jeśli czlowiek zabiega o życie doczesne, które trwa krótką chwilę w porownaniu do wieczności, to czy nie powinien bardziej zabiegac o życie wieczne? Gdyby ludzie mieli świadomośc, że lekceważenie Boga i Jego przykazań prowadzi do piekła, nie zabiegaliby o przyjecie zbawienia Chrystusa za ktore nie trzeba płacic jak lekarzowi ziemskiemu? Przecież Apostołowie nawracali dodając otuchy, ze życie doczesne kończy się ale istnieje wieczność i to o nia należy zabiegać...., to nadzieja na niebo pomnażała wyznawców

Właśnie, nadzieja na Niebo, a nie strach przed Piekłem. Plus Dobra Nowina o Zbawieniu, a nie Zła Nowina o Potępieniu.

tych dwóch pojec nie da sie oddzielic, bo gdyby piekło nie istniałao, nie potrzebna byłaby Ofiara Chrystusa, Pan Jezus ciągle przypominał, że istnieje Jego królestwo, ale istnieje też królestwo szatana, w swoich mowach stale upominał i uprzedzał co nam grozi za nie wypełnianie Przykazań Bożych, mówił kto wejdzie do królestwa Bożego a kto pójdzie w ogień wieczny, nauk Chrystusa nie należy stosowac wybiórczo, co wygodniejsze i przyjemniejsze, należy stosowac wszystkie łącznie, tak o niebie, tak o piekle

Zgoda, tu chodzi jednak bardziej o rozłożenie akcentów. Można się koncentrować przede wszystkim na Wiecznym Potępieniu, a można bardziej podkreślać Dobrą Nowinę o Zbawieniu. Obecnie Kościół rozkłada te akcenty tak a nie inaczej, jeśli wierzymy w obecność Ducha Świętego w Kościele, to na jakiej podstawie mielibyśmy sądzić, że jest to rozkład nieprawidłowy? A już niezależnie od tego, uważam, że przeniesienie akcentów na Wieczne Potępienie nie przyniosłoby napływu wiernych do Kościoła (wiem, że się powtarzam, ale od tego się zaczęło )

i cały czas mówie, że należy jednocześnie mówic i o niebie, i o piekle, co pobozniejsi kapłani ostrzegają, że przesunął sie akcent i tylko mówi sie o Miłosierdziu Bożym a szatan cieszy sie, ze zapominamy, że piekło istnieje, wmawia nam, że piekło nie istnieje, jeśli nie poniosę kary za złe zachowanie, to po co mam zabiegać o niebo? Po co mam szukać Chrystusa i nudzic się na Mszy św. i organizowac sobie czas na codzienną modlitwę? Lepiej czas spedzic na rozrywkach. I tak sie właśnie dzieje.
Prawdy wiary mówią, że Bóg jest Sedzią sprawiedliwym, za dobre wynagradza, za złe karze a katechizm poucza, że Dusza trwajaca w grzechu śmiertelnym idzie do piekła...

Dlaczego mamy "żyć w strachu przed piekłem"?

Wierzę, więc unikam grzechu i mam nadzieję na zbawienie.

Wiara, nadzieja i miłość są nierozdzielne.

O piekle należy pamiętać. Piekło jest straszne. Ale wierzący katolik nie boi się piekła. Katolik co najwyżej boi się grzechu, który do piekła prowadzi.

Piekła powinni bać się zatwardziali grzesznicy i poganie.

A nie ma wojny?

Sam Chrystus Pan powiedział "kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie, a kto nie zbiera - rozprasza".

Bez Chrystusa nie można osiągnąć zbawienia. Więc wszelkie religie oferujące iluzję zbawienia bez Odkupienia przez Chrystusa Pana są w stanie wojny z Kościołem.

Nie, nie ma wojny, chyba że Chrystus do niej dąży, ale wtedy jest to wojna jednostronna.
Oświecenie, do którego drogę wskazuje buddyzm nie jest zbawieniem, bo zarówno je, jak i samego Boga przekracza. No ale o tym możemy porozmawiać w wątku "buddyzm a chrześcijaństwo" w dziale "inne religie", myślę, że taka rozmowa wyjdzie na dobre, a tutaj już trochę za bardzo narobiłem offtopu wątkiem buddyjskim.

To już bluźnierstwo i to najcięższego kalibru - o satanistycznym zabarwieniu. Wskaż proszę nowy wątek, nie chcę śmiecić tutaj, a chętnie podyskutuję.

Z miłości do Boga. Jak kogoś miłuję, to chciałbym z nim przebywać nie dlatego, że boję się jakiejś kary, ale dlatego, że mi z nim dobrze. A Pierwsze Przykazanie mówi "będziesz miłował Pana Boga swego...". Czy można kogoś miłować z obawy, że jak mu się sprzeciwię, to mnie obije?

Miłość do Boga przejawia się w wypełnianiu Jego przykazań, przejawia się w tym, że jesli miłuję, to staram się nie obrażać Go grzechami. Pan Jezus mowił św. Faustynie, że milość mierzy się wielkością znoszonego cierpienia, ale to już trudniejszy temat, a rozmawialiśmy jak przyciągnąc ludzi do Kościoła.
Czy jeśli kierowca widzi znaki ostrzegawcze, że w tym miejscu jest najwięcej wypadków i stoją wielkie czarne tablice, to ma drżeć ze strachu i zawracać, czy zwolnić i zwiększyc czujność, by szczęśliwie przejechać i dojechać do celu?

Bardzo proszę o nie narzekanie, tylko wyodrębnienie offtopów w nowy wątek.

Albo mianowanie mnie moderatorem, wtedy sam to zrobię

Zwolnić i zwiększyć czujność Ale w tym właśnie problem, aby ta czujność nie przerodziła się w obsesję, aby nie paraliżowała kierowcy na tyle, że boi się wykonać jakikolwiek manewr, aby przypadkiem nie złamać przepisów. Bo tylko ten, kto nic nie robi, nie popełnia błędów. Celem nadrzędnym jest jednak jazda i dotarcie na miejsce, a nie trzymanie się przepisów. Przepisowa jazda ma jedynie umożliwić osiągnięcie celu, nie stać się celem samym w sobie.

Tak też widzę sens liturgii (aby choć trochę wrócić do tematu wątku ): nie jest ona celem samym w sobie, ale ma pomóc w doprowadzeniu wiernych do Boga. I tak jak zmieniają się przepisy ruchu drogowego w odpowiedzi na aktualną sytuację na drogach, tak też nie widzę nic złego w zmianach dotyczących liturgii.