Witajcie!Właściwie pierwszy raz piszę na tym forum, ale muszę przyznać, że wątki które tu poruszacie są bardzo ciekawe i godne przedyskutowania czy tylko zastanowienia się nad nimi. Ostatnio często myślę na temat nieważności małżeństwa i cieszę się że pędziwiatr podał stronkę na której zamieszczone są ciekawe informacje w tym zakresie. Niestety prawo pisane paragrafami jest tylko prawem i czasami warto przedyskutować pewne kwestie podając przykłady. Już samo określenie "nieważność małżeństwa" nasuwa pewne wątpliwości. Podajmy przykład: Para pobiera się i na początku przez rok lub dwa wszystko jest w porządku, ale z czasem mężczyzna popada w alkoholizm do którego zresztą się nie przyznaje, robi awantury itp. a sytuacja taka istnieje wiele lat. Cóż taka kobieta ma zrobić?czy może uzyskać unieważnienie małżeństwa w kościele, w końcu to nie jej wina a przecież zasługuje na lepsze życie w spokoju. Gdyby facet zataił przed nią że ma problem z alkoholem to inna sprawa. tylko czy nawet jeśli kobieta uzyska stwierdzenie o nieważności małżeństwa, to można mówić że nie istniało od początku? Można się w tym zgubić. Kolejna sytuacja na przykładzie moich znajomych. Uważają że im się nie udało wzięli rozwód i chcą się starać o nieważność małżeństwa, gdyż podobno rodzice naciskali do jego zawarcia. A co jeżeli nawet tak było a nikt tego nie potwierdza? Myślę że warto o różnych przypadkach rozmawiać. Czasami jest tak że choć mamy coś w prawie napisane to wiele nie rozumiemy. Pozdrawiam Was serdecznie:)

Witamy na forum .
Oprócz stwierdzenia nieważności sakramentu małżeństwa istnieje możliwość separacji .
Często się mówi o unieważnieniu małżeństwa, a tak na prawde to jest to stwierdzenie nieważności sakramentu . A to oznacza , że sakramentu w ogóle nie było, niezaistniał realnie z powodu braków w warunkach jakie zakłada sak. małżeństwa . Prawo naturalne uczy kiedy jakaś przysięga jest prawomocna a kiedy nie.
Sak, mał. musi być zawierany świadomie, dobrowolnie, uczciwie .

Oczywiście masz racje:)To o piszesz wyjaśnia pewne wątpliwości, ale czasem jest tak, że początkowo (kiedy człowiek wstępuje w związek)intencje są uczciwe, małżonkowie są w sobie zakochani itp. A dopiero później jest tak jak napisałam. Separacja sama w sobie przekreśla w pewien sposób możliwość małżonka, który nic nie zawinił na ułożenie sobie życia z kimś innym. A tak poza tym, proces o stwierdzenie nieważności trwa wiele lat...

Ale w przedstawionym przez Ciebie przypadku nie ma podstaw do stwierdzenia nieważności małżeństwa.

Jeśli alkoholizm jest 'poślubny' to nie ma on znaczenia dla procesu o stwierdzenie nieważności.
Jedyną formą uwolnienia się od niebezpiecznego małżonka jest separacja. Oczywiście nie ma szans na ponowne małżeństwo, a i sama separacja z natury jest czasowa i zakłada powrót małżonków do siebie (np. po rozpoczęciu przez męża terapii, w wyniku czego nie stanowi już zagrożenia dla żony, czy dzieci).

Powstaje pytanie czyją jest winą, za to że to co kiedyś było miłością teraz jest jakieś takie przygasłe? To prawda że równie bywa, ale w takim razie po co ślub biorą ludzie nie w pełni wierzący, lub mają swoje zdanie na temat wiary, moralności itd.? Niech nie przysięgają sobie nic w kościele, skoro są tu pierwszy raz od lat i ostatni na następne parę lat. To dotyczy pewnej grupy ludzi, która powinna zrobić sobie jakąś ceremonie, ale nie w Kościele. Natomiast mogą być ludzie głęboko wierzący, a jednak im się nie ułoży. Osobiście jednak, może się mylę, ale wątpię aby nie mogło ułożyć się dwojgu ludzi którzy nawzajem rezygnują z siebie dla tej drugiej, oraz którzy mieli wiele czasu aby upewnić się że to jest ta osoba. Mieli też czas aby ocenić czy będą w stanie być razem, a także uporać się z wszelkimi problemami jakie mogą wyniknąć. Najbanalniejsza rzecz, nawet na tym forum nieraz widoczna, ludzie powinni umieć zawsze ze sobą rozmawiać, dogadać się w najbanalniejszej kwestii. Właśnie po to aby potem nie wyszło że ktoś czuje się olewany, że ktoś z rodziny nadmiernie ingeruje w związek a problem ciągnie się od lat itd. Nieleczona choroba nie zanika.

Trochę to przykre, ale domyślałam się już że w świetle kościoła katolickiego, nie ma to znaczenia. Odświeżę moje pytanie, które zadałam w drugiej części pierwszego postu. Co jeżeli nawet przed ślubem osoba miała pociąg do alkoholu ,tylko się z tym kryła lub sprawiała wrażenie że jest to okazjonalne picie, a rodzina nie będzie chciała tego potwierdzić?Po prostu nie będzie świadków, chociaż wiadomo, że małżonek w pewnym sensie to zataił?Czy bez świadków, prawda nie ma znaczenia?

To już chyba pytanie do sądu biskupiego, nie do nas na forum. Jak w każdym sądzie, wszystko trzeba udowodnić, biskupi nie są jasnowidzący, niestety...

Albo też inaczej: Co w sytuacji, jeżeli kobieta lub mężczyzna nie jest w stanie dobrze stwierdzić, przed zawarciem związku czy ta druga osoba ma pociąg do alkoholu czy nie choćby dlatego, że daleko od siebie mieszkają i widzą się raz na jakiś czas?

Liam, nie oczekuję, że będziecie mieli wiedzę na ten temat, która będzie w 100-procentach prawdziwa i pewna. Chciałabym abyście tak jak niektórzy tutaj zrobili (za co dziękuję:) wyrazili swoja opinię.To są sprawy trudne, a poprzez rozmowę można dochodzić do wielu wniosków do których samemu by się nie doszło, ale masz rację, jesteśmy tylko i aż ludźmi, dlatego trzeba wszystko udowodnić. W końcu Bóg tak naprawdę wie co jest prawdą a co nie:)

Piszę tak, bo mnie ten problem dotyczy osobiście. Nie alkoholizmu akurat, ale nieudanego małżeństwa. Jest tu już na forum całkiem sporo wątków na ten temat, spróbuj wpisać w wyszukiwarkę.

Jeśli są przesłanki świadczące o tym, że taki człowiek mógł już mieć taki problem przed zawarciem i to ukrywał to może to stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności.
Nie mniej musi to być udowodnione w sposób pewny. Czyli sąd nie może mieć żadnych wątpliwości, że ta choroba trwała już przed ślubem, że była to faktycznie choroba i że nie miałaś możliwości tego podejrzewać.
Do tego potrzebni są świadkowie, którzy zeznają, że wiedzieli tę osobę upijającą się, często zażywającą alkoholu itp.

Nie jest to łatwe, ale do wykazania.

Liam, kto pyta nie błądzi. Przykro mi z powodu nieudanego małżeństwa:(

martitatjana..z twojego pisania wynika,że chętnie byś sie po prostu pozbyła problemu

Renata, nikt nie powiedział, że tu chodzi o mnie...Pisząc o tym, że dużo myślałam na temat nieważności małżeństwa, pisałam ogólnie. Chciałam poruszyć tę kwestię, dowiedzieć się coś niecoś na ten temat. Ja nie jestem mężatką i wiem, że zanim podejmie się jakieś radykalne kroki to powinno się spróbować wiele naprawić. Jeżeli ktoś pomyślał, że tu chodzi o mnie to przepraszam:)a jeśli chodzi o pozbycie się problemu, o którym napisałaś to sądzę, że nigdy nie miałaś do czynienia z rodziną alkoholików, w której dochodzi do przemocy i awantur. Uważam że poważny alkoholizm jednego z małżonków(z którego ta osoba nie chce się wyleczyć)powinna dawać człowiekowi możliwość unieważnienia małżeństwa.

Gdzieś tu jest niedawny wątek o schizofrenii w podobnym kontekście.

Problem w tym, że jeśli uznać alkoholizm czy chorobę psychiczną za podstawę do rozwiązania małżeństwa, to gdzie postawić granicę? Narkomania? Przebyty zawał serca? Paraliż?

Małżeństwo kościelne jest z definicji nierozerwalne. Ślubując przysięgasz być z drugim człowiekiem na dobre i na złe. A ty chciałabyś wprowadzić jakieś "na złe, chyba że..."?

Już Ci zresztą powiedziano. Nie istnieje coś takiego jak "unieważnienie" małżeństwa. Przynajmniej nie w Kościele Katolickim. Tutaj co najwyżej można wnosić o zbadanie, czy małżeństwo w ogóle było ważnie zawarte. I tu bywają nadużycia, ale generalna zasada jest taka, że podstawą do rozpatrywania takich spraw może być zatajenie choroby przed narzeczonym, nie zaś sam fakt jej wystąpienia.