Co masz na myśli?

Taaa, wymyślili sobie.

Czyli wg Ciebie bogaci nie mogą zostać zbawieni... bo są bogaci

Mason nie mamy o czym dyskutować skoro tak uważasz.

Bogactwo nie przeszkadza Bogu, dopóki nie jest się ścianą dla finansów, które się uzyskuje. Jeśli wierzymy w pieniądze,a nie w to, że One są od Boga, i nie jesteśmy kanałem dla ich przepływu, to nie podyskutujemy. Ja lubię mieć pieniądze, zawsze co najmniej 10% przeznaczam, na kościół, na jakiś obiad dla kogoś kogo nie stać, sieję w ludzi, którzy nie poznali Jezusa, żeby przez to pokazać swoje serce, że zostało zmienione. Chcę mieć więcej kasy, żeby więcej siać... Jeszcze nigdy Bóg się nie spóźnił z kasą, a co zasiałem otrzymałem zwiększone setki razy.

Coraz częściej zapominam o tym, że i tak mi się to zwróci, Bóg mi o tym skutecznie przypomina

Czy chodzi tylko o bogactwo materialne?
Co jest dla nas bogactwem?
Myślę, że naszym bogactwem są także nasze wady, nasze nałogi, nasze przywiązania. I to właśnie tego muszę się pozbyć, tego wyzbyć, bo to właśnie to przeszkadza mi wejść do Królestwa Bożego. Ale istnieje także zagrożenie, że to kasa stanie się moim Panem, będę dążył za wszelką cenę...Forsa nie może być celem samym w sobie, ale w dzisiejszzm świecie jest środkiem pomocy innym. Pomocy ludziom biedniejszym, dzieciom trzeciego świata...

Bogactwo - pieniądze nie są złem samym w sobie. Mogą służyć wielu dobrym celom. Przecież samo korzystanie z tego, co człowiek uczciwie zarobił, nie jest niczym złym. Ważne, aby człowiek nie był egoistą i potrafił się dzielić z tymi, którzy są w gorszej sytuacji i pomocy potrzebują.

Odnośnie bogactwa każdego człowieka, tego wewnętrznego - to w ogóle nie wiem, jak coś co jest w każdym człowieku, miałoby... przeszkadzać, uniemożliwiać zbawienie

Czy są wersety, z których wyraźnie wynika, że pewni ludzie nie zostaną zbawieni?
2 Tes. 1:9 (Bw): „Poniosą oni karę: zatracenie wieczne, oddalenie od oblicza Pana i od mocy chwały jego”.
Obj. 21:8 (Bw): „Udziałem zaś bojaźliwych i niewierzących, i skalanych, i zabójców, i wszeteczników, i czarowników, i bałwochwalców, i wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga”.
Mat. 7:13, 14 (Bw): „Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują”.
Czy raz zbawiony jest na zawsze zbawiony?
Judy 5 (Bw): „Chcę przypomnieć wam, którzy raz na zawsze wszystko wiecie, że Pan wybawił wprawdzie lud z ziemi egipskiej, ale następnie wytracił tych, którzy nie uwierzyli”.
Mat. 24:13 (Bw): „Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony”. (Kiedy więc ktoś dopiero zaczyna wierzyć w Jezusa, nie da się jeszcze powiedzieć, czy w końcu zostanie zbawiony).
Filip. 2:12 (Kowalski): „Najmilsi moi, zawsze byliście posłuszni: pracujcie więc nad zbawieniem swym z lękiem i trwogą, nie tylko wtedy, gdy jestem z wami, lecz jeszcze więcej teraz, gdy mnie nie ma”. (Słowa te zostały skierowane do „świętych” w Filippi, jak czytamy w Filipian 1:1. Paweł upomniał ich, aby nie byli zbyt pewni siebie, lecz by pamiętali, że ich ostateczne zbawienie jeszcze nie jest przesądzone).
Hebr. 10:26, 27 (Bw): „Jeśli otrzymawszy poznanie prawdy, rozmyślnie grzeszymy, nie ma już dla nas ofiary za grzechy, lecz tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia, który strawi przeciwników”. (A zatem Biblia nie popiera poglądu, że jeżeli ktoś dostąpił „zbawienia”, nie utraci go, bez względu na to, jakich grzechów by się dopuścił. Zachęca ona do trwania w wierności. Zobacz też Hebrajczyków 6:4-6, gdzie pokazano, że nawet osoba namaszczona duchem świętym może utracić nadzieję na zbawienie).
Czy do zbawienia potrzeba jeszcze czegoś oprócz wiary?
Efez. 2:8, 9 (Bw): „Albowiem łaską [„za sprawą tej życzliwości niezasłużonej”, NŚ] zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił”. (Wszystko, co Bóg czyni dla naszego wybawienia, jest wyrazem Jego niezasłużonej życzliwości. Potomek Adama, bez względu na to, ile dobrego by zdziałał, w żaden sposób nie jest w stanie osiągnąć wybawienia o własnych siłach. Jest ono darem od Boga dla tych, którzy wierzą w gładzącą grzechy wartość ofiary Jego Syna).
Hebr. 5:9 (Bw): „[Jezus] stał się dla wszystkich, którzy mu są posłuszni, sprawcą zbawienia wiecznego”. (Czy nie pozostaje to w sprzeczności z oświadczeniem, że chrześcijanie ‛zbawieni są przez wiarę’? W żadnym wypadku. Posłuszeństwo świadczy tylko o szczerości wiary).
Jak. 2:14, 26 (Bw): „Cóż to pomoże, bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, a nie ma uczynków? Czy wiara może go zbawić? Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa”. (Nie można uczynkami zapracować sobie na zbawienie. Niemniej szczerej wierze będą towarzyszyć uczynki świadczące o posłuszeństwie wobec nakazów Boga i Chrystusa, a jednocześnie o wierze i miłości. Bez takich uczynków wiara byłaby martwa).
Dzieje 16:30, 31 (Bg): „Panowie! co mam czynić, abym był zbawiony? A oni [Paweł i Sylas] rzekli: Wierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony, ty i dom twój”. (Jeśli ten człowiek i jego domownicy naprawdę uwierzyli, to czy później nie działali zgodnie ze swą wiarą? Na pewno tak).

Pieniądze nie są czymś złym
Rzecz jasna pieniądze wymyślili ludzie. Same w sobie, tak jak wiele innych wynalazków, nie są niczym złym. Stanowią po prostu środek płatniczy. A zatem właściwie używane, spełniają pożyteczny cel. Na przykład Biblia przyznaje, iż ‛pieniądze służą ochronie’, zwłaszcza przed problemami wynikającymi z ubóstwa (Kaznodziei 7:12). Tymczasem przynajmniej niektórym wydaje się, że „pieniądz zapewnia wszystko” (Kaznodziei 10:19, Biblia poznańska).
Pismo Święte potępia lenistwo, popiera natomiast ciężką pracę. Jesteśmy zobowiązani dbać o swoich najbliższych, a jeśli posiadamy nieco więcej środków, mamy „z czego udzielić będącemu w potrzebie” (Efezjan 4:28; 1 Tymoteusza 5:8). Poza tym Biblia wcale nie sugeruje, jakoby należało wyrzec się wszelkich dóbr; zachęca, byśmy się nimi cieszyli. Mamy ‛odbierać swój dział’ i radować się owocami swej pracy (Kaznodziei 5:18-20). Co więcej, Księga ta wspomina o wiernych mężczyznach i kobietach, którym wiodło się bardzo dobrze.
Zamożni mężowie wiary
Abraham, wierny czciciel Boży, posiadał wielkie trzody i stada, sporo srebra i złota oraz setki sług (Rodzaju 12:5; 13:2, 6, 7). W bogactwo opływał też prawy Hiob — miał mnóstwo dobytku, sług, złota oraz srebra (Hioba 1:3; 42:11, 12). Mężczyźni ci należeli do ludzi zamożnych nawet według obecnych kryteriów, lecz byli również ‛bogaci wobec Boga’.
Apostoł Paweł nazwał Abrahama „ojcem wszystkich, którzy wierzą”. Nie był on ani skąpy, ani nadmiernie przywiązany do swych majętności (Rzymian 4:11; Rodzaju 13:9; 18:1-8). A Hiob w oczach samego Boga zyskał miano „nienagannego i prostolinijnego” (Hioba 1:8). Zawsze był gotów pomagać biednym i uciśnionym (Hioba 29:12-16). Zarówno Abraham, jak i Hiob pokładali ufność nie w majątku, lecz w Bogu (Rodzaju 14:22-24; Hioba 1:21, 22; Rzymian 4:9-12).
Kolejnym przykładem jest król Salomon. Jako dziedzic tronu Jehowy w Jerozolimie, otrzymał od Niego nie tylko mądrość, ale też ogromne bogactwo i chwałę (1 Królów 3:4-14). Przez większą część swego życia wiernie Mu służył. Ale gdy się zestarzał, „jego serce nie było niepodzielne wobec Jehowy” (1 Królów 11:1-8). Przykre położenie, w jakim się znalazł, ilustruje niektóre typowe pułapki związane z dobrobytem. Rozważmy kilka z nich.
Sidła bogactwa
Największym niebezpieczeństwem jest umiłowanie pieniędzy oraz tego, co można za nie nabyć. Bogactwo wzbudza w niejednym człowieku pragnienia, których nie sposób zaspokoić. Salomon w początkach swego panowania dostrzegał tę skłonność u innych i dlatego napisał: „Kto miłuje srebro, nie nasyci się srebrem, a kto miłuje bogactwo — dochodem. To także marność” (Kaznodziei 5:10). Po latach zarówno Jezus, jak i Paweł ostrzegli chrześcijan przed tą podstępną miłością (Marka 4:18, 19; 2 Tymoteusza 3:2).
Jeśli ktoś zaczyna uważać pieniądze za cel sam w sobie, a nie za środek płatniczy, to staje się podatny na wszelkie pokusy natury moralnej, nie wyłączając kłamstwa, kradzieży czy zdradzieckiego postępowania. Judasz Iskariot, należący do grona apostołów Chrystusa, zdradził swego mistrza za jedyne 30 sztuk srebra (Marka 14:11; Jana 12:6). Niektórzy posuwają się do tego, że zamiast Bogu są bez reszty oddani pieniądzom (1 Tymoteusza 6:10). Chrześcijanie powinni więc szczerze analizować, co tak naprawdę skłania ich do pomnażania majątku (Hebrajczyków 13:5).
W zabieganiu o dobra materialne kryją się też bardziej wyrafinowane zagrożenia. Po pierwsze, kto opływa w dostatek, jest bardziej skłonny polegać na samym sobie. Między innymi to miał na myśli Jezus, gdy mówił o „zwodniczej mocy bogactwa” (Mateusza 13:22). A biblijny pisarz Jakub przypomniał chrześcijanom, by snując plany handlowe, nie zapominali o Bogu (Jakuba 4:13-16). Pieniądze zdają się gwarantować pewną miarę niezależności, dlatego człowiekowi, który je posiada, ciągle grozi niebezpieczeństwo ufania im zamiast Bogu (Przysłów 30:7-9; Dzieje 8:18-24).
Po drugie, dążenie do wzbogacenia się zwykle pochłania tyle czasu i sił, że stopniowo odciąga od spraw duchowych, o czym się przekonał wspomniany wcześniej Dawid (Łukasza 12:13-21). Bogatych może też brać pokusa, by posiadane dobra spożytkowywać głównie na przyjemności lub osobiste dążenia.
Czy duchowy upadek Salomona nie mógł po części wynikać z tego, iż pozwolił on, by życie w luksusach przytępiło jego rozeznanie? (Łukasza 21:34). Chociaż znał wyraźny Boży zakaz pobierania się z przedstawicielami obcych narodów, w końcu zgromadził harem liczący około tysiąca kobiet (Powtórzonego Prawa 7:3). Chcąc się przypodobać swym cudzoziemskim żonom, zaczął się kalać fałszywym kultem. Jego serce stopniowo odwróciło się od Jehowy.
Powyższe przykłady dobitnie potwierdzają trafność słów Jezusa: „Nie możecie być niewolnikami Boga i Bogactwa” (Mateusza 6:24). Jak więc chrześcijanin może sobie skutecznie radzić z powszechnymi obecnie kłopotami finansowymi? A co ważniejsze, czy istnieje nadzieja na lepsze życie w przyszłości?
Kiedy nastanie prawdziwy dobrobyt

Bogactwo nie musi wcale przeszkadzać. Paweł jako faryzeusz też był bogaty i co, Bóg do niego nie dotarł? Tutaj raczej chodzi o Słowa Jezusa "gdzie skarb twój tam serce twoje", a wiadomo, że bogaty często lokuje serce w bogactwie, zajmują miejsce Bogu. A przecież mamy być gorący - 100% dla Pana:)

Oczywiście, że nie musi. Może i powinno wręcz pomóc, gdy człowiek pomaga tym, którzy mają mniej.

"Ubogi pracuje ręką niedbałą, a ręka pilnych sprowadza bogactwo" Prz 10,4

Tak więc ubogość nie najlepiej świadczy o człowieku.

Biblia na szczęście nie patrzy tylko pod jednym kątem na bycie ubogim, ale w szerszym rozumieniu. Jeżeli prześledzilibyśmy cały ten aspekt w Piśmie, to jestem przekonana, że suma summarum "ubogość" wyszła by na plus.
„Powiedział też do nich: Baczcie, a wystrzegajcie się wszelkiej chciwości, dlatego że nie od OBFITOŚCI dóbr zależy czyjeś życie.” ŁUK. 12,15 (BW) Czyli generalnie ani od tego czy mamy za dużo czy za mało:)

jaseczka ..tylko że ta ubogość też mo0zna odczytać nie materialnie,a duchowo

To,co napisał kiriat-jearim jest chyba najlepiej ujęte i wytłumaczone.Dziękuję za ten post.

Spójrz na św. Jadwigę - przecież była królową (gwoli ścisłości - była królem), w związku z tym musiała być bogata...