Wszyscy znamy takie "osoby". Coś im tłumaczymy, wyjaśniamy, po kolei, logicznie, spokojnie. A zamiast milczenia albo rzeczowego konkretnego odniesienia się do naszych argumentów słyszymy np. lub
Człowiek na takie dictum zastanawia się czy siąść i płakać, śmiać się, czy współczuć. Współczuć mężowi takiej pyskatej osoby. Myślimy sobie wtedy o takim "to musi być święty człowiek", przecież znosić na co dzień takie męczeństwo i trwać w nim to wielki heroizm.

To co wyżej napisałem to tylko objaśnienie sytuacji. Pytanie moje brzmi: Czy męczeństwo męża takiej pyskatej baby jest wystarczającym powodem (causa) do wszczęcia procesu beatyfikacyjnego? Po jego zejściu oczywiście. Co na to Kodeks Prawa Kanonicznego i praktyka? Czy wśród kilkuset dotychczasowych błogosławionych (a może i świętych) znane są przypadki, że ten rodzaj męczeństwa był istotnym powodem do uświęcenia?

Drugie pytanie. Beatyfikacja i kanonizacja to dopiero po śmierci męczennika. Ale jeśli męczennik nie może wytrwać z "taką", to czy ta pyskatość połowicy może uzasadniać separację? Co na to KPK?

Dlaczego zakładasz, że jak zona jest zła- to mąż jest święty
nie musi tak być...

Aby zostać wyniesionym na ołtarze Kongregacja ds. Świętych musi wydać dekret o heroiczności cnót kandydata- myślę, że znoszenie kogoś niemiłego to raczej zbyt mało aby mówić o heroiczności cnót...

za to są przykłady odwrotne- np. św. Monika i jej mąż złośnik i awanturnik... albo św. Rita z Cascia