Witam serdecznie
Ostatnio z koleżanką zastanawialiśmy się nad taką sytuacją:
Mamy dwójkę ochrzczonych. Oprócz tego że ochrzczeni, to z wiarą i Panem Bogiem za dużo wspólnego nie mają. Biorą ślub świecki. Po pewnym czasie jedna z osób nawraca się, i wiedząc że ta druga osoba tego nie zrobi, odchodzi. I tutaj pojawiają się problemy:
a) czy może wziąć ślub katolicki z inną osobą
b) czy może przystępować do Komunii św. Jak w tym wypadku jest przyjmowany ślub świecki? Sam akt ślubu jest już grzechem, czy tez grzechem jest to co jest potem (współżycie itp.) Czy w takim wypadku samo wycofanie się wystarcza do przyjmowania Komuni, czy też trzeba wziąć rozwód.

Pozdrawiam:)

To zależy od tego, czy owi ochrzczeni są katolikami, czy nie. Jeśli są katolikami, ich związek cywilny nie jest uznany przez Kościół za ważne małżeństwo i po rozstaniu się taka osoba może zawrzeć małżeństwo z inną osobą, ale - poza jakimis super nadzwyczajnymi sytuacjami - po wcześniejszym rozwodzie i zadbaniu o wypełnianie obowiązków naturalnych, jakie ewentualnie zrodziły się z cywilnego związku (np. wobec dzieci czy nawet partnera).

Jeśli nie są katolikami, a np. protestantami, anglikanami, ich cywilne małżeństwo może być ważnym, sakramentalnym, nierozerwalnym małżeństwem.

Myślę, że sam akt ślubu tylko cywilnego, jeśli ma być przyzwoleniem na wspólne życie i jego początkiem i nie poprzedza zawarcia małżeństwa kanonicznego, jest grzechem. Jednak z takiego grzechu można uzyskać rozgrzeszenie, jeśli się okaże wolę poprawy. Natomiast jeśli takiej woli nie ma (mężczyzna i kobieta nie rozstają się), rozgrzeszenie jest niemożliwe.

Rozwód cywilny w takeij sytuacji jest wskazany, a nawet mógłby być nakazany przez spowiednika, choć życie niesie tyle róznych sytuacji, że w pewnych okolicznościach można by kontynuować formalny cywilny związek (ale bez wspólnego życia) bez szkody dla możliwości przyjmowania Eucharystii.

Bonifacy, ale wola poprawy to nie tylko rozstanie chyba . Mogą się śliczności poprawic, ślub kościelny biorąc . Choćby (oooo, zaraz będziesz krzyczał!) - jednostronny" )).

Nie, nie można. Związek małżeński zawarty przed uprawnionym funkcjonariuszem[1] kościoła katolickiego wywiera skutki takie, jak małżeństwo zawarte przed kierownikiem USC. Więc stanowi to przestępstwo bigamii.

[1] Posługuję się pojęciem ustawowym, więc proszę nie krzyczeć, tylko mi powiedzieć, kto jest tym uprawnionym funkcjonariuszem w kościele katolickim.

Ale skąd. W ustawie nie ma o "uprawnionym funkcjonariuszu"...

W krio stoi: Małżeństwo zostaje również zawarte, gdy mężczyzna i kobieta zawierający związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu kościoła albo innego związku wyznaniowego w obecności duchownego oświadczą wolę jednoczesnego zawarcia małżeństwa podlegającego prawu polskiemu i kierownik urzędu stanu cywilnego następnie sporządzi akt małżeństwa.
A zatem muszą byc spełnione łącznie dwie przesłanki - samo złożenie oświadczenia woli przed duchownym nie wystarczy.

To że oświadczenie woli przed duchownym wywiera takie same skutki (a i to pod pewnymi warunkami, jw.!) to wcale nie znaczy, że to ta sama instytucja prawna. A czy rozwiązanie małżeństwa kościelnego przywilejem papieskim (a bodaj stwierdzenie nieważności) wywiera skutki wobec prawa polskiego?
Nie. No więc właśnie.

Posłużyłem się tutaj analogią z prawa administracyjnego



Ale tutaj zachodzi związek wynikania pomiędzy jednym wydarzeniem, a drugim, a nie jest to koniunkcja.



A czy prawo polskie przewiduje takie skutków? To nie jest relacja tranzytywna.

Toteż małżeństwo tylko kościelne, które nie wywołuje takich skutków, nic państwa nie powinno obchodzic. Żadna bigamia to - w świetle prawa polskiego - nie byłaby.

Od razu zastrzegę, że nie jestem z tym na bieżąco, ale jeszcze parę lat temu nie istniała taka instytucja, jak ślub tylko i wyłącznie kościelny. Nie sadzę, by coś mogło się zmienić w tej kwestii, chociaż na wszelkie nowinki jestem otwarty

Co to znaczy parę lat temu?

Przypomnę, że przed 1997 r. istniało bardzo dobitnie, gdyż katolik chcący być dobrym katolikiem i dobrym obywatelem musiał zawierać dwa śluby - cywilny i kościelny.

Jeden dla państwa, a drugi dla Boga.

Dopiero po zawarciu konkordatu między Watykanem a Polską jest możliwość zawarcia małżeństwa tzw. konkordatowego.

Oczywiście nadal istnieje możliwość zawarcia jedynie sakramentu małżeństwa, ale rzadko się to stosuje, gdyż raczej Polakom zależy na tym, by być też małżeństwem według prawa państwowego.

Jakoś w zeszłej dekadzie.



Mhm, a można jakieś źródło na poparcie tego twierdzenia?

Konkordat między Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską:


Jak widzisz dopiero zawarcie konkordatu umożliwiło funkcjonowanie 'ślubu 2 w 1'.

Ale nie musi tak być. Może być małżeństwo tylko cywilne lub tylko sakramentalne.

O tym mówi Konkordat, gdy podaje warunki jakie muszą spełnić nupturienci chcący, by małżeństwo zawarte w kościele było jednocześnie respektowane przez państwo polskie. Jeśli tego nie dopilnują (lub zaniechają) to nie będą uważani za małżeństwo w myśl prawa polskiego.

A jak chcesz inne kwestie to wygoogluj sobie, jest takich rozmów o tylko kościelnym ślubie sporo w necie.

Eno, nie. To chyba jeszcze trochę inaczej jest. Zasadniczo śluby kościelne obligatoryjnie skutkujące w sferze cywilnej były dośc powszechne przez ładny kawał czasu . Ba, ładny kawał czasu nie było żadnych ślubów cywilnych .

Natomiast oczywiście instytucja ślubu tylko i wyłącznie kościelnego istniała zawsze, i istnieje również teraz, por. kan. 1071 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. W Polsce za komuny, owszem, duchowny, który asystował przy kościelnym małżenstwie osób niezwiązanych uprzednio cywilnie (obojętne, czy stanu wolnego, czy w jakiejkolwiek innej sytuacji się znajdujących), mógł za to odpowiadac karnie. Niemniej nawet wtedy takie ewentualne "bigamiczne" małżeństwo oczywiście nie wywoływało żadnych skutków cywilnych.

Naturalnie, zaleca się, iżby wierni uzyskali również uznanie swojego związku na forum państwowym, z powodów oczywistych. Ale zdarza się, iż z ważnych powodów tego uczynic nie mogą, i jak najbardziej mogą wtedy aspirowac do małżeństwa skutkującego jedynie konfesyjnie. A państwo tego małżeństwa "nie widzi", i po sprawie.

Obowiązek powszechny zawierania małżeństwa wobec właściwego duchownego i dwóch świadków, jako obligatoryjny i pod rygorem nieważności, istnieje w Kościele rzymskokatolickim od 19 kwietnia 1908 r., kiedy to wszedł w życie dekret Kongregacji Soboru Ne temere z 1907 r.
Postanowienia dekretu Ne temere z niewielkimi zmianami zostały później włączone do CIC 1917 i następnie do CIC 1983 r.
Nie jest więc "od zawsze", 19 kwietnia 1908 r. nie był początkiem świata
Wcześniej taką formę zawarcia małżeństwa wprowadzał dekret Tametsi Soboru Trydenckiego z 11 listopada 1563 r. (a więc też nie "od zawsze"). Obowiązywał on jednak tylko w tych parafiach, w których został ogłoszony z 30 dniowym vacatio legis.
W naszym kraju, choć w 1577 r. Synod piotrkowski zezwolił w Polsce na publikację dekretów Soboru Trydenckiego, aż do 1908 r. nie we wszystkich rejonach go ogłoszono, a w wielu miejscach stracił on swoją moc prawną na skutek przeciwnego zwyczaju.

Co do obowiązywalności małżeńskiego prawa wyznaniowego panowały na polskich ziemiach różne modele. Na terenach byłego zaboru pruskiego oraz Spiszu i Orawie od 1875 do 1945 r. obowiązywało prawo Bismarcka o obligatoryjnych ślubach cywilnych, nie było czegoś takiego jak sam ślub kościelny. Na terenach zaboru rosyjskiego w latach 1836 - 1945 obowiązywał dekret cara Mikołaja I sankcjonujący prawo wyznaniowe małżeńskie zatwierdzonych wyznań; nie istniały więc w ogóle śluby nie-wyznaniowe. Nawet ateista musiał wstąpić bądź należeć do istniejącego wyznania czy religii, aby móc zawrzeć małżeństwo. Na terenach Galicji (zaboru austriackiego) prawo małżeńskie do 1945 r.miało charakter mieszany, świecko-wyznaniowy, zasadniczo regulowany przez władze cywilne z elementami prawa wyznaniowego. Prawo małżeńskie w Polsce zostało ujednolicone dekretem z 1945 r. i od tego czasu małżeństwo zawarte na terenie RP, zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem, ma charakter świecki. KRiO przewiduje, że małżeństwo może być zawarte wobec kierownika USC lub wobec duchownego/duchownej jednego z 11 Kościołów i związków wyznaniowych, w obu wypadkach do ważności wymagane jest sporządzenie w określonym terminie aktu małżeństwa przez kierownika USC.



Sposób zawarcia ważnego małżeństwa na terenie RP określa KRiO. Co to znaczy "skutkującego jedynie konfesyjnie"? Czy można wydawać prawa jazdy "skutkujące jedynie konfesyjnie"? (nie porównuję prawa jazdy do małżeństwa a procedury prawne). Albo przeprowadzić wybory prezydenta RP "skutkujące jedynie konfesyjnie"?

Bardzo proste. Przykład: czy wdowa "tylko kościelna"może się skutecznie domagac renty po mężu? Nie.

Pytanie brzmi, czy jest możliwość zawarcia małżeństwa tylko kościelnego. Zakładając, że jest taka możliwość, a zatem małżeństwo kościelne nie wywiera skutków przewidzianych przez ustawę, to oczywistym jest, że nie może uzyskać renty.

Z tego co widzę w przytoczonym tekście umowy międzynarodowej, warunkiem sine qua non wywarcia przez małżeństwo kościelne skutków małżeństwa zawartego przed kierownikiem USC jest wyrażenie woli. A zatem zawarcie małżeństwa tylko kościelnego jest możliwe.

Swoją drogą nie rozumiem idei, która przyświecała naszemu prawodawcy.