Witam,
mamy z narzeczonym problem ze ślubem kościelnym. On jest praktykującym katolikiem, ja dokonałam apostazji. Jemu bardzo zależy na ślubie kościelnym, więc chcemy takowy wziąć. Poczytałam, rozeznałam się, jest to możliwe, wszystko pięknie, idziemy do księdza - mała miejscowość, ksiądz nie ma pojęcia czym jest apostazja, a gdy mu tłumaczę - nagle przestaje być miły i mówi wprost, że on zrobi wszystko, żeby do tego ślubu nie doszło.
I tu pytanie, co z tym fantem zrobić - chcieliśmy wziąć ślub w mojej parafii, gdyż tu będzie ślub cywilny, wesele, taka jest tradycja. Spróbować dogadać się z tym księdzem (chociaż słabo mi się robi jak sobie pomyślę, że ze wszystkim może robić problem - ze świadkami, z naukami przedmałżeńskimi itd.), spróbować w innej parafii w pobliżu (można tak w ogóle?), dać sobie spokój, a może od razu załatwiać z biskupem (i tak biskup musi dać dyspensę na takie małżeństwo, ale to ksiądz udzielający ślubu powinien się o nią starać...)? Narzeczonemu bardzo zależy, a ja to rozumiem i szanuję, dlatego przykro mi, że KK tak traktuje swoich wiernych, odmawiając im sakramentów... Doradźcie, proszę, co robić.

Następnym razem przy wymyślaniu bajek należy zwrócić uwagę na takie fragmenty łatwo podważające ich wiarygodność.

Przepraszam, nie wiem o co Ci tu chodzi - uważasz że wymyślam? Opisuję tylko sytuację, a to, że powiedziałam księdzu że dokonałam apostazji, a on z takim WTF na twarzy spytał mnie, co to jest bo nie wie, świadczy tylko o tym, jakim niedouczonym człowiekiem on jest, nie o tym, że "wymyślam bajki"... Wiadomo, księża są różni - nam się trafił ten mniej ludzki, a bardziej zadufany w sobie. Więc proszę mnie nie oskarżać, bo proszę tylko o radę, co w takiej sytuacji zrobić.

A piszę jakoś niejasno? Dopóki nie napisałaś, że ksiądz nie wiedział, co to apostazja i dopiero jaśnie oświecona Acilya wyjaśniła mu pojęcie, którego mu przez 6 lat seminarium nie przedtawiono, to uznawałem, że historia może być prawdziwa.
Ale czego dokładnie oczekujesz? Skoro z jakiegoś powodu dokonałaś apostazji, to skąd oburzenie, że nie dostaniesz sakramentu? Oczywiście możesz się udać do biskupa i domagać się tego dziwactwa, jakim jest "ślub jednostronny", ale pytanie po co?

Tradycją jest nie tylko ślub wesele, ale również bycie katolikiem.
Więc jeśli zrezygnowałaś z jednej tradycji to równie dobrze można zrezygnować z drugiej.



Dokonałaś apostazji, więc już nie jesteś wierna, można powiedzieć że wypiełaś sie na kościół, i w tej chwili widać że w ramach rewanżu kościół wypioł sie na ciebie, a więc wszystko jest tak jak powinno być.

Przepraszam, ze sie panom wtrace w slowo: ja rozumiem, ze narzeczonemu zalezy na sakramencie malzenstwa, Acilya chce zrobic tak, zeby narzeczony byl szczesliwy a ksiadz uwaza, ze jego swietym obowiazkiem jest zapobiec “wprzegnieciu sie w jedno jarzmo z niewierzaca“.

Dobrze rozumiem?

To ja osobiscie uwazam, ze to narzeczony, jako strona wierzaca, powinien sie zaangazowac. Nie wiem jaka jest odleglosc miedzy parafiami, ale moze sie okazac, ze prosciej bedzie w parafii narzeczonego.
Ksiadz nic “nie musi i nie powinien“ w kwestii dyspensy. Ksiadz moze, ale moze tez nie.
W kazdym razie nie ma co uciekac przed rozmowa z proboszczem.

Odległość między naszymi parafiami to 100km więc dużo.

A wy, moi drodzy, reprezentujecie to, dlaczego między innymi wystąpiłam z KK - zadufanie sobie, brak tego, co nazywacie miłosierdziem i ogólnie wrogość w stosunku do ludzi. Także gratulacje, "katolicy".

Nie jestem oburzona, że mnie się odmawia sakramentu - na to się pisałam, dokonując apostazji. Jestem oburzona, że to mojemu narzeczonemu się go odmawia, który jest praktykującym i głęboko wierzącym katolikiem i któremu na tym naprawdę mocno zależy, na tym, by przysiąc przed Bogiem. Nie mówię o niczym innym niż tzw. ślub jednostronny - ja tego sakramentu nie chcę, nie ma on dla mnie znaczenia, ale dla narzeczonego - owszem. I nie rozumiem podejścia waszego i KK "nie i już", gdy np. zbory protestanckie dają takie śluby bez problemu, i - jak to powiedział mi pewien pastor - jeszcze się cieszą, że ludzie niewierzący nie robią drugiej osobie problemu ze ślubem kościelnym i chcą być przy niej i wspierać ją w wierze. Także widzę że nie tylko "mój" ksiądz ma takie chore podejście... Podejście, przez które nawet mój wierzący narzeczony się zastanawiał nad odejściem z KK.

A czego oczekiwałam? Rady od ludzi, którzy może lepiej niż ja znają prawo kanoniczne. Ale widać się zawiodłam.

Co do księdza, nie wiem, nie oceniam - może zapomniał wiedzy sprzed kilkudziesięciu lat, może ściągał na egzaminach, może chciał się ze mną podrażnić.
A Ty zefciu piszesz wyraźnie, po prostu nie mogłam w to uwierzyć, stąd pytanie.

Jednego nie rozumiem w podejściu waszym i Kościoła - lepiej odmówić sakramentu wiernemu i pozwolić, by żył w grzechu przez resztę swojego życia, po to tylko żeby zrobić na złość innej osobie, która olała waszą sektę? To przeczy wszystkiemu, co głosi KK.

No nie, zefciu nie jest katolikiem wiec prosze bez uogolnien.

Powtorze: ty w ogole sie nasza “sekta“ nie musisz przejmowac. To twoj narzeczony musi to wyjasnic.
Czy moze chcesz reszte zycia wszystko za niego zalatwiac?

Oczywiscie, ze moze isc do biskupa, ale... biskup jest w twojej miejscowosci? Bo niekoniecznie slub bedzie tam, gdzie wam jest wygodniej.

Aha - proroczo przewidziałaś, że coś tam kiedyś będziemy reprezentować i wystąpiłaś zawczasu.I jeszcze nam z ryja śmierdzi i brzydcy jesteśmy.Reprezentujemy zadufanie, a także gratulacje? Co to znaczy "reprezentować gratulacje"?
Ale małżeństwo to sakrament, który z zasady udziela się parze. A w teologii katolickiej to para udziela go sobie nawzajem. Czyli oburzasz się na niedopuszczenie niewierzącego do roli szafarza sakramentu. To dopiero bezczelność.
Po pierwsze nie jest to żaden "mój KK". Po drugie - niezrozumiałymi są raczej teologiczne podstawy owego "ślubu jednostronnego", niż postawa tamtego księdza.
No i widzisz - masz rozwiązanie - idźcie do zboru protestanckiego.
No proszę. Jeszcze niedawno pisałaś, że Twój narzeczony jest "głęboko wierzący". A tu nagle okazuje się, że ta wiara jest tak głęboka, że z powodu postawy jednego księdza był gotów się jej wyrzec. Znowu dziury w opowiadaniu.
Gdybyś oczekiwał konkretnej rady, to byś napisała konkretny problem. Skoro jednak zaczęłaś zżymać się, jaki to KRK jest gupi, to otrzymałaś odpowiedź również na to.
Czy Ty uważasz, że jesteś tak istotna, że KRK musi dostosowywać swoją dyscyplinę sakramentalną, by zrobić Ci na złość? To dopiero zadufanie w sobie.

A tak poważnie - idźcie do biskupa. Skoro KRK Wam obiecał możliwość wzięcia "ślubu", to musi Wam go udzielić.

Skoro Ty dokonałaś apostazji, to tylko do narzeczonego należy załatwienie ślubu w swojej parafii, nie w tej, do której Ty kiedyś należałaś.
Każdy wybór, każda decyzja przynosi konkretny skutek, w Twoim przypadku zlikwidowanie przynależności do parafii KK.

Jeszcze raz, nie oburzam się z mojego powodu, tylko narzeczonego, bo to boli, jak własna wspólnota traktuje cię gorzej niż innych tylko dlatego, że kochasz kogoś "spoza".


Po pierwsze, napisałam "podejścia waszego i KK" więc radzę czytać ze zrozumieniem. Po drugie, radzę zapoznać się z Kodeksem Prawa Kanonicznego i Instrukcjami Episkopatu Polski o przygotowaniu do zawarcia małżeństwa, to może zrozumiesz podstawy do tego typu małżeństwa i podejście Kościoła Katolickiego.


To także biorę pod uwagę, problem w tym że mój narzeczony jest katolikiem + okolicy, gdzie chcemy wziąć ślub, nie ma żadnych zborów.


Brawo, teraz "najeżdżasz" też na mojego narzeczonego. Jest wierzący, ale jednocześnie też myśli, w przeciwieństwie do wielu katolików. A po takim potraktowaniu go przez KK to się nie dziwię że myśli o odejściu. Nie można według ciebie wierzyć i nie być katolikiem? Są inne wyznania. Nie napisałam że chce "zrezygnować" z wiary, tylko że pomyślał o odejściu z KK.


Przepraszam bardzo, ale napisałam konkretny problem. Przeczytaj jeszcze raz mój pierwszy post i napisz, proszę, gdzie napisałam, że KK jest "gupi". Przedstawiłam sytuację. Jedyne, co napisałam o KK, to opis księdza, i to obiektywny, nie subiektywny.


Znów, przedstawiam sytuację. W wyżej wymienionych dokumentach czytałam, że podobno Kościół najbardziej dba o to, by "owieczki" nie grzeszyły, stąd śluby mieszane. Ergo, jak wyżej. Jestem stroną bierną, dlatego nie rozumie, czemu narzeczonemu odmawia się tego sakramentu.


Instrukcja Episkopatu Polski o przygotowaniu do zawarcia małżeństwa w kościele katolickim - (13 XII 1989), p. 79 - "do starania się o dyspensę lub o zezwolenie wymagane do zawarcia małżeństwa mieszanego tych osób, które zostały wskazane w n. 72 niniejszej Instrukcji, jest kompetentny nie tylko duszpasterz strony katolickiej, ale także ten, na terenie którego zamieszkuje strona niekatolicka, względnie publicznie niepraktykująca".
Chcemy wziąć ślub u mnie, więc byliśmy u księdza u mnie. Nie sam narzeczony, bo chciałam być przy nim, wykazać dobrą wolę, choć wiem, że mogłam nie iść z nim. Nie jest tak, że sama to załatwiam - robimy to razem.

Mój narzeczony mnie kocha, a ja jego. Uważa, że Bóg kocha wszystkich i chce, by Bóg był częścią zawarcia przez nas małżeństwa. Chce być ze mną, ale nie chce już żyć "w grzechu". Nie rozumiem, czemu KK mu to utrudnia.

Widzę, że jednak nikt nie jest większym znawcą prawa kanonicznego niż ja, więc zrobimy tak jak pisałam i doradzaliście, czyli napiszemy do biskupa (iść do niego się raczej nie da - odległość 200km).
Przedstawiłam problem i oczekiwałam merytorycznej porady, ale widać z wami się nie da.

Moze fora pomylilas?

Wiesz, tu pojedynczy specjalisci od prawa kanonicznego sie czasem ppojawiaja, ale to nie jest forum la katolickich fachowcow w kazdej dziedzinie.
Rownie dobrze moglabys stanac przed kosciolem po Mszy sw i pytac kazdego, kto bedzie przechodzil.

Bez biskupa sie i tak nie obejdzie, wiec twoj narzeczony moze od razu do niego napisac, jesli nie chce z twoim proboszczem dyskutowac.
Ty jestes tylko niejako osoba towarzyszaca, wiec toba i twoim zdaniem specjalnie Kosciol przejmowac sie nie musi. Sama tak zdecydowalas, wiec teraz nie odbijaj pileczki do ksiedza.
Powiedzialas, ze z nami nic wspolnego miec nie chcesz i dziwisz sie, ze ksiadz nie podskoczyl z radosci, ze osoba, ktora od Kosciola odeszla ma teraz do niego interes i oczekuje sprawnego zalatwienia. Bez zobowiazan.

Jak już wielokrotnie wspomniałam, nie oczekuję że księża i ogólnie KK będą się mną przejmować (chociaż według was wciąż jestem katoliczką więc nie zdziwiłabym się) ani nie mam żadnego interesu. To swoim wiernym czyt. moim narzeczonym Kościół powinien się przejmować, jego chęcią zawarcia sakramentu. Więc nie rozumiem czemu na mnie najeżdżacie, że odeszłam z Kościoła i chcę ślubu. Nie ja, mój narzeczony. Czy to źle, że się nim przejmuję?

Czy wy używacie czasami swojego rozumu?
Jeśli ty nie chcesz mieć nic wspólnego z kościołem to ci ślub nie jest potrzebny, a twój przyszły mąż również zbytnio wierzący nie jest, więc o co wam chodzi? na co ta cała szopka?



To ty mu utrudniasz.
Przez ciebie żyje w grzechu, i przez ciebie być może będzie w tym grzechu dalej żył.

Ale ty wiesz, ze sakramentu malzenstwa udzielaja sobie narzeczeni? Nie ksiadz.
Dlatego sakrament malzenstwa ze strona niewierzaca, to nie jest jakis tam dodatkowy papier czy pieczatka.