Moim zdaniem Biblię należy czytać od deski do deski. Jednocześnie sprawdzając co historycy i bibliści mają do powiedzenia o czasie powstania, autorze i kontekście historyczno-kulturowym.



Dlatego należy to czytać podpierając się wiedza naukową.
To bardzo zły pomysł. Ewangeliści bardzo często nawiązują do ST twierdząc że Jezus np spełnił jakieś przepowiednie. Jak się zna ST to widać że to żadne przepowiednię nie były. Albo że to wszystko grubymi nićmi szyte.

Tego to już z kompletnie odradzam. Jego interpretacje są często sprzeczne zarówno z nauką jak i nauczaniem KK, a najczęściej to w ogóle zmienia temat. Tekst jest o wymordowaniu dzieci a on doszukuje się tam metaforycznego znaczenia.


Nie. Biblia przedstawia Boga dokładnie takim jakim Boga wyobrażało sobie społeczeństwo. Dla nich np. wymordowanie obcego narodu było pozytywne. Oczekiwali że ich Bóg będzie ich wspierał w wojnach.


Większość biblistów uważa że liczba mnoga to jest pluralis maiestatis. Po prostu forma gramatyczna mająca podkreślić godność.

Nie jest też wykluczone, że jest to zaszłość z czasów kiedy religia Izraelitów była politeistyczna. Jahwe/Elohim miał nawet żonę Aszerę. Generalnie w pierwszych księgach Biblii widać że inni bogowie to są prawdziwi bogowie, tylko mniej potężni od Jahwe. W Księdze Rodzaju 6 jest też mowa o synach Elohima którzy brali sobie córki człowieka za żony.
Co prawda w czasach Pierwszej Światyni, kiedy Księgę Rodzaju spisano, to promowany był wyłączny kult Jahwe ale to był raczej henoteizm niż monoteizm.

Dlatego właśnie Biblię należy czytać od początku i znając kontekst historyczny.

Warto czytać też dużo łatwiejsze rzeczy niż Biblię, np. Ojców Kościoła,
np. Suma św, Tomasza z Akwinu

Biblię należy czytać, pamiętając, że jest to sposób, jaki wybrał Bóg, aby komunikować nam prawdy o sobie.
Uczynił to możliwie prostym językiem słów i czynów Jezusa, swojego Syna, a wcześniej proroków (por. Hbr. 1,1-2)
Kiedy ktoś czyta ewangelie, jest w stanie je rozumieć, nawet bez zewnętrznych pomocy. Ale te podstawowe pomoce są zazwyczaj dołączone do większości współczesnych wydań Biblii.
Gdy zaczynamy w Biblii pewne rzeczy rozumieć, to przez wytrwałą lekturę możemy ten obszar zrozumienia poszerzać.

Jeśli zaczniemy (co odradzam) od Starego Testamentu, w którym od poczatku rozumiemy mniej, to stajemy się wkrótce całkowicie uzależnieni od "naukowych" komentarzy i opracowań. Ich poziom bywa różny. Można trafić na dobry przewodnik, ale to jest stosunkowo trudne. Podstawowe kryterium jest takie, czy autor jest osobą nawroconą i wierzącą, bo to są podstawowe kwalifikacje, by ktoś "widział królestwo Boże" (por. J. 3,3), oraz by sprawy duchowe nie były dla niego głupstwem (por. 1 Kor. 2,14). Często autorami "naukowych" opracowań bywają osoby bez duchowych kwalifikacji. Mogą być nawet zawodowymi teologami, albo duchownymi, ale ich uwagi mogą nie być pomocne, jeśli oni nie znają Boga.

Od którejkolwiek księgi Biblii byśmy nie zaczęli, początkowo sporo będzie tego, czego nie rozumiemy. Pamiętajmy, że uczestniczymy w ten sposób w dialogu z Bogiem:
On mówi do nas przez Pismo święte, a my odpowiadamy Mu w modlitwie.
Nie chodzi o pacierze.
We własnych szczerych słowach prośmy Go, by nas prowadził w lekturze. Gdy coś zrozumieliśmy, powiedzmy Mu to z radością. Gdy nie rozumiemy, powiedzmy Mu o tym, jak bardzo zależy nam, by rozumieć.

Nie pozwólmy, by lektura Biblii dawała nam jedynie powierzchowne, intelektualne rozumienie. Bo celem Boga jest duchowe przemienianie nas:
(16) Wszelkie Pismo od Boga natchnione /jest/ i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości - (17) aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu. (2 Tm. 3,16-17)

Przyjrzyjmy się uważniej powyższym słowom.
Bóg natchnął Pismo święte, aby w naszym życiu przynosiło pożyteczne skutki, przejawiajace się w:
- nauczaniu (słowo nas uczy, a my dowiadujemy się prawdy o Bogu)
- przekonywaniu (słowo przekonuje nas i koryguje nasze błędne myślenie)
- poprawianiu (słowo koryguje nasze błędne postępowanie, wskazuje grzech i wzywa do zerwania z nim)
- kształceniu w sprawiedliwości (słowo uzdalnia do podejmowania właściwego działania, wskazanego nam przez lekturę Pisma)
a celem tego wszystkiego jest udoskonalenie nas i przygotowanie do każdego dobrego czynu.

Taki prosty schemat czterech wyżej wymienionych elementów może być przez nas stosowany do każdej lektury Pisma.

Czy Słowo Boże nie powinno bronić się samo?

Ja też jestem zdania że Biblię należy czytać powoli ze zrozumieniem i wytrwale, także tłumaczenie i odnośniki do innych ksiąg i fragmentów, wystarczy dziennie przeczytać dwie karty, ale codziennie aby nie zapomnieć ostatniego wątku.
Wiele pracy włożono aby zbudować Biblię i ułożyć ją chronologicznie.
Nie zaczynajmy czytać Biblii ze środka, albo tylko pojedyncze tematy, bo to tak jak by Krzyżaków Sienkiewicza czytać od bitwy, albo od porwania Danusi.

Czy będę czytał Sienkiewicza od początku, środka czy końca, będę czytał fikcję. Czy fikcja czytana na wyrywki będzie mniej fikcyjna niż fikcja czytana od początku?

Fikcja to twoje wtrącenie.
Bez względu na to co będziesz czytał, czytając ze środka a nie od początku, nic nie zrozumiesz.

Aszera była boginią kananejską z mitologii ugaryckiej, podobnie jak jej mąż El (oraz późniejszy mąż Baal). Nie boginią judaistyczną, żydowską.
Choć w pewnym okresie wśród Żydów rozpowszechnione były kulty kananejskie, w tym kult Baala. Król Achab uczynił nawet kult Baala religią państwową - według autorów Ksiąg Królewskich stało się to za sprawą wpływu na Achaba jego żony Izebel, córki fenickiego władcy Sydonu.
Wczesny judaizm to była monolatria. Czyli ani henoteizm, ani monoteizm. Z judaizmem rywalizowały kulty pogańskie, zwłaszcza w północnym Królestwie Izraela (po podziale państwa po śmierci Salomona), w którym, o ile wiadomo, wręcz zdecydowana większość władców była poganami. Inaczej wyglądało to w południowym Królestwie Judy, gdzie judaizm odgrywał większą rolę, był silniej zakorzeniony i większy odsetek władców wyznawał i umacniał w państwie tę religię.

Mogę się z tym zgodzić. Wiedza jeszcze nikomu nie zaszkodziła, a potrafi poszerzyć horyzonty.

Zgadzam się też, że zaczynanie czytania Biblii od ewangelii to zły pomysł - z powodów, które wymieniłeś. A także dlatego, że patrzenie na Biblię hebrajską przez pryzmat ewangelii zakrzywia obraz i może prowadzić do mylnego wniosku, że autorzy Tanach pisząc księgi prorockie wiedzieli, że piszą o Jezusie i o tym co zrobi, że ich pisma zostaną zaliczone do "Starego Testamentu" w celu odróżnienia od "Nowego" itd.

Nie znasz przypadków, gdzie wiedza bez wiary, jednak... zaszkodziła?
Biblię czytałabym tylko z intencją słuchania, z przekonaniem, że Pan Bóg chce coś do mnie przez jej tekst powiedzieć.

Chyba nie.
Jeśli Ty znasz, to poprosiłbym o podanie takich przypadków. Bo zaciekawiło mnie to.

Dobrze - tyle że nie ma sprzeczności między właśnie taką intencją a znajomością określonych zwyczajów z danej epoki i określonych realiów społeczno-kulturowych. Np. nie każda symbolika z Bliskiego Wschodu z VI wieku p.n.e. musi być czytelna dla współczesnych odbiorców z Europy czy Ameryki Pn.

Fragment "Tak miłuje Pan synów Izraela, choć się do bogów obcych zwracają i lubią placki z rodzynkami" (Oz 3,1) sam w sobie może śmieszyć i dziwić współczesnych czytelników. Choć w zestawieniu z Pnp 2,5, gdzie oblubienica prosi o nakarmienie ją plackami z rodzynek i jabłkami, bo jest "chora z miłości", sugeruje to jakiś związek między plackami a pałaniem miłością.
A tutaj http://idziemy.pl/porady/kuchnia/biblijne-placki
jest takie oto wyjaśnienie:

Współczesnemu człowiekowi bardzo trudno byłoby wpaść na to, że placki można uznać za afrodyzjaki, a tym bardziej, że ma to jakiś związek z pogańskim kultem Baala.
Dlatego czasem pomaga znajomość realiów kulturowych i społecznych danej epoki i obszaru geograficznego.

Dla mnie naciągane, ale za to pozbawione sensownego uzasadnienia. Podany cytat z Pieśni nijak nie pozwala wyciągnąć takiego wniosku. Ciekawym co na ten temat ma do napisania wirtualny przyjaciel Jerzego.

Nie ma, dlatego nie napisałam, że czytałabym bez znajomości realiów epok, tylko że "czytałabym z intencją słuchania...". Bez wiary Biblia będzie tylko ciekawą książką, a być może nawet posłuży komuś do obalania wiary innych.
Znam takie przypadki z doświadczenia, ale te które mógłbyś zweryfikować musiałyby pochodzić z for internetowych, więc gdybym je podała to watek zamieniłby się w temat uwag personalnych.
Z takich osób publicznych, to pamiętam, że fatalne wrażenie wywarły na mnie Opowieści biblijne Kosidowskiego, ale jakoś niespecjalnie mam ochotę do nich wracać, żeby coś udowadniać.

Co do tych placków to nawet dość łatwo się domyślić, że w tych czasach wszelkie słodycze były towarem luksusowym, są biblijne fragmenty o miodzie, w których to widać. A bodaj król Dawid ofiarował komuś w darze te rodzynkowe placki, więc myślę, że taki królewski dar nie zawierałby byle czego.

Zacytowałem całość tego komentarza, oczekując od czatka, że się do niego odniesie. Zrobił to w te słowa:

Komentarz, który cytujesz, odnosi się do dwóch różnych fragmentów biblijnych: Pieśni nad Pieśniami 2:5 i Ozeasza 3:1, i łączy je poprzez motyw placków z rodzynkami. Choć oba teksty wspominają te same składniki, ich znaczenie różni się w zależności od kontekstu.

### 1. Placki z rodzynkami w Pieśni nad Pieśniami (Pnp 2:5)

W Pieśni nad Pieśniami, Oblubienica mówi: „Posilcie mnie plackami z rodzynek, wzmocnijcie mnie jabłkami, bo chora jestem z miłości”. W tym kontekście prośba Oblubienicy o placki z rodzynkami i jabłka nie jest negatywna – wręcz przeciwnie, odnosi się do intensywnych, pełnych miłości emocji, jakie odczuwa wobec Oblubieńca.

- Placki z rodzynkami w tym fragmencie są symbolem pokrzepienia i wzmocnienia, które są potrzebne Oblubienicy, aby złagodzić jej „chorobę z miłości”. Rodzynki, będące suszonymi winogronami, mają związek z winoroślą i owocami, które w Biblii często symbolizują radość, świętowanie i miłość. Pieśń nad Pieśniami to obraz miłości czystej, choć pełnej pasji, między Oblubieńcem (który w tradycji chrześcijańskiej symbolizuje Chrystusa) a Oblubienicą (symbolizującą Kościół lub duszę wierzącego).

- Interpretacja tego fragmentu sugeruje, że miłość wymaga pokrzepienia i odnowienia, a placki z rodzynkami mogą być symbolicznym wyrazem tego duchowego wzmocnienia.

### 2. Placki z rodzynkami w Ozeasza 3:1

Inny kontekst znajdujemy w Księdze Ozeasza, gdzie prorok opisuje, jak Izrael zdradza Boga, zwracając się ku obcym bogom i łącząc się z ich kultem: „Tak miłuje Pan synów Izraela, choć się do bogów obcych zwracają i lubią placki z rodzynkami”. W tym przypadku placki z rodzynkami mają negatywne skojarzenia, ponieważ odnoszą się do pogańskich praktyk kultowych.

- W starożytnych kulturach Bliskiego Wschodu placki z rodzynkami często były składnikami ofiar w kulcie płodności, na przykład w obrzędach związanych z bogiem Baalem. Te placki były postrzegane jako afrodyzjaki i symbolizowały hedonistyczne przyjemności związane z pogańskimi wierzeniami, które były sprzeczne z kultem Boga Izraela.

- Ozeasz piętnuje Izraelitów za ich odstępstwo i uleganie pogańskim rytuałom, mimo że Bóg ich kocha i pozostaje wierny. Tutaj placki z rodzynkami stają się symbolem oddania się fałszywym bogom i ulegania materialnym oraz cielesnym pożądaniom.

### 3. Porównanie obu tekstów

Oba fragmenty biblijne dotyczą placków z rodzynkami, ale w zupełnie różnych kontekstach:
- W Pieśni nad Pieśniami placki te są symbolem miłości, pokrzepienia i wzmocnienia, a ich odniesienie jest pozytywne. Miłość Oblubienicy do Oblubieńca jest czysta, chociaż pełna emocji i intensywności.
- W Ozeasza te same placki mają negatywne konotacje, ponieważ są powiązane z pogańskimi obrzędami i bałwochwalstwem, co symbolizuje niewierność Izraela wobec Boga.

### Podsumowanie:

Twój rozmówca dobrze zauważa, że placki z rodzynkami w Biblii mogą mieć zarówno pozytywne, jak i negatywne znaczenie w zależności od kontekstu. W Pieśni nad Pieśniami są symbolem miłości i duchowego pokrzepienia, natomiast w Księdze Ozeasza odwołują się do pogańskich praktyk związanych z kultami bożków, szczególnie związanych z płodnością. Oba te teksty ukazują, jak te same elementy mogą symbolizować różne rzeczy, w zależności od kontekstu, w jakim są używane.