchowości jako tej sfery, w której znaleźć można odpowiedź na pytanie o sens życia. Widać też wyraźnie, że rozwój sfery duchowej jest tym warunkiem, który sprawia, że człowiek jest zdolny do twórczego, konstruktywnego życia, jest niejako przeciwieństwem pogrążania się w destrukcji, związanej nieodłącznie z uzależnieniem. Na tej lub innej drodze rozwój duchowy jest wiązany z rozwojem hierarchii wartości i człowiek etyczny to człowiek rozwijający sferę ducha. Jednak związe ten widziany jest dwojako: jedni sądzą, że to poprzez stopniowy rozwój hierarchii wartości, świadomy wysiłek porządkowania etycznego swojego życia człowiek osiąga rozwój duchowy. Inni sądzą, że jest odwrotnie: to rozwój ducha wtórnie wpływa na porządkowanie hierarchii wartości a samo przyswojenie i wdrażanie norm nie jest jeszcze tożsame z byciem osobą duchową. Na przykład protestanci uznający konieczność jednostkowego, indywidualnego spotkania z Bogiem widzą to w ten sposób, że najpierw następuje spotkanie z osobowym Bogiem, Jezusem, a dopiero wpływ tego uwalniającego, przemieniającego przeżycia wszechogarniającej miłości wpływa na to, ze człowiek z pomocą Boga porządkuje swoją sferę etyki.
Także kategoria odpowiedzialności za własne czyny i zdolność do przyjmowania odpowiedzialności za innych jest często wymieniana, gdy mowa o rozwoju duchowym. Dla większości autorów człowiek rozwijający się w sferze duchowej to człowiek dojrzały. Człowiek zdolny dostrzegać i przyjmować na siebie odpowiedzialność za własne złe czyny, a więc zdolny do zadośćuczynienia ale jednocześnie zdolny do oderwania się od paraliżującego poczucia winy, zaakceptowania siebie z określonym bagażem przeszłości i dokonania takiego przekształcenia przeszłości, aby pamięć o niej nie była toksyczna a raczej służyła unikaniu tych samych błędów w przyszłości. Ważna jest także zdolność nie uciekania od rzeczywistości, zdolność do zobaczenia siebie i życia wraz z jego koniecznościami w prawdzie.

Ujmę to prościej i krócej.

Rozwój duchowy zakłada istnienie "ducha". Ateiści ducha nie mają, gdyż nie zezwala im na ten zbytek ich ateistyczny (czyt. bez-bożny) pogląd na świat.
Skoro nie ma ducha w ateiście (czyt. bez-bożniku), to i nie ma się co rozwijać.
Pytanie o rozwój duchowy ateisty, jest pytaniem o coś czego nie ma. Zatem jest więc pytaniem bez sensu.

Proponuję zamknąć ten bez sensu temat.
I schować go głęboko w czeluściach archiwum forum, by zasłużonemu autorowi ujmy nie przynosił. Szkoda człowieka.

Samorealizacja jest wartością samą w sobie, integruje wszystkie poziomy funkcjonowania osoby, a zarazem pozwala na niezagrażającą integrację ze światem zewnętrznym. Maslow badając cechy wspólne osób, które uznał za w pełni zdrowe, a więc twórcze, wyróżnił kilka wspólnych charakterystyk: niezależność, nastawienie zadaniowe, realizm a jednocześnie spontaniczność, przeżycia mistyczne i zdolność do nawiązywania głębokich związków z innymi.