Jumik, wiele jest obszarów aktywności ludzkiej, w których można uczynić coś złego. Nie znaczy to, że nie mamy poruszać się po tych obszarach, tylko oznacza to, że nie mamy czynić zła. Tak też człowiek może pisać publicznie swoje refleksje mimo że grozi to pychą, nie może natomiast dopuścić się pychy. Człowiek też może mieszkać z kimś innym, choć grozi to seksem przedmałżeńskiem, nie może jednak pozwolić sobie na tenże. To jest, jak mi się zdaje, myśl rozsądna.

Nie jest rozsądna. Bo implikuje to, że żadne ryzykowanie grzechu (nie ważne jak wielkie) nie jest złe samo w sobie. Tymczasem jest.

Mroczny, a co sadzisz o slowach Jezusa:

a przede wszystkim zgorszenie na pełnej linii - zarówno u tych negujących zasady Kościoła

jumik:



A czym nie-katolicy mieliby się gorszyć?

to czy sie komus podoba czy nie, nauczanie Kosciola w tej kwestii jest jednoznaczne

uwagi o naciaganiu tlumaczenia

bo albo jestem czlonkiem Kosciola i stosuje sie do wymogow moralnych (wszystkich!!), albo nim nie jestem lub nie zyje w komunii z Kosciolem.

Ta nieomylność, w którą Boski Odkupiciel zechciał wyposażyć Kościół swój w określaniu nauki wiary lub obyczajów, ma taki zakres, jak i depozyt boskiego Objawienia, który ma być ze czcią przechowywany i wiernie wykładany. Nieomylnością tą z tytułu swego urzędu cieszy się Biskup Rzymski, Głowa Kolegium Biskupiego, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych Chrystusowych, który braci swych umacnia w wierze (por. Łk 22,32), ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary i obyczajów. Toteż orzeczenia jego słusznie zwane są nienaruszalnymi same z siebie a nie na mocy zgody Kościoła, jako że ogłoszone zostały z pomocą Ducha Świętego przyrzeczoną mu w osobie św. Piotra i dlatego nie potrzebuje niczyjej aprobaty ani nie dopuszczają odwoływania się do niczyjego sądu. Wówczas bowiem Biskup Rzymski nie wyraża sądu jako osoba prywatna, lecz jako najwyższy nauczyciel Kościoła powszechnego, któremu przysługuje w szczególniejszy sposób charyzmat nieomylności samego Kościoła, wykłada naukę wiary katolickiej lub bierze ją w obronę. Nieomylność obiecana Kościołowi przysługuje także Kolegium Biskupiemu, gdy wraz z Następcą Piotra sprawuje ono najwyższy urząd nauczycielski. Orzeczeniom tym nie może nigdy zabraknąć zgody Kościoła, a to z powodu działania jednego i tego samego Ducha Świętego, dzięki któremu to działaniu cała trzoda Chrystusowa utrzymuje się w jedności wiary i czyni w niej postępy.
Kiedy zaś czy to Biskup Rzymski, czy Kolegium Biskupie z nim razem wydają jakieś ostateczne orzeczenie, czynią to zgodnie z samym Objawieniem, przy którym wszyscy mają obowiązek stać i do którego mają się stosować. Objawienie to, na piśmie lub drogą tradycji podane, przekazywane jest w całości dzięki prawowitej sukcesji biskupiej, a przede wszystkim staraniem samego Biskupa Rzymskiego, i dzięki światłu ducha prawdy jest święcie strzeżone w Kościele i wiernie wykładane. Zgodnie zaś ze swym urzędem i powagą sprawy papież i biskupi pilnie dokładają starań, stosując odpowiednie środki, aby badać je jak należy i w sposób odpowiedni wyrażać, żadnego natomiast nowego objawienia publicznego, które by należało do boskiego depozytu wiary, nie otrzymują.