68. Symbol winien być śpiewany lub recytowany przez kapłana i lud w niedziele i uroczystości; można go wykonać także z okazji szczególnie uroczystych celebracji.

A czy wolno opuszczać Credo podczas liturgii dni powszednich?

Czym jest powodowana ta instrukcja? Deklarujemy to w co wierzymy tylko od święta do święta? A może 3-4 minuty potrzebne na to są zbyt cenne w życiu codziennym rzymskich katolików?

Dlatego to pytanie odbieram jako prowokację.

Credo nie było elementem "rdzennym" liturgi rzymskiej, jak zapewne wiesz (za sprawą sporu o filioque) weszło do kanonu mszy i tu nie jestem pewien czy VIII czy XIX wiek.

Mogę tylko prosił prawosławnych braci aby w dialogu ekumenicznym wymuszali na katolikach respektowania swojej tradycji

Podajcie mi choć jeden argument, dla którego recytacja Credo w dni powszednie podczas mszy św. jest zbędna.

Kościół Zachodni

Wprowadzenie „Credo” do liturgii dokonało się najpierw w Hiszpanii i było związane ze zwalczaniem pozostałości po arianizmie. Na III synodzie w Toledo (589 r.) postanowiono, powołując się przy tym na tradycję Wschodu, odmawiać „Credo” w czasie liturgii. Miało być ono śpiewane przed „Ojcze nasz”.

Zwyczaj ten zaczyna się rozpowszechniać i potwierdzają go również inne synody. Kolejny, VII synod w Toledo (653 r.) dołącza do „Credo” tzw. „Filioqe”, czyli wyrażenie mówiące, iż Duch Święty pochodzi i od Ojca i od Syna, które stało się przedmiotem sporu między Kościołem wschodnim i zachodnim.

Śpiew „Credo” na Zachodzie upowszechniał się powoli. W VIII wieku spotykany jest w Irlandii i Anglii. Manuskrypty z IX wieku o nim nie wspominają, jednakże wiadomo, że św. Metody wprowadził „Credo” na Morawach przed 880 roku. W Mediolanie pojawiło się w X wieku. W Rzymie natomiast w 1014 r. podczas koronacji na cesarza Henryk II zauważył, że nie było „Credo” podczas liturgii. Na zadane przez siebie pytanie usłyszał w odpowiedzi, że Kościół rzymski nie ma w zwyczaju go odmawiać, ponieważ nie był dotknięty herezją – a „Credo” wyznają ci, którzy zagrożeni są błędnymi naukami. Mimo to cesarz nalegał, aby papież Benedykt VIII wprowadził śpiew „Credo” do liturgii. Tak z biegiem czasu się stało, jednakże Rzym ograniczył je do uroczystości i niedziel. W XII wieku zaczęto stosować zasadę, że „Credo” należy śpiewać podczas obchodów liturgicznych, o których jest wzmianka w jego tekście. Burchard ze Strasburga (+ 1506 r.) był autorem zasady stosowania „Credo” wyrażającej się w trzech słowach: „misterium”, „doctrina”, sollemnitas” – sprawowane misterium wspomniane w „Credo”, święci przyczyniający się do rozwoju nauki Kościoła (doktorzy Kościoła), uroczystość.

Rzym, wprowadzając „Credo”, wyznaczył mu miejsce po przepowiadaniu słowa Bożego jako odpowiedź i wyznanie wiary całej wspólnoty na mowę Boga do swego ludu.

Odmiennie niż w Kościołach wschodnich gdzie „Credo” było sformułowane w liczbie mnogiej, na Zachodzie stosuje się liczbę pojedynczą. Początkowo było odmawiane przez wszystkich wiernych (Hiszpania, Galia), jednakże na skutek trudności językowych zostało ono później przejęte przez duchowieństwo i kleryków; w dalszej zaś kolejności przez chór dzielony na dwie grupy.

Prosta melodia „Credo” z biegiem czasu rozbudowywała się, a w epoce baroku powstały nawet arcydzieła muzyczne stanowiące niekiedy samodzielne dzieła wręcz niemożliwe do zastosowania i wykonania podczas liturgii.

W samym tekście „Credo” widoczna jest bardzo rozwinięta i uwypuklona chrystologia. Przekonanie o działaniu Chrystusa zmierzającym do zbawienia ludzi podkreślano przez przyklękanie podczas odmawiania słów: „przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem”. Wspomina o tym, jako o pewnej nowości Raul z Rivo (+ 1403 r.), jednakże wcześniej Piotr z Cluny (+ 1156 r.) zauważa, że przyklękanie na „stał się człowiekiem” było już dawno stosowane.

on mi że jestem bufonem i gburem który jest w dodatku egiosta bo nie myśli o 99% wiernych któzy tego nie chcą tak jak łaciny w liturgi chociac raz w miesiący.