Kilkanaście lat temu w oktawie Zielonych Świąt obchodzono tak zwane suche dni. Kościół zobowiązywał wiernych do postu, odprawiano specjalne nabożeństwa. W tej chwili nie jest obowiązkowy post w te dni, ale postanowiłem pościć. Czy myślicie, że warto wracać do takich tradycji? Czy Wasi rodzice i dziadkowie opowiadali Wam o suchych dniach?

Nie opowiadali. Nie znamy wiejskich obyczajów. Ale kiedyś życie było surowsze. Pościło się dwa razy w tygodniu.
A co do suszy, to teraz coraz częściej nas spotyka. Przerywane jeno wielkimi mokrościami. Niektórych na dodatek nęci sushi Z(dla mnie obrzydliwość, ale po prostu nie podążam za modą).

A teraz na poważnie. Jeśli postanowiłeś pościć to zastanów się dlaczego. I w jakim celu. Czy dla reaktywowania ludowego zwyczaju? Najważniejsza jest motywacja i rozumienie sensu. Czy ten post ofiarowujesz Panu w jakiejś intencji? Czy wynika z niego jakieś dobro? Czy przybliża Cię to do Boga?
Czy też jest to sztuka dla sztuki? Epigonia? Zastanów się nad treścią. A także nad przyczynami i skutkami.

Poszczono zarówno na wsi jak w miastach, czy miasteczkach, więc post nie ma nic wspólnego z wiejskim obyczajami.
Jednak cel, oraz intencja są najważniejsze.
Jeżeli podejmuje się "post" dla zwyczaju, jest to po prostu głodówka mniej, lub bardziej surowa

Zamieściłem post w dziale dotyczącym liturgii nie bez powodu. Właściwie powinienem pisać o "Suchych Dniach", ponieważ post był wtedy obowiązkowy, a nabożeństwa suchedniowe były liturgią. Nie wiem, czy w tej chwili nabożeństwa takie są sprawowane - być może tylko w środowiskach przywiązanych do liturgii sprzed reformy liturgicznej.

To prawda, że intencja jest ważna. Poszczę w intencji kapłanów.