Wcale nie głupi zwyczaj. Symbolizyje ofiarę wiernych.

Włączenie wiernych w ofiarę Chrystusa uobecnioną w Eucharystii

Ofiarniczy charakter Eucharystii implikuje pewną parenezę: uczestnictwo w Eucharystii, która uobecnia ofiarę Krzyża, domaga się ofiarniczej postawy wiernych. Zwraca na to uwagę soborowa Konstytucja o liturgii świętej: Kościół zatem bardzo się troszczy o to, aby chrześcijanie podczas tego misterium wiary nie byli obecni jak obcy i milczący widzowie, lecz aby przez obrzędy i modlitwy tę tajemnicę dobrze zrozumieli, w świętej czynności uczestniczyli świadomie, pobożnie i czynnie, byli kształtowani przez słowo Boża, karmili się przy stole Ciała Pańskiego i składali dziękczynienie ofiarowując niepokalaną hostię nie tylko przez ręce kapłana, lecz także razem z nim, uczyli samych siebie składać w ofierze (48). To składanie siebie samego w ofierze może przyjąć co najmniej trzy formy.

Pierwsza z nich, która powinna towarzyszyć każdemu uczestnictwu we Mszy św. polega na tym, aby: włączyć w ofiarę Mszy św. całe życie, tak jak na to wskazuje Konstytucja dogmatyczna o Kościele: wszystkie uczynki, modlitwy i apostolskie przedsięwzięcia, życie małżeńskie i rodzinne, codzienna praca, wypoczynek ducha i ciała, jeśli odbywają się w Duchu, a nawet utrapienia życia, jeśli cierpliwie są znoszone, stają się duchowymi ofiarami miłymi Bogu przez Jezusa Chrystusa. Ofiary te składane są Ojcu w eucharystycznym obrzędzie wraz z ofiarą Ciała Pańskiego (34).

Drugą formą wyrażającą ofiarę z siebie może być w zależności od sytuacji wiernego, dar pieniężny zwany kolektą. Chrześcijanie od samego początku przynosili na Eucharystię wraz z chlebem i winem dary, które były rozdawane potrzebującym. Ten zwyczaj kolekty (por. 1 Kor 16,1), zawsze aktualny, czerpie z przykładu Chrystusa, który stał się ubogi, aby nas ubogacić (por. 2 Kor 8,9).

Trzecią formą wyrażającą ofiarę z siebie może być ofiara pieniężna indywidualnego chrześcijanina, który zamawia Mszę św. w wybranej intencji. Zgodnie ze starą tradycją Kościoła, owoce Mszy Świętej można aplikować w jakiejkolwiek godziwej intencji. Można je więc ofiarowywać w intencjach żywych i zmarłych; w potrzebach własnych, Kościoła czy świata itp. Jedyny warunek jest ten, aby intencja była godziwa. Nie można bowiem ofiarowywać owoców Mszy Świętej w intencjach z natury swej złych, np. życząc komuś czegoś złego. Z punktu widzenia historycznego ofiary mszalne mają swoje źródło w składaniu ofiar przez wiernych w czasie Mszy Świętej. W pierwotnym Kościele, wierni przynosili i składali na ołtarzu chleb i wino dla sprawowania Najświętszej Ofiary, ale przynosili również inne dary w celu utrzymania duchownych jak i wspierania biednych. Z tych ofiar z czasem zaczęli się również utrzymywać duchowni. Od około VIII wieku w Anglii, Galii i Germanii, oprócz dotychczasowych ofiar wierni zaczęli składać dodatkowe dary celebrującemu kapłanowi, aby ten w sposób specjalny modlił się w ich intencji w czasie Mszy świętej. W XII wieku staje się to już powszechne. Kościół zaakceptował tę praktykę, lecz walczył z wszelkimi nadużyciami. Walcząc z nadużyciami, przeciwstawiał się również wszelkim naciskom purytanów, którzy z kolei twierdzili, że nie godzi się przyjmować jakichkolwiek ofiar w związku z Mszą świętą. Kościół przypominał, że ofiara mszalna jest składana przy okazji sprawowania Eucharystii, a nie jako zapłata za Mszę św. Nie ma tu więc mowy o jakiejkolwiek symonii. Powyższe świadectwa historyczne potwierdził papież Paweł VI w wydanym 13 czerwca 1974 r. motu proprio "Firma in traditione".

29. W przygotowywaniu darów i przynoszeniu ich w procesji do ołtarza należy zachować następujące zasady:

Naczynia z chlebem i ampułki z winem i wodą należy przed Mszą świętą przygotować w odpowiednim miejscu kościoła. Wyznaczone osoby przynoszą je w czasie obrzędu przygotowania darów i wręczają kapłanowi. On je przyjmuje i przy ołtarzu przedstawia Bogu w modlitwie.

Jeśli oprócz chleba i wina niesie się także dary na potrzeby biednych lub kościoła, należy je nieść na początku procesji. Na końcu idą osoby niosące chleb i wino.

Dary pieniężne powinno się zbierać tylko w czasie przygotowania darów. Nie należy rozpoczynać zbierania wcześniej, ani też przedłużać na czas Modlitwy eucharystycznej, a więc trzeba je zakończyć przed prefacją. W niektórych przypadkach konieczne jest wyznaczenie do tej funkcji więcej osób. Tej składki nie powinien zbierać kapłan przewodniczący celebracji.

Pikne. Ale gdzie tam napisano, żeby to składować pod Ołtarzem?

Gdyby jakiś parafianin przyniósł duuuży worek banknotów, to też byś go położyła pod Ołtarzem?

Nasi przodkowie nie mieliby z tym problemów :-)
Na mensie ołtarza - głównego i/lub bocznych - jeszcze w XVII wieku składali oprócz gotowizny: chleby, placki, jaja, sery, drób czy nawet żywiec wieprzowy :-)

BTW o. Paweł Sczaniecki OSB pisał pół wieku temu, że w Bytomiu. .. po obu stronach głównego ołtarza stoją dwa małe ołtarzyki do składania ofiar. Uchowały się?

Niech Pan napisze coś więcej - w którym kościele, to sprawdzę.

Ostatnio zwróciłem uwagę, że nieraz osoba idąca z tacą w czasie mszy św, nie wyrabia się przed przeistoczeniem. Często z cudem wyrabia się do "Per ipsum".

Takie rozwiazanie na ochotnika jest lepsza niz taka zwykle przyjeta, z przymusu.

A mógłbys dokładniej opisac jak wygląda ten przymus?