Aby lud chrześcijański pewniej czerpał ze świętej liturgii obfitsze łaski, święta Matka Kościół pragnie dokonać ogólnego odnowienia liturgii. Liturgia bowiem składa się z części niezmiennej, pochodzącej z ustanowienia Bożego, i z części podlegającej zmianom [...]
Aby więc ofiara Mszy świętej także pod względem obrzędowym osiągnęła pełną skuteczność duszpasterską, Sobór święty biorąc pod uwagę Msze odprawiane z udziałem wiernych, zwłaszcza w niedziele i święta nakazane, postanawia to, co następuje:
[...]
W tym celu obrzędy należy uprościć, zachowując wiernie ich istotę, należy opuścić to, co z biegiem czasu stało się powtórzeniem lub dodatkiem bez większej korzyści

Stopniowe niszczenie liturgii jest smutnym faktem, znanym aż nazbyt dobrze. W okresie krótszym niż pięć lat zdemontowana została tysiącletnia struktura kultu, która przez wieki znana była jako opus Dei (‘dzieło Boże’). Początkiem było zniesienie łaciny, przeprowadzone w oszukańczy sposób. Sobór w rzeczywistości jasno postanowił, że „użycie języka łacińskiego ma być zachowane”, zezwalając na użycie języków narodowych w pewnych miejscach i w pewnych częściach rytu. Jednak wbrew temu, wbrew autorytetowi soboru, łacina została zniesiona praktycznie wszędzie, zawsze i we wszystkich częściach rytu. Język Kościoła został porzucony, nawet podczas międzynarodowych celebracji liturgicznych. Twierdzi się dziś, że powszechność Kościoła demonstrowana jest przez wielość używanych języków. Rezultat jest taki, że — poza przypadkami, gdy języki narodowe są używane równocześnie — wszystkie te części rytu, które nie są odprawiane w czyimś własnym języku, stały się niezrozumiałe. Jest to odwrotność tego, co się dokonało w Zesłanie Ducha Świętego: kiedy w Jerozolimie ludzie „ex omni natione quae sub caelo est” rozumieli słowa Apostołów, którzy mówili tylko jednym językiem. Dziś jednak, kiedy mówi się wszystkimi językami, nikt nie może nic zrozumieć. Zamiast Zesłania Ducha Świętego powinniśmy raczej mówić o wieży Babel. Widzieliśmy w trakcie minionych lat zniesienie tak wzniosłych wyrazów pobożności i nabożeństwa, jak znaki krzyża, ucałowanie ołtarza, który symbolizuje Chrystusa, przyklęknięć i innych gestów, które sekretarz komisji odpowiedzialnej za reformę liturgiczną, o. Annibale Bugnini, śmiał publicznie nazwać „anachronizmami” i „nużącymi trywializmami”. Zamiast tego narzucono infantylną formę rytu, hałaśliwą, nieokrzesaną i niezwykle nudną. (…) Twierdzono, że odniesiono oszałamiający sukces, ponieważ pewną liczbę wiernych wyćwiczono w mechanicznym powtarzaniu serii zwrotów, które zatraciły przez to swą wymowę. Byliśmy świadkami horroru wprowadzania do naszych kościołów ohydnych parodii tekstów sakralnych, melodii i instrumentów pasujących bardziej do tawerny. A inicjatorem i wytrwałym propagatorem tych tzw. Mszy młodzieżowych jest nie kto inny, jak tylko o. Annibale Bugnini. Nalegał on na kontynuowanie tych „Yea, yea Mszy” w Rzymie, i to mimo protestów wikariusza generalnego Rzymu, kardynała Dell’Acqua.