Bo przecież BÓG nie Robiłby takich błędów........
.......W odróżnieniu od przypadków kiedy pisze wyraźnie że to Słowa BOGA

Bo przecież BÓG nie Robiłby takich błędów=
“ 13 Spośród ptaków będziecie mieli w obrzydzeniu i nie będziecie ich jedli, bo są obrzydliwością, następujące: orzeł, sęp czarny, orzeł morski, 14 wszelkie gatunki kani i sokołów, 15 wszelkie gatunki kruków, 16 struś, sowa, mewa, wszelkie gatunki jastrzębi, 17 puszczyk, kormoran, ibis, 18 łabędź, pelikan, ścierwik, 19 bocian, wszelkie gatunki czapli, dudek i nietoperz. “ (Kpł 11) = Nietoperz nie jest ptakiem.
“ 20 Wszelkie latające czworonożne3 owady będą dla was obrzydliwością.
21 Ale będziecie jeść spośród czworonożnych latających owadów tylko te, których [tylne] kończyny wystają ponad nogami [przednimi], aby [mogły] skakać na nich po ziemi. 22 Następujące spośród nich możecie jeść: wszelkie gatunki szarańczy, wszelkie gatunki soleam, wszelkie gatunki chargol i wszelkie gatunki chagab4. 23 Wszystkie inne gatunki latających owadów czworonożnych będą dla was obrzydliwością. “ (Kpł 11) = Owady mają sześć nóg (pająki osiem).
“ 6 zając, ponieważ przeżuwa, ale nie ma rozdzielonego kopyta - będzie dla was nieczysty; 7 “ (Kpł 11) = Zające nie przeżuwają ale jedzą swoje kupy (miałem królika i czytałem też).

Więcej takich rzeczy jest tu np.: http://www.infidels.org/library/modern/ ... ood_to_all .


W odróżnieniu od przypadków kiedy pisze wyraźnie że to Słowa BOGA, np. = “ 1 Pan skierował do mnie te słowa: 2 Synu człowieczy, przemów do swoich rodaków i powiedz im: “ (Ez 33).

Bo przecież BÓG nie Robiłby takich błędów=
“ 13 Spośród ptaków będziecie mieli w obrzydzeniu i nie będziecie ich jedli, bo są obrzydliwością, następujące: orzeł, sęp czarny, orzeł morski, 14 wszelkie gatunki kani i sokołów, 15 wszelkie gatunki kruków, 16 struś, sowa, mewa, wszelkie gatunki jastrzębi, 17 puszczyk, kormoran, ibis, 18 łabędź, pelikan, ścierwik, 19 bocian, wszelkie gatunki czapli, dudek i nietoperz. “ (Kpł 11) = Nietoperz nie jest ptakiem.
“ 20 Wszelkie latające czworonożne3 owady będą dla was obrzydliwością.
21 Ale będziecie jeść spośród czworonożnych latających owadów tylko te, których [tylne] kończyny wystają ponad nogami [przednimi], aby [mogły] skakać na nich po ziemi. 22 Następujące spośród nich możecie jeść: wszelkie gatunki szarańczy, wszelkie gatunki soleam, wszelkie gatunki chargol i wszelkie gatunki chagab4. 23 Wszystkie inne gatunki latających owadów czworonożnych będą dla was obrzydliwością. “ (Kpł 11) = Owady mają sześć nóg (pająki osiem).
“ 6 zając, ponieważ przeżuwa, ale nie ma rozdzielonego kopyta - będzie dla was nieczysty; 7 “ (Kpł 11) = Zające nie przeżuwają ale jedzą swoje kupy (miałem królika i czytałem też).

Więcej takich rzeczy jest tu np.: http://www.infidels.org/library/modern/ ... ood_to_all .


W odróżnieniu od przypadków kiedy pisze wyraźnie że to Słowa BOGA, np. = “ 1 Pan skierował do mnie te słowa: 2 Synu człowieczy, przemów do swoich rodaków i powiedz im: “ (Ez 33).

Brytyjscy naukowcy przeprowadzili staranne obserwacje zwyczajów królików, a wyniki opisali w publikacji Proceedings of the Zoological Society of London (1940, t. 110, ss. 159-163). Ponowne trawienie pokarmu wygląda następująco: Gdy królik zje rano coś świeżego, pokarm ten przechodzi przez żołądek do jelita cienkiego, natomiast w części wpustowej żołądka zostaje jakieś 40—50 g grudek, które były tam jeszcze przed posiłkiem. Z jelita cienkiego poranny posiłek trafia do jelita ślepego (ślepo zakończonej części jelita grubego), gdzie się zatrzymuje na jakiś czas. W ciągu dnia wspomniane grudki przesuwają się coraz niżej i w jelitach następuje trawienie białka zawartych w nich bakterii. Po dojściu do jelita grubego mijają materiał w jelicie ślepym i trafiają do okrężnicy, gdzie oddają nadmiar wilgoci i w końcu powstają z nich suche kulki odchodów, które zostają wydalone. Po zakończeniu tej fazy cyklu materiał z jelita ślepego przesuwa się do okrężnicy, ale nie oddaje swej wilgoci i dociera do odbytu w dość miękkim stanie. Ma postać grudek, z których każda otoczona jest warstwą śluzu, dzięki czemu nie sklejają się ze sobą. Gdy grudki te dochodzą do odbytu, nie zostają wydalone na ziemię — królik zgina się wpół i je połyka; trafiają one do części wpustowej żołądka, gdzie pozostają aż do następnego posiłku. W taki sposób ten niezwykły cykl zostaje zamknięty i większa część pokarmu przechodzi przez układ trawienny dwukrotnie.

W nawiązaniu do tych odkryć dr Waldo L. Schmitt, główny kustosz działu zoologicznego w Smithsonian Institution w Waszyngtonie, napisał: „Wydaje się, że nie ma powodów, by powątpiewać w doniesienia różnych uczonych o tym, że króliki przechowują w jelicie ślepym częściowo strawiony pokarm, który potem jest ponownie połykany i trafia do układu trawiennego”. Dodał też, że wyjaśnia to, „dlaczego króliki mają tak wyjątkowo duże jelito ślepe w porównaniu z większością ssaków” (ang. wyd. Przebudźcie się! z 22 kwietnia 1951, ss. 27, 28).


jak widzisz nawet znajacy sie na rzeczy maja watpliwosci

Moim skromnym zdaniem zajm,owanie miejsca pośrodku tzn "Pismo jest święte ale nie całe" jest bez sensu. Bo kto ma decydować która część jest święta a która nie? Jeśli podważymy jeden fragment co nas powstrzyma przed podważaniem całości?
Albo przyjmujemy całe pismo jako natchnione. A wtedy domniemane sprzeczności próbujemy wytłumaczyć innymi fragmentam, archeologią, logicznym rozumowaniem. Albo odrzucamy całość. Trzeba być konsekwentnym.

Po drugie, nie ma żadnych Świętych Pism katolickich, protestanckich czy tzw. Świadków Jehowy. Wszyscy mają to samo Pismo, z tym że katolicy w XVI wieku dołączyli jeszcze kilka wtórnokanonicznych ksiąg Starego Tesatmentu, których sami Żydzi nie uznawali za natchnione.

Ja kiedy rozmawiam ze "świadkami" posługuję się ich tłumaczeniem Pisma i jest ono na tyle dokładne, że bez problemu wykazuję w nich boskość Chrystusa czy Jego tożsamość jako Jahwe. Oczywiście, w tłumaczeniu tym są jawne przekręty, ale nie są one na tyle silne by przesłonić boskość Chrystusa i inne prawdy wiary. Tu trzeba by pozmieniać całe fragmenty, czego nigdy nie widziałem w żadnym tłumaczeniu Biblii.

A ja czytałem że założyciel Świadków właśnie kazał wymazać swojej organizacji kilka kawałków z Pisma Świętego, np. ten kawałek z powodu swojej nienawiści do żydów = “ 34 Lecz Jezus mówił: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. Potem rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając losy. “ (Łk 23). I ja widziałem że do dzisiaj oni trzymają ten kawałek w parantezie, jakby miał być niepewny, co jest naprawdę dużym skandalem, bo tylko oni trzymają ten kawałek jako niepewny z tego co ja wiem. I oni mają też inne kawałki w parantezie."

Pierwsi świadkowie na rzecz Jehowy

Apostoł Paweł pisze: „Otacza nas tak wielki obłok [gr. néfos: chmura, tłum] świadków” (Hebr. 12:1). Ta „chmura” świadków zaczęła się tworzyć krótko po buncie przeciw zwierzchnictwu Boga w Edenie.

W Liście do Hebrajczyków 11:4 Paweł utożsamia Abla z pierwszym świadkiem Jehowy: „Dzięki wierze Abel złożył Bogu wartościowszą ofiarę niż Kain, przez którą to wiarę dano mu świadectwo, że jest prawy, gdyż Bóg zaświadczył o jego darach; i przez nią, chociaż umarł, jeszcze mówi”. W jaki sposób Abel okazał się świadkiem na rzecz Jehowy? Chcąc znaleźć odpowiedź na to pytanie, musimy zrozumieć, dlaczego ofiara Abla była „wartościowsza” niż Kaina.

Otóż Abel złożył odpowiednią ofiarę, zrobił to z właściwych pobudek i poparł stosownymi uczynkami. Przyniósł w darze krwawą ofiarę, wyobrażającą życie pierworodnych z jego trzody, natomiast Kain ofiarował martwe płody rolne (1 Mojż. 4:3, 4). Do złożenia tej ofiary nie pobudziła go wiara, dzięki której godna przyjęcia okazała się ofiara Abla. Kain musiałby dokonać zmian w swym sposobie oddawania czci Bogu. Tymczasem odrzucił Jego radę i ostrzeżenie i zamordował wiernego Abla, czym zdradził złe nastawienie swego serca (1 Mojż. 4:6-8; 1 Jana 3:11, 12).

Abel przejawiał wiarę, której brakowało jego rodzicom. Lojalnym postępowaniem poświadczał, że według niego zwierzchnictwo Jehowy jest sprawiedliwe i słuszne. Przez całe swe życie, trwające jakieś sto lat, dowodził, iż człowiek może pozostać wierny Bogu, chociażby musiał przypieczętować swe świadectwo śmiercią. A krew Abla w dalszym ciągu „mówi”, ponieważ natchnione doniesienie o jego śmierci męczeńskiej zanotowano w Biblii dla pożytku późniejszych pokoleń.

Około 500 lat po śmierci Abla zaczął ‛chodzić z Bogiem’ Henoch, który trzymał się mierników dobra i zła ustalonych przez Jehowę (1 Mojż. 5:24). Do tego czasu odrzucenie zwierzchniej władzy Bożej doprowadziło do rozplenienia się wśród ludzkości bezbożnych praktyk. Henoch był przekonany, iż Najwyższy Władca wystąpi przeciw bezbożnikom, a duch Boży pobudził go do głoszenia o ich przyszłej zagładzie (Judy 14, 15). Henoch pozostał wiernym świadkiem do końca życia, ponieważ Jehowa „go przeniósł”, prawdopodobnie by mu oszczędzić gwałtownej śmierci z rąk wrogów (Hebr. 11:5). Imię Henocha można było zatem dopisać do wydłużającej się listy osób, które tworzą „wielki obłok świadków” z czasów przedchrześcijańskich.

Poczynania ludzi w dalszym ciągu przenikał duch bezbożności. Za życia Noego, który urodził się mniej więcej 70 lat po śmierci Henocha, przybyli na ziemię — najwidoczniej przybierając ludzką postać — anielscy synowie Boży i współżyli z pięknymi kobietami. Ich potomkowie, nazwani Nefilim, byli wśród ludzi olbrzymami (Rodz. 6:1-4, NW). Do czego doprowadziły te nienaturalne związki stworzeń duchowych z ludźmi oraz zrodzeni w ten sposób mieszańcy? Natchnione doniesienie podaje: „Jahwe widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe (...) Bóg widział, iż ziemia jest skażona, że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie” (Rodz. 6:5, 12, BT). Jakże przykry widok przedstawiała ziemia, podnóżek Boży, kiedy była „pełna (...) nieprawości” (1 Mojż. 6:13; Izaj. 66:1).

Natomiast „Noe był mężem sprawiedliwym, nieskazitelnym wśród swojego pokolenia” (1 Mojż. 6:9). Dowiódł podporządkowania wobec zwierzchnictwa Bożego, czyniąc „wszystko tak, jak mu rozkazał Bóg” (1 Mojż. 6:22). Pobudzony wiarą, „zbudował arkę ku wybawieniu swego domu” (Hebr. 11:7). Ale Noe był nie tylko budowniczym — jako „głosiciel [lub zwiastun] prawości” ostrzegał przed nadchodzącą zagładą (2 Piotra 2:5). Mimo że odważnie świadczył, ludzie należący do ówczesnego niegodziwego pokolenia „nie zwrócili na nic uwagi, aż przyszedł potop i zmiótł ich wszystkich” (Mat. 24:37-39).

Po potopie z czasów Noego Jehowa miał świadków wśród patriarchów. Na czele listy osób tworzących obłok przedchrześcijańskich świadków wymieniono też Abrahama, Izaaka, Jakuba i Józefa (Hebr. 11:8-22; 12:1). Nienagannym postępowaniem dowiedli oni, że popierają zwierzchnictwo Jehowy (1 Mojż. 18:18, 19). Tym samym przyczynili się do uświęcenia Jego imienia. Nie szukali oparcia w jakimś ziemskim królestwie, lecz „publicznie oznajmili, że są obcymi i tymczasowymi osiedleńcami w tej ziemi”, i z wiarą oczekiwali „miasta mającego rzeczywiste fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg” (Hebr. 11:10, 13). Uznawali Jehowę za swego Władcę, pokładając nadzieję w obiecanym Królestwie niebiańskim, które miało być wyrazem Jego prawowitej władzy zwierzchniej.

W XVI wieku p.n.e. potomkowie Abrahama byli niewolnikami wyczekującymi oswobodzenia z jarzma egipskiego. Właśnie wtedy Mojżesz i jego brat Aaron odegrali kluczową rolę w „bitwie bogów”. Zjawili się przed faraonem i przedstawili ultimatum Jehowy: „Wypraw mój lud”. Ale dumny faraon zatwardził swe serce i nie chciał utracić tak licznego narodu niewolników. „Któż to jest Jehowa”, odparł, „żebym miał usłuchać jego głosu i wyprawić Izraela? Wcale nie znam Jehowy, a prócz tego nie zamierzam wyprawić Izraela” (Wyjścia [2 Mojż.] 5:1, 2, NW). Uważany za żywego boga, faraon dowiódł swą pogardliwą odpowiedzią, że nie uznaje Boskości Jehowy.

Ponieważ zakwestionowano Jego Boskość, Jehowa przystąpił do wykazania, iż jest prawdziwym Bogiem. Za pośrednictwem uprawiających magię kapłanów faraon odwołał się do mocy wszystkich bogów egipskich, by urągać potędze Jehowy. Tymczasem Jehowa zesłał dziesięć plag, za każdym razem zapowiadanych wcześniej przez Mojżesza i Aarona, by udowodnić, że panuje nad siłami przyrody i stworzeniami ziemskimi oraz że przewyższa bogów Egiptu (2 Mojż. 9:13-16; 12:12). Po zesłaniu dziesiątej plagi wyprowadził Izraela z Egiptu „ręką przemożną” (2 Mojż. 13:9).

Mojżesz, będąc „najskromniejszym ze wszystkich ludzi”, musiał się zdobyć na ogromną odwagę i wiarę, by stanąć przed faraonem, i to nie raz, lecz wielokrotnie (4 Mojż. 12:3). Ale nigdy nie rozwadniał orędzia, które z polecenia Jehowy miał mu przekazać. Nie zaprzestał dawać świadectwa nawet pod groźbą śmierci! (2 Mojż. 10:28, 29; Hebr. 11:27). Mojżesz był świadkiem w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu. „Po wielekroć i dobitnie” świadczył o Boskości Jehowy.

Po owym wyzwoleniu z Egiptu, które nastąpiło w roku 1513 p.n.e., Mojżesz napisał Księgę Rodzaju. Tym samym rozpoczęła się nowa era — era spisywania Biblii. Ponieważ Mojżesz najwyraźniej napisał także Księgę Joba, miał pewne rozeznanie w kwestii spornej, która się wyłoniła między Bogiem a Szatanem. W miarę spisywania Pisma Świętego ważkie kwestie dotyczące zwierzchniej władzy Boga i prawości człowieka przedstawiano coraz jaśniej, dzięki czemu wszyscy zainteresowani mogli je dokładnie poznać. Prócz tego w roku 1513 p.n.e. Jehowa zaczął organizować naród świadków.