Dodam tylko, że msza dialogowana jest stosunkowo nowym wynalazkiem, wprowadzanym w XX wieku przez członków tzw. ruchu liturgicznego.

Odmawianie z kapłanem kwesti dotąd zastrzeżonych dla niego , jest osłabianiem pewnego sensu mszy - pozycji kapłana prowadzącego lud . Stąd te kwestie tylko kapłańskie. Natomiast przyjętym jest odmawianie przez wiernych kwesti ministranckich. Dotąd ministrant reprezentował wiernych. W tym kierunku można pójść, poniewaz nadal ściśle rozgranicza się kwestie kapłańskie od słów wiernych do których zalicza sie ministrant.
Im więcej kapłan będzie miał dla siebie , tym bardziej będzie czuł sie odpowiedzialny i potrzebny wiernym. Krańcowy przykład stanu kościoła np holenderskiego gdzie msze odprawiaja prawie wierni , a kapłan konsekruje tylko, jest przykładem dokad zmierza zabieranie krok po kroczku uparwnień i funkcji kapłana podczas mszy. Według rubryk z 1962 roku I czytanie PŚ jest w jezyku narodowym. Może to robić świecki , kapłan w tym czasie sam odczytuje po łacinie to samo. W ten sposób odprawianie nie jest zubożone , a wierni słuchają jedynie słowa bożego w języku narodowym.
Tu trzeba bardzo ostrożnie.

Antyfony takie jak: Introit, Graduał, Offertorium i Communio nie były (i nie są) zastrzeżone dla kapłana. Sytuacją wzorcową jest wykonywanie ich przez scholę. Stosunkowo późno (i to pod wpływem Mszy "cichych") zostało wprowadzone odmawianie tych antyfon przez celebransa w czasie śpiewu scholi. Wrażenie, że są to modlitwy kapłańskie powstaje z powodu zastępowania śpiewu oryginalnych antyfon przez "śpiew ludowy" - pieśni, które są wstawiane w ich miejsce podczas gdy kapłan odczytuje coś innego po cichu.

To nie jest całkiem tak.

W Mszy śpiewanej Lekcja i Ewangelia są śpiewane i nie można w ich czasie czytać/śpiewać czegokolwiek (nawet polskich odpowiedników). W Missa Cantata celebrans po odśpiewaniu Lekcji może odczytać ją po polsku, a następnie po odśpiewaniu Ewangelii może odczytać polskie tłumaczenie Ewangelii. Lekcja może być śpiewana podczas Missa Cantata przez lektora (wówczas kapłan nie czyta jej tekstu z Mszału). W Missa Solemnis subdiakon i diakon śpiewają Lekcję i Ewangelię, a celebrans nie czyta ich tekstu z Mszału. Subdiakon i diakon mogą odczytać po swoim śpiewie polskie wersje tekstów (tak samo lektor w Missa Cantata). To odczytanie polskich wersji w tej formie jest możliwe na mocy indultu udzielonego Polsce.

Podczas Mszy recytowanej w czasie, gdy celebrans stonowanym głosem czyta Lekcję i Ewangelię komentator lub lektor może odczytać ich polskie tłumaczenia (także Ewangelii).

Innym obyczajem było (i gdzieniegdzie jest) odczytanie polskich tekstów Lekcji i Ewangelii na początku kazania.

Posty przeniesione






Proszę wszelkie wątpliwości dotyczące liturgii Mszy w rycie trydenckim rozstrzygać w tym jednym temacie i powstrzymywać się od uwag ad personam

Prosta sprawa - dotyczyły wyłącznie mszy czytanej.[/b]

Zgadzam się, że śpiewanie pieśni nabożnych na mszy solennej byłoby nadużyciem. A na mszy śpiewanej, która tak naprawdę jest mszą czytaną z elementami mszy uroczystej?

Pytał o to kardynał paryski w imieniu profesorów Instytutu Gregoriańskiego w Paryżu. Oto, jaką odpowiedź uzyskał dnia 1 czerwca 1956 r. od Kongregacji Św. Obrzędów:

1. Czy słowa, mówiące o zakazie języku ludowego, użyte w Encyklice "Musicae Sacrae disciplina", należy rozumieć o Mszy uroczystej w obszernym znaczeniu, tj. o wszystkich rodzajach Mszy śpiewanych przez celebransa z asystą lub bez asysty?
- Kongregacja odpowiedziała: twierdząco.

2. Czy słowa, mówiące w tej samej Encyklice o zezwoleniu na języku ludowy, należy rozumieć o jakiejś inny Mszy aniżeli odprawianej przez celebransa bez śpiewu?
- Kongregacja odpowiedziała: przecząco.

OK, sprawa jasna.

Natomiast źródłem prawa jest również zwyczaj. W nowym CIC zwyczaj 100letni lub niepamiętny musi być zniesiony WPROST. Mam więc kolejne pytania:

- Czy orientujesz się, jak się przedstawiała sprawa zwyczaju jako źródła prawa w CIC z 1917 roku?

- Jakie były polskie zwyczaje odnośnie śpiewu podczas mszy śpiewanych?

ad 1)
O ile mi wiadomo, regulacje dot. prawa zwyczajowego nie uległy zmianie w KPK z 1983 r.

ad 2)
Sam bym chciał wiedzieć - temat nie doczekał się jeszcze opracowania.
Na pewno słyszałeś o intonacjach kapłańskich na melodie kolęd, czy całych śpiewach Gloria i Credo na swojską nutę, stosowanych w okresie bożonarodzeniowym i wielkanocnym. Mieliśmy też rodzime sekwencje, głównie roratnie, poparte potrydenckim indultem. Na forum http://spiew-koscielny.tumnus.info/ znajdziesz osoby bardziej kompetentne, radzę tam uderzyć ;-)

Wygląda więc na to, że nie powinniśmy tutaj badać prawodawstwa kościelnego, lecz niepamiętne zwyczaje z naszego kraju - które mają przewagę nad prawodawstwem szczegółowym (chyba, że zostaną konkretnie odwołane).

Na śpiew kościelny temat zapodam, bo jest ciekawy.

Taki temat już istnieje. Na poczekaniu:
viewtopic.php?t=5597
viewtopic.php?t=13022
- baranek

W Instrukcji Świętej Kongregacji Obrzędów
O MUZYCE SAKRALNEJ I LITURGII z 1958 mamy poniższy passus.

======

14. a) We Mszach śpiewanych nie tylko kapłan odprawiający oraz asystujący mu, lecz także chór lub wierni winni używać języka łacińskiego.

"Tam jednak, gdzie na mocy stuletniego lub niepamiętnego zwyczaju w czasie uroczystej Ofiary Eucharystycznej (t. j. Mszy śpiewanej) po odśpiewaniu świętych słów liturgii w języku łacińskim, śpiewa się jakieś pieśni w języku ludowym, Ordynariusze miejscowi mogą na to zezwolić, »jeśli biorąc pod uwagę okoliczności miejsca i osób uważają, że byłoby nieroztropnie znosić ten zwyczaj« (can. 5) z zachowaniem wszakże prawa, zabraniającego śpiewania w języku ludowym słów liturgii [Encyklika Musicae sacrae disciplina AAS 48 (1956) 16—17.]

b) We mszach czytanych kapłan odprawiający, ministrant oraz wierni, którzy razem z kapłanem bezpośrednio uczestniczą w czynności liturgicznej, t. j. głośno wypowiadają te części Mszy św., które do nich należą (por. n. 31), mogą używać tylko języka łacińskiego.

Jeśli zaś wierni obok bezpośredniego uczestnictwa w liturgii pragną dodać według zwyczajów miejscowych jakieś modlitwy lub pieśni ludowe, mogą to czynić także w języku narodowym.

=====

Tak więc pytanie rzeczywiście dotyczy raczej polskiego zwyczaju, a nie prawa liturgicznego.

Oczywiście. Przy czym proszę zwrócić uwagę, że Stolica Apostolska dopuszcza tu śpiew pieśni nabożnych wyłącznie OBOK pieśni Proprium i Ordinarium Missae. Taki zwyczaj, poparty prawem synodalnym, funkcjonował i u nas - wystarczy wymienić śpiew pieśni do Ducha św. przed/po kazaniu czy pieśni adoracyjnych po Podniesieniu.

To jeszcze pozwolę sobie dołączyć fragment instrukcji Konferencji Episkopatu z dnia 7 lipca 1961 dotyczącej śpiewu podczas Mszy świętej.

=====

Po uzyskaniu przywileju Stolicy Apostolskiej, w miejsce. tekstów stałych podczas Mszy św. śpiewanych, nie wolno wykonywać innych dowolnych pieśni. Pieśni takie mogą być śpiewane tylko w czasie Mszy św. czytanych, byle by ich treść była zbliżona do poszczególnych części mszalnych.

Uwaga:
Czynny udział wiernych we Mszy św. śpiewanej, jeżeli chodzi o śpiewanie stałych części mszalnych, jest następujący:
Wszyscy wierni śpiewają;
a) po łacinie liturgiczne odpowiedzi:
Amen,
Et cum Spiritu tuo,
Gloria tibi Domine,
Habemus ad Dominum,
Dignum et iustum est,
Sed libera nos a malo,
Deo gratias
b) po grecku:
Kyrie elejson... Chryste elejson... Kyrie elejson...
c) po polsku:
Gloria,
Credo - albo mszalne, albo z pacierza,
Sanctus razem z Benedictus,
Agnus Dei,
Dowolne - okresowe pieśni w języku polskim mogą być śpiewane podczas Mszy św. śpiewanej, po odśpiewaniu świętych słów liturgii np. w czasie ofiarowania, po podniesieniu.

=====

O zwyczaju pieśni mszalnej na Credo w okresie bożonarodzeniowym:
http://svetomir.blox.pl/2008/01/Credo-in-unum-Deum.html