No właśnie, swoją drogą, ciekawe jaki procent wiernych uczestniczącej w tej pięknej co prawda Mszy Trydenckiej rozumiało gesty wykonywane przez kapłana i diakonów na tej Mszy. Na przykład mógłby mi ktoś wyjaśnić, co miał znaczyć ten obrót w lewo w pochyleniu w czasie modlitwy u stopni ołtarza??

Zgada się, tylko problem jest taki że oprawa Mszy Świętej ma nam pomagac w jej przeżywaniu, a nie przeszkadzać.

Myślisz, że to, że Msza jest odprawiana na improwizowanym ołtarzu w plenerze przeszkadza w jej przeżywaniu? Pamiętam kameralne msze na spływie kajakowym, kiedy byłam dużo bardziej skupiona i świadoma tego co się dzieje niż podczas wspaniałych celebracji, gdzie, moim zdaniem, często forma przesłania treść.

Z tego co mi wiadomo, o ważności mszy nie świadczy to jak ją przeżywają wierni a celem mszy nie jest wzbudzenie w tychże emocji. Przynajmniej w katolicyzmie. Ergo wartość mszy nie zależy od tego co się dzieje w sercu (najwyżej sercu kapłana który ją odprawia), ale tego jak jest odprawiana.

Eucharystia jest Najświętszą Ofiarą i Pamiątką Ostatniej Wieczerzy - więc w tym zakresie nie zależy od oprawy ani odczuć wiernych
Ale Eucharystia jest tez elementem liturgii, a więc jest publicznym kultem oddawanym Bogu Ojcu przez społeczność wiernych - więc w tym zakresie Msza polowa może mieć większą wartość niż bardzo uroczysta Msza. Bo niejednokrotnie na Mszach polowych osoby uczestniczą w sposób aktywny i świadomy, a na wielkich Mszach uroczystych większosć ludzi stoi i nic poza tym

Absolutnie nie. Miałem nie raz okazję uczestniczyć w mszach polowych i doskonale wiem jak wyglądają. Pamiętam chociażby w ubiegłym roku, w górach sami zbudowaliśmy ołtarz (z kamienia naturalnego, żeby nie było ) ambonke, krzyż... Przeżycie niesamowicie piękne i radosne.

O tym przeżywaniu Eucharystii miałem na myśli to, aby w niej jak najpełniej uczstniczyć, i żeby nie było elementów, które nas rozpraszają, bądź rozbijają atmosferę skupienia.

poza tym, to gdzie kto potrafi się bardziej skupić i lepiej przeżyć i zrozumieć Eucharystię zależy już raczej od indywidualnych predyspozycji. Dla mnie uroczyste celebracje, z odpowiednią oprawą muzyczną i potężnym śpiewem całego ludu są właśnie takim miejscem. Ale wcale nie wyklucza to prostych mszy polowych!!

Najpierw drobne sprostowanie: był tylko jeden diakon. Ten drugi, to subdiakon.

A teraz odpowiedź na pytanie: Spowiedź powszechną (confiteor) najpierw odmawiał kapłan, będąc głęboko pochylony. Na słowa "vobis, fratres" i "vos, fratres", czyli "wam, bracia" i "was, bracia" zwracał się w stronę diakona i subdiakona.

Następnie, confiteor był odmawiany przez diakona i subdiakona. Bardzo podobnie, na słowa "tibi, pater" i "te, pater", czyli "tobie, ojcze" i "ciebie, ojcze" zwracali się w stronę kapłana.

Po confiteor kapłan odmawiał modlitwę zachowaną do dzisiaj ("niech się zmiłuje nad nami etc.), a na stępnie dodatkowo, czyniąc znak krzyża udzielał odpuszczenia grzechów powszednich (zlikwidowane nowej mszy)

Po pierwsze o wartości Mszy św. decysuje przede wszystkim to, że Jezus Chrystus ofiarowuje się za nas i "wstawia się za nami u Ojca jako nasz Obrońca". Wszystko inne jest subiektywne.

Po drugie. Jako człowiek już nieco starszy i pamiętający dobrze Liturgię Trydencką, bo na niej wychowany, wracam do takiego wydarzenia. Przy głównym ołtarzu zaczyna się wystawienie Najświętszego Sakramentu. Organista śpiewa Tantum ergo... W tym momencie do bocznego ołtarza wychodzi ksiądz odprawiać Mszę św. Gdy organista śpiewa "Amen", ksiądz wraca. Jak widać wtedy też były nadużycia. Z powodu niesamowitej ilości rubryk, precyzyjnie określających np. którą świeczkę z której strony ile razy okadzić, częstsze, aniżeli dzisiaj. Nawet biskupom podczas uroczystych celebr zdarzały się poważne wpadki.

Co do miejsca, szat, etc. Można mieć do dyspozycji super teatr, świetnie wyposażony i można w tych warunkach zrobić lipne, nie mające żadnej wartości artystycznej przedstawienie. I na ulicznej przyczepie wystawić arcydzieło, mając do dyspozycji bardzo ubogie środki. Bo o wartości dzieła nie stanowią użyte środki, ale kunszt aktora.
Pozdrawiam.

Ps.
A swoją drogą mam pytanie konkursowe dla znawców Mszy Trydenckiej. Iloma ruchami rąk należało okadzić ołtarz, rozpoczynając Mszę św. i od której strony należało zacząć, a z której skończyć? Granica błędu to 5 ruchów.

Pozdrawiam

celniku, a może jakiś konkurs dla tradycjonalistów? i nie tylko tylko musiałbyś podać obowiązkowe lektury, gdzie można by znaleźć prawidłowe odpowiedzi

Skoro chcesz zagadek: Ja zadam trzy - łatwiejszą, trudniejszą, mocno trudniejszą (z liturgii obecnej, zreformowanej). Źródeł nie podaje - było by za łatwe, i bez sensu


a) Kiedy używa się szat liturgicznych w kolorze różowym ?

b) W jakiej kolejności ustawia się procesję wejścia na Mszę Św. ? (i zejścia)

c) Co to jest luna ?

Stawiam na 12 (bo 33 to za dużo), z końcem po prawej.

Przepraszam, ale nie jestem biegłym informatykim. Jak mogę obejrzeć tę Msze z 1941 roku, muszę coś instalować czy co?

Ależ proszę

1. Kolor różowy używa się dla dwóch niedziel: Gaudete i Laetare;

2. Ustawienie procesji na wejście zależne jest w pewnym sensie od rodzaju sprawowanej Liturgii. Bo inaczej to wygląda np. podczas uroczystej Mszy parafialnej w zwykłą niedzielę a inaczej podczas Wigilii Paschalnej. Zasadniczo schemat główny jest taki: turyfer (kadzielnica), świece a lekko za nimi krzyż, ministranci poczynając od choralistów na ministrantach Słowa Bożego kończąc, ceremoniarz, celebrans. Jeśli jest diakon, poprzedza go z Ewangeliarzem. W procesji na wejście Liturgii Wielkiego Piątku nie biorą udziału krzyż i świece. W procesji Wigilii Paschalnej pierwszy idzie celebrans (lub diakon, jeśli jest), niosący Paschał (dotyczy to oczywiście przejścia od poświęcenia ognia do wnętrza świątyni).

3. Luna to oczywiście inaczej melchizedek, czyli inaczej sierpowaty uchwyt na Hostię do monstrancji.

Za trzeci punkt musisz mi odpowiedzieć co to jest Pyxis :):)

Podpowiem, że tego nie znajdziesz w słowniczku liturgicznym na www.liturgia.wiara.pl :D:D

Niestety, w swojej odpowiedzi bliżej byłeś w nawiasie.

Generalnie adresowałem moje pytania do świeckich, dla ciebie jak mniemam nie były zbyt trudne... Możesz napisać z jaką dziedziną Kościoła pyxis się wiąże ?

Tabernakulum jest miejscem przechowywania Ciała Chrystusa – Chlebaeucharystycznego celem publicznej czci poza Mszą św. jak i komunii św. chorych.Poprze wieki Komunię św. przechowywano w mieszkaniu kapłana, obok kościoła,w ruchomym naczyniu (pyxis), na ołtarzu, w większych naczyniach wiszących nad ołtarzem,w bocznych ścianach obok ołtarza, a w okresie gotyku w wolno stojących filarach.Instrukcja Eucharysticum Mysterium z 1969r. poleca przechowywanie NajświętszegoSakramentu w oddzielnej kaplicy. Kodeks Prawa Kanonicznego wymaga, by Komunia św.była przechowywana w kościele, kaplicy tylko w jednym miejscu, odpowiednim do modlitw.Tabernakulum winno być nieusuwalne, wykonane z materiału trwałego,nieprzeźroczystego i tak zamknięte, by wykluczyć niebezpieczeństwo profanacji. Znakiem obecności Najświętszego Sakramentu jest zapalona specjalna lampa.

Naturalnym miejscem przyjmowania wiatyku było zawsze łóżko umierającego, ale znane są w przeszłości przypadki przynoszenia umierających do kościoła i umieszczania ich przy ołtarzu, aby tam mogli przyjąć komunię świętą. Dotyczyło to zwłaszcza biskupów, opatów oraz zakonników. Chociaż ten sposób przyjmowania wiatyku próbowano przenieść także na osoby świeckie Kościół zakazał tej praktyki obawiając się, że ktoś może umrzeć bez komunii przed dojściem do kościoła.
Od najdawniejszych czasów kapłanowi udającemu się do umierającego z komunią świętą towarzyszył ministrant za zapaloną świecą lub inna formą światła. W niektórych regionach Europy w średniowieczu kapłanowi towarzyszyła procesja, w której niesiono krzyż, relikwie, kandelabry, kadzielnicę, wodę święconą oraz dzwonki. Kapłan ubrany w szaty liturgiczne niósł wiatyk w kielichu lub w małym naczyniu zwanym „pyxis”. Wszyscy wierni widząc taką procesję powinni przyklęknąć, zejść z konia, uderzać się w piersi, pochylić głowę lub wznieść rozłożone ręce w kierunku nieba.

Dziś, niestety, wiele z dawniejszych zwyczajów zaginęło i mało kto klęka na ulicy widząc księdza idącego z „Panem Jezusem” do chorego. Nadal jednak obowiązuje strój liturgiczny dla celebransa udzielającego wiatyku. Tym strojem jest sutanna, komża i stuła. Natomiast komunię świętą należy nieść na piersi w tzw. „bursie”. W domu chorego należy przygotować stół przykryty białym obrusem, dwie świece, krzyż oraz wodę święconą.

- coś takiego znalazłam współcześnie to podobno nazwa zamienna na ciborium

sorki, szalony, jeśli "weszłam w paradę" z odpowiedzią