za chwilę wybieram się do kościoła - jak co niedzielę. Chciałabym by było to dla mnie wyjątkowym przeżyciem, czymś co pozostawia ślad na kolejne dni tygodnia, co byłoby dla mnie wskazówką w jaki sposób postepowanić w zyciu. Niestety tak nie jest. Zdecydowałam się zarejstrować tutaj, by zacząć dyskusję nad zaangażowaniem wiernych w przeżywanie mszy świętej. Niestety odnoszę wrażenie, że sporo osób uczęszcza do kościoła bardziej z obowiązku (by nie mieć grzechu) niż dlatego, by spotkać się z Bogiem i to spotkanie głęboko przeżyć. W czasach komuny Kościół jednoczył ludzi w poczuciu wspólnego zagrożenia i celu jakim było dążenie do normalności. Bo zmianie ustroju zapanowała radość, która też jednoczyła. Teraz tego nie ma. Ale czy to oznacza, że ludzie wolni są od trosk i nie potrzebują podzielić się nimi z Bogiem? Albo czy nie potrzebują się podzielić się radością, którą aktualnie przeżywają, podziękować za coś? Oczywiście, że nie. Niestety Kościół staje się powoli bytem abstrakcyjnym, nie przystającym do potrzeb ludzi. Jeśli na ambobnę wychodzi ksiądz i zapowiada, że teraz odczyta list jakiegoś biskupa, po czym odczytuje go nudnym głosem bez cienia emocji - po kilku minutach się wyłączam. Tak samo jest w przypadku, gdy księża mówią kazania, po których widać, że się do nich nie przygotowali, powtarzają w kółko te same frazy, słyszane w przeszłości wielokrotnie typu: "musimy nieść Chrystusa", na doatek te kazania są niemiłosiernie długie. Wszak o niczym też można mówić w nieskończoność. Ale chyba nie o to chodzi by ludzi umęczyć lecz by do nich trafić! Ludzie spowiadają się w konfesjonałach, gdzie mówią o swoich dramatach - naprawdę na kazaniach jest o czym mówić!
Powiem tak, - gdyby Chrystus przemiawał do ludzi w sposób w jaki niestety wielu księży przemawia do wiernych - chrześcijaństwo nigdy by nie zaistniało. Żeby do ludzi trafić trzeba przemawiać do ich serc a nie wyświechtanymi sloganami. Kościół powinien też zwracać uwagę na to, kto przemawia - bo nie każdy ksiądz się do tego nadaje. Nie każdy jest dobrym mówcą.
Marnie widzę przyszłość Kościoła, jesli to się nie zmieni.

To nie stawiaj się w pozycji biernego konsumenta duchowej papki. Jak idziesz do restauracji i dostajesz tam przypalonego kotleta to następnym razem idziesz do innej restauracji i tyle. Lekarza też ludzie wybierają jak najlepszego - tylko w stosunku do księży jest jakiś dziwny paraliż i niemoc która powoduje że ludzie się ograniczają do kwękania zamiast spróbować poszukać lepszego duchowego pokarmu. Spróbuj poszukać parafii gdzie ksiądz będzie głosił kazania które do ciebie trafiają. Albo jeszcze lepiej, żeby nie było że churching i tak dalej (choć nie rozumiem czemu to jest coś złego) spróbuj (przykładowo) po Mszy poszukać sobie w Sieci jakiegoś fajnego kazania na tą niedzielę (lub nawet inną) i je odsłuchać/przeczytać. Jest sporo takich w Sieci (i duchowej papki niestety też, znowu trzeba sobie zadać trud znalezienia czegoś fajnego). Ja na przykład STRRRRRASZNIE polecam ks. Pawlukiewicza - kazania ma naprawdę genialne, takie które powodują że nie tylko dowiadujesz się co to znaczy być lepszym chrześcijaninem, ale naprawdę nabierasz ochoty żeby nim być. http://xpiotr.pl. Albo poszukaj na youtube "pawlukiewicz".

A teraz wersja dla zaawansowanych: Spróbuj pogadać ze swoim księdzem. Skąd on ma wiedzieć że jego kazania trafiają w próżnię a nie do ludzi jak mu nikt nie powie? Spróbuj mu podsunąć jakieś fajne źródła do kazań, choćby te które ci przed chwilą podałem, w końcu jak się nie nauczył głosić fajnych kazań w seminarium, to od nicnierobienia na pewno nie "spłynie" znikąd na niego ta umiejętność.

Boję się trochę, że problem nie w głoszonych kazaniach, ale świadomości że to nie kazanie jest centralnym punktem Mszy. Kazanie to często komentarz do fragmentów z danego dnia. Jak dla mnie dwa elementy, na trzy zawsze i wszędzie są na tak samo wysokim poziomie.
Nie zrozumcie mnie źle, bo dobrze jest poruszać pewne kwestie, natomiast myślę że warto zwrócić uwagę na to że najłatwiej jest iść szukać w innym miejscu "szczęścia". I ostatecznie okaże się że to cały Kościół jest nijaki, bo wszędzie będą jakieś wątpliwości co do sprawowania Mszy, czy działalności księży w parafii. Trzeba znaleź równowagę między poszukiwaniem dobrze przekazywanej nauki, a błędami.

ja jedynie chciałam zwrócić uwagę na to, że Kościół będzie tracił wiernych jeśli nie będzie prowadził z nimi dialogu. Nie mówł o rzeczach, które ludzi interesują. Celowo odwołałam się do przeszłości i komuny, bo wtedy ludziom najbardziej brakowało wolności. I o tej potrzebie i prawie do wolności dużo się wtedy na kazaniach mówiło. Teraz ludzie najbardziej potrzebują wsparcia i otuchy ze strony przyjaciela, jakim może stać się Kościół w wyrafinowanym świecie. By kazania - jeśli już nawiązują do wiernych - nie ograniczały się do wytykania ich błędów - bo to ma każdy na porządku dziennym w pracy i w rodzinach. I gdy człowiek przychodzi do Kościoła, to ostatnią rzeczą jaką chce uszłyszeć to to, że coś znowu zrobił źle. Dlatego jak najbardziej jestem za równowagą - ale tak pojmowaną, by tak jak rodzice wobec swoich dzieci potrafili zarówno karać jak i wspierać i pomagać, tak by Kościół z jednej strony piętnował grzechy ale i dawał nadzieję, że nie jest się złym człowiekiem i dawął wskazówki w jaki sposób mozna się stawać jeszcze lepszym. I oczywiście nie kwestionuję faktu, że to nie kazanie jest najważniejszym elementem mszy - ale jego bardzo istotnym elementem. Dlatego bardzo chciałabym by w gronie Kościoła odbyła się dyskusja na ten temat, ja jako wierna mogę jedynie o to prosić.