Zapomina Kolega o tym, że obecność Eucharystyczna jest rzeczywista i SUBSTANCJALNA, czego nie można powiedzieć o obecności w osobie celebransa i w Słowie.

Co do bojaźni Bożej - napiszę więcej wieczorem.

Bojaźń Boża jest oczywiście ważna, nie negujmy tego. Pamiętajmy przed Kim jesteśmy - przed Bogiem. Jednak bojaźń ta musi być pozytywna. Nie może być strachem, lękiem, obawą
Bóg nas do siebie zaprasza, każdego z osobna, zaprasza do wspólnopty życia z sobą. Jest On Miłością, nie musimy się Go lękać
Dobrym słowem jest tu chyba uwielbienie - w którym zawiera się szacunek, jak i miłość

To zadam Koledze zagadkę: skąd pochodzi ten cytat?

vox, nie sądzisz, że postrzeganie Pana Boga jak tylko sędziego jest wykrzywianiem obrazu Boga? Owszem, Pan Bóg jest Sędzią sprawiedliwym, ale ponad to jest Dobrym Ojcem - Miłością. Nie można postrzegać Go tak skrajnie jednostronnie!

Oczywiście, że nie wolno Go postrzegać jednostronnie. Ani w jedną, ani w drugą stronę. Pan Bóg nie jest ani sędzią-księgowym ani dobrodusznym tatulkiem.

Redukowanie Boga do samej miłości jest takim samym przegięciem jak redukowanie Go do samej sprawiedliwości. Bóg jest zarówno kochającym Ojcem, jak również Królem straszliwego majestatu. O tym drugim niestety często się zapomina. A przecież jeszcze w kościołach śpiewa się "aniołowie się lękają gdy na Jego twarz patrzają" etc.

To, że coś się śpiewa w kościołach nie oznacza że tak jest jak mówi tekst. Zdarza się, że stare pieśni zawierają błędy teologiczne.

Nie mam pojęcia skąd pochodzi ten tekst

Jest to polski przekład fragmentu tekstu mszalnego - sekwencji żałobnej Dies Irae. Do reformy liturgicznej sekwencja owa była obowiązkowa, natomiast obecnie opcjonalna.

Wydaje mi sie, ze mimo wszystko robisz z Boga jakies straszne monstrum. Zdaje sobie sprawe z ograniczonosci jezyka i naszych wlasnych ograniczen, kiedy mowimy o Bogu, ale ten "straszliwy majestat" nie odnosi sie przeciez do Boga, ktory jest groznym, okrutnym tyranem i dlatego sie Go boimy, tylko do Boga, ktory jest tak rozny od swego stworzenia, tak swiety, ze wobec Jego swietosci nawet aniolowie drza, a coz dopiero czlowiek, ktory zdaje sobie sprawe z dzielacej go przepasci:

przepasci, w ktorej Chrystus stal sie pomostem i dal nam przystep do Boga. Bojazn Boza nie rowna sie - strach.


Jesli juz to kolezanka ale nie zapomina. Tylko Twoje podejscie kojarzy mi sie z dawnym traktowaniem Mszy - byle zdazyc na podniesienie (co, zeby bylo to jasne, nie oznacza, iz twierdze, ze Ty tak uwazasz).

Zgadzam się. Bojaźń Boża to przede wszystkim szacunek, pokora, a wręcz lęk z powodu wielkości, nieskończoności i majestatu Bożego.

Psalmista napisał "Imię ma straszne i pełne świętości, a bojaźń Boża początkiem mądrości"

Natomiast co do Chrystusa - gdy wróci na końcu świata jako Sędzia, w pełni swego majestatu, otoczony aniołami - założę się, że połowa ludzkości z*.* się w spodnie ze strachu.

Bo strach powinniśmy odczuwać wobec naszych grzechów i należnej za nie kary.

Żyjący w łasce powinni więc Boga się lękać.

Żyjący bez Bożej łaski powinni bać się należnej sobie kary.



A Twoje podejście kojarzy mi się z protestantyzmem, który zrównuje obecność w Słowie i Eucharystii. (co, żeby było to jasne, nie oznacza, iż twierdzę, ze Ty tak uważasz). ;-P

Biorąc pod uwagę, że katolików jest znacznie mniej niż połowa ludzkości, to całkiem modernistyczny zakład. A przy okazji, zakładamy się też, w której połowie sami się znajdziemy?

Widzisz, dla mnie i Slowo, i Eucharystia sa bardzo wazne. Tak jak nie potrafie sobie wyobrazic zycia tylko Slowem bez Eucharystii, tak nie potrafie sobie wyobrazic zycia tylko Eucharystia bez Slowa.


J6: 55 - 57



J6: 63

Bojaźń Boża powinna być szacunkiem wobec Boga i swiadomością, kim ON jest, że jest najdoskonalszy. Powinna być świadomością, ze to On jest Stwórcą a my stworzeniem. Ale nie może być panicznym strachem przed Nim. I znowu wracam do Benedykta XVI i św. Jana - Bóg jest Miłością.

"Bóg jest Miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim. Przez to miłość osiąga w nas kres doskonałości, że mamy pełną ufność na dzień sądu"
1J 4,16-17

Zatem wiara powinna być przepełniona miłością i ufnością wobec Boga, a nie panicznym strachem. Jeśli jest miłosć i ufność, szacunek rodzi się sam.

Gdyby na wypadek grzechu człowiek miał odczuwać strach, to już dawno mielibyśmy wszędzie nerwicowców. Nie wiem vox, jak dla mnie dziwnie prawisz. Jeśli ja zgrzeszę, to pierwsze, co myślę, to nadzieja na Boże Miłosierdzie. Jak to było? Błogosławiona wina, bo rzuca nas na przepadłe w moc Chrystusową!

Gdyby nie to błogosławione spojrzenie na grzech, to syn marnotrawny chyba nigdy, by nie powrócił. Ech...

Radzę to spokojnie przemyśleć i przemodlić.

Droga Rozalko,

Strach spowodowany konsekwencjami grzechu nie jest niczym niestosownym.

Jako warunek sakramentu spowiedzi jest żal za grzechy. Wyróżniamy jego dwa rodzaje:

- Żal doskonały - wynikający z miłości do Boga
- Żal mniej doskonały - wynikający z brzydoty grzechu i strachu przed należną karą

Sobór trydencki rozstrzygnął ostatecznie, że żal mniej doskonały jest wystarczający dla godnej spowiedzi.

Oczywiście lepiej odczuwać żal doskonały, ale z braku laku i kit dobry. I lepiej postresować się z powodu strachu przed karą za grzechy, niż na luzie trafić do piekła.