Starczy zerknąć do Słownika na
www.biblia.wiara.pl
FARYZEUSZE
Jedno z głównych ugrupowań żydowskich powstałych w okresie Hasmoneuszy (dynastii panującej od 140 r. przed Chrystusem). W czasach Jezusa nie sprawowali władzy politycznej, ale byli szanowani przez lud i mieli na niego duży wpływ. W Nowym Testamencie są przedstawiani zazwyczaj jako przeciwnicy Jezusa i pierwszych chrześcijan (Mk 3,6; 7,1; 10,2; Mt 23; J 11,47).
Początki ruchu faryzeuszy sięgają okresu powstania Machabeuszy, które miało miejsce w latach 166-159 przed Chrystusem. Wówczas powstało ugrupowanie Żydów gorliwie zabiegających o przestrzeganie Prawa (asydejczyków), którzy wystąpili przeciwko arcykapłanom propagującym tendencje hellenistyczne w judaizmie. Ten ruch zaowocował m.in. powstaniem ugrupowania faryzeuszy, którzy byli zwolennikami odnowy narodowej i wiernego zachowywania Prawa
Nauczali oni o istnieniu podwójnego Prawa - pisanego i ustnego. Pielęgnowali zwyczaj dyskusji nad Prawem oraz tradycję medytacji i studiowania Prawa. Prawdopodobnie oni też zapoczątkowali zbieranie zasad i przepisów dotyczących czystości rytualnej. Faryzeusze nie stanowili jednolitego ruchu - z biegiem lat wokół różnych nauczycieli utworzyły się różne szkoły interpretacji Prawa. Wierzyli też w zmartwychwstanie umarłych i nagrodę lub karę po śmierci, za czyny popełnione podczas ziemskiego życia, oraz że w przyszłości, kiedy Bóg zaprowadzi swe rządy, zapanuje sprawiedliwość.
UCZENI W PIŚMIE
Grupa ludzi zajmujących się od czasów Ezdrasza objaśnianiem pisma świętego jako normy postępowania wyznawców Mojżesza.
Uczeni w Piśmie nauczali w synagogach, byli sędziami i biegłymi w Sanhedrynie.
Wystąpili razem z faryzeuszami i saduceuszami przeciwko Panu Jezusowi (Mt 22,35; Łk 5,17; 7,30; 10,25; 11,53). Nadawano im tytuł "rabbi" - nauczyciel.