W wielu debatach Internetowych można zauważyć następującą linię narracji przyjmowaną przez obrońców historyczności Biblii, a przynajmniej NT:
- Dlaczego nie wierzysz NT a wierzysz innym starożytnym autorom? I tutaj padają przykłady autorów: Filon, Tacyt, Józef Flawiusz i tak dalej

I teraz tak, jako że poważni historycy (przynajmniej tak zakładam) nie podważają historyczności wydarzeń opisanych przez takiego Swetoniusza w swoich kronikach, to jednak odrzucają wątki magiczne/mitologiczne (zwał jak zwał) tj. Tyberiusz widział ducha zamordowanej kobiety. Zarzut w stronę chrześcijan jest taki: dlaczego nie wierzycie w opowieści o duchach w pismach historycznych, a wierzycie w Ewangelię? Tak samo my odrzucamy nadprzyrodzone wątki (zmartwychwstanie, wypędzanie diabłów) w NT ale nie odrzucamy całej narracji Biblii

Co byście na to powiedzieli?

Nikt nie ma zamiaru odpowiedzieć?

Spytaj tych, dla których Biblia jest dziełem opisującym historię, a nie objawieniem danym nam przez Boga.

No właśnie! To jakiś brak konsekwencji podszyty nieufnością do chrześcijaństwa (bo może by coś trzeba zmienić w swoim życiu, jeśli NT to prawda?!... Czy ktoś może tak myśleć? Chyba może...).

Manuskryptów nowotestamentowych jest nieporównywalnie więcej niż manuskryptów dotyczących innych literackich tekstów historycznych, a jednak te treści z NT są bardziej krytykowane, niż inne - to brak rzetelności z tego się wyłania... takie uprzedzenia o zagadkowej (a może nie) naturze...
Ja tam nie mam problemu, by uznawać i S i NT za prawdziwy przekaz; też z zakresu historii, co świetnie raz po raz archeologia potwierdzała i dalej to robi... (przy pewnej okazji Jezus oświadczył, że "kamienie wołać będą"... - można by to nawet do właśnie choćby archeologii odnieść, gdy dosłownie kamienie "wołają", że Biblia to prawda!).

@ Kanao
Czy chrześcijanie mają powód by nie wierzyć w opowieści o duchach w pismach historycznych innych niż biblijne?
Czym innym jest dawanie wiary temu, co owe duchy głoszą.

Fajnie, że ci stawiający zarzut chrześcijanom de facto w przedstawionej narracji postawili znak równości pomiędzy poważnymi historykami, a chrześcijanami. Widać jakiś postęp Do tej pory w typowych dyskusjach internetowych wyznawanie wiary w Chrystusa dyskwalifikowało, lub co najmniej ujmowało czegoś z rzetelności historykowi.

Ja uważam, że zły duch może się manifestować niezależnie od wyznawanej wiary, czy nawet bezwyznaniowości, więc nie odrzucałabym z góry historyczności takich wydarzeń w pismach niechrześcijańskich.
Z drugiej strony znamy metody działania Złego z Biblii i z życia i wiemy, że jest on przede wszystkim kusicielem i zwodzicielem, więc pod tą przykrywką najczęściej działa. Zastawia sidła pozornie jawiące się jako dobre, korzystne, lub przynajmniej neutralne. Wie, że człowiek z natury swojej pragnie dobra i piękna, więc mało kto wybierze jawne zło.
Może na przykład podsunąć pokusę obrony chrześcijaństwa w gorącej dyskusji internetowej, bo kto nie chciałby walczyć dla Chrystusa, a skutek jest taki, że zwyciężając w takiej dyskusji, zbierając pochwały od współdyskutantów, pasiemy w sobie hydrę pychy i samozadowolenia, albo przynajmniej marnujemy czas, który możnaby autentycznie spożytkować.

Kluczowe jest tu rozróżnienie między historyczną wiarygodnością autorów antycznych a oceną prawdziwości zawartych w ich dziełach treści nadprzyrodzonych czy mitologicznych.

Podobnie jest z Ewangelią - badania historyczne potwierdzają, że jest ona wiarygodnym źródłem informacji o postaci Jezusa, miejscach czy zwyczajach tamtych czasów. Jednak cuda i zmartwychwstanie to już inna kwestia, tu wkraczamy w sferę wiary. Podobny zarzut można postawić wobec każdej relacji o cudach - czy to Tyberiusza, czy opisów UFO w naszych czasach. Za każdym razem trzeba rozdzielić wątek historyczny od interpretacji niezwykłych zjawisk.
Bo kiedy dochodzimy do kwestii cudów, zmartwychwstania, czy innych zjawisk nadprzyrodzonych opisanych w Pismach Świętych, przekraczamy granicę empirycznej weryfikowalności i wkraczamy w sferę wiary. To, czy akceptujemy te relacje jako dosłowne prawdy, zależy od naszych indywidualnych przekonań religijnych i duchowych.

Mimo to, Biblia, dzięki swojej roli jako kronika zeznań i świadectw, zyskuje na wiarygodności. Ludzie, którzy byli świadkami opisanych wydarzeń, przekazali swoje doświadczenia z przekonaniem o ich autentyczności. Biblia utrzymuje, że ci świadkowie rzeczywiście doświadczyli tego, co opisali, pokazuje to też np. na spełnionych proroctwach(zapowiedzianych a potem wypełnionych w innym czasie, w innej księdze wydarzniach - co jest nadal świadczeniem tych ludzi o wydarzeniach), co stanowi podstawę do wiary w jej treści.

Problemem, z którym się mierzymy, jest fakt, że Biblia jako Słowo Boże jest uznawana za prawdziwą i piszącą prawdę dla chrześcijanina. Ale przed nawróceniem, to, czy przyjmiemy tę prawdę, zależy od naszej wiary. Bóg pozostawia to do osobistych rozważań, abyśmy mogli dobrowolnie w Niego uwierzyć. Bóg chce naszej dobrowolnej uwagi i wiary na bazie prawdy, ale do tego trzeba dojść samemu jako akt lub wyraz szukania Go i Jego prawdy. W ten sposób, akceptacja treści nadprzyrodzonych zawartych w Pismach staje się kwestią osobistego wyboru i zaufania do tego, co uznajemy za boską prawdę.

To że uznaje historyczność pewnych wydarzeń w Koranie nie czyni ze mnie mahometanina



Tylko że obecnie gdy ktoś mówi że widział ducha to raczej wysyła się go psychiatry, a nie zakłada ingerencję sił nadnaturalnych