To może ujmę to tak: moim zdaniem za prawdziwością wersji George przemawia nasza znajomość ludzkich zachowań i nasze wnioski na temat Boga oparte na pozostałej części NT. Za prawdziwością oficjalnej interpretacji KK (niewybaczalne kłamstwo wobec samego Boga) przemawia... przekonanie, że ta historia jest prawdziwa, i jeśli jesteśmy w stanie wymyślić jakąś interpretację, która nie narusza naszych pozostałych przekonań, to ta interpretacja musi być prawdziwa. Tak to dla mnie wygląda.

Wiesz, to jest chyba najlepsza z interpretacji, które zakładają, że historia jest prawdziwa. Bo przynajmniej nie trzeba tu robić umysłowych fikołków, żeby usprawiedliwić tak wyjątkową interwencję Boga. Ale tu nadal można ciągnąc dyskusję - czy w takim razie to nie Piotr przyczynił się do śmierci małżeństwa, wywołując z nich wielki strach, mimo że tak naprawdę ich grzech nie miał jakichś strasznych konsekwencji?

Kravia – do wszystkich Twoich zarzutów już się tutaj odniesiono. Piszesz w kółko to samo i ignorujesz to co piszą inni:

• Nawet jeśli ta opowieść nie jest autentyczną historią, to została ona umieszczona w Dziejach Apostolskich. Zatem wyraża ona wiarę wczesnego Kościoła i to, jak pojmowany był przez nich Bóg.
• Nikt nie twierdził, że Ananiasz i Safira zginęli ze względu na konsekwencje swojego czynu, czy na krzywdę jaką komuś wyrządzili.

Tylko to też wzięłam pod uwagę, i pytałam: jeśli ta historia została zmyślona, to jest to bardzo ważna informacja. Bo dopóki w nią wierzymy, możemy szukać jakiegoś dobrego powodu, dla którego Bóg odebrał małżeństwu życie. Mimo że taki dobry powód wcale nie musi istnieć, i Bóg tak naprawdę nigdy by czegoś takiego nie zrobił. Wyjaśnianie, dlaczego Bóg zrobił coś, czego nie zrobił, wydaje się wręcz bluźnierstwem.


No to pozostaje nam ostatnia możliwość: Ananiasz i Safira zginęli, bo złamali jedno Boże prawo. Mimo że inni ludzie im współcześni także łamali wiele Bożych praw, i to takie o dużo większych konsekwencjach, i wyszli z tego cało.

Ale tutaj nie chodzi o „wyjaśnianie”, tylko o historię, która jest integralną częścią księgi opisującej działanie Boga we wczesnej Cerkwi. Więc niezależnie, czy wierzymy w Boga, czy nie; niezależnie, czy uznajemy chrześcijańską wizję Boga, czy też nie; niezależnie, czy uważamy tę historię za autentyczną, czy zmyśloną; musimy przyjąć, że ten czyn był zdaniem wczesnych chrześcijan zgodny z tym, jak Bóg postępuje wobec grzechu.
No ale już pisałem, że nie chodzi tutaj o kryterium „konsekwencji”.

Ok, z tym się zgadzam. I tu następuje moje pytanie: czy w takim razie możemy dowiedzieć się z tej historii coś o Bogu?

Ale jeśli nie chodzi o konsekwencje, to Ananiasz i Safira zginęli z powodu Bożej zachcianki. Czy, ładniej to ujmując, "złamania Bożego prawa, które nie miało żadnych konsekwencji".

Kravia, nie przeczytałem całego tematu, oprócz początku, ale o ile mogę podepnę się pod Twój temat ponieważ nurtowało mnie kiedyś coś podobnego zapisanego również w Dziejach Apostolskich:



Kiedyś, kiedyś bardzo mnie to intrygowało dlaczego tak zareagował wysłannik Boga. Czy na przestrzeni wieków aż po dzisiejsze czasy nie było ludzi, którzy nie oddawali chwały Bogu, bądź mas, które wielbiły by ludzi, jak bogów? Bardzo dziwna reakcja Anioła Pańskiego. W dzisiejszych czasach raczej za często się nie słyszy o takich rekcjach nadpobudliwych aniołów.

Kiedyś mnie to nurtowało i zastanawiałem się nad tą reakcją, dziś uważam, podobnie, jak w poruszonej przez Ciebie sprawie, że to raczej jakiś dopisek, wstawka do tej księgi, bądź celowa manipulacja pisarza/y Dziejów Apostolskich.

To trzeba było sobie z @Zefciem sprawę wyjaśnić, a nie odreagowywać pretensje na Bogu ducha winnych pozostałych uczestników dyskusji, którzy przypadkiem również nie podzielają Twojego stanowiska. To klasyczny przypadek mechanizmu obronnego.


Pytałam o to jak rozumiesz wiarę. Wiary nie można udowodnić za pomocą eksperymentów naukowych, to efekt osobistych poszukiwań polanych sosem doświadczeń życiowych. Czasem wierzący wierzy z lęku, innym razem niewiara wynika z tego samego powodu. Nie wskazałaś klucza, bo ja pytam o to, na czym opierasz swój punkt widzenia. Na razie z Twoich wypowiedzi wynika, że owym kluczem są Twoje uczucia po przeczytaniu tekstu.
Jeżeli ktoś kieruje się lękiem, częściej niż inni będzie odczytywał postawy wzbudzające lęk innych.
Jeżeli kogoś interesuje tropienie w Biblii faktów historycznych, będzie szukał opracowań, które na to wskazują, jeżeli ktoś chce badać Biblię pod kątem spójności literackiej, sięgnie po opracowania specjalistów, którzy zajmowali się tłumaczeniami, pochodzeniem tekstu, analizą symboliki i gatunkami literackimi itp.


@Zefciu Ci tłumaczył, co napisano w tej historii, natomiast @Kravia wedle sobie znanego klucza, dopisała inną interpretację, niż wynikałaby z tekstu, odrzucając tym samym dosłowną metodę czytania tekstu.


No to wskazał Ci @Zefciu na Twoje uprzedzenia już na pierwszej stronie, ale odrzuciłaś logikę wynikającą z dosłownego odczytu tekstu.


Owszem, jest. Tylko na pierwszej @Kravia jednoznacznie się określiła odrzucając dosłowne odczytanie tekstu, dlatego w tym kontekście rzuca się Twój brak spójności, gdy deklarujesz:

Wynika z tego, że nie ogarnęłaś jeszcze, czy chcesz czytać tekst dosłownie czy jednak nie.


Proszę o cytat, gdzie niby coś takiego napisał @Zefciu. Wiesz kto napisał, że jego interpretacja jest oczywista? Kravia w tym poście: viewtopic.php?p=1040249#p1040249
Zefciu jedynie wskazywał Ci, że autor tej historii napisał wprost za co zostali ukarani, więc nie ma potrzeby spekulowania "co autor miał na myśli", bo przy odczycie dosłownym, który podobno preferujesz, masz czarno na białym napisane. Masz prawo do spekulowania, że było inaczej niż napisano, ale to Twoja subiektywna interpretacja, a nie efekt dosłownego odczytywania.


Nie. To Ty wychodzisz z postawą znalezienia "neutralnej interpretacji", zgodnej z zamysłem autora. Na razie mamy prezentowane prywatne zamysły @Kravi dotyczące tej historii, która jest pewna, że KK ze swoimi narzędzami badawczymi do pięt jej nie dorasta, dlatego wierzący powinni podzielać interpretację Kravi, a jak nie podzielają, to znaczy, że wierzą ślepo w to, że Kościół podał nam właściwą interpretację. Gwoli ścisłości, KK nie podał oficjalnej interpretacji tego fragmentu, podobnie jak i wielu innych występujących w Biblii. Jeżeli uważasz, że egzegeci biblijni błędnie interpretują ten tekst, to wskaż błąd, bo na razie wygląda to tak, że nie interesuje Cię metodologia badawcza i cały aparat naukowy z tym związany, jeżeli chodzi o odnalezienie odpowiedzi "co autor miał na myśli". Bazujesz na swoich odczuciach.



To może zacytuj, żebym mogła się odnieść, bo na razie nie wiem, do czego pijesz.


Nie bardzo rozumiem o co Ci chodzi z decydowaniem, w której księdze znajdę mądrość. Czy naprawdę przekracza Twoje możliwości zrozumienie, że ktoś może odnajdywać mądrość w każdej z wymienionych ksiąg? Wybieram to, co uznaję za prawdę i biorę za to odpowiedzialność. Wiara jest decyzją. Gdybym wybierała to, co chcę żeby było prawdą, nie byłabym autentyczna i spójna w swych poglądach, bo tu nie chodzi o "chcenie", ale wiarę, że coś jest prawdą. To zasadnicza różnica. Wierząc, że coś jest prawdą, żyjesz wedle zasad, które są z nią spójne. Mogę się mylić, bo w duchowe poszukiwania wpisane jest pewne ryzyko, błędy poznawcze dotyczą każdego.


Jaki pogląd przyjmuję i jakie możliwości w związku z tym przyjmuję, napisałam. Dla mnie nie ma znaczenia, czy ta historia jest prawdziwa czy nie, bo nie widzę powodu, by badać ten fragment pod tym kątem, sama @Kravia nie ma chęci sprawdzania opracowań krytycznych, by wskazać na zasadność/większą obiektywność jej wyjaśnień, zatem mamy tu prezentację różnych subiektywnych interpretacji każdej ze stron.

To ja zapytam: na jakiej podstawie ten fragment uznać za dosłowny a nie metaforyczny? Albo uznać, że fragment ma kilka warstw jak to nie raz jest w Biblii?

Skoro nie ma oficjalnej interpretacji dlaczego z góry odrzucać lub uznawać akurat te które pochodzą od egzegetów katolickich?

Jak wiara jest decyzją? Ja jakoś nie mogę uwierzyć w nic siłą woli i decydują o tym argumenty, dowody i powody, ale nijak nie jest to tak, że sobie decyduję w co wierzę.

W monografii wybitnego biblisty ks. Eugeniusza Dąbrowskiego Dzieje Apostolskie KUL wstęp przekład komentarz z 1961 roku autor powołuje się na poglądy 3 biblistów, którzy uznają postawę Ananiasza i Safiry za grzech przeciwko Duchowi Świętemu. Niestety są tylko tytuły artykułów np. niemieckich, a nie ma uzasadnienia tej wątpliwej , moim skromnym zdaniem, interpretacji). Tylko, jeśli to był grzech przeciwko Duchowi Świętemu, to czemu Pan Jezus nie nauczał, że Bóg takich ludzi już docześnie ukarze śmiercią?

Skoro jednak zapowiadał sąd nad Jerozolimą...
Poza tym Bóg nie jest automatem, zna ludzkie serca i wybiera najlepsze Jego zdaniem rozwiązanie w danej sytuacji.

Skoro wybiera to co najlepsze to danie nam wolnej woli oraz skrajnie ograniczonej wiedzy jest najlepszym wyjściem, prawda? Lepiej się nie dało, czyli nasza niewiedza oraz grzechy są niezbędne do realizacji konkretnego wyższego celu. Zauważ, że aby Bóg chciał abyśmy nie mieli problemu z rozumieniem Jego oczekiwań to sprawiłby aby tak po prostu było, a tym czasem z jakiś przyczyn zależy Mu abyśmy mieli poważne problemy z interpretacją Pisma, aby każdy miał swój własny niedoskonały obraz Boga oraz niedoskonały obraz świata.
Wydaje się to nielogiczne, ale ma ogromny sens.

Tego typu fragmenty mogą skłonić do uczciwego przemyślenia tej kwestii - dlaczego doskonały Bóg uznał, że tego typu problemy ze zrozumieniem tekstu są dobre? Przecież doskonale wiedział, że tak właśnie będzie.

Więcej- doskonale wiedział, co zrobi Ananiasz i że go za to zabije, jeśli uznamy, że ta historia się zdarzyła i zakładamy wszechwiedzę Boga.
Albo jeśli Bóg nie ma pojęcia jakie wybory kto dokona to Jego wszechwiedza jest ograniczona do teraźniejszości, co jest absurdalne, bo Bóg jest poza czasem.
Zwalanie czegoś na Szatana też nic nie da, bo jeśli Bóg jest wszechwiedzący to wiedział od początku co ten byt będzie robił, ale z jakiś przyczyn go stworzył, a jeśli nie wiedział i Go to zaskoczyło to mówienie o wszechwiedzy odpada.

W praktyce załapanie sensu tej opowieści pozwoli załapać sens życia i sens istnienia takiej rzeczywistości jaką doświadczamy, z tym, że wyrażenie tego bezpośrednio w słowach nic nie da, ten sens trzeba doświadczyć.

Kurcze, załapanie sensu dowolnego problematycznego fragmentu na to pozwoli, więc w samej Biblii furtek jest mnóstwo...

A ja odpowiadam: na niczym. Moje uczucia po przeczytaniu tekstu opierają się na dostrzeżeniu sprzeczności z tym, co czytałam wcześniej. Ale moje odczytanie tekstu nie opiera się na uczuciach. Tak samo jak moje odczytanie bajki o Czerwonym kapturku nie opiera się na uczuciach, które zostały wzbudzone po odczytaniu historii. Nie mam żadnego klucza, gdy czytam bajkę.



Ok, mam teraz do ciebie prośbę: powiedz mi, co wynika z dosłownego odczytania tego tekstu? Skoro to, co ja napisałam, nie wynika bezpośrednio z tekstu, to co z niego wynika?


Jakie są moje uprzedzenia? Jeśli po przeczytaniu Harry'ego Pottera dojdę do wniosku, że Voldemort chciał zabić Harry'ego, żeby ten nie pokrzyżował jego planów, to jakimi uprzedzeniami się kieruję?



Proszę bardzo:

Czyli Zefciu twierdzi, że jego interpretacja jest tą dosłowną ("mówi wyraźnie"), a jeśli ja tak nie uważam, to albo tego fragmentu nie czytałam, albo robię to w złych intencjach.


Cały czas odnosiłam się tylko do tego, co pisali mi inni użytkownicy. A pisali mi: "tu jest wprost napisane to i to, a jak uważasz inaczej, to robisz to wyłącznie pod swoją tezę". Ja się nie zgadzam, ze tak jest napisane wprost. Twierdzę, że to właśnie posiadanie tezy pt. "Bóg jest sprawiedliwy i miłosierny, a cały NT jest prawdą", powoduje właśnie takie "oczywiste" odczytanie. Bez tej tezy widzimy zwykłą, moralizatorską historię o tym, by nie oszukiwać apostołów.

Wróćmy do przykładu z Harrym Potterem. Powiedzmy, ściągnęłaś sobie z Internetu ebook całej serii, i sobie czytasz, pierwszy raz. W pewnym momencie Hermiona, przykładna uczennica, dobra przyjaciółka, w pewnym momencie używa śmiertelnego zaklęcia na swoim kocie, gdy ten nasikał jej na łóżko. Nigdy później nic takiego już się nie dzieje, i nikt nawet nie zwraca uwagi na to, że zrobiła ona coś złego. Co sobie myślisz?

a) Zarówno Hermiona, jak i jej przyjaciele są dobrymi ludźmi, więc jeśli po takim czynie nikt nie zwrócił na to uwagi, to widocznie nie było w tym nic złego.
b) Hermiona zachowała się tu sprzecznie ze swoim charakterem. Ten moment w ogóle nie pasuje do tej historii. Czy to autorka popełniła błąd, czy może ktoś majstrował przy tej wersji, którą mam? Jest to możliwe.

Która opcja według ciebie opiera się na dosłownym przeczytaniu serii? Żadna? Każda opiera się na jakimś kluczu i jakichś uprzedzeniach?

Nic podobnego. To tylko człowiek jest pogubiony i nie ma wglądu w siebie, dlatego Pismo jest dla niego niezrozumiałe. Można się modlić do Boga, by Duch Święty obdarzył nas swoimi darami, ale to oznacza również zgodę na porządkowanie własnego życia i otwarcie się na przyjęcie Bożych Łask. Jeżeli ktoś jest uporządkowany wewnętrznie, dostrzeże zamysł Boga zawarty w PŚ.

Kim jestem? Skąd pochodzę? Dokąd idę? To trzy podstawowe pytania każdej filozofii. W pierwszym stuleciu po Chrystusie z niepokojem podejmowała je gnoza. Jeżeli wgłębimy się w te trzy pytania, to dotrzemy do Boga. Jeśli więc będę ciągle się dopytywał, kim ja jestem, to stracą wtedy znaczenie wszystkie powierzchowne odpowiedzi. Ja jestem nie tylko tym, który nosi takie właśnie imię, mężczyzną lub kobietą, kimś kto wykonuje taki właśnie zawód, kto ma za sobą taką, a nie inną historię życia, kto ma te uczucia i te potrzeby. Bo kiedy szukać będę miejsca, w którym wolno mi powiedzieć "ja", dotrę ostatecznie do moich podstaw, które mnie przewyższają. I tam spotkam Boga, a On wskaże mi moją tożsamość. Gdy oderwę się od swoich emocji, gdy będę tylko moim "ja"- to znajdę się w Bogu i przed Bogiem; i wtedy też zrozumiem, co znaczy dla mnie słowo Bóg. Również kiedy wgłębię się w pytanie " skąd pochodzę?", dojdę ostatecznie do Boga,
od którego wyszedłem, nawet gdybym o tym nie pamiętał. Podobnie do Boga doprowadzi mnie pytanie o cel mojej drogi. Nie doprowadzi mnie ono zbyt daleko, jeżeli cel mojej drogi widzę jedynie w samorealizacji i w życiu pełnym zadowolenia i sukcesów. Tylko wtedy gdy pójdę za moją najgłębszą tęsknotą, moje życie stanie się dla mnie zrozumiałe. A ta zaś tęsknota wskaże mi Boga. I dopiero wtedy, kiedy moja droga znajdzie kres w Bogu, moje serce osiągnie ukojenie.
"Szukać Boga" znaczy również: dać się zakwestionować przez Boga; wsłuchać się w pytania, które Bóg do nas kieruje. "Szukać Boga" znaczy również: dać się zakwestionować przez Boga; wsłuchać się w pytania, które Bóg do nas kieruje. Nie wolno nam szukać Boga tak, jak szuka się jakiejś rzeczy, którą możemy zdobyć; i nie wolno o Niego pytać jak o przedmiot, o którym zdobywa się w końcu informacje. Powinniśmy zaś pytać o Boga jak ludzie, do których wcześniej sam Bóg skierował pytanie: czy naprawdę jesteśmy ludźmi, kim w istocie jesteśmy i czy to, co robimy, godzi się robić?

Jeśli obraz Boga jest chory, to także człowiek staje się chory. Archetypiczne obrazy
poruszają coś w człowieku. Tworzą w psychice zamęt albo ład. Goją rany albo jeszcze bardziej je rozjątrzają. Nie jest więc rzeczą bez znaczenia, w jaki sposób postrzegamy Boga. Od obrazu Boga zależy obraz samego siebie. Oczywiście, nie można dokładnie powiedzieć, co było najpierw: kura czy jajo, obraz siebie czy obraz Boga. Jednak od właściwego poznania Boga zależy, czy widzę i przeżywam siebie w sposób właściwy.
[...] Poznanie (gnosis) - mówi Jan - daje udział w boskiej naturze. I to jest dla człowieka prawdziwym życiem. Jan stwierdza dalej, że oglądanie Jezusa prowadzi do poznania Boga i prowadzi do uczestnictwa w Bożym wiecznym życiu i miłości. Poznając Boga, mam udział w Tym, który jest życiem i miłością, ponieważ istotą Boga jest miłość. Kto poznaje Boga, ten zanurza się w wiecznej miłości - tej miłości, która płynie od Ojca do Syna i od Syna do Ojca (por. Bultmann, Ginoskein 688n).
Tak jak widzę Boga, tak też widzę i siebie. Tak jak doświadczam Boga, tak też przeżywam samego siebie. Owo doświadczenie odbywa się w duchowym kontekście człowieka. Jeśli ktoś nie ufa sobie, jeśli ciągle ma odczucie, że nie jest w porządku, że wszystko robi źle - to często odpowiada temu obraz Boga jako podejrzliwego obserwatora, który wszystko widzi i ocenia, który wszystkie nasze czyny kładzie na wagę i osądza jako dobre albo złe. Tacy ludzie żyją w ciągłym strachu, że nie są wystarczająco dobrzy. Muszą się ciągle usprawiedliwiać, ponieważ ciągle czują się oceniani. Boga odczuwają nie jako życie, lecz jako utrudnienie życia. Bóg nie jest u nich przyjacielem, lecz wrogiem ludzkiej witalności.

Grun Anselm "Doświadczyć Boga całym sobą"

Bóg jest Miłością, zatem pragnie, aby każdy człowiek został zbawiony. Nie wprowadza zamętu, lecz prostuje ludzkie ścieżki prowadząc człowieka ku poznaniu siebie i dojrzałości. Poznanie siebie prowadzi do poznania Boga i otaczającej rzeczywistości. Jeżeli ktoś jest wewnętrznie nieuporządkowany/chaotyczny, będzie przez pryzmat siebie czytał Biblię i dostrzeże swój obraz w PŚ, choć przypisze go KK/Bogu/wierzącym. Sam siebie będzie usprawiedliwiał, że jego to nie dotyczy, problem umiejscawia na zewnątrz, by nie dotykać wrażliwych strun wewnątrz, co często kończy się przypisywaniem Bogu intencji, które usprawiedliwiają nasz brak wglądu w siebie.

EDIT:

Przeczytaj jeszcze raz swoją rozmowę z @Zefciem. Interpretując tekst w sposób dosłowny, wyraźnie masz wskazane przez autora Dziejów, za co zostali ukarani bohaterowie. Ty jednak odrzuciłaś ten sposób czytania tekstu i wybrałaś inną interpretację, która akurat nie jest spójna z Twoimi wcześniejszymi założeniami, więc uznałaś, że być może ta historia jest ściemą lub apostołowie i Bóg postąpili niewłaściwie, ewentualnie jeszcze jest opcja, że tylko apostołowie tu zawinili.
Jaką prawdę wyznajesz, w co wierzysz i tak dalej, jest Twoją sprawą, ale wypieranie się, jakoby nic nie rzutowało na Twoją interpretację tekstu, jest delikatnie mówiąc naiwne. Interpretacja zawsze jest subiektywna, zatem spierać się można czy Twój oraz innych osób system przekonań jest spójny wewnętrznie, bo nie o faktach historycznych rozmawiamy, tylko o spójności interpretacji.


Jeżeli napisano, że Voldemort chciał zabić Harrego, ponieważ ten jest potężniejszym czarodziejem, natomiast Kravia po lekturze dochodzi do wniosku, że motywem postępowania Voldemorta, było to, że Harry był czarnoskóry, a Voldemort był rasistą, dlatego chciał go zabić, to mamy tutaj przykład, że @Kravia nie kieruje się tym, co autorka napisała. Autor dziejów napisał za co zostało ukarane małżeństwo, ale to się @Kravi nie podobało, dlatego inaczej zinterpretowała tekst. Proste jak drut.


Zefciu wcale tam nie napisał, że jego interpretacja jest oczywista, a Twoja to jakieś wymysły, nieładnie tak manipulować cudzymi wypowiedziami. Zefciu tam nie podaje swoje interpretacji, tylko wskazuje Ci, co dosłownie napisał autor DA i że Ty odeszłaś od dosłownego odczytu tej historii, twierdząc ze zostali ukarani za coś innego.


Ale przecież Zefciu Ci zacytował, że tak napisano wprost...


Tylko nikt Tutaj takiej tezy Ci nie przedstawiał, ani takiego wynikania, po raz enty sobie dopowiadasz coś, a potem twierdzisz, że tak inni uważają.
Tą historię można również odczytywać w ten sposób: małżeństwo Annaniasza i Safiry mogło faktycznie wstąpić do wspólnoty, poprzez oddanie do dyspozycji części pieniędzy za sprzedany majątek. Nie trzeba było oddawać wszystkiego, więc nie wiadomo czy jakiś procent zostawili dla siebie czy nie. Prawdopodobnie niedługo po tym, jak wstąpili do Wspólnoty, zmarli nagłą śmiercią, a lud udramatyzował tę historię, dopatrując się w niej kary Bożej za kłamstwo.
Czy do takiej interpretacji niezbędne jest uznanie, że cały NT jest zmyśloną bajeczką, a Bóg jest psychopatą? Według osób zajmujących się hermeneutyką biblijną historia Annaniasza i Safiry należy do gatunku literackiego, jakim jest "historia ludowa". Wskazuje na to @Bramin w tym miejscu viewtopic.php?p=1040536#p1040536, zwracając uwagę, że dziwnym jest wzmianka apostoła podczas rozmowy z Safirą, że zdążyli pochować męża, a żona nic o tym nawet nie wiedziała. Kolejną kwestią jest symbolika imienia Annaniasza oraz okoliczności w jakich spisano tę historię, która wskazuje raczej na opowieść ku przestrodze, a nie zapis reporterski wydarzenia.
Zbyt mało było tu dyskusji o gatunkach literackich występujących w Biblii i być może stąd narosło wiele nieporozumień, niepotrzebnie @Kravio doszukujesz się u oponentów złej woli czy też wyimaginowanych tez, które im przypisujesz, przez co dyskusja zdaje się nie rozwijać w konstruktywnym kierunku.


Właśnie te wstawki o Haryym Potterze uświadomiły mi, że Twój problem polega na tym, że nie rozpoznajesz gatunków literackich występujących w Biblii. Harry Potter to powieść fantasy, dlatego nie ma znaczenia co sobie myślę o zachowaniu Hermiony, pisarz może stworzyć bohatera pełnego niespójnych zachowań, ponieważ jest to postać fikcyjna. Natomiast w Biblia zawiera wiele gatunków literackich, symboliki, metafor, jej akcja odgrywa się w określonych uwarunkowaniach historycznych i nawiązują do wydarzeń, które miały faktycznie miejsce, jak i do obyczajów i zasad obowiązujących w ówczesnych czasach. Porównujesz nieporównywalne. To tak jakbyś nie widziała różnicy pomiędzy książką o pierwszej wojnie światowej a bajką o Jasiu i Małgosi.

W Komentarzu praktycznym do Nowego Testamentu Kazimierz Romaniuk, Augustyn Jankowski OSB, Lech Stachowiak ( str.539) jego autorzy przychylają się do poglądu, że:

Wygląda na to, że jednak Bóg ukarał małżeństwo w sposób drastyczny - karą śmierci. Czy to była kara adekwatna do winy i czy gdziekolwiek w kościele apostolskim ( a nawet po apostolskim), Bóg w ten sposób karał - to już niech każdy w swoim sumieniu rozstrzygnie.