Powiem Wam, że I ME słyszałam pierwszy raz w życiu 2 miesiące temu (...) Dawno nie odczuwałam takiej podniosłości w czasie Mszy Św.

Dextimusie, proszę nie pisz, ze któraś z modlitw jest beznadziejna. Jest po prostu inna.

Wracając jeszcze do epiklezy - jeszcze bardziej beznadziejna jest w 2METP (Druga Modlitwa Eucharystyczna o Tajemnicy Pojednania)

Przez tę tajemnicę pojednania prosimy, abyś uświęcił mocą Ducha świętego dary, które ofiaruje Ci kościół posłuszny poleceniu Twojego syna

To nie wina samej anafory, a jej przekładu.

O, jeszcze lepszy specjalista od "dwójki"...

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/M/ME ... slone.html

Czy pozwala sobie Ksiądz Profesor na pewną swobodę podczas sprawowania liturgii, na przykład na odejście od tekstów ksiąg liturgicznych?

Tak, pozwalam sobie. Nie potrafię inaczej odprawiać Mszy — dodaję jakieś zdanie, zmieniam kolejność słów... Szczególnie dbam o to, aby już od początku celebracji przemawiały do zebranych teksty czytań. Włączam ich treść do modlitw liturgicznych, przed homilią i po niej — niech przesłanie słowa Bożego z konkretnej niedzieli przenika całą Eucharystię. Uważam, że pewien stopień spontaniczności jest dobroczynny. Przeciwdziała rutynie w celebracji Eucharystii. Zapobiega niebezpieczeństwu poruszania się po wyślizganym torze słów. Nawet niewielka zmiana przerywa przyzwyczajenie, budzi wrażliwość, skłania do zastanowienia, wyrywa z bezmyślności. Pewna doza odpowiedzialnej spontaniczności jest niezbędna. Odpowiedzialnej — to znaczy przemyślanej. Tu nie chodzi o „radosną twórczość”, o spontaniczność na chybił trafił. Odpowiedzialna spontaniczność rodzi się podczas przygotowywania się do liturgii i ma swój głęboki sens.

A zatem taka mądra i odpowiedzialna spontaniczność jest, zdaniem Księdza Proferosra, dopuszczalna?

Sądzę, że tak. Do tej pory miałem kłopoty tylko wówczas, gdy podczas modlitwy eucharystycznej do imienia papieża dołączałem imiona patriarchy Konstantynopola (honorowego zwierzchnika prawosławia), arcybiskupa Canterbury (honorowego przywódcę anglikanizmu) czy okazyjnie imię jeszcze innej wybitnej postaci chrześcijaństwa. Budziło to zgorszenie starszych kapłanów. Doszło to nieco wyżej. Trzeba było się bronić. Jedną z linii obrony podpowiedział mi pewien ksiądz, wskazując na ten fragment czwartej modlitwy eucharystycznej, gdzie modlimy się za tych, którzy szczerym sercem szukają Boga. Mamy prawo modlić się za ateistów i agnostyków, a modlitwa za zwierzchników chrześcijaństwa ma być zabroniona?

Przerwał Ksiądz tę praktykę?

Nie! Można by rzec, że wywalczyliśmy (myślę tu o lubelskim kościele akademickim) dla siebie ten „przywilej”. Owszem, były problemy, ale do dziś to czynię.

Czuję się zatem w obowiązku skierować gorący apel, ażeby podczas sprawowania Ofiary eucharystycznej normy liturgiczne były zachowywane z wielką wiernością. Są one konkretnym wyrazem autentycznej eklezjalności Eucharystii; takie jest ich najgłębsze znaczenie. Liturgia nie jest nigdy prywatną własnością kogokolwiek, ani celebransa, ani wspólnoty, w której jest sprawowana tajemnica. Apostoł Paweł był zmuszony skierować naglące słowa do wspólnoty w Koryncie z powodu poważnych uchybień w celebracji eucharystycznej, którą sprawowali podzieleni (skísmata), tworząc różne frakcje (airéseis) (por. 1Kor 11, 17-34). Również w naszych czasach posłuszeństwo normom liturgicznym powinno być na nowo odkryte i docenione jako odbicie i świadectwo Kościoła jednego i powszechnego, uobecnionego w każdej celebracji Eucharystii. Kapłan, który wiernie sprawuje Mszę św. według norm liturgicznych, oraz wspólnota, która się do nich dostosowuje, ukazują w sposób dyskretny, lecz wymowny swą miłość do Kościoła. Dla wzmocnienia tego głębokiego poczucia wartości norm liturgicznych poprosiłem odpowiednie dykasteria Kurii Rzymskiej o przygotowanie bardziej szczegółowego dokumentu, także z odniesieniami o charakterze prawnym na ten tak ważny temat. (chodzi o Instrukcję Redemptionis Sacramentum - Dextimus) Nikomu nie można zezwolić na niedocenianie powierzonej nam tajemnicy: jest ona zbyt wielka, ażeby ktoś mógł pozwolić sobie na traktowanie jej wedle własnej oceny, która nie szanowałaby jej świętego charakteru i jej wymiaru powszechnego.

Jestem mocno zszokowany tymi wypowiedziami ks. Hryniewicza

Ale oczywiście o. Hryniewicz znajduje się "w pełnej łączności". Nie to, co ks. Karol Stehlin FSSPX, prawda?

Nie mam pojęcia jak wygląda status takiej osoby jak ks. Hryniewicz, która głosi rzeczy sprzeczne z oficjalnymi dokumentami Kościoła.

Wacław Antoni Hryniewicz (ur. 23 lipca 1936 w Łomazach k. Białej Podlaskiej) - prof. dr hab., wybitny polski teolog, ekumenista, ksiądz katolicki, członek Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.

Wacław Hryniewicz jest kierownikiem Katedry Teologii Prawosławnej i wykładowcą KUL. Współtwórca Instytutu Ekumenicznego KUL (1983); 1983-1997 zastępca kierownika tegoż Instytutu, a od 1997 do 2005 dyrektor Instytutu. Należy do Międzynarodowej Komisji Mieszanej ds. Dialogu Teologicznego między Kościołem rzymskokatolickim i Kościołem prawosławnym.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wac%C5%82aw_Hryniewicz

O ekskomunice za głoszenie herezji informacji (na razie) brak.

Herezją to bym tego nie nazwał.

...Do czasu Soboru Watykańskiego II w Kościele rzymskokatolickim podtrzymywano iluzję nawrócenia wszystkich chrześcijan odłączonych, w tym także prawosławnych. Oficjalna doktryna głosiła, że katolicyzm jest jedyną prawdziwą religią Jezusa Chrystusa, jedynym prawdziwym Kościołem, wyposażonym we wszystkie środki zbawienia...

Jak w tym kontekście ocenia Ksiądz soborową i posoborową reformę liturgiczną? Czy ona była potrzebna? Czy ułatwia oswajanie się ze światem niewidzialnym?

Reforma była konieczna. Nie można było zostać przy potrydenckiej liturgii, gdzie dominowała łacina, gdzie ksiądz swoje — jak to potocznie się mówiło — mamrotał, a ludzie wyciągali różańce, by zapełniać czas paraliturgią. Liturgia szła swoją drogą, a ludzie swoją. Albo wypełniały to chóry, które stawały na uszach, aby dobrze wypaść. Pamiętam to — moja Mama była śpiewaczką. Dla niej wytchnienie życiowe i największą radością stanowiło śpiewanie w chórze. I w tym się religijnie dowartościowywała. Chóry zapełniały czas, kiedy ksiądz czytał ciche modlitwy po łacinie.

Tak ludzie uczestniczyli w liturgii?

Tak to było. Uczestnictwo polegało na obecności, obecności w dużej mierze biernej.

Ale przecież i w liturgii posoborowej nie brak bierności.

To prawda, ale jednak bierna obecność w liturgii potrydenckiej była jakby strukturalna. Tak musiało być. Odmawianie różańców nikogo nie raziło — to było normalne. Poza tym język łaciński, którego ludzie nie rozumieli, niejako z istoty nie wciągał, nie angażował w to, co się działo w kościele. Dzisiaj bierność wynika raczej ze źle przygotowywanej liturgii. Język zrozumiały bardziej wciąga - wystarczy otworzyć uszy... Oczywiście, wszystko zależy od tego, jak się czyta, jak się mówi, jak się sprawuje liturgię. Można z niej zrobić niezłą drogę przez mękę, niemniej można też dać się „pociągnąć” w górę. W niedzielę na przykład można „odprawić” Mszę w 40 minut...

Eee, to całkiem dużo...

Racja, można i w pół godziny! Ale też można ją tak kształtować, iż rzeczywiście głębiej doświadcza się misterium. Do tego potrzebny jest nasz wkład. Reforma otworzyła drzwi, ale od nas zależy, czy przez nie wejdziemy.

Pojawiają się jednak skargi, że dzisiejsza liturgia jest za sucha, za dużo w niej musztry. Teraz wstajemy, teraz siadamy, klękamy, kiwamy głowami na znak pokoju itd. A wszystko jakby na komendę.

A jednak jestem przekonany, że reforma dała nam pewne ważne przesłanki i istotne intuicje. Zostało przekazane to, co najważniejsze o Misterium Paschalnym, o uobecnieniu tajemnicy. To przezwycięża starą rubrycystykę, podejście rytualistyczne. Liczy się przede wszystkim sprawowane misterium. Problem: jak to się robi?

Krytycy odnowy liturgicznej, szczególnie środowiska tradycjonalistyczne w Kościele, twierdzą, że usunęła ona z liturgii misterium, jeden z istotnych aspektów liturgii, choćby poprzez likwidację łaciny, odwrócenie celebransa twarzą do ludu, postawienie na swobodę. Twierdzi się, że przed błędami i samowolą kiedyś broniły ścisłe przepisy, rubryki, obowiązujące pod sankcją grzechu śmiertelnego. Eliminacja tego wszystkiego miałaby zlikwidować misterium liturgii... Czy nie brakuje Księdzu w odnowionej Mszy misterium?

W moim odczuciu odnowa nie usunęła z liturgii misterium. Wręcz przeciwnie, soborowa Konstytucja o liturgii uprzywilejowuje misterium, z całą mocą je uwydatnia. Ktoś, kto twierdzi inaczej, nie wniknął w nią dostatecznie głęboko.

Nie brakuje mi łaciny, mimo że ją znam od lat seminaryjnych. Ale co to jest za tajemnica, kiedy nic się nie rozumie? Tajemnica i tak pozostaje tajemnicą. Ani łacina, ani żaden język narodowy jej nie wyczerpią. Nie brakuje mi odwróconego plecami kapłana. Bóg jest pośród nas, nie tylko przed nami. Przygarnia nas do siebie, skupia wokół siebie. Rubryki? A czy one zawsze chroniły przed błędami i bylejakością? Czy rubryki nakazywały odprawiać nabożeństwo różańcowe podczas liturgii eucharystycznej? A przecież to był stały obrazek podczas Mszy. Rubrycystyka nigdy nie była bliska mojemu sercu. Boję się mentalności, która przesłania wszystko drobiazgowością i w każdym uchybieniu widzi czyhający na człowieka grzech. Połączenie liturgicznego piękna z sankcją grzechu — to jest mi obce. W liturgii chodzi o przeżycie Wielkiej Obecności, a nie o rubrycystykę. Przyznaję, że niełatwo mi zrozumieć tych, którzy tak bardzo bronią dawnego rytu. Czy to nie jest jeden z elementów oporu przed całym Soborem Watykańskim II?