ale czy jes NAKAZ rozumienia przenośnego?
czy rozumiejąc Księgę Rodzaju dosłownie wpadam w herezję?

Nie jestem pewien, ale chyba kościół zabrania własnych interpretacji biblii, szczególnie tych niezgodnych z jego wyobrażeniem.

Wypada, inkwizytorze, żebyś najpier poczytał o zasadach interpretacji Pisma świętego, a zwłaszcza o zawartych w nim rodzajach literackich.

Nie twoje poglądy są istotne przy próbie interpretacji Pisma świętego, ale poglądy, zapatrywania, cele autora natchnionego. Inaczej: Co chciał nam przekazać autor natchniony. Egzegeci mówią o teksty ze Genezis o stworzeniu świata i człowieka są pochwalnym hymnem ku czci Boga Stwórcy, a nie wyjaśnieniem, na sposób nauk przyrodniczych tego, jak powstał świat i skąd się wziął człowiek.
Dlatego zachęcam cię, żebyś przeczytał o tym, co w istocie oznacza owo żebro Adama, co chciał autor natchniony nam przekazać; należy przy tym wziąć także pod uwagę kontekst kulturowy, geograficzny i historyczny powstania tego tekstu.

Może byłoby dobrze, gdybyś się zapoznał z tą problematyką, czytając tekst o. Jacka Salija, OP:

http://www.mateusz.pl/wdrodze/nr371/18-wdr.htm

Już na pierwszy rzut oka widać, że kluczem do zrozumienia przesłania, które jest zawarte w tej opowieści, będzie właściwe zrozumienie słów mężczyzny, że kobieta, którą został w ten sposób obdarzony, jest „kością z moich kości i ciałem z mego ciała”.

Otóż zwrot ten pojawia się w Biblii kilka razy, toteż stosunkowo łatwo ustalić, co on znaczy. Kiedy młody Jakub wybrał się w daleką drogę do swojego wuja, Labana, ten go wita słowami: „Przecież jesteś moją kością i ciałem!” (Rdz 29,14). Z kolei bezbożny Abimelek, chcąc sobie zjednać krewnych swej matki, sprytnie im się przymila: „Wszak jestem z kości waszej i z waszego ciała!” (Sdz 9,2). Podobnie pokolenia izraelskie, pragnąc nakłonić Dawida do przyjęcia tronu, argumentują: „Oto myśmy kości twoje i ciało!” (2 Sm 5,1).

Zwrot ten wyraża więc bliskość i pokrewieństwo i nie jest jego celem ustalanie hierarchii ważności między bliskimi sobie ludźmi. W ustach Adama słowa te wyrażały więc, że rozpoznaje on w kobiecie kogoś sobie bliskiego. Wolno dodać: „kogoś bardzo bliskiego” — była ona przecież w ogóle pierwszym człowiekiem, z którym on się spotkał. Można jeszcze dodać: „i równego sobie” — z tym jednak zastrzeżeniem, że prawdziwa bliskość poniekąd unieważnia kategorie wyższy–niższy.