Jerzy 67 czy naprawde uwazasz ze grzechy ludzi z czasow sprzed Potopu byly wieksze / straszniejsze od grzechow ludzkosci w czasie np 1 i 2 wojen swiatowych? Gdzie np miliony niemieckich, polskich i innych narodowosci kobiet zostaly grupowo zgwalcone przez najpierw niemieckich a potem sowieckich zolnierzy?
Kiedy miliony ludzi w kazdym wieku zostaly torturowane a potem zamordowane w obozach koncentracyjnych?
Chyba populacja ludzi przed Potopem nie pozwala robic nawet takiego porownania?

Tak jak w Sodomie tylko rodzina Lota była sprawiedliwa, tak przed potopem tylko rodzina Noego.

To nie Bóg zsyła pogromy. To nie Bóg się mści. One przychodzą wywołane naturalnymi procesami lud działaniami ludzkimi.
A Bóg przed nimi ostrzega. Radzi, jak zapobiegać, co zrobić, aby się uchronić. Niestety, większość ludzi całkowicie lekceważy objawienia. I nie postępuje zgodnie z Jego nakazami.

W Biblii zapisane że to Bóg sprowadził potop z powodu grzechu ludzi

............a co ta może uważanie?! Nie dyskutuję z tym, co podaje Biblia; mnie, czy Ciebie wtedy nie było tam, więc możemy sobie uważać, ale co to da?!
Nauka z tego taka, aby się teraz, póki żyjemy, do Boga nawrócić, bo co prawda potopu wodnego światowego już nie będzie, ale i tak ten świat czeka zagłada! Nie trać/-my szansy na ratunek: jest on w Chrystusie (wtedy był w arce, a ona była taką typologią na Mesjasza...).

Biblia podaje, iż Bóg żałował, że stworzył ludzi, bydło, zwierzęta pełzające i ptaki podniebne i postanowił je zgładzić. A potem kazał budować arkę. Widzisz w tym jakiś sens?

Pomylił się, potem dostrzegł swą pomyłkę i zmienił zdanie. Dodatkowo powiedział, że już więcej tak robił nie będzie. Czasem ludzie też tak robią.

Bóg jest niezmienny, nie myli się. Obiecał Adamowi i Ewie wybawienie i tak się stało. "Poczuć ból w sercu swoim" to nie taki żal jak sobie wyobrażamy, nasze myśli są zupełnie inne niż Jego(nieporównywalne)

Nauka dla potomnych.

Tu się zgadzam, jeśli ktoś morduje, pozbawia życia w męczarniach, tylu ludzi (w tym dzieci) oraz takie ilości zwierząt, to uczucia towarzyszące takiemu czynowi są chyba dla człowieka niewyobrażalne.
Mam pieska, gdy zachorował, jechałem z nim na nocny dyżur do przychodni weterynaryjnej, by ulżyć mu w cierpieniu. Nie wyobrażam sobie, bym mógł go pozbawić życia, wrzucając do zbiornika wodnego i patrzeć, jak walczy ze śmiercią spoglądając mi w oczy. Pozwolisz, że o tym, co przeżywały tonące dzieci i jaki ból w sercu swoim miały ich zrozpaczone matki, nie będę pisał.

Gdy ktoś myśli że jest lepszy od Boga, to powód do naprawdę dużego niepokoju.

Na POTOP można co najmniej na 2 sposoby spojrzeć: jako na zagładę, albo jako na ratunek.
Zwykle ludzie - szczególnie ci wrogo do Boga, wiary i Biblii nastawieni (sporo ich na tym forum, co mnie smuci, ale widocznie też pokazuje proces odchodzenia od duchowości chrześcijańskiej) - kojarzą potop z czasów Noego jedynie z hekatombą...
A ja chciałbym tę drugą stronę pokazać: potop jako ratunek!

Trzeba zacząć od samego początku: Już w Edenie Stwórca-Bóg zapowiedział (Rdz 3,15) narodziny Mesjasza-Człowieka... Szatan o tym wiedział, więc się starał, by nie było pobożnych ludzi otwartych na takiego Bożego Posłańca... Nie dziwi zatem to, że Adamowi potomkowie byli "nakręcani" do złego życia; skala tego procesu była tak wielka, że w końcu tylko Noe pozostał jako prawdziwie Boży człowiek:

Rdz 6,9 PAU
(9) Oto dzieje Noego. Noe był człowiekiem sprawiedliwym. Był nieskazitelny w swoim pokoleniu. Noe żył w zażyłości z Bogiem.

Pytanie: co by się stało, gdyby Noe był taki, jak reszta ludzkości ówczesnej?
Cóż, nie byłoby miejsca dla Mesjasza!
A tymczasem pamiętajmy obietnicę z Rdz 3,15 - ma się narodzić Mesjasz!
Trzeba więc było ratować tych, co zostali wierni Bogu w tym bezbożnym świecie; Noe z jego rodziną był ostatnim punktem zaczepienia dla obiecanego Mesjasza...
I tak doszło do potopu - ale zauważmy, że czas, zanim on nastąpił, był wystarczający (niektórzy uważają, że 120 lat, bo Rdz 6,3 mówi o 120 latach), żeby się ludzie mogli odwrócić od swej bezbożności; nie zrobili tego, choć wiedzieli, że Noe buduje arkę, a potem ją napełnia "załogą"...

Potop nie był wydarzeniem znienacka i bez żadnych zapowiedzi przychodzącym! Był czas na pokutę; też był później czas 400 lat na pokutę ludów Kanaanu, zanim Izraelici tam weszli. Czy zatem Pan Bóg to furiat, co działa w nerwach i nie daje nikomu szansy na zmianę wyroków?! (niech sobie na to odpowiedzą wrogowie Boga, a przy tym spojrzą na siebie: czy mądrze wykorzystują danym im, tak: im dany czas teraz, gdy jeszcze żyją!?...).

Potop był ratunkiem, aby ocalała linia rodowa, z której obiecany Mesjasz miał pochodzić. Dalsza narracja biblijna ukazuje nam już konkretny cały naród, w którym on miał się urodzić; sam później oświadczył:

J 4,22 PAU
(22) Wy czcicie to, czego nie znacie; my zaś oddajemy cześć Temu, kogo znamy. Zbawienie bowiem pochodzi od Żydów.

Zbawienia nie pochodzi od Żydów, jakoby ten naród kogoś zbawiał; pochodzi zbawienie od Żydów w tym sensie, że z tego narodu wywodził się Mesjasz-Zbawiciel świata:

J 4,25-26.42 PAU
(25) Wtedy kobieta odparła: „Wiem, że ma nadejść Mesjasz, czyli Chrystus. I gdy tylko On przybędzie, wszystko nam wyjaśni”.
(26) Jezus oznajmił jej wówczas: „To Ja nim jestem, Ja, który mówię do ciebie”.
(42) Do tej kobiety zaś mówiono: „Teraz wierzymy już nie na podstawie tego, co nam powiedziałaś, lecz dlatego, że sami Go usłyszeliśmy. Wiemy, że On naprawdę jest Zbawicielem świata”.

Czy idea potopu, jako ratunku nie jest warta podjęcia, zamiast tylko trzymanie się idei potopu, jako zagłady?!... Ja tak właśnie na potop patrzę, a u Piotra mam w tym wsparcie:

1P 3,18-20 SNPD
(18) Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was doprowadzić do Boga, zabity wprawdzie w ciele, lecz ożywiony w Duchu,
(19) w którym też poszedł i głosił duchom w więzieniu,
(20) tym, które niegdyś były nieposłuszne, gdy cierpliwość Boża czekała za dni Noego, gdy budowano arkę, w której nieliczni, to jest osiem dusz, zostało ocalonych przez wodę;

[to jest przekład dosłowny, inne mówią np. o uratowaniu przez wodę; idea ratunku, ocalenia, zbawienia jest tu przez Piotra użyta i ja ją biorę za to właściwe na potop spojrzenie!]

Nie bardzo rozumiem. Przed czym trzeba było ratować Noego i jego rodzinę, przed Potopem?



Gdyby nie było Potopu, to linia rodowa Noego by wymarła? Dlaczego?

Przenośnie można to nazwać ratowaniem przed potopem: potem grzechu, zła, zepsucia, niewiary i odejścia od Boga...
Te złe rzeczy były wszędobylskie w otoczeniu Noego, więc to był motyw ratowania go spod tego złego wpływu i z tak zepsutego świata - żeby z jego rodziny na nowo się pokolenia ludzkie rodziły, w nadziei, że znajdzie się w końcu miejsce dla obiecanego Mesjasza...

Widzę to tak, że:
# potop dosłownie zmiótł z powierzchni ziemi tych, co z powodu swego grzesznego stanu nie byli zdolni do przyjęcia obiecanego Mesjasza;
# pozostawienie jedynej linii rodowej od Noego się wywodzącej (potem były kolejne pokolenia i linie rodowe, co jest normalne, gdy ludzi przybywa), dawało podwaliny pod zachowanie przy życiu linii rodowej, z której obiecany Mesjasz będzie się mógł wywodzić.

A na pytanie: "Gdyby nie było Potopu, to linia rodowa Noego by wymarła? Dlaczego?" - wobec powyższego tak odpowiem, że siłą rzeczy ta linia rodowa kiedyś by musiała wymrzeć, więc nawet ci, co by się jeszcze początkowo trzymać mogli w tej linii Boga, byli w zagrożeniu, że "potop zła" ich zmiecie i dlatego nastał nowy punkt startowy: pozostała tylko linia rodowa Noego bez tego złego otoczenia...
[to, co piszę, nie jest wyrocznią, bo nie mogę znać dokładnie myślenia Bożego, a Biblia nie jest tu "wylewna" w opisach, zatem ja tak to widzę, ale może by ktoś coś jeszcze dodał/odjął... Moje spojrzenie już wcześniej umieściłem w kontekście wypowiedzi ap. Piotra: 1P 3,18-20 - o oczywiście dalej to robię!]

Nie. Dosłownie ratował. Ostrzegał. Doradzał, jak się ratować. I wszyscy, którzy posłuchali Jego rad zostali uratowani.
A Bóg nie tyle spuścił potop na ludzi, co wiedział, że nastąpi. Dlatego ostrzegał.
Pamiętacie scenę zaćmienia z Faraona? Czy też uważacie, że kapłani je wywołali?
Przewidzieli i wykorzystali do przekazania jakiejś informacji. Potop opisany w Biblii jest też sposobem przekazu pewnych treści. Jest analogią do śmierci wiecznej w grzechu.

Ech, teraz dopiero widzę, że źle napisałem ważne słowo. Winno być nie: "potem grzechu...", ale: "potopem grzechu..."
To dlatego, że myślałem o takim "potopie" (sens przenośny, bo dosłownie to była woda, ale użyłem symboliki/przenośni pisząc o "potopie grzechu, zła, zepsucia, niewiary i odejścia od Boga..."), użyłem zwrotu: "Przenośnie można to nazwać ratowaniem przed potopem: potopem grzechu...".
Wyjaśniam to, bo może dlatego Idący tak mi napisał:
Tak, dosłownie też, ale ja użyłem ww. przenośni... (może niepotrzebnie, ale czasu nie cofnę).

W mojej Biblii napisane jest, że to PAN potop autentycznie spuścił, np.:

Rdz 7,1-4 PAU
(1) Potem rzekł PAN do Noego: „Wejdź do arki z całą swoją rodziną, bo widzę, że tylko ty jesteś sprawiedliwy w tym pokoleniu.
(2) Ze wszystkich zwierząt czystych weź sobie po siedem samców i samic, a spośród zwierząt nieczystych - po parze, samca i samicę.
(3) Także spośród istot latających pod niebem po siedem, samca i samicę, aby mogły się rozmnażać po całej ziemi.
(4) Pozostaje bowiem jeszcze siedem dni, a potem spuszczę deszcz na ziemię. Będzie on padał czterdzieści dni i czterdzieści nocy. I zgładzę z powierzchni ziemi wszystkie żywe istoty, które stworzyłem”.

Co masz na myśli, pisząc, że Bóg wiedział, że potop nastąpi, ale go nie spuścił? - czyli wiedział, ale nie zesłał go, tak? No to kto go zesłał??!...

Można tak to też widzieć...