Dobrze, że nie chcesz mnie okłamywać. To już połowa sukcesu. Jednak Twoje próby nakierowywania mnie na normalny sposób dyskusji są skazane na klęskę. Jeśli norma, którą Ty proponujesz, jest kiepska, to towarzyski.pelikan nie będzie się do nie dostosowywał, lecz będzie tę normę naginać pod własne potrzeby.

Jeżeli ja coś myślę, a jedyną rzeczą jaką mój interlokutor ma do powiedzenia, to "podaj źródło", "jest to sprzeczne z teorią XYZ" etc, to dla mnie znak, że rozmawiam z osobą, która własnego zdania nie ma. A ja nie po to dyskutuje z awatarem, żeby mi z ekranu wyskakiwał Dawkins, Papież Franciszek albo Newton.



Pewnie masz na myśli te same osoby, które zanim przeczytają do końca wypociny pelikana, już automatycznie układają palce na klawiaturze w słowo "Brednia". Towarzyski.pelikan jest otwarty na wiedzę, a że w niektórych kwestiach jest pewnych swoich racji, to wynik bagażu doświadczeń.

Wyobraź sobie, że od 10 lat się zajmujesz się np. produkcją domowego wina, co wychodzi Ci wspaniale, dzielisz się swoją wiedzą publicznie, a ktoś na forum pisze Ci, że bredzisz, bo w książce o winach dr hab. XYZ pisze coś innego. Jaki to byłby dla Ciebie argument?



Każdy, kto sam doszedł do jakieś wiedzy, jest w stanie to uzasadnić. Problem z takimi racjonalistami jak Ty jest taki, że Ty masz z góry ustalone oczekiwania, co jest, a co nie jest argumentem.

Jesteś najbardziej męczącym użytkownikiem tego forum. Czerpiesz jakąś dewiacyjną rozkosz z zabawy w kotka i myszkę. Formułujesz jakąś myśl w bardzo nieklarowny sposób. Kiedy Twój rozmówca, chcąc pchnąć tę rozmowę do przodu, zadaje dodatkowe pytania, to odpowiadasz w dalszym ciągu w bardzo nieklarowny sposób. Kiedy zniecierpliwiony rozmówca podejmuje ryzyko obrania konkretnej interpretacji pięknoducha chwata, to z równą dewiacyjną rozkoszą w bardzo nieklarowny sposób wytyka on rozmówcy błędną interpretację.

Rozmowy z Tobą są bezowocne, puste, dojmująco jałowe. Tam w ogóle Ciebie nie ma, tylko jakaś fasada, za którą się kryjesz. Mam nadzieję, że kiedyś dasz się poznać. Póki co jesteś widmem.

I to nie jest żaden atak ad personam. To jest racjonalno-irracjonalna analizo-synteza psychologiczna użytkownika chwat.

Jestem pod wrażeniem

Miło mi to słyszeć. W obliczu osób takich jak Ty, czyli operujących kłamstwem - co kilkakrotnie wskazałem, męczenie ich procederu jest koniecznością. W przeciwnym razie będą pozostałym czytelnikom robić wodę z mózgu, czy to fałszowaniem Ewangelii, czy kłamliwymi opiniami na temat przekonań innych, itp.

Nic podobnego. Gdyby moje myśli były nieklarowne, to poprosiłabyś o ich uściślenie. Ty celowo moją klarowność starasz się rozmydlić, żeby sączyć własną ideologię opartą na zakłamaniach.

Twoje dodatkowe pytania oparte są na sztucznych założeniach, ukierunkowujących odpowiedź w strefę Twojej ideologii, opartej na fałszerstwach, czy wymysłach.

To nie ryzyko interpretacji, bo takie ryzyko interpretacji w obliczu faktów jest niepotrzebne, tylko zwyczajna próba manipulacji z Twojej strony.

Za to wskazane przeze mnie Twoje kłamstwa, są owocne, pełne i dojmująco bogate.

Prawda, którą się posługuję to nie fasada, tylko obiektywna wartość. Ty natomiast starasz się zastąpić tę prawdę subiektywną wrażeniowością i chcesz na tym budować swoje "racje". Ciebie nie interesują obiektywne fakty, tylko fakty przepuszczone przez ewentualną nieukształtowaną osobowość, którym w ten sposób można nadać rangę nowych faktów i tworzyć nową ideologię.
Przykład: Bóg nie jest Bogiem takim jakim jest w Objawieniu, ale tym kim jest we mnie, co de facto stwarza mutację Boga i jest surówką do dalszej obróbki i manipulacji.

Nie interesują mnie Twoje nadzieje, tu nie kozetka u psychoanalityka. Tu się podaje fakty i na tej podstawie prowadzi rozmowę.

Bardzo przepraszam, kolego chwat, za wszystkie prawdy,
które w Twojej głowie nabrały kształtu
kłamstwa
i za życzliwość, którą Twój mózg odebrał
za złą wolę.
Bardzo przepraszam, kolego chwat, że jestem zmuszona
przepraszać samą siebie
w Twoim imieniu.

Też właśnie dlatego ja nie piszę tak, jak wyżej wskazujesz, tylko piszę „nikogo to nie obchodzi co uważasz”.
Nie ma tutaj takich. Wszyscy, którzy Cię krytykowali odnosili się do konkretnych Twoich sądów. Zatem nie było tutaj żadnego automatyzmu.
Tylko że nie wiadomo jakich doświadczeń.
Dla mnie byłby to argument za błędnością tej książki. Ale co z tego?
Ergo – Ty nie doszłaś.

To trzeba posłać mail do jakiegoś Dawkinsa i sobie z nim pogawędzić na poważnie, a nie zawracać głowę pelikanowi, który żyje we własnym świecie.



Automatyzm wynika z utkwionych w podświadomości założeń.



Właśnie dlatego do pelikana nie przemawiają Twoje argumenty.



Zawsze dochodzę.

Uważam, że jest akurat odwrotnie. Zarówno nauki Nowego Testamentu, jak i Ojców Kościoła były bardzo ścisłe. To samo można powiedzieć o św.Augustynie, a w stopniu najwyższym o św.Tomaszu.
Dziś niestety teologia wypadła z rąk ścisłowców i popadła w ręce humanistów - większość traktatów teologicznych to gledzenie, jak się wyciśnie,nic nie zostaje.
Do tego wysyp "fałszywego miłosierdzia" oraz groteskowych zachowań ruchu charyzmatycznego... oraz zabobonne praktyki oparte na objawieniach prywatnych.
Zdecydowanie irracjonalizmu nie jest za mało - pływamy w nim po dziurki w nosie.

Jest na tym forum wiele ciekawym i inteligentnych ludzi, z którymi można ciekawie pogadać i żadna z tych osób nie jest Dawkinsem. Zresztą towarzyski_pelikan też głupia nie jest, tylko po prostu nadęta.
A skąd Ty wiesz, co komu tkwi w podświadomości? To jest właśnie przykład Twojego zadufania – ktoś Ci pisze konstruktywną krytykę, ale Ty ją olewasz, bo wiesz lepiej od niego, co on tak naprawdę myśli.
Można sobie wyobrazić różne sytuacje. Może ktoś źle zrozumiał mnie. Albo autora książki. Albo autor książki ma inny gust. Albo używamy innych drożdży, na co nie wziął nikt poprawki. Ale jeśli wszyscy Ci mówią, że bredzisz, a Ty nie masz żadnych argumentów za tym, że to co bredzisz ma wartość, to z czym do ludu?
Gratuluję Twojemu partnerowi seksualnemu.

Przeciwnie. To znak, że rozmawiasz z osobą, która stara się zobiektywizować swoje poglądy, nie opierając się jedynie na tym że coś tam "myśli" (uważa).
Własne zdanie nie ma sensu, jeśli nie jest na czymś oparte. Jest w gruncie rzeczy powiedzeniem "bo tak".
Możesz twierdzić że "Twoim zdaniem" 2x2=5, ale co wynika z tego, że tak uważasz?

Problem z religią funkcjonującą na wzór nauk ścisłych polega na tym, że zamiast oferować człowiekowi alternatywę dla świata opisywanego przez nauki przyrodnicze, to jeszcze bardziej tę wizję umacnia. W efekcie mamy człowieka, który nie może znaleźć tego ustronnego miejsca, w którym może się schronić przed dżunglą. Prawa dżungli są bezwzględne. To co silne, przetrwa. To co słabe, musi zginąć. To ustronne miejsce, którym niegdyś była religia, zostało ucywilizowane w dżunglę. Na tym świecie rozlicza się Ciebie z wyników i na tamtym również rozlicza się Ciebie z wyników. Co zasiejesz, to zbierzesz. A człowiek, ta trzcina na wietrze, miewa chwile słabości, zwątpienia,zdarza jej się upadać, błądzić. Potrzebuje przystanąć i wziąć głęboki oddech. Niestety, już nie ma czym oddychać, bo resztki tlenu pochłonęła betonowa dżungla. Współczesnemu człowiekowi brakuje tego Boga, który kochał za nic. Świat się mógł walić, przyjaciele mogli odejść, rodzina mogła porzucić, ale zawsze można było polegać na tym Staruszku na górze. Ten Staruszek od dawna już nie jest na górze, sprowadzono go do parteru. I już nie ma w czym pokładać nadziei, nie ma skąd czerpać mocy i motywacji do przekraczania samego siebie.

Oryginalne określenie na osobę, która zrezygnowała z siebie na rzecz Boga. Moje ego jest mniejsze niż ziarenko grochu.



Od lat uczę się człowieka. Pisałam już, że do mojej wiedzy o naturze świata doszłam w drodze samopoznania. Poznając siebie, mechanizmy, które kierowały moimi zachowaniami, determinowały mój system przekonań, dotarłam do uniwersalnej wiedzy o człowieku. Bo my wszyscy jesteśmy z jednej gliny ulepieni. Więc to co Ty nazywasz zadufaniem jest zupełnie naturalną i uzasadnioną pewnością siebie człowieka, który coś odkrył.



Milion much może się mylić.



A czemu jemu, a nie mnie? Orgazm kobiety jest w większym stopniu jej zasługą niż jej partnera, gdyż orgazm zaczyna się w głowie.

Alternatywę?!! To jest ten sam świat. Nie ma powodu "oferować alternatywy".
Co to ma wspólnego z wizją świata? Takie traktowanie religii oznacza, że ma się ją nie za coś realnego, a za coś w rodzaju środka terapeutycznego.Jakiego "tlenu"? Irracjonalne ułudy to raczej smog. Niby czemu? Bóg kocha za nic. Nie. Świat się mże walić, przyjaciele mogą odejść, rodzina może porzucić, ale zawsze można polegać na Bogu. I nie ma On nic wspólnego z infantylną wizją "Staruszka na górze".Mam wrażenie że opisujesz tan swojego ducha, a nie rzeczywistość. I ten opis projektujesz na innych.


Taaak, to widać
Choćby po powyższym stwierdzeniu.

No właśnie - o tym pisałem powyżej. Projektujesz swoje stany psychiczno-duchowe na Rzeczywistość i mylisz je z Rzeczywistością.
No, po prostu wiedza absolutna

Jedna mucha też. Zwłaszcza, jesli nie zwraca uwagę na argumenty.

Jesteś taka pokorna, że aż się musisz tą pokorą przechwalać.
Co za pokora i szacunek dla rozmówców.

Świat jest jeden, ale wizja, którą nam sprzedaje naukowy mainstream świat spłaszcza do połowy tego, czym jest. Zdrowa religia w takim wypadku spieszy na pomoc ze swoim odpłaszczającym wkładem, dzięki czemu człowiek może uzyskać jako taką harmonię. Chora religia współgra ze spłaszczającą tendencją naukowego mainstreamu. W konsekwencji czego powstaje cywilizacja, która całą swoją połówką afirmuje spłaszczoną wizję świata obustronnie oatestowaną, a drugą połówkę zanurza w doraźnej słodyczy gorzkiej żołądkowej. I mamy złoty kompromis. Człowieka rozdartego między interesem ciała, a interesem duszy. Jaka wizja Boga wyłania się z tej żałosnej wizji człowieka?



Jak wygląda świat, w którym żyjesz? Czy Twojej wartości nie określa Twój dobytek? Czy wypełniając kolejne nakazy Kościoła, do którego należysz, nie czujesz się bardziej wartościowy (zasługujący na zbawienie) w oczach Boga niż otaczający Cię poganie i quasikatolicy?



Bo w świecie, w jego obecnej formie, istotnie zdrowa religia jest środkiem terapeutycznym. Kiedy organizm potrzebuje lekarstwa? Kiedy jest coś nie tak. Człowiek choruje, kiedy równowaga w jego ciele zostaje w jakiś sposób zaburzona. I świat choruje, kiedy nie ma w nim harmonii.



Zastanów się nad samym sobą. Chcąc być uczciwym, musisz przyznać, że jako człowiek potrzebujesz pierwiastka irracjonalnego. Niekoniecznie chcesz się z tym obnosić. Dogadzasz tej potrzebie w najbardziej intymnej sferze swojego życia. Ponieważ na poziomie świadomym odrzucasz irracjonalizm, to nawet tę najbardziej intymną sferę będziesz racjonalizować.



I powodowany bezinteresowną miłością stworzył piekło dla nieposłusznych grzeszników.



Być może metafora "Staruszka na górze" jest infantylna, ale czy nie nauczał Jezus Chrystus, że królestwo Boże należy do dzieci?

[/quote]

Ja akurat miałam to szczęście się wzbić ponad ten powszechny marazm i patrzę na to teraz z lotu ptaka.