Odmitologizując (brrrr) Biblię, rekonstruujemy fakty, jak chciał Bultmann.

Z tym się zgodzę.

Na dzień dzisiejszy jednak nie można uznać tego ani za wydarzenie historyczne, ani za fakt

To oczywiste biorąc pod uwagę Twoją wiarę. I działa to w dwie strony.

Założenie z góry, że coś nie jest faktem, jest podejściem nienaukowym, ideologicznym. Właściwsze podejście to takie, gdzie dopuszcza się możliwość, ale bez dowodów zawiesza się ostateczny wniosek.

Niemniej osoby, dla których metody naukowe nie są jedynym wyznacznikiem wiedzy o świecie, zwłaszcza osoby, które nie przyjmują a priori danych religijnych jako niewiarygodnych, takie osoby MOGĄ z powodzeniem uznawać Zmartwychwstanie za realny fakt, za wydarzenie historyczne. Cóż... jak dotąd nikt nie udowodnił, że Chrystus nie zmartwychwstał. Byli natomiast ludzie, którzy widzieli Go zmartwychwstałego, mówili o tym i pisali. Możemy im wierzyć, a ponieważ możemy im wierzyć, możemy uznać Zmartwychwstanie za wydarzenie historyczne, za fakt realnie dokonany.

Wyznawców wiary nie traktuję jako wiarygodnych świadków, a wszelkich świętych pism, jako wiarygodnych źródeł.

Sądzę, że osoby, które spotkały Zmartwychwstałego (m.in. Apostołowie) nie kłamały, lecz mówiły prawdę: te osoby rzeczywiście, realnie Go spotkały.

NIE WOLNO NAM KŁAMAĆ:[/b]


Uznaję wiarygodność prawowiernych wyznawców swojej religii, zwłaszcza Apostołów i innych pierwszych świadków Chrystusa. Uznaję ich wiarygodność, ponieważ zasady mojej religii warunkują do prawdomówności. Jeśli te zasady nie zmuszają do ujawniania całej prawdy, to jednak zabraniają kłamstwa. Sądzę, że osoby, które osobiście spotkały Zmartwychwstałego nie kłamały, lecz mówiły prawdę: te osoby rzeczywiście, realnie Go spotkały.

Interes,czysty interes?!

Nasza religia bezwzględnie zabrania nam kłamstwa, dlatego powtórzę jeszcze raz:

Uznaję wiarygodność prawowiernych wyznawców swojej religii, zwłaszcza Apostołów i innych pierwszych świadków Chrystusa. Uznaję ich wiarygodność, ponieważ zasady mojej religii warunkują do prawdomówności. Jeśli te zasady nie zmuszają do ujawniania całej prawdy, to jednak zabraniają kłamstwa. Sądzę, że osoby, które osobiście spotkały Zmartwychwstałego nie kłamały, lecz mówiły prawdę: te osoby rzeczywiście, realnie Go spotkały.

Uznaję wiarygodność prawowiernych wyznawców swojej religii, zwłaszcza Apostołów i innych pierwszych świadków Chrystusa. Uznaję ich wiarygodność, ponieważ zasady mojej religii warunkują do prawdomówności.

Euzebiusz

To ja też powtórzę:
Wyznawcy Jezusa NIE MUSIELI WCALE KŁAMAĆ. Wyznawcy Jezusa mogli go spotkać i być święcie przekonani, że zmartwychwstał, tymczasem on mógł zwyczajnie popaść w letarg. Historia zna wiele takich przypadków, kiedy to uznawano człowieka za zmarłego, tymczasem on "ożywał" nawet po kilku dniach. To się działo nawet w XX wieku, jeśli się nie mylę. A co dopiero 2 tysiące lat temu, kiedy wiedza medyczna była w powijakach?

Hipoteza letargu

Jak już zauważyliśmy, w starożytności dokeci i manichejczycy głosili po­gląd o pozornym cierpieniu i zmartwychwstaniu Jezusa. Pogląd ten odżył w koncepcji H. G. E. Paulusa (+1851), zdaniem którego Mistrz z Nazaretu umarł pozornie, a jego wyjście z grobu było tylko przebudzeniem się z letargu wskutek balsamowania ciała, chłodu panującego w grobowcu i trzęsienia ziemi. Także współczesna autorka australijska Barbara Thiering („Jesus the Man”, 1992) w swojej „rekonstrukcji” życia Jezusa (rzekomego qumrańczyka, póź­niej zeloty) utrzymuje, że został On odratowany przez uczniów z letargu na krzyżu, wyleczył się, miał dzieci, odwiedził Rzym i jako siedemdziesięcioletni mężczyzna zszedł z tego świata.

Krytyka

Hipoteza Paulusa i Thiering ignoruje wszystkie istotne szczegóły historycz­ne, które wskazują na rzeczywistą śmierć Jezusa na krzyżu. D. R Strauss (+1873), sam zdecydowany przeciwnik orędzia paschalnego Kościoła, wysu­nął przekonujące argumenty contra: „Człowiek na wpół umarły, który z tru­dem wygramolił się z grobu i ledwie poruszał się po ziemi, który potrzebował opieki lekarskiej i bandaży, nie mógł żadną miarą wzbudzić w uczniach prze­konania, że jest zwycięzcą śmierci i grobu; a to przekonanie było podstawą ich późniejszych wystąpień. Taki powrót do życia osłabiłby tylko wrażenie, jakie Jezus wywarł na nich swoim życiem i śmiercią. Zakończyłby się on co najwyżej jakimś wspomnieniem, ale nigdy nie mógłby przemienić ich smutku w uniesienie ani podnieść ich szacunku do uwielbienia”.

Źródło: http://arkapana.republika.pl/hip.html

Najważniejszy z pierwszych chrześcijan ... Najważniejszy z pierwszych chrześcijan, Paweł

"Dla Żydów stałem się jak Żyd, aby pozyskać Żydów. Dla tych, co są pod Prawem, byłem jak ten, który jest pod Prawem - choć w rzeczywistości nie byłem pod Prawem - by pozyskać tych, co pozostawali pod Prawem. Dla nie podlegających Prawu byłem jak nie podlegający Prawu - nie będąc zresztą wolnym od prawa Bożego, lecz podlegając prawu Chrystusowemu - by pozyskać tych, którzy nie są pod Prawem. Dla słabych stałem się jak słaby, by pozyskać słabych. Stałem się wszystkim dla wszystkich, żeby w ogóle ocalić przynajmniej niektórych" (1 Kor 9:20-22)

To jest deklaracja nieszczerości, udawania dla celów ewangelizacyjnych.

[...]

deklarował, że był nieszczery, udawał dla celów ewangelizacyjnych. Przyznawał się do nieszczerości i kłamstwa dla "wyższych celów"

"Albowiem jeśli prawda Boga przez moje kłamstwo obfitowała ku chwale Jego, czemuż jeszcze i ja bywam osądzon jako grzeszny?" (Rz 3:7).

Moim zdaniem w Dziejach Apostolskich są co najmniej dwie sceny, kiedy Paweł celowo mija się z prawdą.

[...]

Co więcej, moim zdaniem w Dziejach Apostolskich są co najmniej dwie sceny, kiedy Paweł celowo mija się z prawdą.

Czy święty Paweł też był heretykiem?

Nie był najważniejszy. Ważniejszy był Piotr - dlatego potrzebował jego aprobaty dla swej działalności (Ga 2, 1-10)

To nie jest deklaracja nieszczerości. To zachęta do dostosowania się do sytuacji słuchaczy, by łatwiej było głosić Ewangelię

Tu również nie ma zachęty do kłamstwa, a jedynie stwierdzenie, że Bóg ludzkie zło potrafi obrócić w dobro.

A które? Chętnie je przeanalizuję