A z jakiego okresu pochodzą teksty Nowego Testamentu?
Czy to są oryginały?


Nie.

Oryginały nie dotrwały do naszych czasów,dlatego kategoryczne twierdzenie ,że nie było tetragramu w Pismach Greckich nie musi byc prawdą.

On tam był ,ale został usunięty ,tak jak obecnie usuwa się imię Boże ze współczesnych przekładów Biblii.

Jednym z ciekawych dowodów na to iż w pierwotnych rękopisach NT mogło istnieć imię Boże jest odkrycie tekstu Ewangelii Mateusza zawartego w polemice czternastowiecznego Żyda imieniem Szem Tob, który cytując ową Ewangelię używa w niej hebrajskiego słowa „Imię” (Ha-szem) lub jego skrótu w kilkunastu miejscach, gdzie dzisiaj w większości naszych Biblii, możemy przeczytać „Pan”, lub „Bóg” (np. Mt 1:22, 24 2:13, 19 3:3 4:4, 7, 10 5:33, 21:9, 42, 22:37, 44, 23:39 27:10 28:2). Jest to o tyle zastanawiające, że według znawców tematu - między innymi profesora George’a Howarda z Uniwersytetu Stanu Georgia (Hebrew Gospel of Matthew) - Szem Tob korzystał z hebrajskojęzycznej Ewangelii Mateusza, pochodzącej sprzed IV wieku n.e. Najwidoczniej Szem Tob mógł dokonać odpisu z bardzo starej kopii Ewangelii, zawierającej tetragram zamiast pisanych dziś słów „Pan”, lub „Bóg” i z powodu tradycji zastąpić go słowem „Imię”, czemu z oczywistych względów, niektórzy starają się zaprzeczać, lecz nie potrafią wykluczyć takiej ewentualności. Jednakże jeśliby mieli nawet po części rację i Szem Tob widział rękopis z już istniejącym tam słowem „Imię” zamiast tetragramu, lub dzisiejszego „Pan” lub „Bóg”, to jest to równie zastanawiające, nawet gdyby to był odpis hebrajskiej wersji Ewangelii, powstałej obok greckiej. Warto zadać sobie wtedy pytanie: z jakiego powodu mniej więcej przed IV wiekiem mógł powstać rękopis Ewangelii zawierający zastępcze słowo „Imię” w miejsce słowa „Pan”. Jeśli od samego początku w Ewangelii Mateusza było słowo „Pan”, a nie tetragram – bo rzekomo Jezus i chrześcijanie go nie używali - to nie byłoby podstaw aby ktokolwiek później zastępował je słowem „Imię”. Po prostu nie byłoby takiej potrzeby. Nie było też takiego zwyczaju. Natomiast był zwyczaj zastępowania imienia Bożego – Jehowa (Jahwe) - zastępczymi słowami takimi jak „Imię”, czy „Pan”, co i tak daje nam podstawy do wyciągnięcia wniosków iż pierwotnie Mateusz, czy też sam Jezus używali imienia Bożego, lecz zostało ono potem wyparte przez wyrazy zastępcze w piśmiennictwie. Tak więc niezależnie czy Szem Tob widział Ewangelię z imieniem Bożym, czy tylko z zastępczym słowem „Imię”, jest to bardzo zastanawiające i dające do myślenia, czy rzeczywiście pierwsi chrześcijanie i Jezus, nigdy nie używali imienia Bożego, skoro ich sposób opisywania Boga został zastąpiony słowem „Imię”, lub jego skrótem. Co mógł w rzeczywistości powiedzieć Jezus kiedy jego słowa w hebrajszczyźnie zostały w takich okolicznościach oddane w następujący sposób:

Mt 22:37
„...Będziesz miłował Ha-szem (tj. „Imię”), Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej.”

Mt 4:10
...Idź precz, szatanie! Albowiem napisano: Ha-szem (tj. „Imię”) Bogu swemu pokłon oddawać i tylko jemu służyć będziesz.”

Przymierzam się do tego kursu od 2 lat, może jesienią się zapiszę i się spotkamy . :-)

Jeremiasz 23,27 Wierz sobie jak chcesz dla mnie ten cytat (i pozostałe) wcale nie musi oznaczać. że Żydzi wymawiali imię Boże. (nie ma tam słowa wymawiać ale zapomnieć). Już Ci mówiłem, że Żydzi o imieniu tak dla nich ważnym nie zapomną. To że ono istnieje w języku pisanym nie oznacza, że je wymawiano. Napewno gdyby je wymawiano, zachowałby się rękopis, który by jasno o tym mówił i byłoby wtedy użyte słowo "wymówił imię Boże" czy coś w tym rodzaju.

Dla ciebie oczywiście tekst "Chwalcie imię Pana" oznacza jego wymawianie. Dla mnie nie i przyjmij to do wiadomości

Nie wiem też co ci przyszło do głowy o Żydach jako odstępcach. Żydzi nigdy nie byli Świadkami Jehowymi. Takie nazewnictwo jest dla mnie irytujące.

Oczywiście wierz sobie jak chcesz. Ja wolę się opierać na tradycji żydowskiej a nie na twojej

Ciekawa koncepcja z tym usuwaniem, dla mnie nie jest to usuwanie ale trzymanie się Żydowskiej tradycji szczególnie Septuaginty sprzed IIIw. przed Chrystusem. Dla mnie twierdzenie, że w Septuagincie było imię Boże i je usunięto jest zabawne. NApewno byłyby jakieś odkrycia, że rzeczywiście tak było, ale nie ma. Usuwaniem byłoby usuwanie imienia z rękopisów, a tego się nie czyni i nigdy nie czyniło.

A mogłabyś źródła rewelacji o tym Szem Towie i jego rękopisie (numery stron, publikacje, z którego wieku ten rękopis), chętnie bym sobie o tym poczytał. Mi jest znany tylko Baal Szem Tow (Israel Ben Eliezer).

Sorry nie doczytałem -XIV w. Ciekawe że, żaden rękopis chrześcijański, a jest ich grubo ponad chyba 5tys. znalezionych, tych rewelacji nie popiera. To też o czymś świadczy.

Fajnie by było . Chociaż jeszcze nie wiem czy się zapiszę. Też już jakiś czas temu o tym myślałem.



Mam pytanie (może wiesz). Czy przypadkiem określenie, aby chwalić "imię Boga" (i tym podobne) nie jest w większości przypadków semicką metonimią odnoszącą się nie do samego imienia ale osoby, której ono dotyczy?

Jumik. Tego nie wiem. O ile pamiętam to Królestwo Niebieskie/Boże mogło mieć cechy metonimii. („Przybliżyło się do Was Królestwo Boże” – Chrystus lub Bóg Łk). Z Imieniem Pana także sytuacja była podobna. Imię nie oznacza samej nazwy ale odnosi się do Boga. O ile pamiętam to w słownikach „nazwa” czy imię zawsze były głębiej rozumiane niż my to pojmujemy dzisiaj, wskazywały na istotę lub istotną funkcję (tu np. można podać hebrajskie imiona aniołów Metatron –ten który zajmuje tron obok Boga, Gabriel – mąż Boży). Tak samo imię odnosiło się do Boga. Mówiąc więc o imieniu mówiono o Bogu, chociaż wiadomo, że imię przynajmniej w naszym rozumieniu nigdy nie było Bogiem.


Aby być sprawiedliwym muszę jednak przyznać trochę racji Joasi, pójdę tu na kompromis może błędny ale możliwy. Targumy aramejskie przed Chrystusem(ważne!) nie zawierały imienia Bożego podobnie (Targum Jerozolimski czy inne), oznaczało to, że w języku potocznym (tłumaczeniu-aramejski) nie używano tetragramu. Tak też utrzymuje Józef Flawiusz albo Filon - ale nie pamiętam który. Potem to znalazło odbicie w kategorycznym zakazie w Talmudzie. Jednakże zastanawiając się nad słowami, z wersetu J. 17,6 Jezus mógł złamać ten zwyczaj bo słowa Jana chyba pozwalają na taką interpretację
„J. 17,6 Uczyniłem widocznym twe imię ludziom, których dałeś mi ze świata.”
Czytałem trochę o tym Szem Towie (syna Jichaka, syna Szapruta) z tego co wyczytałem jest to ewenement jeśli chodzi o rękopisy; Gdyż posiada szereg wariantów nieobecnych w żadnym rękopisie greckim. Owszem czasem zgadza się z kodeksem Sinaiticus także z średniowiecznymi Vetus Latina (it), Vetus Syr. i Diatessaronem ale ma także 22 powiązania z ewangelią Tomasza
http://www.onlinetruth.org/Articles%20F ... atthew.htm
(jakie to powiązania strony internetowe nie podają). Dziwne jest to że strony te nie mają zbyt naukowego charakteru. Brakuje aparatu krytycznego (które rękopisy popierają dane czytanie, które wersy wiążą się z EwTm itp.) co jest warunkiem rzetelnej informacji, aby czytelnik miał pewność, że informacje te nie są wyssane z palca. Niestety Internet to złe źródło informacji. Strona http://www.shemtov.org/index.html podaje że Szem Tow chciał wykorzystać przekład przeciw inkwizycji i dopasował go do swojej wiary. Od razu pachnie mi to nadinterpretacją, bo dlaczego miałby coś zmieniać. Znów - skąd takie wnioski, że akurat coś zmieniał!? Nie mniej polecam stronę do nauki hebrajskiego – jest tam cała ewangelia Szem Towa wraz ze słownikiem i konkordancją


Myślę, że najlepszą pozycją jest tu przeczytać książkę biblisty Georga Howarda (za miesiąc będę ją miał więc może sprostuję niektóre informacje)
http://www.empik.com/hebrew-gospel-of-m ... ,2753107,p
Oczywiście nie należy sądzić, że Tetragram był usuwany z greckich rękopisów. Dlaczego? Bo nie był zapisywany po grecku – nie był tłumaczony. Można go było zapisać tylko po hebrajsku. Nawet skrawek Septuaginty z imieniem Bożym to potwierdza:
http://www.eliyah.com/lxx.html (septuaginta z Nahal Hewer - tetragram w starohebrajskim)
Tetragram miał być zapisany w oryginalnym tekście greckim po hebrajsku z powodu ogromnego szacunku, jakim chrześcijańscy Żydzi otaczali Tetragram.
Jakie spostrzeżenia mi się nasuwają po przeczytaniu tych kilku zdawkowych informacji o Szem Towie z internetu. Ewangelia, przynajmniej Mateusza, mogła być napisana po hebrajsku i jasnym jest, że mogła w tym języku zawierać tetragramaton jednak nigdy on nie był wyrażany po grecku na co wskazują wszystkie jak dotąd odnalezione(zachowane) greckie rękopisy.
Septuaginta z Nahal Hewer to potwierdza
http://www.eliyah.com/lxx.html
Można powiedzieć, że Rękopis Szem Tova usprawiedliwia jakoś dodanie przez Świadków Tetragramatonu do Nowego Testamentu ale tylko w przypadku Ewangelii Mateusza (prócz Mt 2:15). Niestety w pozostałych przypadkach (cały NT) jest to chyba jednak nadużycie. A dodanych imion jest 237.

Nie wiem czy to miałeś na myśli, ale Królestwo Boże nigdy nie jest równoznaczne z Bogiem czy Chrystusem.



I tu właśnie jest problem ze ŚJ, bo dla nich Imię Boże to po prostu nazwa. Bóg ma imię, i brzmi ono Jehowa, tak jak ludzie mają imiona Bartek czy Ziutek. Osobiście widziałem w jednej z publikacji ŚJ stwierdzenie, że nie należy mu nadawać żadnego " głębszego " znaczenia.



Owszem, bywał tłumaczony na grecki, pisał o tym m.in. J. Gnilka. Robiono to przy pomocy dwóch literek " pi ", przedzielanych chyba literką " iota " ( nie pamiętam dokładnie ).



Nie widzę powodu, by na podstawie tego cytatu zakładać jakieś inne rozumienie Imienia Bożego u Jezusa niż to, o którym napisałeś wyżej. Objawiłem ludziom Twe Imię - to znaczy po prostu objawiłem im Ciebie, to, że Ty jesteś Bogiem. Dalej piszesz strasznie niejasno - co jest ewenementem w rękopisach ? Co ma szereg wariantów ? Co ma 22 powiązania z Ewangelią Tomasza, i jakie to ma znaczenie ? ( a propos, na EwTm nie jest tak trudno trafić w necie ).

Wprost przeciwnie.Imię Boże ma swe głębsze znaczenie.

(„On powoduje, że się staje”; kauzatywna, niedokonana forma hebr. czasownika hawáh: „stawać się”).
Tylko Bóg ma taką możliwośc aby powołac do istnienia byty z niebytu oraz zawsze spełnic swe zamierzenie.

Różnicę między słowami „Bóg” (’Elohím) a „Jehowa” ciekawie zilustrowano w dziele The Imperial Bible-Dictionary (red. P. Fairbairn, Londyn 1874, t. I, s. 856), w hasłach na temat Jehowy.

O imieniu Jehowa napisano: „Jest zawsze imieniem własnym — określa osobowego Boga i tylko Jego, natomiast Elohim ma charakter rzeczownika pospolitego i zwykle rzeczywiście oznacza, choć niekoniecznie i nie zawsze, Najwyższego. (...)
Hebrajczyk może mówić o tym Elohim, prawdziwym Bogu, przeciwstawiając Go wszystkim fałszywym bóstwom, ale nigdy nie o tym Jehowie, gdyż Jehowa to imię wyłącznie prawdziwego Boga.

Wielokrotnie wspomina o swoim Bogu (...) ale nigdy nie o swoim Jehowie, bo mówiąc o swoim Bogu, ma na myśli Jehowę. Nazywa Go Bogiem Izraela, ale nigdy Jehową Izraela, nie ma bowiem innego Jehowy. Mówi o żywym Bogu, ale nigdy o żywym Jehowie, bo nie wyobraża sobie Jehowy inaczej niż żywego”.
To samo dotyczy greckiego odpowiednika słowa „Bóg” — Theòs. Określano nim zarówno prawdziwego Boga, jak i bogów pogańskich, np. Zeusa i Hermesa (rzymski Jowisz i Merkury) (por. Dz 14:11-15).


Słusznie więc apostoł Paweł napisał w 1 Koryntian 8:4-6: „Bo chociaż są tacy, których zwą ‚bogami’, czy to w niebie, czy na ziemi, jako że jest wielu ‚bogów’ i wielu ‚panów’, dla nas wszakże jest jeden Bóg, Ojciec, z którego jest wszystko, a my dla niego”.

Od tamtych czasów nic się nie zmieniło — ludzie dalej wierzą w licznych bogów, od których koniecznie trzeba odróżniać prawdziwego Boga.
I właśnie imię Jehowa odróżnia tego prawdziwego od tych fałszywych.

Niemniej imię Boże występuje w NT.
Gdzie?
W Apokalipsie Jana,ale w formie skróconej.Forma skrócona imienia Bożego to "Jah".

Przybliżona transkrypcja hebrajskiego zwrotu halelu-Jáh, który po raz pierwszy pojawia się w Psalmie 104:35.

Ps 104:35 BT „Niech znikną z ziemi grzesznicy i niech już nie będzie występnych! Błogosław, duszo moja, Pana! Alleluja.”

--------------------------------------------------------------------------------

Ps 104:35 NS „Grzesznicy zostaną z ziemi wytraceni, a niegodziwców już nie będzie. Błogosław Jehowę, duszo moja. Wysławiajcie Jah!”



W Przekładzie Nowego Świata jest tłumaczony na „wysławiajcie Jah”. W Pismach Hebrajskich zwrot ten występuje 24 razy i z wyjątkiem Psalmu 135:3 wprowadza i (lub) kończy psalmy, w których się znajduje (zob. np. Ps 112:1; 115:18; 146:1, 10; 147:1, 20; 148:1, 14; 149:1, 9; 150:1, 6).

Razem ze słowem „amen” zamyka czwarty zbiór psalmów (Ps 106:48), a zapisany po grecku występuje czterokrotnie w Objawieniu 19:1-6,

Ap 19:1-6 BT „Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny wielkiego tłumu w niebie - mówiących: Alleluja! Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego,(2) bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe, bo osądził Wielką Nierządnicę, co znieprawiała nierządem swym ziemię, i zażądał od niej poniesienia kary za krew swoich sług.(3) I rzekli powtórnie: Alleluja! A dym jej wznosi się na wieki wieków.(4) A dwudziestu czterech Starców upadło i czworo Zwierząt, i pokłon oddało Bogu zasiadającemu na tronie, mówiąc: Amen! Alleluja!(5) I wyszedł głos od tronu, mówiący: Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy, którzy się Go boicie, mali i wielcy!(6) I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu i jakby głos mnogich wód, i jakby głos potężnych gromów, które mówiły: Alleluja, bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący.”

--------------------------------------------------------------------------------

Ap 19:1-6 NS „Potem usłyszałem jakby donośny głos ogromnej rzeszy w niebie. Powiedzieli: "Wysławiajcie Jah! Wybawienie i chwała, i moc należą do Boga naszego,(2) ponieważ jego sądy są prawdziwe i prawe. Bo wykonał wyrok na wielkiej nierządnicy, która swą rozpustą kaziła ziemię, i pomścił na jej ręce krew swoich niewolników".(3) I zaraz rzekli powtórnie: "Wysławiajcie Jah! +A dym z niej wznosi się na wieki wieków".(4) A dwudziestu czterech starszych wraz z czterema żywymi stworzeniami upadło i oddało cześć Bogu zasiadającemu na tronie, i powiedziało: "Amen! Wysławiajcie Jah!"(5) Dobył się również głos od tronu i powiedział: "Wysławiajcie naszego Boga, wszyscy jego niewolnicy, którzy się go boicie, mali i wielcy".(6) I usłyszałem jakby głos ogromnej rzeszy i jakby odgłos wielu wód, i jakby odgłos potężnych gromów. Powiedzieli: "Wysławiajcie Jah, ponieważ Jehowa, nasz Bóg, Wszechmocny, zaczął królować.”

Jeśli zaś chodzi o występowanie imienia Bożego w Septuagincie...


Nadal pozostaje sprawa: czy w pierwszym wieku Jezus i apostołowie oraz inni chrześcijanie używali Imienia Bożego JHWH ?

,,Wydaje się , ze w epoce biblijnej używano tego określenia na co dzień, bez jakichkolwiek skrupułów. Nawet po niewoli babilońskiej istniało mnóstwo imion własnych zawierających element Jah lub Jahu, co świadczy o tym,że używanie tetragramu nie było w żadnym razie zakazane . Jednakże od najwcześniejszej epoki rabinicznej wymawiano je jedynie podczas nabożeństw w Świątyni. Ustanowiono zasadę: ,,w sanktuarium Imię było wymawiane tak jak się pisze, poza jego obrębem używano Imienia zastępczego” (Sot.7,6)”
,,A kiedy kapłani i lud stojący na dziedzińcu słyszeli imię chwalebne i czcigodne wymawiane swobodnie przez usta arcykapłana, ze świętością i czystością, padali na kolana. (Joma 6,2)”
,,Pod koniec okresu istnienia świątyni zaznacza się coraz bardziej widoczna obawa przed wyraźnym wymawianiem tetragramu. Tę zmianę obyczaju poświadcza r. Tarfon należący do rodziny kapłańskiej (...) Troska i dbałość o niewypowiadanie wprost świętego Imienia pozwala przypuszczać, że obiżył się poziom moralny wśród kapłanów(...) Były jednak czasy, kiedy – jak twierdza niektórzy- nawet ludzie świeccy swobodnie używali Imienia Boskiego i otwarcie je wypowiadali. Według Miszny ,, nakazane zostało, by każdy pozdrawiał swych przyjaciół wypowiadając Imię” (Ber.9.5) snuto domysły, iż to zalecenie wypływało z chęci odróżnienia Izraelity od Samarytanina, który nie mówił JHWH, lecz: ,, Imię”, bądź też Żyda rabinicznego od Żyda chrześcijanina. Jakkolwiek miały się sprawy, zwyczaj wkrótce zaniknął.” - A.Cohen TALMUD str. 53,53




Jezus i jego uczniowie posługiwali się Septuagintą z imieniem Bożym .

W jaki sposób zapisywali to imię w Pismach Greckich pisanych po grecku?

Litarami JAO

"Oczywiście są dowody na to, że sekta esseńczyków w Qumran oprócz takiego jak wyżej opisany sposobu zapisywania imienia Bożego hebrajskimi literami zapisała je również jako „JAO” w jednym ze swoich greckojęzycznych zwojów, mimo to jednak generalnie tradycja żydowska zapisywała to imię hebrajskimi literami. "






Na jakiej podstawie można to stwierdzic?


Wypada tu wspomnieć rabbiego Akibę ben Josefa i jego postawę wobec literatury chrześcijańskiej z I wieku. Wiadomo, że kazał niszczyć pisma należące do minim czyli chrześcijan, bez wydrapywania Imienia Bożego, choć w odniesieniu do podstarzałej literatury i kopii ST będącej w użytkowaniu synagogalnym i świątynnym, nakazywano aby święty tetragram JHWH był najpierw usunięty.

,,Niewiele mamy do dyspozycji tekstow wyrażąjących postawę Akiby wobec chrześcijaństwa(...) poleca spalić księgi należące do minim bez uprzedniego usunięcia imienia Bożego, (...) bez wątpienia chodziło o księgi chrześcijan, ponieważ Tosefta zalicza Ewangelie do ksiąg minim (...) Akiba chciał się przeciwstawić chrześcijaństwu(...)." - ZNAK nr 356, 1984r.

Nie mozna więc lekceważyć tych okoliczności podczas rozważań, czy należy wprowadzić Imię Boże do NT.
Prawdą jest że pisarze NT czasem dość swobodnie stosują starotestamentowe wypowiedzi z Imieniem JHWH do samego Jezusa, dlatego dziś może być czasem kłopotliwe wstawianie wszędzie tam gdzie mamy "Pan" Imienia Bożego.
Jednakże wtedy apostołowie dobrze rozróżniali relacje pomiędzy Bogiem a Jego Synem . Nie byli bowiem obciążeni balastem późniejszych ,,definicji” atanazjańsko- nicejskich. W których więc miejscach mogło to Imię występować ?
Wypada czekać na jakieś nowe odkrycia.

Umieszczenie Imienia Jahwe czy Jehowa w tekście NT nie jest właściwością jedynie SJ.

W polskim przekładzie NT z XVI Szymona Budnego, w wielu miejscach mamy wstawione Imię Jehowa, np.:

,,Rzekł mu Jezus: zaś napisano/ Nie będziesz kusić Jehowy Boga twego (...) Tedy mówi mu Jezus: Idź Szatanie. Napisano bo / Jehowie Bogu twemu kłaniać się będziesz” Mt. 4,7-10

Inne tłumaczenie polskie:

,,Przybysze z Rzymu -Judejczycy i nowo nawróceni na wiarę Jahwe- ...” 2, 10-11; ,, ,W dni ostateczne – Rzecze Jahwe – Wyleje Ducha mojego... ‘ ” 2,17. Dzieje Apostolskie R. Brandstaetter PAX 1984.

Jakoś nie robi się krzyku wokół takiego przekładu. Podobnie jak wobec innych wschodniojęzycznych edycji NT z Imieniem Bożym, które ukazały się nakładem BiZTB.

Zatem i zarzut, iż rzekomo w tym przypadku fałszują Słowo Boże jest nie trafiony - jest naciągany. Bierze się raczej z ogólnej niechęci do SJ.

Pozostaje jednak pytanie: w których miejscach i jak często można umieścić Imię JHWH w Piśmie NT ?

Czy na przykład cytując z Pism Hebrajskich ,gdzie występuje tetragram należy wstawic imię Boże?

Dzięki Johnny za wyprowadzenie z błędu - o tym imieniu Boga w Septuagincie. Joannie też dziękuję za szerokie informacje. A więc historia o wymawianiu imienia Bożego bądź niewym. nie jest tak jasna jak sam przypuszczałem. Podsumowując należy skrytykować tłumaczy biblijnych zarówno katolickich jak i protestanckich, świadków czy arian. Świadków czy arian za nadmierne wprowadzanie imion Bożych. Protestantów i katolików za nie konsekwencje - raz oddawanie imion Bożych w innych wypadkach tłumaczenie Bóg. Były to nadużycia. Bo albo decedujemy się na tłumaczenie wszędzie tetragramu wyrazem Pan albo wszędzie oddajemy tetragram.

Oczywiście obowiązkiem tłumacza będzie umieszczanie przepisów tam gdzie znajduje się tetragram. Moim zdaniem tak to powinno wyglądać. Bardzo ciekawie oddaje przekład interlinearny "Prorocy" Po prostu w nawiasie dodaje Adonaj - JHWH(Adonaj)

Oczywiście ja nie widzę nic złego w tłumaczeniu Adonaj czyli Pan -tak to się wyjaśnia:

Z samej swej istoty Bóg jest tylko jeden. Dlatego nie może On wejść w świat bóstw jako jedno z wielu innych. Nie może mieć imienia pośród innych imion. Toteż odpowiedź Boga zawiera w sobie zarazem odmowę i zgodę. Bóg mówi o sobie po prostu: "Jestem, Który Jestem". On jest – nic więcej. Ta odpowiedź jest imieniem i nim nie jest. Dlatego było rzeczą zupełnie słuszną, że w Izraelu tego samookreślenia Boga, którego dopatrywano się w słowie YHWH, nie wypowiadano i nie degradowano go do jednego spośród wielu imion bóstw. I źle się stało, że w nowych przekładach Biblii, to imię, które dla Izraela było tajemnicze i niewyrażalne, pisze się tak, jak każde inne i w ten sposób tajemnicę Boga, który nie ma ani obrazów, ani wypowiadanych imion, ściągnięto do poziomu zwyczajnej rzeczy z domeny powszechnej historii religii.

Żałosne, że musicie się posuwać do chwytów typu "pewnie w oryginale było inaczej" by żyć ze sprzecznością pomiędzy Pismem a Waszymi wierzeniami.

Ujawniacie przy tym ignorancję czym jest Boża opieka nad Pismem - otóż dotyczy ona nie tylko powstania Pisma, ale i przekazywania go przez wieki.

Inaczej jakiekolwiek posługiwanie się Pismem dziś byłoby pozbawione sensu.

Ja tylko powtarzam co przeczytałem. Nie chodziło mi o głębsze znaczenie w sensie leksykalnego znaczenia wyrazu ( to nie jest żadne głębsze znaczenie ). Chodziło mi o takie znaczenie, o jakim mówił Athmosfer.



W takim razie dlaczego nie wymienia tu Jego imienia ?



A ja myślałem, że odróżnia Go to, że jest Jedyny, Najwyższy, Wszechmocny itd.



Ja nie znam takiego przypadku.



Wymyślacie i wymyślacie, a ostatecznie, jak widać, wszystko sprowadza się do jednego - apostołowie byli przed soborami, i " nie byli obciążeni ich balastem ", więc tam, gdzie odnoszą słowo " PAN " do Jezusa, tam, tak naprawdę, odnoszą je do imienia Jehowy - i już, problem rozwiązany. ŚJ nie pierwszy raz twierdzą, że wiedzą coś lepiej od apostołów. Nawet od Pisma wiedzą lepiej..

Czy podane wyjaśnienie jest zgodne z poglądem samego Boga?
Czy zastępowanie imienia Bożego występującego w Biblii około 7000 razy zwrotem" Pan ",jest uczciwe?

Już sama częstotliwość występowania tego imienia poświadcza, iż ma ono ogromne znaczenie dla Autora Biblii, który je nosi. Imię to pojawia się w tej Księdze o wiele częściej niż jakikolwiek odnoszony do Niego tytuł, np. „Pan Wszechwładny” czy „Bóg”.



Czy np katolicy i wierzący w Trójcę pod zwrotem "Pan" mają zupełnie kogoś innego na myśli ,niż Boga Jehowę?

Użyte określenie "Pan" wcale precyzyjnie nie określa prawdziwego Boga.
Słowo "Pan " określa także innych "panów",jak to zaznaczył Paweł,a także określa Jezusa jako "Pana" ustanowionego przez Jehowę Boga.


1Kor 8:5 BT "A choćby byli na niebie i na ziemi tak zwani bogowie - jest zresztą mnóstwo takich bogów i panów -"

Użyte przez Pawła wyrażenie „Bóg, Ojciec” nie oznacza, że prawdziwy Bóg nosi imię „Ojciec”, gdyż słowo to określa również każdego mężczyznę mającego dziecko lub związanego z drugimi jeszcze innymi więzami (Rz 4:11, 16; 1Ko 4:15).


Mesjasz został nazwany „Wiekuistym Ojcem” (Iz 9:6). A do swych przeciwników, żywiących mordercze zamiary, powiedział, że ich „ojcem” jest Szatan (Jn 8:44).
Tytuł ten nadawano też bogom różnych narodów, np. w poezji Homera wielkim ojcem jest nazywany grecki bóg Zeus.

To, że „Bóg, Ojciec” ma konkretne imię i że różni się ono od imienia Syna, wynika z niejednego wersetu (Obj 3:12; 14:1; por. Mt 28:19). Paweł znał osobiste imię Boga, Jehowa, gdyż występuje ono w zawartej w Księdze Rodzaju relacji o stwarzaniu, na którą powoływał się w swoich listach.
Właśnie to imię — Jehowa — jednoznacznie określa „Boga, Ojca” (por. Iz 64:8) i zapobiega wszelkim próbom utożsamienia Go z kimkolwiek innym, kogo można by nazwać „bogiem” lub „ojcem” lub "panem".

Iz 64:8 NS „A teraz, Jehowo, tyś naszym Ojcem. My jesteśmy gliną, a tyś naszym Garncarzem; i wszyscy jesteśmy dziełem twej ręki.”

Jezus przynajmniej dwa razy nazwał samego siebie "Jestem" łamiąc specjalnie szyk zdania. Jahwe nie jest więc jedynie imieniem Ojca.