O ile dobrze pamiętam literą hebrajską (alef) został oznaczony jedynie Kodeks Synajski
Kodeksy hebrajskie mają swoje nazwy własne:
1. Kodeks Kairski (ok. 895 r.)
inne nazwy: Codex Cairensis, Prorocy z Kairu, Kodeks Proroków z 895 r
2. Kodeks z Aleppo (ok. 930 r.)
inne nazwy: Codex Aleppensis
3. Kodeks Leningradzki (ok. 1008/9 r.)
inne nazwy: Codex Leningradiensis
4. Kodeks Babiloński (ok. 916 r.)
inne nazwy: Codex Petropolitanus; Codex Babylonicus prophetorum; Kodeks Proroków z 916 r.; Kodeks Petropolitański; Kodeks Petersburski
Poza tym wymienia się jeszcze:
5. Kodeks Pięcioksięgu (z ok. 950 r.)
inne nazwy: Pięcioksiąg z Muzeum Brytyjskiego; Kodeks z British Museum
6. Kodeks Reuchlina (z ok. 1105 r.)
inne nazwy: Codex Reuchlinianus (lub Reuchliniamus); Kodeks Proroków Reuchlina
7. Kodeks z Michigan z X w.
Jeśli chodzi zaś o rękopisy greckie NT to zanim powszechnie przyjęto ich znormalizowane listy, trudno było ustalić gdzie się dany rękopis znajduje. Różne sposoby ich oznaczania i numerowania wprowadzały dodatkowe zamieszanie. Znormalizowaną listę greckich rękopisów NT najpierw przedstawił C. R. Gregory (1908 r.). Jego pracę kontynuowano i, w końcu, jego propozycję zastąpiło dzieło K. Alanda (1963 r.). Rękopisy klasyfikuje się ze względu na materiał, na którym zostały napisane. Rękopisy papirusowe zostały oddzielone od rękopisów pergaminowych i oznaczone literą „P" oraz kolejnym numerem (np. P45 jest papirusem należącym do Sir Alfreda Chestera Beatty'ego). Rękopisy uncjalne (majuskułowe) są zwykle oznaczane wielkimi literami alfabetów łacińskiego i greckiego. Ponieważ jednak liczba tych rękopisów przekracza sumę liter alfabetów greckiego i łacińskiego, zaczęto je oznaczać także za pomocą cyfr arabskich, poprzedzonych zerem (np. Codex Vaticanus oznaczony jest następująco: „B, 03"). Niektóre z rękopisów uncjalnych (majuskułowych) mają tak wielkie znaczenie, że noszą własne nazwy (np. Codex Vaticanus, Codex Alexandrinus).
Do najważniejszych rękopisów uncjalnych (majuskułowych) należą:
Codex Sinaiticus.
Ponieważ został on odnaleziony dopiero wtedy, kiedy inne rękopisy uncjalne (majuskułowe) zostały już oznaczone za pomocą liter alfabetu, i ponieważ byłoby rzeczą nierozsądną zmieniać ich numerację, Codex Sinaiticus oznaczono pierwszą literą alfabetu hebrajskiego (alef). Niekiedy, mianowicie wówczas, gdy wydawcy nie używają liter hebrajskich, rękopis ten oznacza się literą „S" (Sinaiticus). Rękopis ten odnalazł niemiecki uczony Konstantyn von Tischendorf w połowie XIX w. w klasztorze Św. Katarzyny na górze Synaj, a ostatecznie został ofiarowany przez przełożonych klasztoru carowi rosyjskiemu Aleksandrowi II, patronowi greckiego Kościoła ortodoksyjnego. Muzeum Brytyjskie nabyło go w 1933 r.
Codex Alexandrinus
Pochodzi z połowy V w. Został przywieziony z Aleksandrii do Konstantynopola. W 1627 r. został przewieziony z Konstantynopola do Anglii i leży w Bibliotece Brytyjskiej tuż obok Codex Sinaiticus. Był pierwszym rękopisem uncjalnym (majuskułowym) udostępnionym uczonym i dlatego został oznaczony literą „A".
Codex Vaticanus
Pochodzi z IV w.; prawdopodobnie jest nieco wcześniejszy od Codex Sinaiticus. Rękopis ten znajduje się w Bibliotece Watykańskiej. Oznaczany literą "B".
Codex Ephraemi
Jest palimpsestem z V w. Ktoś w XII w. wymazał tekst NT (stąd nazwa – palimpset; na 300 istniejących jeszcze rękopisów uncjalnych NT, 52 to właśnie palimpsety) i na jego miejscu spisał greckie tłumaczenie trzydziestu ośmiu kazań Efraima, Ojca Kościoła z Syrii. Tischendorf odczytał tekst biblijny pod tekstem kazań i opublikował go w 1845 r. Kodeks znajduje się w Bibliotece Narodowej w Paryżu. Oznaczany literą "C".
Codex Bazae
Jest rękopisem dwujęzycznym o nieznanym pochodzeniu; tekst grecki znajduje się na lewej stronie, a łaciński na prawej. Kodeks ten został ofiarowany Uniwersytetowi Cambridge przez Teodora Bezę, następcę Jana Kalwina w Genewie, nazywany jest także Codex Cantabrigiensis. Pochodzi z V w. i ma znaczną liczbę unikatowych lekcji. Oznaczany literą "D" (05).
Rękopisy minuskułowe:
Pochodzą przeważnie z późniejszych czasów, ale o wartości rękopisu świadczy nie tylko wiek. Jeśli kopie wykonano na podstawie wczesnego rękopisu oryginalnego, liczy się raczej wiek rękopisu oryginalnego niż wiek kopii. Istnieje ponad trzy tysiące rękopisów minuskułowych (kompletnych i fragmentarycznych) znanych współczesnym uczonym. Większość z nich jest świadkiem ustalonego już w pewnym sensie czwartowiecznego tekstu, zwanego bizantyjskim, natomiast kilka pochodzi z zachodniej lub aleksandryjskiej tradycji.
Rękopisy minuskułowe oznacza się po prostu za pomocą cyfr arabskich.
Więcej proszę zobaczyć tutaj:
http://aquarius.wzks.uj.edu.pl:8080/2004/lha34/
(zwłaszcza: Strona główna-Tabele)
http://www.earlham.edu/%7Eseidti/iam/interp_mss.html
(zwłaszcza: Table - dział pierwszy z prawej)
i niektóre hasła tutaj:
http://www.skypoint.com/~waltzmn/ShortDefs.html#codex
Pozdrawiam
