.
Nie jestem psychologiem i niczego Ci nie wmawiam. Dzieliłem się po prostu swoją refleksją - od tego są fora. I nie zauważyłem by ktokolwiek inny coś Ci narzucał. Ty sam nazwałeś miłość w późniejszym etapie "przyzwyczajeniem." Mógłbym poprosić, byś w takim razie zdefiniował stan, który odczuwasz obecnie. Jednak z Twoich odpowiedzi widzę, że każde spojrzenie, które różni się od Twojego będzie dla Ciebie "złą interpertacją." Skoro więc sam wiesz najlepiej - i w dodatku nie raczysz nas oświecić - to jaki jest sens zadawania pytań?

Nie ma znaczenia, czy zdają sobie sprawę z "powagi sytuacji" czy też nie - konsekwencje (kościelne) czynu będzie trzeba ponieść - dobrowolnie bądź nie.
Bez ślubu kościelnego sytuacja jest chyba jasna - dziecko po ukończeniu 18 roku życia samo zdecyduje i
chyba proboszcz nie może się wtedy nie zgodzić

Czyli takie małżeństwo jest nieważne, tak? Mimo tego, że osoba (DOROSŁY chrześcijanin) przeszła kurs przedmałżeński i została zaznajomiona z obowiązkami małżonka i skutkami złamania przysięgi?
A jeśli później osoba będzie chciała "już" DOBROWOLNIE i ODPOWIEDZIALNIE zawrzeć kolejny ślub, to czy nie będzie żadnych przeszkód? Co to znaczy, że osoba żyje w ciągłym grzechu (w jakim okresie)?

Jeśli podstępnie skłamała dana osoba na badaniu przedślubnym i podczas samej ceremonii odpowiadając na pytania dotyczące istoty małżeństwa (czyli też nierozerwalności) to zaciąga winę moralną oszustwa. A zatem żyje w grzechu. Oczywiście można się z tego wyspowiadać, ale wówczas okazałoby się, że trzeba to załatwić i wówczas (być może gdy jeszcze w małżeństwie było dobrze - może zaraz na pierwszej spowiedzi po ślubie) zostałaby orzeczona nieważność małżeństwa, mimo, że oni jeszcze jakiś czas chcieliby żyć ze sobą. Czyli ten ciągły grzech, to czas nawet nie od momentu skłamania, ale od momentu powzięcia takiego postanowienia o skłamaniu, czyli już przed ślubem.

Wada zgody zawsze czyni małżeństwo nieważnym.

Dodam tylko, że sąd kościelny w przypadku takiej sytuacji orzeczeniu nieważności dołącza - czasową lub bezterminową - klauzulę wzbraniającą zawarcia następnego małżeństwa. Czyli taka osoba, mimo, że teoretycznie jest wolna - bo stwierdzono nieważność jej poprzedniego małżeństwa - nie może zawrzeć kolejnego sakramentu małżeństwa.

Czekaj, Szumi, czekaj. Zaskarżyc ważnośc małżeństwa mogą tylko małżonkowie (no, ewentualnie promotor sprawiedliwości, ale jako że rozmawiamy o spowiedzi, to zakładam, że żadna osoba trzecia wiedziec o sytuacji nie może). No i zasadniczo nie orzeka się nieważności, o ile małżeństwo (w sensie, pożycie małżeńskie) trwa.
Ty zakładasz taki scenariusz, że spowiednik zobowiązuje penitenta do udania się do sądu kościelnego i domagania się uznania małżeństwa za... nieważne? Próbuję sobie wyobrazic taką skargę i idzie mi, przyznaję, opornie...

Tu nie chodzi o składanie wniosku o stwierdzenie nieważności. Tu chodzi o powiadomienie o istniejącej przeszkodzie zrywającej, która czyni małżeństwo nieważnym.
Bo mowa jest o działaniu zmierzającym do uważnienia małżeństwa, a nie do orzeczenia nieważności.