Owszem wody do wina dodawać nie trzeba dla ważności Eucharystii, ale to nie zmienia faktu, że kto twierdzi, że nie należy dodawać (czyli zakazuje dodawania) wody do wina staje w opozycji do nauczania Kościoła, który zawsze utrzymywał praktykę dolewania wody do wina będąc przeświadczonym o tym, że i sam Zbawiciel podczas Ostatniej Wieczerzy tak uczynił.

Co zaś tyczy się klękania, to kwestia jest bardziej złożona, bo dochodzi jeszcze zmiana znaczenia klęczenia z postawy sługi (niewolnika), pokornego uniżenia na postawę uwielbienia i adoracji.

Stwierdzono właśnie, odnośnie mieszania wina z wodą, że zwyczaj ten "nie ma dziś znaczenia doktrynalnego, jakie posiadał w czasach minionych". Proszę zobaczyć w cytowanej Nuntii. A więc norma ta miała kiedyś znaczenie doktrynalne, dzisiaj je straciła, podobnie jak przy casusie klękania w niedzielę. Dokładnie jak w przypadku klękania, zmienił się kontekst który nadawał pewnym znakom, czynnościom, postawom określone znaczenie doktrynalne. Odnowione księgi liturgiczne Kościoła armeńsko-katolickiego nakazują używanie czystego wina, bez dolewania wody. Z kanonu doktrynalnego, obłożonego sankcją anatemy, został przepis liturgiczny, do stosowania tam gdzie jest taki zwyczaj.

Podobnie jest z rzymskimi kanonami o recytacji kanonu (Novus Ordo Missae nakazuje odczytywać kanon na głos), używaniu łaciny, komunii pod dwiema postaciami itd.

Piotrze chyba nie czytałeś mojego postu.
Kanony Soboru Trydenckiego nie zostały złamane. Nadal są zachowywane. Ale lepiej powtarzać bzdury, że pozmieniano...
Owszem słowa Kanonu w zwyczajnej formie rytu rzymskiego odmawia się głośno, ale nadal nie ma obowiązku uczestniczyć w Komunii pod dwiema postaciami, by spożyć całego Chrystusa. Nadal też łacina jest językiem Kościoła i językiem liturgii i ma ona pierwsze miejsce.

Ja nigdzie nie napisałem że "zmieniono" albo tym bardziej że "złamano" którekolwiek kanony. Najwyżej, ze sądzę, że zmieniło się ich znaczenie, że maja inną wartość w żywym doświadczeniu wiary Twojego Kościoła, że zupełnie inne jest ich miejsce w pamięci i sercu Twojego Kościoła niż dawniej.

Takie mam wrażenie, starałem się je uzasadnić czy zilustrować w mojej wypowiedzi; nie formułowałem żadnych osądów takich jak "złamano" czy "zmieniono", bo to nie jest w mojej kompetencji. Moje spotkanie z wiarą Twojego Kościoła było doświadczeniem także tego, że dogmat również w przestrzeni rzymskiego chrześcijaństwa jest żywą rzeczywistością wiary, że rzymski Kościół nie tyle "zachowuje" kanony lecz nimi żyje, wraz z nimi rozwija się.

Piszesz dość niejasno o tym, że w Kościele Katolickim zmieniło się (według Twojego osądu) znaczenie "kanonów". Jeżeli chodzi o sformułowania dogmatyczne Kościoła Katolickiego to trwałość ich znaczenia jasno określił Sobór Watykański I w kanonach konstytucji dogmatycznej o wierze katolickiej "Dei Filius":

Warto zwrócić uwagę na ten zwrot "przyjmował" (w oryginale "intellexit" - czas przeszły dokonany) - w takim przypadku, gdy Kościół przyjmował dotąd pewne znaczenie dogmatu nie ma co liczyć na zmianę tego znaczenia.

Co do dodawania wody do wina: precyzja wymaga odróżnienia "należy" od "jest konieczne". Cytowany kanon jest skierowany jasno przeciw tym, którzy uważają że nie należy dodawać wody do wina, ponieważ dodawanie wody jest - według nich - sprzeczne z wolą Chrystusa.

Zawsze uważano, że do ważności sakramentu dodanie wody nie jest konieczne (choć należy ją dodawać). Dla przykładu cytat z "De defectibus" IV, 7 Mszału Rzymskiego z 1920r.

W skrócie: jeżeli przed konsekracją kielicha celebrans zorientuje się, że nie dodał wody powinien ją doląć; jeżeli przypomini sobie o tym po konsekracji nie robi nic, gdyż woda nie jest konieczna do ważności Sakramentu.