Mało jest rzeczy w Biblii, które są tak jednoznacznie potępione. W Księdze Rodzaju czytamy: „Skarga na Sodomę i Gomorę głośno się rozlega, bo występki ich mieszkańców są bardzo ciężkie” (Rdz. 18,20). Z tych występków dowiadujemy się właściwie tylko o jednym, o homoseksualizmie: widocznie dla Boga jest on szczególnie ciężki i odrażający. Kiedy Lot gości u siebie dwóch obcych, pod jego dom podchodzą starzy oraz młodzi mieszkańcy Sodomy i mówią do niego: „Wyprowadź ich do nas, abyśmy mogli z nimi poswawolić!” (Rdz. 19,5). Na jego błagania odpowiadają groźbami i przemocą. Czara się przepełnia, na drugi dzień Sodoma i Gomora zostają unicestwione, ocalony zostaje tylko jeden jedyny sprawiedliwy – Lot i jego rodzina. To od tego wydarzenia bierze się wyrażenie Sodoma i Gomora na określenie skrajnego ludzkiego rozpasania i zaślepienia moralnego. Niezależnie od użytego tu gatunku literackiego wymowa tej przypowieści jest jasna.

Św. Paweł wyraźnie mówi, że homoseksualiści, podobnie jak inni grzesznicy, którzy nie chcą się nawrócić, ryzykują potępienie: Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwięźli, ani mężczyźni współżyjący ze sobą (...) nie odziedziczą Królestwa Bożego (1 Kor 6,9n). Dla św. Pawła jednym z podstawowych znaków jak głęboko człowiek upadł, jak bardzo sam sobie zaprzecza, jak daleko odszedł od Boga, jest właśnie homoseksualizm (Rz. 1,18-32). Znana jest mu też ich propaganda drwiąca w twarz Bogu: Oni to mimo, że dobrze znają wyrok Boży, iż ci którzy się takich czynów dopuszczają, winni są śmierci, nie tylko je popełniają, ale nadto chwalą tych, którzy to czynią (tamże 1,32). Podobne słowa znajdujemy w Liście do Tymoteusza 1,3-11 oraz Księdze Kapłańskiej 18,19-23. Tak zdecydowane podeptanie zamysłu Bożego, zanegowanie naturalnej komplementarności mężczyzny i kobiety, musi na wielu polach dogłębnie ranić i niszczyć człowieka, musi z czasem przynosić katastrofalne skutki.

Dla Kościoła nieodwołalne znaczenie ma nauka głoszona zawsze i powszechnie. Taką jest potępienie homoseksualizmu, które Jan Paweł II powtarzał wielokrotnie – osobiście i poprzez dokumenty urzędów Stolicy Apostolskiej. Znajdujemy je w Katechizmie Kościoła Katolickiego, punkty 2357-2359, 2396. Rozróżnia się tam, że sama (niezawiniona przecież) skłonność homoseksualisty nie jest grzechem, lecz próbą, wyzwaniem, z którym musi on się zmagać, podobnie jak każdy inny człowiek codziennie musi walczyć ze złymi tendencjami, które odkrywa w sobie. Grzechem jest dopiero uleganie chorej skłonności. Nawołuje się do pomagania homoseksualistom w walce ze sobą, do otoczenia ich szacunkiem, współczuciem i delikatnością. Najbardziej znana i uznana święta współczesna, bł. Matka Teresa z Kalkuty, stwierdza: Musimy żyć odpowiednio do planu, według którego zostaliśmy stworzeni: homoseksualizm nie jest naturalny. Co znaczą dla nas jeszcze te najwyższe autorytety moralne? Kogo wybieramy, komu mówimy „tak", a komu „nie"?

są w Biblii arugmenty wprost:

Tyle tylko, że to nie ja je tak odczytałam bo nie jestem autorką powyższego tekstu, a z tego co wiem są autorami księża którzy jednak interpretują to w ten sam spobób co ja. Może jedank Ty się mylisz?

Szczerze mowiac dzieki postawie Kosciola ludzie traktuja homoseksualistow jako wyrzutkow, zboczencow i inne jeszcze bardziej obrazliwe rzeczy. Ktos kto nie jest homoseksualista nigdy tego nie zrozumie. Co by tutaj nie przytaczac w Kosciele jest Gejo-fobia a juz na pewno Kosciol nie mysli w kategoraich milosci blizniego...

są w Biblii arugmenty wprost:
www.homoseksualizm.org

poczytałam, ale bzdury piszą więc na tym zakończe

Każdy Kościół ma prawo głosić takie zasady jakie uzna za słuszne (dopóki nie posyła na stos tych, którzy ich nie przestrzegają) przynaleznośc do koscioła nie jest przymusowa (jak np. do państwa) więc jeśłi ktos nie podziela tych racji, to nie musi.

No choćby na zmuszanu ludzi do uważania zachowań homoseksualnych za norlmalne. Czemu nie wolno mi uważać tego za schorzenie? Równiez żądanie nazywania ich związków małżeństwem olbo powierzania im dzieci na wychowanie są oczekiwaniem afirmacji.
Z jakiej racji mamy dla ich kaprysu zmieniac definicje podstawowych pojęć, kluczowych dla społeczeństw od tysięcy lat.

I w końcu dojrzałem do tego, że nadrzędne do doktryny jest sumienie. Poznałem fantastycznego chłopaka, jesteśmy razem już rok czasu. Ogromnie mnie cieszy to, że on także jest osobą wierzącą. Niekiedy razem chodzimy na Mszę Świętą, wspieramy się nawzajem także modlitwą.
Tworzymy wierny i szczery związek. I doprawdy - nie mam poczucia, że źle robię!!