Tak, Sobór Powszechny



Nie mylił sie. Uwazano wtedy inaczej, wychodzac z innych założeń. Prawo kościelne nie obowiązuje i dotyczy, jako takie, niekatolików - inaczej niż uważano kiedyś. Kogo obowiązuje a kogo nie, to stwierdza władza kościelna a nie Pan. Prosze porównac kodeksy z 1917 i 1983, jeżeli chodzi o Kościół łaciński.



Jest konstytucją dogmatyczną Soboru Powszechnego, ogłoszoną przez Papieża. Jeżeli chodzi więc o formę nauczania ma rangę "najwyzszą". Chodzi o uroczyste nauczanie kolegium biskuów zgromadzonych na Soborze Powszechnym.

Jezeli chodzi o poszczególne twierdzenia zawarte w nauczaniu Kościoła, czy to uroczystym czy zwyczajnym, należy przyjąć badż z wiarą boską, bądź de fide tenenda, bądż z religijnym posłuszeństwem woli i umysłu, zależnie od przedmiotu nauczania koscielnego.

Rozumiem, że zagadnienie "rangi" nauczania kościelnego może być trudne. Dotyczy ono z jednej strony stopnia zaangazowania autorytetu nauczycielskiego Kosciołą, z drugiej zaś "intensywności" posłuszenstwa wiary temu nauczaniu. Dla "zwykłego" życia chrześcijańskiego (zwykłego - w sensie powszechnego, dotyczacego wszsytkich) zajmowanie się rangą wypowiedzi nie ma wielkiego znaczenia praktycznego. Czy winni jestesmy posłuszenstwo z racji wiary teologalnej na mocy autorytetu Słowa Bożego, czy z racji wiary w asystencję Ducha św, czy wreszcie jako autentycznemu wyrazowi nauczania zwyczajnego Biskupa Rzymu lub Kolegium Biskupów, zawsze dotyczy to należnego posłuszeństwa.

Rozróznienie na nauczanie prawd objawionych, nauczanie definitywne czy wreszcie autentyczne ma znmazcenia dla badań teologicznych, dla Uniwesrsytetów, dla wykładu wiary. Wyznacza granice i porzadkuje debate teologiczną. Całkowicie błędnym natomiast byłoby uznanie, iż miałoby byc narzędziem swoistej selekcji, dzieki któremu kazdy mógłby sobie dowolnie wybierać z nauczania Magisterium to, co chciałby uznać za obowiazujace, a co nie.

Którym konkretnie dokumentem?



Aha... Czyli WTEDY miał rację, a DZISIAJ to samo twierdzenie jest fałszywe? Czyli prawda ewoluuje, proszę Księdza? Mozna się dowiedzieć, jakie jeszcze nauczanie katolickie zostało rzekomo "unieważnione" przez Drugi Sobór? Mój syn uczy się religii z "reakcyjnego" "przedsoborowego" katechizmu z imprimatur ks. bpa Karola Wojtyły i chciałbym po prostu wiedzieć, co jest w nim nieaktualne, żeby chłopakowi nie mieszać w głowie.



Nieprawdą jest, jakoby.

Najwyższa ranga to są orzeczenia zdefiniowane w sposób ostateczny (cf. KPK 750 § 2). O ile się orientuję, powyższa konstytucja nie zalicza się do tejże kategorii. A zatem o osobie, która co prawda przyjmuje jej treść, ale Z ZASTRZEŻENIAMI, nie można powiedzieć iż sprzeciwia się nauczaniu Kościoła katolickiego.

przy okazji - czyżby w Polsce obowiązywał inny KPK niż w reszcie świata?
dlaczego tutaj:
http://www.archidiecezja.lodz.pl/czytel ... k3wst.html
nie ma tego paragrafu?

1. Nie jestem ksiedzem

2. W roku 1998 Jan Paweł II wprowadził zmiany do KPK i KKKW, w tym pierwszym dodajac par. 2 do kanonu 750, a dotychczasową treść kanonu 750 zachowujac jako par. 1.
Miało to na celu dostosowanie przepisów KPK i KKKW do tekstu wyznania wiary.



Jeśli chodzi o range nauczania, to "najwyższa" ma nauczanie wymienione w kan 750 par. 1 czyli prawdy należące do depozytu wiary, których uznanie opiera się na autorytecie Słowa Bożego. Wymagaja one uzania wiarą teologalną, i ich formalne zaprzeczenie przez katolika grozi cenzurą herezji przewidziana w odpowiednich kanonach.

Prawdy definitywne, które Pan raczył wspomnieć, dotyczą prawd, które nie należą do depozytu wiary lub które nie zostały uznane przez UNK za formalnie objawione. Stanowia one jednak warunek wiernego zachowywania i wyjaśniania depozytu wiary, dodają do depozytu wiary elementy nie objawione lub jeszcze wprost nie uznane za objawione. Ich uznanie opiera się na wierze w asystencję Ducha Świętego towarzyszącą UNK oraz na katolickiej doktrynie o nieomylności tego Urzędu.
Takie prawdy mogą być zdefiniowane w sposób uroczysty przez Biskupa Rzymu, gdy wypowiada się «ex cathedra», lub przez Kolegium Biskupów zgromadzone na soborze, bądź też mogą być nieomylnie przekazywane w nauczaniu zwyczajnym i powszechnym Kościoła. Kto by im zaprzeczał, odrzucałby prawdy nauki katolickiej i tym samym nie byłby już w pełnej komunii z Kościołem katolickim.

Uznanie w obydwu przypadkach musi mieć charakter pełny i nieodwołalny, natura uznania rózni się bowiem jedynie nadprzyrodzoną cnota wiary, jak to wyżej piszę.

Religijnego posłuszeństwa umysłu i woli domaga się także nauczanie, które nie jest podawane przez UNK z intencją definitywnego jej określenia. Mówi o tym 3 punkt obwoiazujacego wyznania wiary i odpowiednio kanon 752 KPK (i odpowiednio w KKKW) wraz z odpwoeidnimi sankcjami.
Ten rodzaj prawd jest bowiem autentycznym wyrazem nauczania zwyczajnego Biskupa Rzymu lub Kolegium Biskupów. Prawdy te głoszone po to, aby dopomóc w głębszym zrozumieniu objawienia, by potwierdzić zgodność jakiegoś nauczania z prawdami wiary lub też ostrzec przed poglądami niezgodnymi z tymiż prawdami, a także by przeciwstawić się opiniom niebezpiecznym, które mogą prowadzić do błędu.
Przeciwstawianie się im moze byc zakwalifikowane jako błąd, lub "zuchwałość" i "wypowiedź niebezpieczna"- gdy dotyczy nauczania roztropnosciowego.

Pisząc o najwyzszej randze, pisałem o "randze" formy nauczania, bo spytał Pan o range dokumentu jakim jest Lumen Gentium. O randze nauczania, piszę w poprzednich postach. Konstytucja jest formą nauczania, która na pewno się "nie zalicza" (chyba, że wierzy Pan w Konstytucję Natomiast nauczanie zawarte w Konstytucji odnosi się oczywiscie zarówno do prawd formalnie objawionych, do prawd zdefiniowanych jak i do nauczania autentycznego. Zależy więc jakie ZASTRZEŻENIA miałby Pan do nauczania Kościoła wyrazonego w LG. Jak wyjasniam w poprzednim poscie mogą one mieć chrakter herezji, prowadzić do niepełnej komunii z Kościołem albo po prostu wyrażać błąd lub zuchwałość.

Pana syn rozważał w czasie nauki katechizmu zagadnienienia zakresu obowiazywalności prawa kanonicznego? Gratuluję... Jestem po wrażeniem. Jest Katechizm KK, jest jego kompendium, tak wiec nie ma Pan chyba problemu.

Jezeli chodzi o "ewoluowanie". Nie mówimy tu o prawdach wiary, tylko o tym kogo dotycza przepisy prawa kanonicznego. Prawdy wiary sie nie zmieniaja, natomiast ich rozumienie i sposób wyrażenia się pogłębia i zmiania. Zresztą dobrze Pan o tym wie, nie jest Pan chyba amiszem.

Dekret o ekumeniźmie i Deklaracja o wolnosci religijnej. Na tej podstawie dokonano zasadniczej zmiany w prawodawstwie kanonicznym w odniesieniu do zakresu obowiazywalnosci ustaw koscielnych. Powołujac się na rozstrzygniecia Soboru Powszechnego, kan 11 CIC/1983 (1459 CCEO) stwierdza, ze ustawom koscielnym podlegają tylko ochrzczeni w Kościele katolickim. Jest to istotna zmiana wobec poprzedniego kodeksu z 1917 r., który w kan 12 CIC/1917 deklarował, iż podległymi prawu koscielnemu pozostaja także ochrzczeni akatolicy, z wyjątkiem kan. 1099 par 2 CIC/1917 oraz 1070 CIC/1917.

W szczegółowej aplikacji nowej legislatywy prosze zobaczyć zmiany w prawie małżeńskim. W kan. 1055 CIC/1983 (780 CCEO) znajdujemy stwierdzenie, ze "małżeństwo katolików, nawet jeśli jedna ze stron jest katolicka, regulowane jest nie tylko przez prawo Boże, lecz także przez prawo kanoniczne" (cyt z pamieci) - w kodeksie z 1917 r. kan 1016 CIC/1917 i kan 5 Motu proprio Crebrae allatae deklarował podległymi małżeńskiemu prawu kanonicznemu także małżeństwa ochrzczonych akatolików (z wyjatkiem kanonów podanych w poprzednim akapicie).

Proszę tez przejrzeć orzecznictwo Roty Rzymskiej. Akatolicy ochrzczeni w Kościołach wschodnich byli podmiotami prawa kanonicznego do dn. 21 listopada 1964, od tej daty ich sprawy rozpatrywane sa w sadzie koscielnym stosownie do prawodawstwa ich własnego Kościoła (oczywiscie w zakresie ustaw koscielnych, a nie prawa Bozego). Ochrzczeni akatolicy Kosciołów i Wspólnot koscielnych na zachodzie podlegli byli prawu kanonicznemu do dnia 27 listopada 1983 r.

Może sie to Panu podobać lub nie, ale taki jest stan prawny w Kosciele katolickim.