No, jednak miało to trochę inny charakter, bo Żydzi byli Narodem Wybranym, a Polacy nie. Zresztą mi nie przeszkadza patriotyzm jako taki, nie lubię tylko, jak zaczyna być mylony z religią.

Tak pojmują tylko Ci którzy nie wsłuchiwali się w słowa, nie analizowali gestów JPII.
On swoją osobą nigdy nie przesłaniał Boga.
Mistyczna modlitwa na Wawelu (napewno nie patriotyczno-folklorystyczna) - kto pojął, to zrozumiał Kto jest istotą, sensem życia JPII.

OK, więc mamy zgodę, tak pojmujemy sprawę. Tylko co w związku z tym dalej? I jak się to ma do organizowania różnych uroczystości czy akcji w hołdzie papieżowi, dla papieża, choć mają wybitnie religijny charakter? I nie mówię że w ogóle nie powinniśmy mówić, tylko wiedząc jak jest, starać się tego nie pogłębiać. A zamiast tego największym problemem jaki obecnie ma Kościół to jest czy Jan Paweł II będzie wyniesiony na ołtarze. Wyniesienia nie dokonują ludzi, tylko duchowni, oni też nie wsłuchali się w Jego słowa?

Ja tak to czuję ale się postaram zbastować.

Raczej mediów wszelkiego rodzaju niż Koscioła
Co dzień gdy otworzy się kilka stron na każdej coraz głupsze dywagacje w kwestii procesu.

Ok, słuszna uwaga, problem w tym że media nie mówią same do siebie tylko mają słuchaczy. I dla ludzi to jest problem. A te dywagacje są rzeczywiście śmieszne nieraz. Problem w tym że ktoś je czyta i się z nimi identyfikuje, nie tylko w sensie że dał sobie coś wmówić. Niektórzy chcą o tym słuchać jak tam proces postępuje. Niedługo będzie akcja marsz dla Jezusa we Wrocławiu, proszę oto plakat http://www.wrocek.pl/foto/pokaz/9407. Dla mnie to nie będzie marsz dla Papieża, ale mam poważne wątpliwości czy inni więcej pomyślą o Bogu czy o papieżu który głosił Boga - to nie to samo.

To, że uroczystości - związane z rocznicami wyboru, śmierci papieża, ale także związane z np. jego nauczaniem - dla niektórych ludzi stają się okazją do ubóstwiania prawie papieża i skupiania się tylko na nim (a nie na Tym, którego chciał przede wszystkim on sam pokazać) - cóż, tego się nie uniknie.

Nie oznacza to, że takich rzeczy nie powinno się organizować - powinno, bo przynoszą wiele dobrego i niektórym ludziom, którzy do Boga mają naprawdę daleko i pod górkę, otwierają oczy.

.
A ja Wam powiem, że mnie to wszystko trochę dziwi. Kiedy żył Jan Paweł II zawsze byłem trochę zażenowany kultem jego osoby. Wydawało mi się że jakoś powinien przeciwdziałać sprzedawaniu bibelotów ze swoim wizerunkiem, kierować uwagę ludzi na Boga, nie na siebie. Ale wtedy czułem się w swoich poglądac osamotniony: gdy tylko coś powiedziałem, spotykało mnie oburzenie. A przecież szanowałem papieża i uważałem że robi "kawał dobrej roboty", że się tak wyrażę.

Dziś sam poglądów nie zmieniłem, nadal uważam że szopka za wielka, chociaż człowiek wspaniały, za to widzę coraz więcej krytyki (i krytykanctwa) nie tylko otoczki, ale tego co robił. Dziwne to...

A w jaki sposób - zakazac produkcji, sprzedaży?
A ile to razy powtarzał - "wy mi nie klaszczcie, wy mnie słuchajcie".


Dziwne....zwłaszcza, że wielu, którzy w tamte lata lansowało się w jego blasku, teraz tak "zmądrzeli" i dostrzegają multum wad.
Rywalizacja w budowaniu wiekszych, droższych, pomników jest żenująca i uwłaczająca jego pamieci.
A on stale uczył - wypłyń na głębie, dotrzyj do żródła.
Ale najwyraxniej wygodniej jest taplać się się po powierzchni zyskując widzów.....a często kasę.

1.Kto był dla ludzi najważniejszy na tych spotkaniach Pan Góg czy Papież ?
2. Czy ludzie udawali sie tam dla Pana Boga czy też głównie dla Papieża ?
3. Czy wielominutowe oklaski uwielbienia dla "człowieka na Ołtażu" nie są rodzajem bałwochwalstwa ?

1. Dla ludzi był najważniejszy Ojciec Święty...wybierz,który
2. Udawali się tam zobaczyć najważniejszego po Maryi człowieka w ich życiu.
3. Są.

A co, czy jako papież stracił prawo do swego wizerunku?

Najpierw cytat z Dzienniczka siostry Faustyny "Nagle zalała mnie obecność Boża i ujrzałam się naraz w Rzymie w kaplicy Ojca św. i równocześnie byłam wkaplicy naszej, a uroczystość Ojca św.i całego Kościoła była ściśle złączona z naszą kaplicą i w szczególny sposób z naszym Zgromadzeniem, i równocześnie wzięłam udział w uroczystości w Rzymie i u nas. Ponieważ uroczystość tya była tak ściśle złączona z Rzymen, że chociaż piszę nie mogę rozóżnić, ale tak jak jest , czyli jak widziałam. Widziałam w kaplicy naszej Pana Jezusa wystawionego w monstrancji na wielkim ołtarzu (...) Ta sama uroczystość była wRzymie w pięknej świątyni i Ojciec św. z całym duchowieństwem obchodził tę uroczystość; i nagle ujrzałam św. Piotra który stanął pomiędzy ołtarzem, a Ojcem św. Co mówił św. Piotr - nie mogłam słyszeć lecz poznałam ,że Ojciec św. rozumiał mowejego.... dalej siostra pisze " I nagle ujrzałam Pana jezusa żywego na ołtarzu w postaci jak jest namalowany na obrazie. Jezus spojrzał się z wielką łaskawością i radością na Ojca św. i pewnych kapłanów i całe duchowieństwo i lud" i dalej pisze " Jezus zakreślił ręką znak krzyża św., błogosławieństwo to odbiło się w duszach blaskiem światła ..."
Miałem tąwielką łaskę ucześtniczyć w beatyfikacji siostry Faustyny w Rzymie i mnie ownież udzieliło się to bLogosławieństwo. Jest to przeżycie którego nie zapomnę do śmierci i po to tak dużo ludzi chodziło na spotkania z Papieżem, bo na jego mszach mogli się spotkać z żywym Chrystusem.