Przykro mi, ale „każde Pismo jest przez Boga natchnione” (2 Tm 3:16), więc nie możesz tak po prostu ignorować tego co ci nie pasuje.

Inaczej
Wszelkie pismo przez Boga natchnione jest pożyteczne.....

Bo inaczej możesz powiedzieć że i gazeta wyborcza jest natchniona

Nie „inaczej” bo to był dosłowny cytat z drugiego listu do Tymoteusza. A względem tego o jakie pismo chodzi, to najwyraźniej umknął twojej uwadze fakt napisania słowa „Pismo” z wielkiej litery.

No Pasaran

Nie umknął.

W Biblii katolickiej masz np. Napisane że są bezżenni którzy...... Podczas gdy w oryginalnych textach pisze ze są to żezancy.

Tu masz oryginalny Text z 2 Tm

πᾶσα γραφὴ θεόπνευστος καὶ ὠφέλιμος πρὸς διδασκαλίαν πρὸς ἐλεγμόν πρὸς ἐπανόρκθω duka πνρὸς παιδείαν τὴν ἐνὸνῃικαι & ονῃιαι & iοiedmie

Mówię ci ze wszelkie pismo przez Boga natchnione..... I odkładamy gazetę wyborczą

Jak zatem stwierdzasz, które akurat zdanie z Pisma jest natchnione, a które nie?

Te w których wypowiada się Bóg osobiście lub przez proroków.

Nie widze tu zadnej zmiany sensu, ale moze zle patrze wiec zgodze sie z twoja definicja "przyjetych przez Kosciol i uznanych przezen". Na jakiej zasadzie Kosciol przyjal i uznal ksiege A za "natchniona", a ksiege B nie?

Dziękuję tym z Was, którzy nie zniechęcili się dłużyznami i nie do końca dopracowaną formą moich wpisów. Fakt, że są wciąż pytania wymagające odpowiedzi skłania mnie do napisania kolejnego posta. Podzieliłem go na dwie części.

Z dotychczasowych mogliśmy się dowiedzieć, że kanon katolicki Biblii został zdefiniowany stosunkowo późno, bo podczas Soboru Trydenckiego, a pewne rzeczy zostały dopowiedziane dopiero podczas kolejnych dwóch Soborów Watykańskich.

W obszarze kanonu biblijnego Nowego Testamentu sprawa jest stosunkowo jasna, bo całe chrześcijaństwo zgadza się z tym konsensusem, jaki osiągnęli czołowi pisarze chrześcijańscy oraz lokalne synody w IV-VI w.
W kolejnym kroku pisałem o wskazanej przez Jezusa możliwości, aby każdy, kto chce być Bogu posłuszny, uzyskał wewnętrzne przekonanie, co do Bożego źródła zarówno nauczania Jezusa, jak i Bożego natchnienia biblijnych ksiąg.

W kolejnej części skupiłem się na kanonie Starego Testamentu. Wziąłem pod uwagę kanon obowiązujący żydów w Jerozolimie (tzw. Biblia hebrajska), oraz wskazałem na praktyczne znaczenie greckiej Septuaginty.
Wskazałem też, że w końcu IV w. ewentualna kanoniczność ksiąg zamieszczonych w Septuagincie, a nieobecnych w Biblii hebrajskiej budziła sprzeciw zarówno Hieronima (twórcy łacińskiego przekładu Wulgaty), jak i żyjącego odrobinę wcześniej Atanazego, biskupa Aleksandrii.

Przyjęto w Kk pewien kompromis: mianowicie część tych ksiąg uzyskała status „deuterokanonicznych”, uzupełniając w kanonie katolickim księgi Biblii hebrajskiej, które były po prostu „kanoniczne”. I był to jakiś proces rozciągnięty w czasie między okresem życia Hieronima a soborem Trydenckim. To około 1150 lat rozpiętości. U jego początków księgi „deuterokanoniczne” widziano jako „nie natchnione”, ale „pożyteczne”. Na końcu tego procesu „deuterokanoniczne” znaczyło już tyle co „natchnione”, ale „włączone do kanonu w drugiej kolejności”.

Napisałem, że jedynie część tych ksiąg z Septuaginty uzyskała status „deuterokanonicznych”, bo były też takie, które uznano za apokryficzne. Ale w kościele wschodnim, a później w prawosławiu, te same księgi, które Kk uznał za apokryfy, znalazły się w kanonie prawosławnym, zresztą w różnym zakresie w różnych geograficznych obszarach. Widzimy całą złożoność ustalania kanonu ST!

Nie oznacza to, że jeśli księga „deuterokanoniczna” została w Kk „zatwierdzona”, to odtąd nie dostrzega się jej słabych punktów. Należałoby prześledzić treść każdej z tych ksiąg z osobna, ale ja zrobię to jedynie na przykładzie księgi Tobiasza. Nie jest to ani najważniejsza, ani najobszerniejsza spośród ksiąg „deuterokanonicznych”. Na swój sposób urocza, bo łączy wątki religijne z romansowymi, posiada żywą akcję, ocierającą się o horror, ale prowadzi do moralizatorskich wniosków. Najpierw oddam głos dwóm katolickim komentatorom.

Pierwszym jest Wilfrid L. Harrington, autor popularnego przed laty „Klucza do Biblii”. O księdze Tobiasza możemy tam przeczytać między innymi:
„Autor pisał w sposób swobodny, mając jednak na oku paralele biblijne. Nie martwi się też o ścisłość topograficzną i chronologiczną. Tak więc sytuuje Raga w górach, Ekbatanę zaś na równinach, i kładzie między nimi odległość jedynie dwu normalnych dni marszu (Tb 5,6). W rzeczywistości Ekbatana leży ponad 900 metrów wyżej niż Raga, a oba miasta są oddalone od siebie około 400 kilometrów. Tobiasz nie mógl być świadkiem początku rozłamu 931 r. (1,4) i zostać wysiedlony do Asyrii w 734 r. przed Chr. (1,10). Jego syn, urodzony przed deportacją (1,9), nie mógł chyba słyszeć o zburzeniu Niniwy w 612 r. przed Chr. (14,15). Są to wystarczające wskazówki, że księga Tobiasza nie ma charakteru historycznego; zbliża się w istocie raczej do literatury mądrościowej.”

Ale przecież literatura mądrościowa nie musi wprowadzać całego szeregu faktograficznych błędów. W naszym temacie: „Biblijne sprzeczności” mielibyśmy ich od razu z pół tuzina…

Na poważniejsze problemy wskazuje wpis „Serce i wątroba” na stronie karmel.pl
https://www.karmel.pl/serce-i-watroba/:

„Historia Tobiasza, syna Tobiasza, rozpoczyna się podróżą w poszukiwaniu dłużnika ojca. Towarzyszy mu tajemniczy pomocnik Rafał. W dalekiej Medii w domu Raguela spotyka Sarę, opanowaną przez Asmodeusza. Czytelnik dowiaduje się od razu, że niewolnica demona miała już siedmiu mężów i żaden nie przeżył pierwszego zbliżenia. Nie wiadomo, dlaczego Sara padła ofiarą tego nieszczęścia. Narrator nie podaje łatwych rozwiązań i nie zrzuca winy na rodziców lub niewierność Sary. Kiedy między młodymi budzi się uczucie, wszyscy obawiają się najgorszego. Ojciec narzeczonej zgadza się na to małżeństwo, ale obawia się, że młody Tobiasz podzieli los swoich poprzedników.
Z pomocą przychodzi Rafał, który radzi Tobiaszowi, aby w nocy zbliżenia spalił na węglach serce i wątrobę ryby. Ten magiczny sposób miał uchronić śmiałka przed śmiercionośnym działaniem Asmodeusza. Po formalnych zaślubinach młodzi udają się do sypialni, podczas gdy przerażony ojciec planuje miejsce pochówku dla swojego kolejnego zięcia. Tobiasz spełnia polecenie swojego opiekuna, który okazuje się aniołem. Woń spalonego serca i wątroby wypędza demona, którego Rafał dogania w Egipcie i pokonuje. Scena dopełniona jest modlitwą Tobiasza i prośbą o błogosławieństwo. Rano ku zdziwieniu wszystkich młodzieniec żyje, a historia dwojga zakochanych staje się powodem błogosławieństwa.
W opowiadaniu pojawiają się nadprzyrodzone postaci, które wykazują niecodzienne umiejętności i zachęcają do niecodziennych zachowań. Świat przedstawiony jest mieszaniną zwyczajów kultury semickiej i elementów magicznych kultur ościennych. Być może dlatego święty Hieronim ze Strydonu nie uznał kanoniczności tej księgi, obawiając się zbyt dosłownego rozumienia całego opowiadania.”
A więc magia sąsiadująca z religijnym wymiarem rzeczywistości. Mieszanka zabójcza. Z tego co wiem, tak krytykowany cykl powieści z Harrym Potterem przedstawiał świat fantasy, całkowicie pozbawiony elementów nadprzyrodzoności religijnej, i dlatego mniej groźny dla psychiki młodych ludzi niż świat księgi Tobiasza, gdy te dwie wizje się przenikają.
Wreszcie doktrynalne następstwa treści głoszonych u Tobiasza. W księdze tej czytamy:
„Jałmużna uwalnia od śmierci i oczyszcza z każdego grzechu. Ci, którzy dają jałmużnę, nasyceni będą życiem.” (Tb. 12,9)
To całkowicie sprzeczne z tym, co widzimy w Biblii:
„I prawie wszystko oczyszcza się krwią według Prawa, a bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia /grzechów/” (Hbr. 9,22).
Chociaż werset ten pochodzi z NT, zbiera on w jedno zasady dotyczące oczyszczenia a grzechów, które obowiązywały w Prawie Mojżesza. W komentarzach (np. do BT) widzimy cały szereg odnośników do tekstów ST, na których zasada ta się opiera.
(18) Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, (19) ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy. (1 P. 1,18-19)
Gdyby obowiązywała zasada ujawniana w księdze Tobiasza, krzyżowa śmierć Jezusa nie byłaby wcale konieczna – potrzeba byłoby tylko odpowiednio dużo złota przeznaczyć na jałmużny.

To jedynie jakiś wycinek tego, co Hieronim mógł mieć na myśli, gdy odmawiał kanoniczności księdze Tobiasza. Podobne wnioski mógł mieć wobec treści pozostałych ksiąg „deuterokanonicznych”.

Drobna roznica pomiedzy przyjeto a Kosciol przyjal dla mnie polega na tym ze Kosciol zostal ustanowiony przez Jezusa stad dla wszystkich wierzacych podstawa uznania jest zasadnicza.

Subadam

Nt zatwierdzono za czasów Konstantyna który z soboty (szabat) uczynił niedzielę (kult słońca czy boga slonca)

Kryterii było kilka takich jak język te tu, wiek, czy zgodność z innymi pismami. W ten sposób zatwierdzono nowy testament.

Resztę która nie została wybrana nazwano apokryfami. Co nie znaczy że mimo wszystko nie są niewartosciowe

Robaczek

Kościół to wspólnota ludzi więc stwierdzić też można że przyjęto. Takie jest moje zdanie oczywiscie

Konstantyn wezwał przedstawicieli kościołów czyli wspólnot religijnych. Ustanowił się ich zwierzchnikiem.

Spotkanie mimo wszystko nie skończyło się pełnią zgody i porozumienia.

Jakich znowu "kosciolow"?
Jest jeden swiety, powszechny i apostolski Kosciol.
"na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą" jakkolwiek skala jest rozumiana.
Chociaz mozna mowic o Kosciele w Wachocku, Warszawie, Los Angeles lub Laodycei.

Do kogo pisał apostoł Paweł listy do kk czy do zborów??,

Na tej Skale zbuduję Kościół

1 P 2, 5: wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, miłych Bogu przez Jezusa Chrystusa.

Jezus powiedział że na takiej wierze zbuduję Kościół a nie ze go na zastępcę swojego mianuje