Cywilizacja Miłości

Anonim (konto usunięte)

W ramach przygotowań do roku 2000 Ojciec Swięty pobłogosławił w 1986 roku program przedstawiony przez Toma Forresta do zrealizowania przez wspólczesny Kościół
http://www.nowaewangelizacja.pl/geneza.html

W tym dziale chciałbym zaproponować dyskusję na temat
"Cywilizacja Miłości"

Jak rozumiemy słowa Ojca Świętego ?
Na czym ma polegać budowanie "Cywilizacji Miłości" ?
Co każdy z nas może zrobić we własnym zakresie dla jej zbudowania ?

Jako wprowadenie - proponuję fragmenty tekstu Ks. Józefa Gawła ze strony:
http://duchowosc.sercanie.org.pl/cywilizacja.htm

Cytuj:

(...)
Budowanie cywilizacji miłości jest realizacją Ewangelii na miarę XX wieku. Ale jest także odpowiedzią na "znaki czasu", czyli problemy współczesnej ludzkości. Świat współczesny coraz bardziej staję się światem bez serca, coraz mniej stawia na serce, a coraz więcej na sukces i zysk. Jednak człowiek bez serca, bez prawdziwej miłości nie jest w pełni sobą i nie potrafi być szczęśliwy. Bo człowiek może się w pełni odnaleźć tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie - uczy ostatni Sobór. Dopiero kształtowanie w sobie postawy miłości może dać mu prawdziwe szczęście.

Ojciec święty Jan Paweł II - największy apostoł cywilizacji miłości mówi o "znakach i sygnałach śmierci", które często pojawiają się u kresu "stulecia smutku", jakim jest XX wiek. Zdobycze tego wieku często obracały się przeciwko człowiekowi. W kształtowaniu cywilizacji miłości widzi on ratunek dla świata. )ego wizja streszcza się w czterech apelach, będących elementami składowymi tejże cywilizacji. W encyklikach: Redemptor hominis (Odkupiciel człowieka) i Dives in misericordia (Bóg bogaty w miłosierdzie) mówi o poczwórnym prymacie:

-osoby nad rzeczą,

-etyki nad techniką,

-"być" nad "mieć",

-miłosierdzia nad sprawiedliwością.

Fundamentem cywilizacji miłości jest pierwszeństwo osoby nad rzeczą. W naszym wieku człowiek padł ofiarą nieludzkich form poniżenia i niszczenia. Przykładem tego są obozy koncentracyjne i łagry sowieckie. Stało się tak dlatego, że go "urzeczowiono", że zredukowano osobę ludzką do poziomu rzeczy, a niekiedy uczyniono ją przedmiotem użycia. Dopiero umieszczenie człowieka w perspektywie chrystocentrycznej chroni go przed tym wszystkim. To Jezus pokazuje nam i uczy, czym jest godność człowieka.

Rzeczy naturalne są o tyle ważne, o ile służą człowiekowi. Powinny być podporządkowane dobru osoby i jej doskonaleniu. Dlatego szczególnej wagi nabiera drugi element cywilizacji miłości: pierwszeństwo etyki nad techniką. Obecnie często technika staje się bożkiem. Jan Paweł II w encyklice Redemptor hominis tak pisze: "Rozwój techniki oraz naznaczony panowaniem techniki rozwój cywilizacji współczesnej domaga się proporcjonalnego rozwoju moralności i etyki. Tymczasem ten drugi zdaje się, niestety, wciąż pozostawać w tyle" (nr 15). Kardynał Koenig z Wiednia w książce Chrystus i świat pisze podobnie: "Dobrze, że mamy technikę, jednak dzisiaj potrzebne są siły i moce ducha, aby tę technikę utrzymać w karbach, bo inaczej nas zabije, bo inaczej nas zabije... Potrzebujemy dzisiaj gigantów miłości, bo w przeciwnym razie jutro siły atomowe wytępią nas jak muchy".

Trzeba więc dzisiaj wołać o ludzi sumienia i kształtować ich w oparciu o zasady moralne Ewangelii. Dopiero postępowanie moralne świadczy o godności człowieka i jego rozwoju.

Człowieka kształtuje prawda, dobro, piękno, a nie techniczne środki do nich prowadzące, które z czasem mogą stać się celem samym w sobie i dokonują jego podporządkowania. Człowiek zamiast "być" zaczyna starać się tylko "mieć". Trzecia zasada cywilizacji miłości podkreśla właśnie pierwszeństwo "być" nad "mieć". Zauważa się dzisiaj dość często zastępowanie słowa "jestem" przez "mam", co stanowi istotę zniewolenia i degradacji istoty ludzkiej. O wartości człowieka nie decyduje bowiem to, co posiada, ale przede wszystkim to, kim jest. Człowiek jest osobą, która umie kochać i czynić z siebie bezinteresowny dar drugiemu. Być, jak uczy filozofia, oznacza realizować siebie.

Jan Paweł II powie, że chodzi o to, żeby człowiek stawał się bardziej człowiekiem, umiał bardziej i pełniej "być nie tylko z drugim człowiekiem, ale także i dla drugich". Taka filozofia życia pomaga mieć serce dla innych i żyć dla innych. I to jest czwarta zasada cywilizacji miłości: pierwszeństwo miłosierdzia nad sprawiedliwością. Miłość jest większa od sprawiedliwości. Encyklika Dives in misericordia powie: "Miłość staje się miłosierdziem, gdy wypada jej przekroczyć ścisłą miarę sprawiedliwości. Miłosierdzie jest nieodzownym wymiarem miłości, jest jakby jej drugim imieniem, a zarazem właściwym sposobem jej objawienia się i realizacji".

Miłość dąży do tego, aby przyczyniać się do dobra bliźnich, a miłosierdzie zmierza do usunięcia zła, jakie mu dolega. Miłość najpełniej przejawia się w miłosierdziu. Ona będzie się pochylać nad słabością człowieka na wzór matki Teresy z Kalkuty.(...)

Zapraszam do dyskusji