Przecież na eucharystię przychodzi konkretny człowiek. [...] To właśnie liturgia ma kierować jego oczy we właściwym kierunku i pomagać w jego konkretnej życiowej sytuacji. Żywe Słowo Boże może mu ratować życie. Dlatego też parę lat temu wyrzuciłem wszystkie książki z kazaniami. Powinni ich zabronić (podobnie jak streszczeń lektur szkolnych...). Jeśli nie jestem w stanie w oparciu o konkretne doświadczenie swoich zmagań, trudności, czy zachwytów – przekazywać ludziom Dobrej Nowiny, to nie ma się co dziwić, że oni już nie słuchają. Moralizmów nie można słuchać bez końca. Gdyby na mszy przeczytać kawałek gazety, ludzie może powiedzą na koniec BOGU NIECH BĘDĄ DZIĘKI.

Szanowni Państwo

Pozdrawiam serdecznie wszystkich odwiedzających forum. Do napisania tego postu sprowokował mnie prozaiczny fakt: mój 16-letni kolega właśnie zaprosił mnie, bym wpadła na Mszę do „jego” kościoła. Nie jest on osobą związaną jakoś szczególnie (proszę nie kwestionować tego stwierdzenia, liczę na to, że zrozumiecie Państwo, co mam na myśli) z Kościołem – nie należy do oazy, do ministrantów, ani do żadnej ze wspólnot modlitewnych. Ja też święta nie jestem. Śmiem nazwać siebie zwykłą, przeciętną nastolatką. Po co o tym piszę? Chciałabym zwrócić uwagę na to, że dla takich ludzi jak my, ważna jest przynależność do określonej parafii. „Zapraszam cię na Mszę do nas”. Niby nic nadzwyczajnego, ale daje do myślenia; chcielibyśmy, żeby nasze parafie były dla nas powodem do dumy. Parafie... i cały Kościół. A cały ten przydługi wstęp to po to, żeby przekonać Państwa, że zależy nam, młodym, na naszym Kościele.
Ostatniej niedzieli bardzo się ucieszyłam słysząc temat listu czytanego podczas kazania. Nie jestem w stanie przytoczyć go dokładnie, ale chodziło o postawę kościoła katolickiego (mała dygresja ortograficzna – w tym wypadku „kościoła” z małej litery? ) wobec sportu. Pomyślałam – wreszcie jakiś list, który ma szanse trafić do młodych, który trafia w aktualne wydarzenia (EURO 2004 trwało!). Niestety, satysfakcja nie trwała długo. Okazało się, że był to po prostu jeden wielki bełkot – zero realiów, zero odniesienia do rzeczywistości, która czekała na mnie już w niedzielne popołudnie.
Rozumiem dobrze, że struktura takiej organizacji (jakby na to nie patrzeć, jesteśmy organizacją) jak kościół katolicki wymaga tego, że listy pisane są przez osoby doświadczone, o odpowiednim autorytecie, rozumiem, że zawarte przesłanie jest przesłaniem osób, które wiedzą o tym wszystkim na pewno dużo więcej niż ja, ale mimo tego pytam: czy nie powinniśmy postawić na jasność i bezpośredniość przekazu?
Wydaje mi się, że ewangelizacja powinna iść z duchem czasu. Polscy politycy niedługo ostatecznie przekonają się w europarlamencie, że to jak się coś mówi jest nie mniej ważne od tego, co się mówi. Czy nie pora, żeby zauważyli to również kapłani? Nie twierdzę, że głoszący kazania powinni uczyć się „mowy ciała” i uczęszczać na kursy z zakresu „public relations”, ale czy nie dałoby się w jakiś sposób ulepszyć listów odczytywanych w kościołach? Jestem przykładem osoby, która do kościoła idzie z nastawieniem pozytywnym. Moim zdaniem istnieje jednak grono odbiorców (nie waham się użyć tego słowa, ale proszę nie posądzać mnie o sprowadzanie roli Kościoła do „usługi” ), które chodzi tam, bo musi, bo tak wypada, bo rodzice każą. I czy właśnie dla nich nie warto by było zrezygnować z utartych procedur i zwyczajów, po prostu po to, żeby kazań się lepiej słuchało? Żeby nie rozśmieszały patetycznością? Rzeczywistość, która nas otacza ukształtowała się tak, a nie inaczej i trzeba się z tym pogodzić. Nie mówię o ustępstwach ideologicznych, Kościół nie ma łagodnieć, mówię tylko o drodze w stronę nowoczesności.
Nie jestem w stanie przytoczyć tu cytatów z ostatniego listu. Wiem jednak, że słuchając go, przez chwilę zastanawiałam się, czy do pióra nie dorwał się jakiś zagorzały satyryk i przeciwnik kościoła katolickiego – to miała być ironia? Na szczęście, religii w szkole uczył mnie ksiądz, który zaangażował się (a właściwie wymyślił i był głównym organizatorem przedsięwzięcia) w budowę boiska piłkarskiego w swojej parafii. To uchroniło mnie przed przemożną chęcią śmiania się na głos podczas słuchania omawianego listu.
Jeśli chodzi z uwag konstruktywnych... a może dałoby się zrobić tak, żeby odgórnie parafiom narzucane były tylko pewne „wytyczne” do kazań? Na przykład: temat – kościół katolicki a sport; ma zawierać i omawiać następujące kwestie: poparcie i zachęta kościoła do uprawiania sportów... itd. Wiem, że to również rodzi wątpliwości- księża są przecież różni. Najlepiej moim zdaniem było by przy pisaniu listów uwzględnić kwestie stylistyczne, zechcieć przekonać i zainteresować adresatów- jeżeli sami nie umiemy z czymś sobie poradzić, to może po prostu zlećmy to komuś?
Nie wiem, mam na to wszystko za małą głowę. Zdaję sobie sprawę, że mój post to dość ostra i zjadliwa krytyka, w dodatku nie podparta doświadczeniem i autorytetem – mam w końcu tylko 15 lat, ale napisałam to wszystko w dobrej wierze. Jeżeli zechcieliby Państwo przemyśleć omawianą kwestię, to może kiedyś coś z tego wyniknie. Dziękuję bardzo za uwagę.

Marto przede wszystkim wyluzuj zwyczaj na tym forum jest taki iz jestesmy na Ty więc nie ma sensu pisać "szanowni państwo". Co do listu , który krytykujesz to mogę się zgodzić z tobą z tym ,że nie był on szczególnie ciekawy jednak nie było w nim nic śmiesznego przynajmniej dla mnie . Jakbyś mogła napisać co ci się w nim szczegołnie nie podobało i co cię tak rozśmieszyło to myślę , ze dyskusja była by łatwiejsza. Pozdrawiam

:)

To ja bym chciała nawiązać tak ogólnie do kazań .

A może by tak, po nieciekawym kazaniu, porozmawiać z tym księdzem?
Powiedzieć mu, że to i to Ci się nie podobało?
Przecież taki ksiądz może nawet nie zdawać sobie sprawy, że kazanie było nudne.
Może więc warto dać mu jakieś wskazówki?Podpowiedzieć co zmienić...
Wiadomo, ksiądz mogł mieć gorszy dzień, ok...ale jeżeli sytuacjia powtarza się już od jakiegoś czasu, na kazaniach ludzie zasypiają, to coś jest nie tak.Kościół tworzymy my, ludzie, musimy się nauczyć rozmawiać z księżmi.Wiem, że to trudne, iść do księdza i w pewien sposób go skrytykować.Ale to chyba jedyna droga do tego, żeby on wiedział nad czym popracować, co zmienić, żeby nauczania - kazania trafiały do nas - parafian.W końcu to nam one mają służyć i przynosić plony .

Na koniec pewna historia(autentyczna ) :

Pewien ksiądz miał kazanie, przygotowywał sie sporo do niego...ale po prostu nie"popłyneło", okazało się, że...odstawił kiche(o ile tak można powiedzieć o kazaniu ).Sam sobie zdawał z tego świetnie sprawe.
Po Mszy podchodzi do niego pewien mężczyzna i mówi:
- Muszę ksiedzu bardzo podziękować za kazanie...ono było mi bardzo potrzebne.
Ksiądz sobie pomyślał, że facet jest albo głuchy, albo coś innego z nim nie tak...
Ale odpowiedział:
- To bardzo mi miło, że kazanie się panu podobało.
Na co człowiek z deka zmieszany :
- Wie ksiądz to nawet nie tak. Mój ojciec kiedy żył, powtarzał mi, że powinienem być lepszym człowiekiem, zmienić się w koncu, bo źle skończe.Ale ja tego nie brałem do siebie.Któregoś dnia powiedział mi, że w końcu przyjdzie taki dzień, że nic nie będe rozumiał z nauki Kościoła.
Nawet kazania nie zrozumiem, wtedy będzie ostateczny czas by się nawrócić.I właśnie taki dzień przyszedł dzisiaj, z kazania księdza kompletnie nic nie zrozumialem.Wiem jedynie, że musze coś zmienić w swoim życiu, dlatego chciałem księdzu podziękować.
Mężczyzna uściskał ręke kapłanowi i odszedł.

Dzięki za uwagi, dzisiaj jestem w lepszym humorze - Wizard -wyluzuję. Jeżeli chodzi o kazania - Asienkko, wiem, że zdarzają się różne dni i dlatego bynajmniej nie mam pretensji o gorsze i lepsze kazania. Chodzi mi tylko o to, że (jak rozumiem) jeżeli ten sam list jest czytany we wszystkich kościołach Polski to może warto by było nad nim popracować - wyłacznie po to, żeby zainteresować osoby, które do kościołów nie chodzą z przekonania a z jakichś innych powodów. Trudno mi przytaczać konkrety, bo nie pamiętam dokładnie, ale wiem, że moją iwagę zwróciły - brak konkretów i oderwanie od realiów, tj. ogólniki o fair play i o sporcie dla sportu a nie dla pieniędzy. No a przede wszystkim - i to jest mój główny zarzut- nie wiem, po co w ogóle napisano ten list. Do czego miał mnie przekonać, co uświadomić? Może nie jestem za dobrym słuchaczem, w każdym razie dzięki za wyrozumiałość co do moich opinii.

Też zawsze miałam z listami od episkopatu problem - po minucie uwaga mi się wyłączała niezależnie od moich wysiłków. Tym bardziej, że ksiądz odczytywał list takim tonem, jakby sam był przekonany, że nie ma tam nic ciekawego.

Zauważyłam jeszcze jedną rzecz: kiedy jeszcze byłam na studiach, na jedne z zajęć chodził z nami seminarzysta. Wszyscy po kolei przygotowywaliśmy i odczytywaliśmy swoje referaty. Kiedy przyszła kolej seminarzysty, z przerażeniem usłyszałam, że swój referat czyta dokładnie tym samym usypiającym tonem, który słyszałam wiele razy w moim kościele...
Czy ich tak w seminarium wyszkolili, że inaczej nie potrafią?

Co prawda nie zawsze tak jest. W Neokatechumenacie listów w ogóle nie czytają - jak ktoś będzie chciał, to sam sobie przeczyta. Kazanie ma być zrozumiałe, odwołujące się do rzeczywistości i w ogóle powinno potrząsnąć sumieniem. Ale może to dlatego, że księża są sprowadzeni z Włoch...