To niekoniecznie musi byc grzech, to zalezy od okolicznosci jak w przypadku kazdego czynu moralnego.

Byłem tydzień temu w spowiedzi jeśli raz popełniłem grzech masturbacji moge iść do komuni??

Wiele osób masturbujących się (ale także i małżonków doprowadzających się do orgazmu poza stosunkiem seksualnym) momentalnie z tego powodu zaprzestaje chodzenia do Komunii Św. Taką praktyką wysyłają sobie bardzo złowrogie sygnały, że już popełnili grzech tak wielki, że zerwali całkowicie wieź z Bogiem. Nie chodzić z tego powodu do Komunii, to mówić sobie, że ma się na sumieniu tak wielkie przewinienie, że nie pozwala ono już na życie blisko Boga, w przyjaźni z Nim. W ten sposób bardzo szybko odchodzi się od Boga i pogrąża w samotności, i to wtedy, gdy lepiej by było zbliżyć się do Niego. Przed własnym rygoryzmem niszczącym dobry obraz siebie i prawdziwy obraz Boga można się bronić zachowując się całkowicie odwrotnie - przyjmując Jezusa Chrystusa w Komunii św., pomimo tego, że pojawił się problem masturbacji. Właśnie dlatego Go przyjmować, żeby się ten problem nie rozwinął, żeby nie stracić sensu i pogrążyć w nałogu, żeby razem z Nim walczyć. Idąc do Komunii człowiek przychodzi nadal do Chrystusa w swojej słabości, bo potrzebuje Jego miłości, pomocy, siły, przyjaźni. Razem z Nim chce walczyć o czystość.

Niektórzy ludzie, gdy dowiadują się, że grzech masturbacji nie oddziela automatycznie i radykalnie od Boga i pozwala nadal chodzić do Komunii św., to uznają, że można nadal go popełniać. Jest to bardzo przewrotne myślenie, które szansę trwania przy Bogu i walczenia dalej z nałogiem wykorzystuje w celu zlekceważenia zła i usprawiedliwienia siebie. Komunia św. nie jest dla nich szansą uświęcenia się przez spotkanie z Bogiem, która jak każde spotkanie z Bogiem gładzi grzechy powszednie, ale szansą bezkarnego trwania w grzechach.

Osoby często się masturbujące potrzebują regularnego chodzenia do spowiedzi św., ale nie za każdym razem, gdy popełnią ten grzech. Potrzebują także spotkania z Chrystusem w Komunii św. i to nie tylko zaraz po spowiedzi zanim kolejny raz upadną, ale przyjmowania go przez cały czas między wyznaczonymi terminami spowiedzi. Żeby nie wpaść w spiralę nadmiernego poczucia winy lepiej jest nie przerywać chodzenia do Komunii św., a iść do spowiedzi dopiero, wtedy, gdy widzi się, że grzechy się coraz częściej powtarzają, nasilają i coraz bardziej osłabiają wolę. Wtedy trzeba przerwać ten zły proces poprzez sakrament pojednania i z nową energią zacząć od nowa pracę nad sobą.

Umiarkowane podejście pozwala żyć w dynamice przebaczenia i miłości Bożej, która uzdrawia i daje siły do walki z grzechem, ale nie umacnia poczucia winy, potępiania się i świadomości odrzucenia ze strony Boga. Dyskomfort psychiczny nie utożsamia się z winą moralną. Wymagania moralności katolickiej spełniają funkcję mobilizującą do walki z grzechem w perspektywie drogi do świętości. Nie są restrykcyjnym zakazem odstraszającym od grzeszenia pod straszną sankcją zerwania kontaktu z Bogiem. To wiara w nieustającą miłość Bożą, a nie strach przed popełnieniem grzechu śmiertelnego ma pomagać w nawróceniu.

Rygorystyczne podejście sugeruje absolutną czystość duchową w momencie przyjmowania Komunii św., co w sumie oznacza, że bardzo mało ludzi jest godnych przyjmowania Chrystusa do swojego serca, albo jest godnych tylko przez bardzo krótki okres czasu. Nieustanne bycie blisko Boga jest wtedy zarezerwowane na pewno dla świętych, może dla kapłanów i zakonników, a także dla dzieci, które jeszcze nie grzeszą seksualnie i dla starców, którzy już nie grzeszą. Małżonkowie, ludzie w wieku dojrzałym, mający problemy seksualne powszechne w małżeństwie (a także duża część młodzieży) praktycznie są oddzieleni od pełnego udziału w Eucharystii. Uważają, że serce zbrukane nawet jednym grzechem seksualnym nie jest już wystarczająco czyste, aby złączyć się z Bogiem poprzez Komunię św.

„W celu sformułowania wyważonej oceny odpowiedzialności moralnej konkretnych osób i ukierunkowania działań duszpasterskich należy wziąć pod uwagę niedojrzałość uczuciową, nabyte nawyki, stany lękowe lub inne czynniki psychiczne czy społeczne, które mogą zmniejszyć, a nawet zredukować do minimum winę moralną” (KKK 2352).

Uroda forów ogólnych, mateola
Przepraszam, jeśli za ostro skomentowałam.