Tytułu tematu: "Potrzeba mało albo tylko jednego" - czyli czego?
odnosi się do poniższego tekstu:
(38) W dalszej ich drodze zaszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go w swoim domu.
(39) Miała ona siostrę, imieniem Maria, która usiadłszy u nóg Pana, słuchała Jego słowa.
(40) Marta zaś uwijała się około rozmaitych posług. A stanąwszy przy Nim, rzekła: Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła.
(41) A Pan jej odpowiedział: Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele,
(42) a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona.
Łk 10,38-42 BT

Zachęcam do wypowiedzi - a w nich podzielcie się swoimi przemyśleniami na temat opisanego zdarzenia, z naciskiem na wersety: 41-42, abyśmy zgłębili sens tego "jednego"...

Jezus był zafiksowany na życie wieczne. Obstawiam że chodziło mu o zbawienie. Myślał że koniec świata jest bliski więc kwestie takie jak codzienna praca nie zaprzątały mu głowy.

Szkoda, że nie wiemy, co Jezus mówił Marii. W związku z tym pozostaje nam tylko domyślanie się. Skoro głównym tematem nauczania Jezusa było królestwo Boże i jego bliskość, oraz konieczność zmiany myślenia, to być może Jezus siedzącej u jego stóp Marii mówił o tym właśnie królestwie, które jest "pośród nas", "wewnątrz nas". Maria więc zrozumiała realność tego królestwa (samego Boga) w niej samej, stąd też wiedziała, że jest to cząstka, której nigdy nie będzie pozbawiona.

Królestwo w nas i pośród nas, zatem jeśli całe istnienie jest jedno, i jeśli egzystencja trwa, opiekując się drzewami, zwierzętami, górami, oceanami, od najmniejszego źdźbła trawy do największej gwiazdy, wtedy też zaopiekuje się tobą. Po co być zaborczym? Zaborczość pokazuje po prostu jedną rzecz, że nie możesz ufać istnieniu. Musisz zapewnić sobie osobną ochronę, bezpieczeństwo dla siebie; nie możesz ufać istnieniu. Brak zaborczości to w zasadzie zaufanie do istnienia. Nie ma potrzeby posiadania, bo całość jest już nasza.

Trwania w Słowie Bożym, bo jedynie ono jest dla nas życiem wiecznym. Wszystko przez nie i dla niego. Dla nas jest prawdą, drogą i życiem.

@Saqura,

a jeśli na mnie zazwyczaj Słowo Boże nie działa? Nie robi na mnie wrażenia?

Jak w takim razie może być dla mnie życiem wiecznym?

To proste, przecież Jezus jednoznacznie to wyjaśnił, ja podł to Mt 22.37-39 On mu odpowiedział: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.
Tym jednym jest miłość.

Wrażenia? Ono ma być twoim całym życiem, żyć nim to priorytet. Ono poświeciło swoje(dotychczasowe) życie za cały świat, nie wywarło to na Tobie żadnego wrażenia, nie poruszyło, nie nakierowało w stronę prawdziwej miłości? Przecież pokazało jak to jest dostać w jeden policzek, a pomimo to znalazło sposób by nadstawić drugi.
Innej drogi, a niżeli Słowo, do życia wiecznego brak.

Slowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie.
Tego nie przeskoczysz Swolocz. Jest
Nie musisz przejmowac sie literami

Skąd byś o tym wiedział gdyby nie Słowo? Które zresztą sam na potwierdzenie swego stanowiska cytujesz
W miłości nie można być letnim ona cały czas wymaga doskonalenia, a w tym pomaga i utwierdza nas jedynie trwanie w Słowie. Niestety ale jesteśmy istotami niedoskonałymi, sami z siebie nic nie możemy dlatego musi prowadzić i działać w nas Słowo. Bez Niego jesteśmy niczym. Tak w skrócie to my nic, a wszystko czyni w nas Chrystus/Słowo, my jedynie "oddajemy Mu/wydajemy" zgodę na pierwsze miejsce w nas.

Nie wiem, czy Słowo Boże poświęciło swoje życie za świat, czy tylko tak napisano w księgach. Nie mam pewności. Być może Paweł miał jakąś wizję i zrozumienie, że Jezus oddał życie za wszystkich, a potem jak spisywano ewangelie wpisano tam do słów Jezusa tę doktrynę Pawła.

Poza tym to o czym piszesz jest bardzo brutalne. Nie rozumiem, dlaczego dla mojego zbawienia Słowo Boże musiało tak cierpieć i oddać życie. Z drugiej strony oddanie życia przez Jezusa nie było dla Niego - przy założeniu że był nieśmiertelnym Bogiem - żadnym szczególnie strasznym wydarzeniem, skoro wiedział, że życie swoje odzyska.

A czy nie można przyjąć, że życie wieczne już mamy? Tobie chodzi chyba o "życie wieczne" w znaczeniu: "życie w wiecznym szczęściu". Ale życie wieczne jest już teraz. Jeżeli uważasz, że "innej drogi aniżeli Słowo, do życia wiecznego brak", to czy odmawiasz możliwości wyzwolenia i oświecenia dla buddystów?

To dość proste, poznając Prawdę "stajesz również w prawdzie" tego, czym jesteś jako istota ludzka. To jeden z tych momentów w których wiele znaków zapytania znika.

Nie ma nic bardziej brutalnego od dążenia do wyznaczonego sobie celu np. wyeliminowania cierpienia a przy tym obserwować i godzić się na zanikające pragnienia kochania i bycia kochanym.

Tak też jest, kto przyjmuje i nosi w sobie Słowo ten ma już życie wieczne.

"Życie w wiecznym szczęściu" nie wyklucza życia tu i teraz, gdzie szczęście może współistnieć z cierpieniem.

Nie ma prawdziwej wolności i życia bez Chrystusa. Jednakże oddał życie za wszystkich, za cały świat..więc tak jak zapamiętałam/wyczytałam spróbuję zacytować/przytoczyć pewne bliskie mi słowa "Nawet dla samobójcy, pomiędzy mostem a upadkiem, wciąż istnieje Boże Miłosierdzie."

Ja to widzę inaczej. Jako istota ludzka wcale nie jestem tak straszny, abym musiał ponosić brutalną karę męki i śmierci. Poza tym to jaki jestem jest wynikiem stwórczego pomysłu Boga, więc nie wiem dlaczego miałbym umierać za to, jakiego on mnie stworzył.

A Twoja chęć kochania i bycia kochanym nie dąży ostatecznie do końca cierpienia? Czy to nie jest cel wszystkich religii?

Myślisz tak, bo wychowałaś się w kulturze chrześcijańskiej. Ludzie wychowani np. w kulturze islamskiej myślą inaczej.

Wszyscy ludzie którzy nie doświadczyli Chrystusa, nawet jeśli byli wychowani w kulturze chrześcijańskiej, myślą w swoich sercach inaczej.
A jeśli chodzi o buddyzm, to uwolnienie od cierpienia nie oznacza jeszcze zdolności do kochania innych, zwłaszcza nieprzyjaciół.

Droga do uwolnienia od cierpienia w buddyzmie polega m.in. na stosowaniu braku odwetu, nieodpowiadaniu nienawiścią na nienawiść, czyli innymi słowy na przychylnym stosunku do nieprzyjaciół.