Sposób zawarcia ważnego małżeństwa w Kościele katolickim określa Kodeks Prawa Kanonicznego. I to małżeństwo dla katolika jest jedynym ważnym małżeństwem. Jeśli małżeństwo kanoniczne nie będzie miało skutków cywilnych, będzie małżeństwem "skutkującym jedynie konfesyjnie".

Natomiast prawo jazdy to sfera działalności stricte państwowej.

A z czym konkretnie masz trudności?

Z celowością ustanowienia takiego stanu rzeczy, w którym państwo ceduje swoje uprawnienia na organ pozostający poza kontrolą państwa.

Jakie "swoje uprawnienia"? Przecież małżeństwo kanoniczne to domena Kościoła.

Nie może, ponieważ nie była żoną, a ich związek nie był małżeństwem. Ich związek miał charakter nieformalny, a błogosławieństwo kościelne nic nie zmieniło w nieformalnym charakterze ich związku, polskie prawo zaś - jak dotychczas nie uznaje praw związków nieformalnych jako takich. To miłe, że Krk - jak wynika z postów Bonifacego - błogosławi związki nieformalne; nazywanie ich jednak małżeństwem wydaje mi się IMHO nadużyciem i oszukiwaniem ludzi. W niektórych krajach takie praktyki są zakazane, we Francji grozi za to kilkadziesiąt tysięcy euro grzywny. Co to za małżeństwo, które nie jest małżeństwem. Nawet jak się doda przymiotnik.


W Polsce nie obowiązuje jak na razie prawo kanoniczne, tylko prawo polskie. Rzymskimi katolikami bywają też polscy obywatele i obywatelki, których obowiązuje polskie prawo. Szanując wierzenia i nomy różnych religii i wyznań polskie prawo daje - słusznie - możliwość zawarcia małżeństwa zgodnie ze ich zwyczajami - tu nie ma żadnego "cedowania uprawnień" państwa. Nie oznacza to, że poszczególni liderzy religijni mogą określać, który przepis obowiązującego prawa dotyczy wiernych w ich wspólnocie, a który nie. To było by sekciarstwo.

Mówię o tak zwanym małżeństwie konkordatowym.

To nie jest cedowanie uprawnień. Duchowny nie pełni roli urzędnika stanu cywilnego. Nie jest też samodzielny w decyzji, kogo dopuści do małżeństwa mającego skutkować potem cywilnie, a kogo nie. Musi się tu posiłkować dokumentami wydanymi przez uprawniony organ przecież.

Moim zdaniem to jest podobna konstrukcja,jak przy umiejscawianiu aktów stanu cywilnego wydanych za granicą. Też przecież "państwo nie ma żadnej kontroli" nad tym, jak tam z tym ślubem w innym kraju było. Ale bynajmniej nie każe się żenić powtórnie, tylko jeśli stwierdzi, że zawarte za granicą małżeństwo jest zgodne z polskim porządkiem prawnym (w przypadku ślubów konkordatowych do tego służy weryfikacja za pomocą m.in. zaświadczenia stwierdzającego brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa), to je uznaje.

Wobec prawa państwowego nie była. Właśnie o tym rozmawiamy.



W świetle prawa państwowego nie (choć może znane Ci jest pojęcie konkubinatu kwalifikowanego? Warto poczytać). Na forum kościelnym natomiast zmienia zasadniczo, ponieważ to nie jest żadne "błogosławieństwo", tylko zawarcie prawdziwego małżeństwa.



A to różnie. Na przykład można wstąpić w stosunek najmu po konkubencie (także małżonku tylko kościelnym więc). Albo odmówić zeznań jako osoba bliska.


Z postów Bonifacego nic takiego nie wynika. To Ty nazywasz zawarcie małżeństwa przez katolików "błogosławieństwem", opierając się zapewne na praktyce swojej denominacji.


Katolikom się tak nie wydaje, i to wystarczy. Mnie np. nie interesuje, czy nazywanie duchownym pastora zielonoświątkowego, a soku winogronowego Eucharystią jest oszukiwaniem ludzi, czy nie.


Bez przesady z tymi kilkudziesięcioma tysiącami.



No, cóż. Każdy ma takie małżeństwo, na jakie zasłużył . Jak kto uważa, że to taka specyficzna umowa spółki, to na zdrowie.



To, że Ty uważasz coś za "zwyczaj", nie znaczy, że tak właśnie jest w rzeczywistości. Zwłaszcza w odniesieniu do innej denominacji.



Ależ skąd. To niektórzy obywatele decydują się nie korzystać z pewnych przysługujących im w sferze cywilnej praw, w tym przypadku z cywilnych skutków ich małżeństwa. Wolno im? Wolno.

Tak zwane małżeństwo konkordatowe, albo małżeństwo zawierane według formy religijnej, wywierające skutki w prawie państwowym, obowiązuje w bardzo wielu krajach, może nawet w większości krajów świata. Nie jest to żadna rezygnacja przez państwo ze swych uprawnień, tylko wypełnianie służebnej roli państwa wobec obywatela, przy zachowaniu wymogów wynikających z prawa państwowego właśnie.

Owszem, prawo kanoniczne jest przez prawo polskie respektowane, jako wewnętrzne prawo Kościoła katolickiego. W ustawach i w orzecznictwie nierzadko czyni się odwołania - wprost lub w sposób dorozumiany - do przepisów i instytucji prawa kanonicznego.

Obowiązek powiadomienia urzędu stanu cywilnego o zawartym małżeństwie konkordatowym spoczywa na parafii, wyznaczony jest obligatoryjny termin dokonania zgłoszenia, a zaniechanie obwarowane jest karami.

Tak.


Tak.


Nie.

...tylko że my w ogóle nie mówimy teraz o małżeństwie "konkordatowym"

Dokładnie pełni rolę urzędnika USC. Nie jest urzędnikiem USC, ale polskie prawo zezwala by wypełniał w określonym zakresie jego rolę.
W przypadku zawierania małżeństwa wobec urzędnika USC, to też nie urzędnik decyduje "kogo dopuści" tylko prawo decyduje kto nie ma przeszkód do zawarcia małżeństwa.


To nie jest małżeństwo zawarte wg prawa obcego państwa, ale według prawa polskiego, któremu podlegają polscy obywatele i obywatelki. Sugerowanie, ze polscy rzymscy katolicy i katoliczki muszą korzystać z prawa obcego państwa by zawrzeć małżeństwo, jest chyba nie na miejscu. To są tak samo polscy obywatele i obywatelki, jak wszyscy inni.


Po prostu według tego prawa, które ją, jako polską obywatelkę, obowiązuje.


Dlatego napisałem "jako takich"; w wielu ustawach, rozporządzeniach czy rozstrzygnięciach Sadu Najwyższego jest mowa konkubinacie i wynikających z faktu jego istnienia prawach; ale zawsze domniemuje się istnienie konkubinatu de facto a nie de iure. Konkubinat jako taki nie jest w polskim prawie uznawany. Chyba ze się coś zmieniło ostatnio. Jest projekt ustawy o związku partnerskim ale do uchwalenia go jeszcze daleko. Ale to OT.


Nigdzie nie nazywam niczyjego małżeństwa "błogosławieństwem".


Chyba obowiązujące nas prawo tego nie określa? To już są rzeczy, które leżą w gestii Kościołów i związków wyznaniowych. Małżeństwo nie jest instytucja prywatną, lecz społeczną, i jak najbardziej nasze prawo, prawo społeczności, do której wszyscy bez względu na religię i wyznanie tak samo należymy, reguluje. Można mieć różny osobisty stosunek do instytucji małżeństwa, wolno z niej nie korzystać, ale to zbyt ważna instytucja dla całej społecznosci, żeby każda grupa
w społeczności określała sobie co jest a co nie jest małżeństwem według własnych zapatrywań. To tak jakby każda grupa stworzyła sobie własne zasady ruchu drogowego. Albo część chciała korzystać z polskiego kodeksu drogowego a część z brytyjskiego. Nikt nie musi samochodem jeździć, ale jeśli już, to obowiązuje go/ją na terenie RP polski kodeks drogowy, bez względu na przekonania.


40.000 albo 60.000, nie pamiętam dokładnie. To nie przesada.


W polskie prawo doskonale odróżnia małżeństwo od umowy spółki. Co kto uważa nie ma tu znaczenia. Jest czynnością prawną zbliżoną do kategorii umów, ale od nich odrębna.

NB. jako contractus czyli umowę traktuje małżeństwo prawo kanoniczne, tylko zawarcie ważnej prawnie umowy (kontraktu) jest sakramentem (kan 1055 par 2) i warunkiem zaistnienia wspólnoty (foedus) małżeńskiej. Kodeks rodzinny i opiekuńczy nigdzie nie używa terminologii kontraktu czy umowy małżeńskiej. Jeżeli porównać prawodawstwo polskie i Stolicy Apostolskiej, to małżeństwo ma charakter umowy w tym drugim, takie więc "zarzuty" wobec polskiego prawa są całkowicie chybione. Z zawarciem małżeństwa w Polsce mogą być związane umowy majątkowe, ale polskie osobowe prawo małżeńskie, w przeciwieństwie do kanonicznego, nie ma takiego charakteru.


Jasne, nikt nie musi na szczęście korzystać z prawa do małżeństwa. Natomiast "skutki cywilne" małżeństwa zawierają także obowiązki, które - po zawarciu małżeństwa - należy wykonywać i można egzekwować. Jeżeli oczywiście zostało zawarte małżeństwo. M.in. po to w społecznosci w ogóle istnieła i istnieje instytucja małżeństwa, inaczej nie ma za bardzo sensu.

I co w związku z powyższym?



Nie będę tutaj wchodził w pryncypia. Ograniczę się do stwierdzenia, że nie zgadzam się z takim sposobem realizowania owej służebnej roli