Jan Paweł II - w chwili swojej śmierci obalił mit, który 'mówił' o tym, iż eutanazja to godna śmierć. Udowodnił nam, że do końca swojego życia, mimo chorób i cierpienia - można żyć godnie i tak też umrzeć.

Prawo do życia ukonkretnia się u śmiertelnie chorego jako "prawo do umierania w spokoju, z zachowaniem godności ludzkiej i chrześcijańskiej".

Nie może ono oznaczać prawa do zadania sobie śmierci lub zadawania śmierci, ale do przeżywania śmierci po ludzku i po chrześcijańsku oraz nie uciekania przed nią za wszelką ceną. Człowiek współczesny uświadomił sobie stopniowo to prawo, by bronić go w chwili śmierci przed "technicyzacją", która niesie z sobą niebezpieczeństwo nadużyć.

Medycyna dzisiejsza dysponuje rzeczywiście środkami będącymi w stanie sztucznie opóźniać śmierć, przy czym pacjent nie otrzymuje żadnej realnej korzyści. Jest po prostu utrzymywany przy życiu lub jest się w stanie dać mu jakiś czas życia za ceną kolejnych i ciężkich cierpień. Określa się taki przypadek tak zwaną uporczywością terapeutyczną, polegającą na stosowaniu środków szczególnie wyniszczających i uciążliwych dla chorego, skazując go na sztucznie przedłużaną agonią.

Jest to sprzeczne z godnością umierającego i zadaniem moralnym przyjęcia śmierci oraz pozwolenia na jej naturalny przebieg. Śmierć jest nieuniknionym faktem życia ludzkiego; nie można opóźniać jej bezużytecznie, chroniąc się przed nią za wszelką ceną.

Jan Paweł II - w chwili swojej śmierci obalił mit, który 'mówił' o tym, iż eutanazja to godna śmierć. Udowodnił nam, że do końca swojego życia, mimo chorób i cierpienia - można żyć godnie i tak też umrzeć.

nie można dopuścić do tego by stał sie on kolejnym złotym cielcem.