W wyniku rozbiorów Polski w cesarstwie ros. znalazło się ok. 2,1 mln katolików obrządku łac., w zaborze austr. — ok. 2,8 mln, w zaborze prus. — ok. 2,5 mln; w utworzonym 1815 Królestwie Pol. było (1829) ponad 3,2 mln katolików obrządku łac., co stanowiło ok. 78% ogółu jego mieszkańców. W okresie porozbiorowym sytuacja Koscioła katolickiego była uzależniona od polityki poszczególnych zaborców; wprawdzie wszędzie wyznawano i stosowano zasadę zwierzchności państwa nad Kościołem i dążono do maks. podporządkowania sobie organizacji kośc., lecz metody działania zaborców oraz warunki były odmienne. W prawosł. Rosji i protest. Prusach katolicy znaleźli się w sytuacji wyznawców religii tolerowanej, ale nie dominującej, hierarchię katol. zaś pozbawiono uprawnień polit.b] w Prusach (1772, 1796) i cesarstwie ros. (1772–96, 1842–43) przeprowadzono sekularyzację dóbr kośc., wyznaczając duchowieństwu niewielkie pensje. [/b]W zaborze austr., gdzie katolicyzm pozostał religią panującą, w wyniku reform józefińskich z końca XVIII w. Kościół został w znacznym stopniu podporządkowany państwu. Konwencja petersburska (1797) regulowała przyjęte przez zaborców zasady postępowania wobec ziem pol., m.in. eliminując międzydzielnicowe związki Kościoła katolickiego; likwidacja (1796) nuncjatury papieskiej w Warszawie ograniczyła kontakty duchowieństwa z Rzymem, które odtąd miały być utrzymywane za pośrednictwem i pod kontrolą państwa, w praktyce jednak pol. hierarchia katol. prowadziła nielegalnie bezpośrednią korespondencję ze Stolicą Apostolską. Wszyscy zaborcy prowadzili akcję kasaty klasztorów, gł. z przyczyn polit.-gosp., ale także w celach germanizacyjnych i rusyfikacyjnych, zwł. na tzw. ziemiach zabranych (na wsch. od Bugu), gdzie zakony propagowały kulturę pol. oraz inicjowały akcje nar.-patriotyczne. Władze ros. w celu podporządkowania sobie Kościoła katolickiego na tym terenie, utworzyły 1783 arcybiskupstwo w Mohylewie (od 1774 funkcjonowało bez sankcji papieskiej jako biskupstwo), prawie całkowicie niezależne od Rzymu. Duchowieństwo pol., zwł. parafialne i zakonne, podczas powstania kościuszkowskiego 1794 i w okresie poprzedzającym utworzenie Księstwa Warsz. prowadziło agitację na rzecz sprawy nar. oraz niosło pomoc materialną. Okres konstytucyjnego Królestwa Pol. (1815–30) przyniósł wzmocnienie struktur organizacyjnych Kościoła katolickiego (nowe diecezje), połączone jednak z kasatą wielu starych opactw. Podczas powstania listopadowego 1830–31 duchowni zajmowali się patriotycznym kaznodziejstwem, niekiedy sami uczestniczyli w walce zbrojnej. Po upadku powstania wielu duchownych poddano represjom, masowo likwidowano klasztory. Znaczne zaangażowanie duchowieństwa w manifestacjach patriotycznych 1860–62 (zesłanie arcybpa warsz. Z.Sz. Felińskiego) i w powstaniu styczniowym 1863–64 (oddział księdza S. Brzóski), spowodowało nową falę represji władz ros.: prześladowania dotknęły 5% księży w Królestwie Pol., 6% na Litwie i Białorusi — blisko 30 duchownych ukarano śmiercią, 100 skazano na katorgę, kilkuset zesłano na Syberię; 1864 zlikwidowano niemal wszystkie pozostałe jeszcze klasztory, 1865 przejęto majątek nieruchomy Kościoła katolickiego w Królestwie Pol., wyznaczając duchowieństwu pensje, 1867 hierarchię kośc. podporządkowano Kolegium Rzym.-Duchownemu w Petersburgu, podjęto też próbę dokonania schizmy w Kościele katolickim przez tworzenie pol. Kościoła nar.; biskupów, którzy nie chcieli podporządkować się nowym zarządzeniom, deportowano (1870–72 w Królestwie Pol. nie było ani jednego biskupa). Kościół katolicki utracił swobodę organizowania swego aparatu i obsadzania stanowisk, jego administrację poddano rusyfikacji. Inną formą walki z nar. oddziaływaniem Kościoła katolickiego, realizowaną przez wszystkich zaborców, były zmiany w jego organizacji terytorialnej (np. likwidacja zamożnych diecezji i erygowanie nowych, zwykle słabo uposażonych, jak również likwidacja niektórych parafii), co np. w Królestwie Pol. spowodowało ograniczenie wzrostu liczby duchowieństwa (w poł. XIX w. było tu ok. 2,5 tys. księży, a 1910, przy 2,5-krotnym wzroście liczby wiernych — ok. 2,9 tysięcy. Naprzeciw potrzebom duszpasterskim wychodziła działalność kapucyna H. Koźmińskiego, twórcy licznych tajnych zgromadzeń bezhabitowych (tzw. skrytki). Na emigracji powstało szereg nowych zgromadzeń żeńskich i męskich (m.in. zmartwychwstańcy). W zaborze prus. polityka germanizacyjna O. von Bismarcka i walka z katolicyzmem (Kulturkampf) zmierzały do osłabienia pozycji Koscioła katolickiego. Ustawy kośc.-państw. z 1873–75 ograniczały jego wpływy na społeczeństwo, pozbawiały nadzoru nad szkolnictwem i podporządkowywały władzom państwowym. W 1875–77 przeprowadzono likwidację znacznej większości pozostałych jeszcze klasztorów, kler zaś poddano kontroli władz państw., które m.in. miały prawo ingerencji w sprawy personalne Kościoła (internowanie arcybpa gnieźn.-pozn. M. Ledóchowskiego 1872).
Mimo tej polityki Kościół katolicki we wszystkich zaborach zachował, a nawet umocnił więź ze społeczeństwem, wpływając (wbrew ogólnoeur. tendencjom) na wzrost religijności ludności, która widziała w nim ostoję życia nar., a katolicyzm uznawała za wyznacznik polskości. W zaborze ros. walka Kościoła katolickiego z caratem (po 1864) w obronie niezawisłości spowodowała, że zaangażowanie duchowieństwa w pracę społ. było niewielkie, ograniczając się gł. do działalności oświat. i charytatywnej. Przed I wojną świat. w Królestwie Pol. istniało ok. 500 zakładów dobroczynnych i oświat. prowadzonych przez księży i instytucje kościelne (B. Markiewicz, J. Siemiec). Ukazy z 1905–06, zapewniające względną swobodę Koscioła katolickiego w Królestwie Pol., umożliwiły zaangażowanie się duchowieństwa w działalność społ. i polityczną. W zaborze prus., zwł. w Wielkopolsce, odpowiedzią duchowieństwa na represyjną politykę władz wobec Kościoła katolickiego i społeczeństwa pol. było włączenie się do prac społ.-kult. i gosp.; wbrew polityce Kulturkampfu nastąpiło wzmocnienie Kościoła i jego wpływów w społeczeństwie. Odegrał on poważną rolę w pracy organicznej, angażując się m.in. w propagowanie oświaty i czytelnictwa, zakładanie kółek roln., spółdzielni, spółek parcelacyjnych oraz w życie polityczne.

Michał - piszesz w taki sposób, jakby Duch Św był w tym wypadku sygnatariuszem tego dokumentu...

Może wystarczy się odwołać do zasady prawnej, a nie aż do Ducha Świętego? I zostawić odpowiednim instytucjom prawnym to, co do prawa ludzkiego należy? Podpisanie jakiejkolwiek decyzji musi być świadome. Nie znam się specjalnie na prawie - ale testament np można zakwestionować, jeśli istnieje podejrzenie, że nie został podpisany świadomie i/lub dobrowolnie. I zapewne na osobach podważających ciąży obowiązek udowodnienia takiej nieświadomości.

Więc jeśli po prawie 200 latach (wg podanych przez Ciebie dat) będzie można jeszcze coś takiego udowodnić...

....gdyby ci sie jednak nie udalo tego wszystkiego uczynic...to masz jeszcze jedna szanse

Zawsze mozesz sobie wylupic oko, ktore dopuszcza sie zgorszenia, mozesz poodcinac swe czlonki niegodne......lepiej wejsc kalekim do krolestwa......
W ostatecznosci, pozostaje kamien mlynski u szyji........


pozdrawiam cie...........ptaszyno o barwach lilli

Wszyscy zaborcy prowadzili akcję kasaty klasztorów, gł. z przyczyn polit.-gosp., ale także w celach germanizacyjnych i rusyfikacyjnych, zwł. na tzw. ziemiach zabranych (na wsch. od Bugu), gdzie zakony propagowały kulturę pol. oraz inicjowały akcje nar.-patriotyczne.

Duchowieństwo pol., zwł. parafialne i zakonne, podczas powstania kościuszkowskiego 1794 i w okresie poprzedzającym utworzenie Księstwa Warsz. prowadziło agitację na rzecz sprawy nar. oraz niosło pomoc materialną. Okres konstytucyjnego Królestwa Pol. (1815–30) przyniósł wzmocnienie struktur organizacyjnych Kościoła katolickiego (nowe diecezje), połączone jednak z kasatą wielu starych opactw.

Otóż w 1819 r. benedyktyni (poprzednicy oblatów na Świętym Krzyżu) mocno czymś podpadli ówczesnemu prymasowi Franciszkowi Malczewskiemu, bo ten wydał specjalny dekret o kasacji opactwa. (...)
Uzurpując sobie prawa do całości kompleksu klasztornego, zakonnicy twierdzą, że dekret prymasa Franciszka Malczewskiego nie miał poparcia Ducha Świętego a zatem był od początku nieważny, bo: - Podpisał go na łożu śmierci i nie był w pełni świadomy, co podsunęli mu carscy urzędnicy - twierdzi ekonom klasztoru o. Karol Lipiński. -