Uhmm, już lecę odrabiać zadanie

Niech Ci się w końcu przestanie wydawać, że masz do czynienia z głupcami. Każdy podobny wybryk mógłby być tłumaczony w ten sposób: Ależ proszę państwa, ja tylko poddawałem mój pogląd dyskusji pod kątem sensowności.

Masz tyle miejsc w sieci gdzie możesz publikować swoją tfurczość i jeszcze zbierać za nią oklaski. A my tutaj pogaństwa promować nie będziemy, jest to obwarowane regulaminem, który dobrowolnie (mam nadzieję) podpisałeś (chyba, że jako kolejny użytkownik powiesz, że ojej to się podziało, ja nie czytałem).

@bramin w avatarze wykorzystuje elementy wiary niechrześcijańskiej jednak dla efektu odwrotnego, będącego komunikatem chrześcijańskim. Twój nie dość, że jest pogański to jeszcze antychrześcijański. EOT.

Mógłbym uważać, że mam do czynienia z głupcami, gdybym nie znał tej bajki o głupim pastuszku, co krzyczał "Wilki!" bez powodu.

Do rzeczy. Argumenty w "zadaniu domowym" widzę dwa: pełną uznaniowość i "co wolno wojewodzie". Jest to poziom argumentacji, jakiego mógłbym się spodziewać po Opolczyku, ale nie po chrześcijanach, ludziach podobno poważnych.

Tekst został wyraźnie oznaczony jako szkic. Oznacza to, że będzie jeszcze poprawiany. Niemniej do poprawek potrzebuję feedbacku, zwłaszcza od osób spod sztandaru Zbawiciela, szczególnie w kwestii Ojca, Syna i Ducha. Znana jest mi opinia, jakoby Syn obiecywał Paruzję za życia Apostołów. Nieznana mi jest katolicka kontrargumentacja teologiczna, wiem tylko, że takowa istnieje. Zatem, czy ktoś kompetentny podejmie się trudu apologetycznego, czy też katolicy milczeniem przyznają mi rację (że Ojciec porzucił, Syn zdradził, Duch opuścił)?

Nadal nie znam wytycznych, podług których Moderacja orzeka, co stanowi wyraz poglądów, a co ich propagowanie. Domagam się ich jasnego i klarownego sformułowania.

Twoja wiedza o katolicyzmie ogranicza się do stereotypów i to takich rodem wprost z Faktów i Mitów. Po prostu szkoda czasu na dyskutowanie na takim poziomie.

A kontrargumentacja jest już w samej Biblii. Nie możemy na forum robić powtórek ze szkolnej katechezy..

Napisałem już, w odpowiednim temacie, na jakim poziomie stała moja katecheza. Wątpię, abym był w tym osamotniony; co i rusz wyskakują tacy, w których zakorzeniono wiarę, ale wiedzę przekazano szczątkową. Poza tym, czy Ty mi nie proponujesz w tym momencie solenia scriptury?

Skoro sobie z tego zdajesz sprawę, to dlaczego się wypowiadasz z taką pewnością siebie?

Twoja wola - ja na privy zawsze odpisuję

Za szybko odpowiadasz w stosunku do tempa mojego myślenia.

Zreflektowałem się i przeedytowałem post, więc jakbyś mógł jednak publicznie...

A co Cię zainspirowało do tak paskudnego avatora?

.. z którego wynika, że chyba nie rozumiesz, co to znaczy sola scriptura - aaa!

No nie, nie jesteś w tym osamotniony. Ale też co można poradzić? Już opowiadałem moją historię - doświadczywszy kryzysu wiary, uznałem, że nierozumnie byłoby odejść, zanim się nie dowiem dokładnie, od czego właściwie bym miał odchodzić. Co zrobiłem? Cóż - poszedłem do biblioteki.. (owszem, miałem może łatwiej, bo studiowałem na KUL, który dysponował biblioteką z fajnym działem teologicznym.. mieli nawet pokaźny wybór publikacji Świadków Jehowy! włącznie z Wnikliwym Poznawaniem Pism!).

Akurat wg mnie jest on genialny (nie żartuję)!

PS Ekhem, pisze się "avatar".

Pięknie dziękuję.

Johnny, do Biblii miałem trzy podejścia, z czego jedno w formie audio (jeszcze na kasetach). Odpadłem wszystkie trzy razy, ostatnio na Psalmach. Ten język jest straszny. Wprawdzie nie jest morderczy, jak język Koranu, ale czytając Biblię czuję się, jakbym czytał Lovecrafta - a Lovecraft przecież był grafomanem!

Przez Katechizm też nie mogę przebrnąć. To nie jest książka, która przekazuje wiedzę, to jest coś, co należy wykuć na blachę, paragraf po paragrafie, i powtarzać bezrozumnie, aż się "prawda" wpoi w mózg i "przemieni" człowieka. Naprawdę, nie ma gdzieś wersji dla sk8tów i pOkEmOnÓw? Chyba byłoby mi łatwiej zrozumieć. Pozostając sobą.

A z tym soleniem scriptury chodziło mi o to, że od katolika prędzej spodziewałbym się polecenia jakiegoś wykładu łączącego Pismo, komentarze do Niego i wyimki z Tradycji na dodatek, okraszone cytatami z Doktorów Kościoła. Wszystko tworzące jedną spójną całość. A Ty mnie do Biblii szczerej... pomijając nawet kwestię języka, podobno to trudna lektura jest, nie?

Które tłumaczenie?



Są wersje nawet dla przedszkolaków A z takich najoficjalniejszych, to całkiem niedawno (choć jeszcze za poprzedniego papieża) wydano katechizm dla młodych "Youcat":



A poza tym, pewne rzeczy po prostu wymagają pewnego wysiłku i nic się na to nie poradzi - albo go podejmiesz, albo dalej będziesz nadawał "ja tego nie rozumiem i nie mogę, więc to jest głupie!".



To jednak wiesz na pewno, kim jesteś?



To źle zrozumiałeś, do niczego cię nie odsyłałem (zresztą po co? by znowu usłyszeć coś w stylu "ten język jest straszny, a zatem to jest głupie!"?), chciałem jedynie zaznaczyć, że odpowiedź na zarzuty, że miał przyjść, a Go nie ma, jest zawarta już w samej Biblii.

Tysiąclatka.


Podnosisz mnie na duchu.


Przeszarżowałeś. Nigdzie nie twierdziłem, że filozofia jest głupia dlatego, że dla mnie niezrozumiała.


Czy ktokolwiek może to powiedzieć z pewnością? Ale zmiany potrafi zauważyć, nieprawdaż?


Te zarzuty też są wysmażone na podstawie Biblii (bo czego innego?). Wniosek nasuwa się taki, że jest to kwestia późnej interpretacji pewnych zapisów, a więc takie zaznaczenie nic nie wnosi - konieczne jest odesłanie do konkretnego nauczania Kościoła.

"Zdefiniować można jedynie ludzi martwych. Ja jestem jeszcze żywy. Nie wiem, kim jestem i nie będę tego wiedział nigdy. Aby się tego dowiedzieć, musiałbym stać się zwłokami. Kiedy jesteś w stanie nadać sobie definicję, oznacza to, że jesteś martwy." - A. Jodorowsky.

W porównaniu z językiem większości przekazów (pseudo)informacyjnych w tv oraz językiem reklam - to poezja. Przynajmniej jego celem nie jest totalne kłamstwo, albo jeszcze gorsza półprawda oraz chęć zrobienia ze słuchacza idioty.

Chociaż patrząc z innego punktu widzenia język (nawet tłumaczenie) tekstu sprzed tysięcy lat nie może być łatwy. To wina głównie innego spojrzenia na świat, innego podejścia do rzeczywistości tamtej epoki. W pewnym sensie czytając trudniejsze fragmenty, bądź nietypowe dla naszych czasów (a na pewno dotyczy to Psalmów), trzeba dokonywać jakby dodatkowego, jakby intuicyjnego, wewnętrznego i pozawerbalnego tłumaczenia, aby nasz umysł, nasza świadomość pojęła i przyzwyczaiła się do innego sposobu myślenia. Na początku jest to trudne, jak prawie wszystko zresztą, ale sądzę, że warto się trochę "pomęczyć" - otwiera się inna rzeczywistość, inny świat i nawet abstrahując od kwestii wiary i religii jest to wspaniałe przeżycie intelektualne.