Abstrahując od tego, że "Rozpięty" jest żenującym gniotem, to NIE WOLNO śpiewać tej piosenki do mszy, gdyż nie jest zatwierdzona do użytku liturgicznego.



Jest to jasna konsekwencja błędnego koła:
- W dzieciństwie chodzi tam osobnik na msze dla dzieci, gdzie śpiewa piosenki "klaszczę w swoje tłuste łapki" i "łaaaa Boża raaaadość mnie rozpiera".
- Później chodzi na msze dla młodzieży, gdzie śpiewa "rozpięty", "kroczy przede mną na przedzie" i "wznoszę ręce moje wzwyż".

Pytanie pomocnicze: Kiedy taki osobnik ma się nauczyć pieśni tradycyjnych, skoro nigdy ich nie słyszy?

Efekt końcowy:
- Gdy osobnik jest za stary na msze młodzieżowe i pójdzie na normalną parawialną, to milczy jak zaklęty, bo starych pieśni nie zna i nie lubi (bo niby kiedy miał polubić? psychologowie udowodnili, że bardziej lubimy rzeczy dobrze znane)

Tak się złożyło, że znam stare pieśni, ale większości tych gniotów pełnych narzekania i swoistego fatalizmu słuchać nie mogę, a tym bardziej śpiewać.
Co do zatwierdzania pieśni do użytku liturgicznego, to powołam się tu na Francję, gdzie - korzystając z pomocy fachowców (teksty, muzyka) - odnowiono śpiewnik kościelny.

I osiągnięto wielki sukces w postaci kilku (sic!) procent katolików chodzących do kościoła w niedziele - jednego z najniższych współczynników w Europie.

Byłbym baaaaardzo ostrożny w małpowaniu francuskich rozwiązań.

To, co napisałeś, świadczy o tym, że zupełnie nie orientujesz się w historii i sytuacji Kościoła we Francji w ciągu ostatnich dwustu lat. Ale nie mam zamiaru tutaj tego przedstawiać, gdyż trudno osobom wykazującym cechy fanatyczne, podejść spokojnie i w miarę obiektywnie do jednoznacznych faktów historycznych.

Tym bardziej należy zachować ostrożność w kopiowaniu rozwiązań francuskich.

To, co dobre, należy przystosowywać do własnych warunków. W Francji nie śpiewa się już podczas liturgii np. naiwniutkiej i sentymentalnej piosenki-pastorałki, której refren brzmi: lili, lili, laj. I to jeszcze po okresie bożonarodzeniowym, gdy liturgia przedstawia nam Jezusa Chrystusa nauczającego.

Też nie przepadam za tą pastorałką i uważam, że do mszy się nie nadaje, jednak nie wypinam się na całość pieśni tradycyjnych, z których wiele ma genialne teksty i melodie.

Co do nowości (a może starości) - bardzo chętnie widziałbym u nas śpiewy z Graduale Romanum. Niestety, na razie chyba mogę sobie o tym tylko pomarzyć.

Zgadzam się, nie wszystkie stare pieśni są do wyrzucenia i tak samo uważam, że szersze upowszechnienie niektórych śpiewów gregoriańskich, najlepiej z tekstami w języku polskim, może być bardzo pożyteczne. W tym kontekście chciałbym też upowszechnienia kanonów z Taizé.
Jednak zdecydowana większość tradycyjnych pieśni jest po prostu przestarzał i nierzadko zawiera błędy teologiczne.

Ależ ja nie chcę wyrzucać tej pastorałki. Przecież można ją w domach śpiewać. Napisałem tylko, że ta konkretnie moim zdaniem nie nadaje się do mszy, choć w niektórych źródłach klasyfikują ja jako kolędę kościelną (vide Kantyczki z nutami Kaszyckiego).

Zupełnie też nie zgadzam się z Twoją diagnozą dotyczącą pieśni tradycyjnych. Moim zdaniem większość jest jak najbardziej do restytuowania, śpiewane dzisiaj pokazują swe zapomniane piękno (zwłaszcza jak śpiewa się wszystkie zwrotki) a błędy jeśli są, to stanowią margines.

Kanony z Taize nie mogą być śpiewane do mszy, gdyż:
a) nie są zatwierdzone do użytku liturgicznego w Polsce
b) nie wyrastają ani z tradycji rzymskiej ani polskiej
c) niedobrze mi się robi od tych ckliwych, płytkich melodyjek. kanony w porównaniu do chorału gregoriańskiego i pieśni tradycyjnych to zwykłe prostactwo (od razu przepraszam tych, którzy poczuli się obrażeni moją opinią)

poprawka - Kaszycki klasyfikuje "Gdy śliczna Panna" ją jako kolędę domową

a ja myślę że powinny być zatwierdzone, przynajmniej te niektóre. Np: Ubi caritas, Wielbić Pana chcę, Pan jest mocą swojego ludu.

W dyskusje się nie wdaję, jako, że uważam, że prawda leży pośrodku, choć ja jestem zwolennikiem śpiewania pieśni tradycyjnych - ale nie chce mi się czytać 5-ciu stron. Natomiast jako zwolennik ścisłości i rzetelności wypowiedzi dodam od siebie:

Kanony z Taize są dozwolone do użytku liturgicznego w Polsce, znajdują się bowiem w dozwolonym do użytku liturgicznego śpiewniku "Niepojęta Trójco". Inną sprawą jest to, że w tym śpiewniku znajdują się różne kwiatki (teksty liturgiczne), ale należy pamiętać, że one nie mają mocy prawnej, bo nie mają zatwierdzenia Stolicy Ap. (pozatym pochodzą z czasów, kiedy nie obowiązywała jeszcze Redemptionis Sacramentum, z chwilą jej wprowadzenia stały się nielegalne). Natomiast znajdują się tam pieśni mszalne, także w zapisie chorałowym, przeznaczone jak napisano do użytku liturgicznego. I kuria metropolitalna krakowska udzieliła Imprimatur temu śpiewnikowi.

Jest Pan pewien, że "Niepojęta Trójco" posiada wyraźnie napisane dopuszczenie do użytku liturgicznego na terenie Polski? Samo imprimatur niestety nie wystarcza.

Sprawdzę, ale wydaje mi się, że tak.

Nawiasem mówiąc, w Siedleckim nie ma nawet Imprimatur, jest Nihil Obstat.

Ależ Siedlecki NIE JEST śpiewnikiem dopuszczonym do użytku liturgicznego.