Jak trudno znieść czasem siebie. Jak trudno pogodzić się z własną niedoskonałością, niemożnością. Jak łatwo zgorszyć się sobą. I jak łatwo zapomnieć o tym, czym jest Ofiarowanie i Przemienienie. Przynosimy chleb - który staje się Ciałem. Siebie - byśmy zostali przemienieni...

Nie sposób przemienić się samemu. Ufaj Bogu...
Ból i radość jednocześnie...

Pamiętam...
Spowiedź po 9 latach przerwy, tylko(?) dlatego, że ksiądz z którym rozmawiałam źle zrozumiał moją intencję. A może dobrze? Może wiedział, że uciekam, choć chcę? Ile by to jeszcze trwało, gdyby nie tamta "pomyłka"? Tamto "muszę", skoro się umówiłam, że przyjdę? I dokąd by mnie doprowadziło? Może nie warto pytać

I śmiertelne zdumienie, że jednak mi przebaczono tyle zła... Do grzesznika poszedł w gościnę...

Święty gniew... Jezus dba o porządek świątyni i przez to wydarzenie także mnie do tego wzywa...
Przecież to ja jestem świątynią, w której ma mieszkać Duch Święty. Ale On nie może mieszkać tam, gdzie jest bałagan, chaos... Trzeba zrobić Mu miejsce... Ja jestem świątynią...

Tyle w moim sercu przekupniów, upartych osłów, bankierów... Tyle myślenia o sobie, zamartwiania się o swoją przyszłość, niepokoju, strachu...

Postaram się dzisiaj szczególnie o warunki do porządnej modlitwy wieczornej. Panie, dopomóż mi w wypełnienu tego postanowienia.

A to z dzisiejszego psalmu Gdzieś mi ostatnio zniknęła radość i został ciężar. Więc chcę wielbić Boga za to, że mi ją przywrócił

Bo "jakżeby coś trwać mogło, gdybyś Ty nie powołał do bytu? Jak by się zachowało, czego byś nie wezwał?"

Nie otrzymaliśmy ducha niewolników
by znowu żyć w bojaźni.
Sam Duch Chrystusa wspiera Swym świadectwem naszego ducha,
że jesteśmy dziećmi Boga.
A jeżeli dziećmi to i dziedzicami
współdziedzicami Chrystusa, dziedzicami Boga.

Zdanie i pieśń, o których chyba najczęściej zapominam
Dzięki, Boże, że zawsze mi to powtarzasz

Nic nie mam - oddaję Ci wszystko, co mi jeszcze zostało - siebie samego...

Bóg nie jest kolekcjonerem żyć ludzkich oddanych w ofierze.
Jezus nie oddaje się Ojcu tak, jak się oddaje coś komuś - w prezencie, jako element traksakcji handlowej, wymiany dóbr. Na własność - do postawienia na półkę, do zabawy. To nie jest sprzedanie się, jako niewolnika. Bardziej chyba tak, jak się oddaje komuś pod opiekę własne dziecko. Z zaufaniem. Oddając - ale nie tracąc.

To nie jest tak, że z tymi słowami przestaje się "mieć siebie". Raczej odzyskuje.To oddane w opiekę dziecko jest szczęśliwe i bezpieczne. I w pełni może być sobą.

Dziecko - ja...

Wolę głodować na ulicy? W strachu? Dla "wolności" - tracąc kolejne szanse? Również na swój rozwój? Na swoją przyszłość? Swoje szczęście?

Moja modlitwa nie jest potrzebna Panu Bogu. Nie zwiększy to Jego chwały, jest On samowystarczalny...

Modlitwa jest mi potrzebna do przemiany... i to nie tylko swej twarzy, ale całego życia - wyborów, decyzji, czynów...
Modlitwa jest mi niezbędna po to, by stale być z Nim w kontakcie. Dobrze wiem, że gdy tylko modlitwę zaniedbam, mój kontakt z Jezusem słabnie, staje się nijaki, a z czasem także moje życie staje się nijakie...

Jeśli chcę się zmieniać, muszę się modlić. Jeśli chcę się modlić, muszę się zmienić...

Modlitwa ma mnie przemieniać...

W jednej sytuacji zachowam spokój wobec brata prosząc Boga o pomoc.

Nieść swój krzyż.
Krzyż przeszłości, która boli. Krzyż minionych ran - zadanych przez innych i co gorsza - samemu sobie. Krzyż krzywd wyrządzonych komuś. Krzyż swojego - i czyjegoś nieprzebaczenia. Krzyż własnej słabości, krzyż goryczy, upokorzenia i wstydu. Krzyż samotności. Krzyż bólu. Choroby. Bezsilności. Krzyż obaw przed przyszłością. Krzyż bezsensu.

Krzyż, na który świat pokazuje lekarstwo - i taki, o którym mówi: nie do zniesienia.

Który najtrudniejszy? Czy ten, bo świat mnie skopał? Czy ten, bo ja skopałam wszystko wokół? Czy ten, że nie umiem przebaczyć, czy ten że mnie ktoś przebaczyć nie potrafi? Czy może - nie ma już kto?

Kto nie nosi swojego krzyża... ten nie może być moim uczniem.

Pod krzyżem można upaść, jeśli się go niesie samemu.
Ale może warto - jak powiedziała pewna buddystka - zanim upadnę - uklęknąć? Uklęknąć - by wstać?
By znów dostrzec, że Ktoś od tysięcy lat niesie z nami ten krzyż. Krzyż naszego i cudzego grzechu. By Jego prosić o pomoc i siłę.

Mt 12:43-45
43. Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku, ale nie znajduje.
44. Wtedy mówi: Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem; a przyszedłszy zastaje go nie zajętym, wymiecionym i przyozdobionym.
45. Wtedy idzie i bierze z sobą siedmiu innych duchów złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam. I staje się późniejszy stan owego człowieka gorszy, niż był poprzedni..........
(BT)


Demony ......wracja z wieksza moca....a wracaja prawie ZAWSZE.....

dlaczego? dlaczego po słowach o niesieniu krzyza, jako warunku bycia uczniem Jezusa, mówi On o rozsądku? o tym, by usiąść przed podjęciem decyzji i zastanowić sie...
zastanowić sie, czy bede umiała być Jego uczniem... nie rzucać sie na oslep w chrześcijaństwo pod wpływem uczuć, pod wpływem pielgrzymki, radości wspólnego śpiewania róznych religijnych piosenek, z powodu wspaniałego duszpasterza czy cudownych przeżyc, pełnych spokoju i radości....
bycie Jego uczniem to niesienie krzyża.... nic mniej, nic więcej...

ja czasem niose siatki z zakupami - przez analogie moge powiedzieć, ze niesienie krzyza to niewygoda, to nawet nie tyle jakies niesamowite ciężary [choc to czasem tez] ale po prostu narastająca irytacja, zmęczenie, złość, na wszystkich - i na Boga....

jak mam nieść ten krzyz, by być Jego uczniem? mam wcześniej usiąść [uklęknąć] i spokojnie się zastanowić - nad sobą, nad dniem, nad ludźmi, ktorych spotkam.... by wieczorem, po skończeniu dnia móc stwierdzić, że zdołałam dokończyć budowanie ....

Zysk. Ten materialny, najprostszy - i niematerialny. Zysk - dobre samopoczucie, zysk - pewność, że "nie jest tak źle", zysk - jednak potrafię, zysk...

Słowa "nie jestem godzien" to podobno niszczenie człowieka. Bo człowiek musi być "święty". Podniesiony do godności Boga.

I tę swoją fałszywą godność mam uznać za stratę.

Tylko... z wielu drobniejszych rzeczy zrezygnować nie umiem...

Teraz mówię z płaczem...
O tych, co postępują jak wrogowie Krzyża. Może nawet o - swoich wrogach? Mówię z płaczem, nie gniewem, nienawiścią, złością. Mówię prawdę - ciężką prawdę - ale ze łzami...

Jak mało jest we mnie tych łez - z powodu kogoś...
I czy - nie nad sobą powinnam płakać?

I jeszcze dzisiejszy psalm - w parafrazie:
Radość, gdy mi powiedziano: pójdźmy do domu Pana
Już stoją nasz stopy w Twych bramach Miasto Święte

Radość powrotu do domu. Czasem trzeba czasu, by odważyć się znów wejść - ale to nie dom ucieka, zamyka się, to my. Rozpacz, wstyd, ból. Dom czeka otwarty...

Wiec może - nie warto płakać? Tylko wstać i wrócić?

Ile razy myślałam - myślę - że to coś wielkiego - i że ja bym nigdy... Że owszem - nie jest idealnie - ale przecież "nie aż tak"? Czy trzeba mi aż katastrofy, by sobie przypomnieć, jak bardzo to "nigdy" jest względne? I jak bardzo łatwo się zapomina?

A może po prostu trzeba pamiętać o drobiazgach? Skoro nie wolno dzielić dobra i zła na drobne i duże? Skoro najdrobniejsze jest wielkie, jak kubek wody - podany spragnionemu?

Trudno patrzeć na ból. Jeszcze trudniej. gdy ktoś bliski sam się wkopuje, gdy każdy krok jest krokiem głębiej, chociaż jest droga w górę. Gdy nie umiem jej pokazać. Gdy mogę tylko bezradnie patrzeć i trwać.
I gdy nie daje się powiedzieć: to mnie nie obchodzi. Bo obchodzi. I za każdym razem próbujesz znaleźć drogę - słowa - gest...

Bo nie może się zaprzeć siebie samego...

Mnie łatwiej, Boże - ja nie wiem. Ja mogę się tylko niepokoić - ale i mieć nadzieję. Ty wiesz. A jednak ciągle próbujesz - szukasz. Gdy ja włażę w kolejne doły. Dajesz słowa, gesty, zdarzenia, ludzi...

Ile razy powtarzałam "poszukaj pomocy"? W takiej czy innej wersji?
I ile razy sama od prawdziwej pomocy uciekam?