@subadam
Każda decyzja doktrynalna jest opowiedzeniem się za jakąś interpretacją.
Sobór Nicejski odniósł się do herezji ariańskiej, negującej bóstwo Jezusa, lub rozumiejący je jedynie jako podobieństwo do bóstwa Boga Ojca. Wg niektórych arian, Jezus miał wprawdzie być bogiem (mała litera zamierzona), ale bogiem, który zaistniał w czasie (nie istniał odwiecznie), poprzez zrodzenie i stworzenie. Jezus miał być więc bogiem stworzonym (przez Boga Ojca) i rzekomo nie miał z Nim wspólnej natury.

Ponieważ rozmawiamy w temacie dotyczącym natchnienia Biblii, właściwym będzie podkreślenie, że poglądy arian sprzeciwiały się Pismu świętemu. Opowiedzenie się Soboru Nicejskiego za wspólną naturą Ojca i Syna było następstwem badania Biblii i szukania takiego systemu teologicznego, który pogodzi ze sobą wszystkie teksty biblijne. Arianizm brał pod uwagę jedynie pewne wybrane teksty, więc nie spełniał tych oczekiwań.
Proces uściślania chrystologii (czyli nauki o naturze Chrystusa) ciągnął się również przez następne sobory, a z pewnego punktu widzenia, przez całe pierwsze tysiąclecie.

Pisząc wcześniej o natchnieniu, wspomniałem o zjawisku profetyzmu w księgach Starego Testamentu. Spełnione proroctwa to może najbardziej wyrazisty dowód na niezwykłość i natchnienie tych ksiąg. Co więcej w nauczaniu apostołów odwoływanie się do proroctw ST było normą.
(2) Paweł według swego zwyczaju wszedł do nich i przez trzy szabaty rozprawiał z nimi. (3) Na podstawie Pisma wyjaśniał i nauczał: Mesjasz musiał cierpieć i zmartwychwstać. Jezus, którego wam głoszę, jest tym Mesjaszem. (Dz. 17,2-3; por. 18,5.28; 26,23)

W Piśmie świętym nie znajdujemy zebranych razem, wszystkich spełnionych przez Jezusa proroctw. Są one rozproszone w różnych księgach. Sam Jezus w dyskusjach z faryzeuszami twierdził, że to właśnie On (jako Mesjasz) jest głównym tematem Biblii (J. 5,39), a w rozmowie z apostołami po Swoim zmartwychwstaniu „oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma” (Łk. 24,45).

Wprawdzie apostołowie mieli doświadczenie trzech lat chodzenia z Jezusem, to jednak Piotr, wspominając swoją obecność na górze przemienienia, uważa, że „mocniejsza” jest „prorocka mowa”, jaką odbiorcy listu mają do dyspozycji dzięki Biblii (por. 2 P. 1,16-19).
Jedną ze słabości współczesnego Kościoła jest zaniedbanie nauczania opartego na tym wątku ST. Raczej szuka się podstaw filozoficznych dla wiary, argumentując za istnieniem boga (mała litera zamierzona), ale z tego jeszcze absolutnie nie wynika, że tym bogiem miałby być Bóg chrześcijan, ani że Chrystus jest niezbędny do zainicjowania związku człowieka z Bogiem.

Nie jest możliwe, by w krótkim wpisie zawrzeć odniesienie do wielu proroctw. Z tego powodu skupię się na temacie jerozolimskiej świątyni w kontekście misji Chrystusa.
Zapewne wszyscy zetknęliśmy się z opowieścią o Abrahamie i jego synu, Izaaku. Abraham został przez Boga wezwany, by swojego syna złożyć w ofierze:
...Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jakie ci wskażę. (Rdz.22,2)

Spośród wielu pagórków w kraju Moria, to Bóg wskaże Abrahamowi ten właściwy. Wiemy, że chociaż Abraham był gotowy ofiarować syna, to jednak ofiara ta nie doszła do skutku.
Ponad 800 lat później król Dawid postanowił policzyć Izraelitów. Przeprowadził spis ludności, czym wywołał Boży gniew. W rezultacie w kraju wybucha zaraza, która dziesiątkuje mieszkańców. W końcu anioł zagłady zatrzymuje się „obok klepiska Aruny Jebusyty” (2 Sm. 24,16). To miejsce okaże się później ważne, bo:
Wreszcie Salomon zaczął budować dom Pański w Jerozolimie na górze Moria, która została wskazana jego ojcu Dawidowi, w miejscu, jakie przygotował Dawid na klepisku Ornana Jebusyty. (2 Krn. 3,1).
A więc świątynia jerozolimska została zbudowana w miejscu powstrzymania zarazy, ale też w miejscu niedoszłego ofiarowania Izaaka przez Abrahama. Nazwa Moria pojawia się w Biblii jedynie dwa razy: pierwszy raz w Księdze Rodzaju, a drugi raz właśnie tutaj. Jednak w obu przypadkach, miejsce precyzyjnie wskazywane jest przez Boga. Dla żydów było oczywistym, że świątynia zbudowana jest dokładnie w tym samym miejscu, w którym miał być złożony w ofierze Izaak, ale być może tym miejscem była Golgota, nieodległa od wzgórza świątynnego.

Izraelici dostrzegali związek między ofiarami składanymi w świątyni, a powstrzymaniem kary za grzech (tak jak powstrzymana została kara za grzech Dawida). Widzieli też ideę zastępczości składanych ofiar: zabijane zwierzę zastępuje śmierć człowieka, tak jak baran był ofiarowany zamiast Izaaka (por. Rdz. 22,13).
Całkowicie nowe spojrzenie daje optyka chrześcijańska, która widzi w ofiarowaniu syna przez kochającego ojca typ ofiary Chrystusa. Typiczność to specyficzny rodzaj proroctwa, które polega na podobieństwie postaci i sytuacji ze Starego Testamentu, najczęściej z postacią Chrystusa i sytuacjami które Jego dotyczą. A więc Izaak jest typem Bożego Syna, a Abraham typem Boga Ojca, gdyż
Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J. 2,16)
Występujące tu słowo dał przypomina tę prawdę, że Boży Syn rzeczywiście poniósł śmierć, inaczej niż Izaak. Ale dokonało się to w tym samym miejscu w przestrzeni.

Inną typiczność wskazuje ewangelista Jan słowami:
„Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana” (J. 19,36)
Jest to cytat z księgi Wyjścia (Wj. 12,46) nie odnoszący się wprost do przyszłego Mesjasza, ale do baranka paschalnego. Zastosowanie tych słów do okoliczności śmierci Jezusa ma pokazać, że również baranek paschalny jest typem Chrystusa. Związek ten pokreślony jest również czasem wykonania egzekucji Jezusa: umierał On w dzień Przygotowania Paschy (J. 19,14) dokładnie wtedy, gdy w świątyni zabijano tysiące paschalnych baranków.

W teologii jeszcze ważniejsze od biblijnych typów są proroctwa, które wprost odnoszą się do dziejów Narodu Wybranego, do narodów ościennych oraz do Chrystusa. Takich proroctw jest bardzo wiele. Prześledzę tutaj ich niewielką cząstkę.

Jeremiasz był prorokiem działającym w Judzie w końcu VII w. pne. Jego przesłanie sprowadzało się do zapowiedzi klęski i długoletniej niewoli:
(11) Cały ten kraj zostanie spustoszony i opuszczony, a narody będą służyć królowi babilońskiemu przez siedemdziesiąt lat. (12) A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla Babilonu i ten naród - wyrocznia Pana - ich grzechy i kraj babiloński; zamienię go na wieczne pustkowie. (Jr. 25,11-12)

Co więcej, Jeremiasz prorokował również zburzenie świątyni i całej Jerozolimy:
(4) Powiesz im: To mówi Pan: Jeżeli nie będziecie Mi posłuszni, postępując według mojego Prawa, które wam ustanowiłem, (5) [i jeśli nie] będziecie słuchać słów moich sług, proroków, których nieustannie do was posyłam, mimo że jesteście nieposłuszni, (6) zrobię z tym domem podobnie jak z Szilo, a z miasta tego uczynię przekleństwo dla wszystkich narodów ziemi. (Jr. 26,4-6)

Jeremiasza chciano za to proroctwo ukarać śmiercią. Ale znaleźli się ludzie, którzy powiedzieli:
(18) Micheasz z Moreszet był prorokiem w czasach Ezechiasza, króla judzkiego, i mówił do całego narodu judzkiego, co następuje: To mówi Pan Zastępów: Syjon zostanie zaorany jak pole, Jerozolima - obrócona w gruzy, a góra świątyni - w zalesione wzgórze. (19) Czy zabił go Ezechiasz, król judzki, i całe pokolenie Judy? Czy raczej nie uląkł się on Pana i nie przebłagał oblicza Pana, tak że ogarnął Pana żal nad nieszczęściem, jakie zamierzył przeciw niemu? My zaś mielibyśmy obciążyć dusze nasze tak wielkim występkiem? (Jr. 26,18-19)

Rzeczywiście, żyjący o ponad 100 lat wcześniej Micheasz wypowiedział takie słowa (por. Mich. 3,12). Widać ponadto, że księgi prorockie były spisywane sprawnie oraz były znane i czytane w następnych pokoleniach. Za czasów Micheasza nastąpiło narodowe odwrócenie się od grzechów i Bóg wstrzymał zapowiedziane nieszczęścia, mimo iż wojska asyryjskie wtedy już oblegały Jerozolimę. Casus Micheasza pozwolił uratować Jeremiasza, ale mieszkańcy Jerozolimy w jego czasach już nie zmienili swojego postępowania. Babilończycy kilkakrotnie najeżdżali kraj, aż w 587/586 r. pne. zburzyli Jerozolimę oraz świątynię, a mieszkańców przesiedlili do Babilonii, zgodnie z zapowiedzią Jeremiasza.

Jednym z pierwszych przesiedleńców był Daniel, wtedy zapewne kilkunastoletni młodzieniec, którego umieszczono w królewskim pałacu, aby go „nauczyć pisma i języka chaldejskiego” (Dn. 1,4). Daniel okazał nadprzyrodzone zdolności odczytywania snów i przepowiadania przyszłości, co umożliwiło mu szybki awans na dworze babilońskiego króla Nabuchodonozora. Daniel był ponadto człowiekiem bardzo pobożnym i oddanym Bogu.

Daniel już jako starzec doczekał końca imperium babilońskiego, pokonanego przez koalicję Medów i Persów. Władcą całego imperium medo-perskiego był Cyrus, a w Babilonie rządy sprawował wtedy Dariusz, Med.
(2) w roku pierwszym jego panowania, ja, Daniel, dociekałem w Pismach liczby lat, które objawił Pan prorokowi Jeremiaszowi, że ma się dopełnić siedemdziesiąt lat spustoszenia Jerozolimy. (3) Zwróciłem więc twarz do Pana Boga, oddając się modlitwie i błaganiu w postach, pokucie i popiele. (Dn. 9,2-3).
Zdarzenie to ma miejsce tuż po zmianie władzy w Babilonii, zatem ok. 538 r. pne. Daniel wyznaje Bogu grzechy swoje i swojego narodu. Otrzymuje wtedy objawienie: słowa które przynosi mu „mąż Gabriel”:

(24) Ustalono siedemdziesiąt tygodni
nad twoim narodem i twoim świętym miastem,
by położyć kres nieprawości,
grzech obłożyć pieczęcią
i odpokutować występek,
a wprowadzić wieczną sprawiedliwość,
przypieczętować widzenie i proroka
i namaścić to, co najświętsze.
(25) Ty zaś wiedz i rozumiej:
Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo,
że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima,
do Władcy-Pomazańca -
siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie;
zostaną odbudowane dziedziniec i wał,
w czasach jednak pełnych ucisku.
(26) A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach
Pomazaniec zostanie zgładzony
i nie będzie dla niego...
Miasto zaś i świątynia
zginie wraz z wodzem,
który nadejdzie.
Koniec jego nastąpi wśród powodzi,
i do końca wojny potrwają zamierzone spustoszenia.
(…) (Dn. 9,24-36)
To proroctwo, które otrzymał Daniel mówi o Pomazańcu (czyli o Mesjaszu, Chrystusie), o czasie Jego pojawienia się i zgładzenia Go. Czas jest tu mierzony siódemkami: tygodniami lat. Bo u żydów co siódmy rok był szabatowy, na podobieństwo rytmu tygodniowego. Do Władcy-Pomazańca upłynie siedem i sześćdziesiąt dwa tygodnie, czyli razem sześćdziesiąt dziewięć tygodni lat. 69*7=483 lata.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na moment, który stanowi początek odliczania owych 69 tygodni lat.
Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo,
że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima,
(...)
zostaną odbudowane dziedziniec i wał,
Tutaj wyraźnie chodzi o decyzję o odbudowie Jerozolimy. Miasta z murami, a nie samej świątyni. Gdy Daniel otrzymał proroctwo (było to ok. 538 r. pne.), w ruinie była zarówno świątynia, jak i miasto. Wiemy, chociaż wykracza to poza życie Daniela, że uwolnieni z niewoli przez Cyrusa żydzi wracali do Judei w kilku grupach, które udało się zmobilizować i dzięki nim odbudować i ponownie konsekrować świątynię ok. 515 r. pne, czyli w ok. 70 lat po jej zburzeniu (i ten fakt wypełnia proroctwo Jeremiasza). Ale to nie odbudowa świątyni, lecz decyzja o odbudowie miasta wraz z obronnymi umocnieniami uruchamia ten „zegar historii”. Kiedy to nastąpiło? Chociaż w proroctwie u Daniela pojawia się aspekt dokonany, odbudowa Jerozolimy nastąpiła w jeszcze dalszej przyszłości.

Musimy skierować się do innego, niepozornego bohatera biblijnej opowieści. Nehemiasz był w dalekiej Suzie podczaszym perskiego króla Artakserksesa, gdy podczas obsługiwania władcy ten zwrócił uwagę na smutny wygląd Nehemiasza. Nehemiasz wyjawił mu, że powodem smutku były wieści o wciąż zrujnowanej Jerozolimie. Wtedy król zezwolił Nehemiaszowi na podróż do Jerozolimy i odbudowę miasta. Wydarzyło się to w miesiącu Nisan dwudziestego roku panowania Artakserksesa (Neh. 2,1), czyli w 445 r. pne.

Niezamierzenie smutny wygląd królewskiego sługi uruchomił lawinę zdarzeń, sprawiających uruchomienie „zegara” odmierzającego czas do przyjścia Mesjasza. Niemal na pewno Nehemiasz nie był świadomy tej swojej roli.
Gdyby odliczyć od 445 r. pne. 483 lata, trafilibyśmy na rok 38/39 ne. Bibliści zwracają jednak uwagę na fakt, że w czasach Daniela wszystkie kalendarze oparte były o kalkulację roku składającego się z dwunastu miesięcy po 30 dni, czyli 360 dni. Wtedy od 1 Nisan 445 r. powinniśmy odliczyć 483*360 dni=173.880 dni. Precyzyjne kalkulacje (można je wygooglować wpisując „173880 days”) przenoszą nas do dnia identyfikowanego jako Palmowa Niedziela 32 roku. Nawet gdybyśmy nie uwzględniali tej zmienionej skali lat, to i tak trafiamy w punkt odległy co najwyżej o dekadę od szacowanej daty krzyżowej śmierci Jezusa.

Wiedząc to, możemy lepiej rozumieć pewne wydarzenia opisane w NT. Prawdopodobnie na wschodzie, gdzie działał Daniel, były grupy ludzi (nazywanych magami), którzy poważnie traktowali zapisy w księdze dawnego proroka (niektóre przekłady nazywają Daniela „przełożonym magów” w Dn. 4,6). Skoro Mesjasz został zapowiedziany na konkretny moment, nieco wcześniej (o 30-40 lat) szukali na niebie znaków oznajmujących jego narodziny. Dlatego podjęta wyprawa nie będzie doputywać sie Czy? i Kiedy?, ale Gdzie? Odpowiedzi udzieli znany już nam Micheasz (Mich. 5,1).
Podobnie starzec Symeon mógł kierować się tą nadzieją, że dożyje przyjścia Mesjasza (por. Łk. 2,25-26).
Lepiej (konkretniej) rozumiemy słowa podstawowego orędzia Chrystusa: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże…” (Mk. 1,15).

Dalsza część proroctwa zamieszczonego przez Daniela zapowiada jeszcze dwie rzeczy: zgładzenie Mesjasza oraz zburzenie miasta i świątyni.
Zapowiadając swoim uczniom trzykrotnie swoją śmierć, a także robiąc wiele aluzji do tego wydarzenia, Jezus mówił jedynie to, co od ponad 500 lat widniało w księdze Daniela. Nawet gdyby Jezus był zwykłym człowiekiem, który jedynie błędnie uważał siebie za Pomazańca-Mesjasza (a przecież traktujemy Go za kogoś więcej), to zapowiedź Jego śmierci widniała w ogólnie dostępnej księdze.

Zapowiedź zburzenia Jerozolimy, u autorów ewangelii synoptycznych jest przemieszana z wizją powrotu (Paruzji), tak, że potrzebujemy pewnego wysiłku, aby te obie zapowiedzi rozdzielić. Ale to jest symptomatyczne: terminu paruzji nie zna nikt, oprócz Ojca niebieskiego, a zburzenie Jerozolimy można przewidzieć, analizując znaki. Kiedy ten moment się zbliżał, judeochrześcijanie nie mieli problemu, by rozpoznać niebezpieczeństwo i opuścić Jerozolimę. Udali się do miasta Pella w Dekapolu i tam bezpiecznie przetrwali powstanie żydowskie.

Jezus zapowiadał również całkowite zniszczenie jerozolimskiej świątyni.
(5) A gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest ozdobiona pięknymi kamieniami i darami, powiedział: (6) Przyjdą dni, w których z tego, co widzicie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony. (Łk. 21,5-6)
Ci którzy byli w Jerozolimie, albo przynajmniej widzieli zdjęcia ze Ścianą Płaczu mogą mieć wątpliwości. Czy nie zostało tam całkiem sporo kamieni na kamieniach, cała rozległa ściana?
Otóż okazuje się, że Ściana Płaczu, to dawny mur oporowy, wybudowany w czasach Heroda (Wielkiego), po to by rozbudować zewnętrzne dziedzińce świątyni. Nie był częścią świątyni. Podczas powstania żydowskiego 70/71 r. świątynia została zniszczona. Mur oporowy przetrwał.

Ale w latach 132-135 ne. w Jerozolimie wybuchło jeszcze II powstanie żydowskie, pod wodzą Bar-Kochby (Syn Gwiazdy). Powstanie to uzyskało poparcie władz judaistycznych, między innymi najważniejszy wtedy rabbi Akiba ben Josef ogłosił Bar-Kochbę Mesjaszem.
Ostatnim bastionem powstańców był Bethar, w którym jednego dnia zostało zamordowanych pół miliona powstańców. W tym samym czasie Rzymianie zarządzili zaoranie wzgórza świątynnego, dokładnie tak jak ponad 800 lat wcześniej zapowiedział prorok Micheasz (Mich. 3,12). Cały gruz ze świątyni został zrzucony w dół, między innymi przy Ścianie Płaczu – przez co poziom gruntu jest podniesiony o kilka metrów.
Obecnie na wzgórzu świątynnym (Syjonie) stoją dwa meczety, ale odbudowa świątyni nie jest możliwa również z tego powodu, że dokładne usytuowanie świątyni jest już nie do ustalenia.

Co roku miliony żydów na całym świecie poddają się postowi 9 dnia miesiąca aw (Tisza be-Aw). Post upamiętnia pięć tragicznych wydarzeń ze starożytności (a także cały szereg nieszczęść z późniejszych wieków), które wydarzyły się w tym samym dniu w kalendarzu żydowskim:
1. powrót zwiadowców wysłanych przez Mojżesza do Kaananu. Ich defetystyczna postawa (z wyjątkiem Jozuego i Kaleba) spowodowała 40 letnią tułaczkę po pustyni.
2. zburzenie pierwszej świątyni przez Nabuchodonozora
3. zburzenie drugiej świątyni przez Tytusa
4. śmierć 500 tys. żydów w Betharze
5. zaoranie wzgórza świątynnego

Współcześni żydzi pocieszają się, że skoro w tym samym dniu roku nastąpiło aż tak wiele nieszczęść, to widocznie, aby to zrównoważyć, Mesjasz przyjdzie właśnie też w tym dniu! Ale On miał przyjść i przyszedł 2 tys. lat temu...

Piszesz bloga na forum dyskusyjnym, ale nadal nie wskazujesz, skąd wiemy, że Biblia jest natchniona?
Czy nie jest to tak, że jedni ludzie napisali, a inni uznali to za natchnione?

@nolda
Czy człowiek jest w stanie znać przyszłość? Opisać to, co będzie działo się nie tylko za tydzień, za rok, ale za setki lat? Tylko Bóg jest w stanie to wiedzieć, a skoro takie informacje są częścią ksiąg pisanych przez ludzi, świadczy to o ich natchnieniu przez Boga.

Reasumując, uważasz, że Biblia jest natchniona bo opisuje to co będzie się działo za setki lat,
Niejaki Nostradamus, też opisywał co będzie się działo za setki lat, jego księgę też uznasz za natchnioną? Tych przepowiadaczo-wizjonerów było i jest sporo.Część z nich uznano za świętych, część za heretyków. Osądu dokonali ludzie, jak myślisz, ludzie natchnieni, czy uzurpujący sobie prawo do oceny?

Niestety, ale Biblia nie jest dowodem na to, że ktoś przewidział przyszłość.

Niestety, czy dzięki Bogu?

@nolda
Jeśli uważasz, że Nostradamus reprezentował przepowiednie na miarę proroctw znajdujących się w Biblii, w takim razie wskaż konkretną przepowiednię, tak jak była ona sformułowana, a następnie jej realizację. Bo w tej chwili wygląda na to, że wg Ciebie Nostradamus był OK, a Biblia NIE.
Poza tym, nie chowaj się za innych. Bo właściwy osąd odbywa się w sumieniu każdego człowieka:
"Jeśli ktoś chce wypełniać jego wolę, ten będzie umiał rozeznać, czy ta nauka jest od Boga, czy ja mówię sam od siebie." (J. 7,17)
Albo sam chcesz (a przynajmniej jesteś gotów) pełnić wolę Boga - i wtedy poznasz Bożą inspirację w nauce Chrystusa, albo nie chcesz - i w takim razie jedynie szukasz pretekstu, aby Biblię odrzucić. Nie ma znaczenia (dla Twojej zdolności rozpoznania Bożego natchnienia) to, co napiszesz na forum, ważne jest to, jaką masz postawę przed Bogiem.

Te Twoje słowa świadczą, że raczej szukasz pretekstów.

@feelek

Dlaczego tak uważasz?
Wskazałem wiele sytuacji, gdy proroctwa Biblii wypełniły się w czasach Chrystusa. Każda z ksiąg, do któych się odwoływałem powstała przynajmniej 400 lat przed Chrystusem oraz została przetłumaczona na język grecki 250-150 lat przed Chrystusem. Biblię przechowali nie tylko chrześcijanie, ale również żydzi, więc nie ma możliwości, by ktoś w czasach po Chrystusie zaingerował w jej treść.

Imputujesz dziecko w brzuch. Nie osądzaj, bo w każdym osądzie jesteś Ty, a dokładniej to co zostało w Twój umysł wdrukowane. To tylko i wyłącznie według Twego widzimisię tak wygląda. Przemyśl swój osąd, uświadom sobie skąd go masz. Wskaż gdzie w mojej, zaznaczam w mojej, wypowiedzi stwierdzam, że Nostradamus jest jak piszesz OK, a Biblia NIE?
Przemyśl, nadal wypowiadasz swój osąd, swe widzimisię. Tematem dyskusji jest próba dowiedzenie, skąd wiemy, że biblia jest natchniona. Dlaczego pewne rzeczy zostały wpisane w kanon, a inne odrzucone.

W swym mniemaniu, wypełniasz wolę Boga, potrafisz rozeznać, co jest w ciebie wdrukowane przez rodziców, społeczeństwo, księży, popów, rabinów, guru, a co jest nauką od Boga?
Ja tego stwierdzić nie potrafię.

@nolda


Zacytowany przez Ciebie fragment, jest częścią zdania warunkowego, więc ten fragment jest istotny jedynie wtedy, gdy poprzedzający go warunek jest spełniony. A zatem, jeśli cytat odnosisz do siebie, to deklarujesz, że nie chcesz pełnić woli Boga nawet wtedy, gdyby On przekonał Cię o Bożym pochodzeniu nauczania Chrystusa.
Nie ma w tym żadnego mojego osądu - to Ty się deklarujesz (chociaż, jak pisałem, nie musisz tego robić na forum) po której jesteś stronie.