Śmiem twierdzić, że NIC nie usprawiedliwia wszczynania wojny. Nie widzę nic dobrego w tym, że idzie jeden z drugim zatłuc trzeciego bo tamten jest murzynem, indianinem, protestantem, katolikiem, rastafarianinem, muzułmaninem, turkiem, saracenem, czeczenem, serbem, czy kimś innym itp itd.

Czy ktoś chciałby z tym polemizować, podyskutować ?

Śmiem twierdzić, że NIC nie usprawiedliwia wszczynania wojny.

Od czasu, kiedy jesteśmy tutaj, poprzednie nasze życie jest odcięte, chociaż w niczym nie przyczyniliśmy się do tego. Niekiedy usiłujemy uzyskać pogląd na to i wyjaśnienie, zwłaszcza dla nas dwudziestolatków wszystko jest szczegolnie niejasne, dla Kroppa, Mullera, Leera, dla mnie, których Kantorek nazywa młodzieżą z żelaza. Ludzie starsi są wszyscy zespoleni silnie z tym, co było uprzednio, mają grunt pod nogami, mają żony, dzieci, zajęcia i intersy, które na tyle są mocne, iż wojna nie zdoła ich zerwać. My zaś, dwudziestoletni, mamy tylko naszych rodziców, a niektórzy dziewczynę. To nie jest wiele - gdyż w naszym wieku wpływ rodziców jest najslabszy a dziewczęta nie są jeszcze najważniejsze. (...)Nie zapuściliśmy jeszcze korzeni. Wojna uniosła nas, jak powódź.
(...)
Rozhuki granatów ręcznych walą z mocą w nasze ramion, w nogi nasze; spłaszczeni, jak koty, biegniemy porwani tą falą, kótra nas niesie, która czyni nas okrutnymi, zbójcami, zaczajonymi przy drodze mordercami, diabłami jeśli chcecie, tą falą, która pomnaża naszą siłę w trwogę iwściekłość: żądzą życia, która szuka dla nas ratunku i wywalcza go. Gdyby stamtąd nadbiegł z nimi twój ojciec, nie zawahałbyś się rzuciłbyś mu granat w pierś.
(...)
Dni są gorące, a umarli leżą nie pogrzebani. Nie możemy ich wszystkich uprzątnąć, nie wiemy, co z nimi począć. Grzebią ich granaty. Niektórym wzdymają się brzuchy, jak balony. Syczą. pierdzą i poruszają się. Gaz hałasuje w nich.
(...)
Chcemy żyć za wszelką cenę; toteż nie wolno nam się obarczać uczuciami, które może i są dekoracyjne w czasie pokoju, ale tu są stanowczo fałszywe. Kammerich nie żyje (...) Marx nie żyje, Bayer nie żyje (...) Gdybyśmy mogli ich uratować, no to co innego - choćbyśmy mieli sami zginąć, bylibyśmy zrobili wszystko, co w naszej mocy; bo go bierzemy na ambit, popełniamy największe szaleństwa; nie mamy wcale lęku - co innego strach śmierci, ale to to jest inna rzecz - fizyczna.
Lecz nasi koledzy nie żyją, nie możemy im pomóc, mają spokój kompletny - kto wie, co nas jeszcze oczekuje; więc łazikuj, bracie, śpij, albo żryj, ile się da, i chlej, i ćmij, byleby dzień nie był nudny. Życie jest krótkie.