Dimko. Jeśli chcesz zostać kapłanem to poczytaj sobie i zastanów się czy spełnisz oczekiwania. Jeśli chcesz spełnić się poprzez modlitwę to wybierz życie zakonne. Piszesz jak XIX ksiądz. Słuchałam tego przez lata. Księża uprawiają spychologię. Żadnych wymagań od siebie, od wiernych: módlcie się za nas (zepchnięcie odpowiedzialności...to nie my- to winni wierni, którzy wystarczająco się nie modlą). Modlę się codziennie za innego kapłana, mam ich dane personalne. Problemy rozwiązuje się nie tylko modlitwą, ale kapłaństwo to nie jest recepta na bezproblemowe życie. To ciężka praca, przede wszystkim intelektualna i nieustanna modlitwa. To również święte życie. Wtedy dopiero kapłan może liczyć na pomoc 'z góry". Proboszcz z Ars nie był intelektualistą, był jednak świętym człowiekiem i to pozwalało mu zyskiwać wiernych. Był autentycznym Świadkiem Jezusa. Przyjeżdżali do niego ludzie z całej Francji. Ksiądz o wąskich horyzontach myślowych, nastawiony na 'karierę', mający problemy psychiczne czy duchowe ze sobą i nie potrafiący nawiązać kontaktu z rzeczywistością jest antyświadectwem. Skończyły się czasy, kiedy sutanna dawała autorytet.
Podstawowa zasada skuteczności: dostosuj siebie do rzeczywistości. Świat się nie zmieni.

Uważam, że są jednak pożyteczne. Sama rozmawiam z niektórymi z nich, bo to mądrzy ludzie. Czasem mamy problem, który można szybko przegadać.

To ideał.

Świata nie zmienimy. Zadaniem kościoła jest wskazanie alternatywy i musi być sam świadectwem tego co głosi. Młody człowiek przyjdzie na ciekawe spotkanie. Ja też przyjdę, ale jeśli zauważę walkę o przywództwo w grupie, tworzenie się grup wzajemnej adoracji, pochlebstwa i brak reakcji na takie zachowania to odejdę.

Piszecie o "młodych" jako ludziach prawdziwych, uczciwych, pięknych i zdrowych. Tym czasem wielu odnajduje prawdziego Jezusa w Kościele, ale po roku do trzech większość rezygnuje, dlatego, że Ewangelia jest zbyt wymagająca, dlatego, że jest pragnie prawdziwej miłości a nie ochłapów.

Ewangelia jest wymagająca, to propozycja dla odważnych. Mają jednak prawo do wsparcia i poszukują wzorców. Święci są klejnotami Kościoła, na codzień potrzebują autentycznych świadków.

Mamy prawo do wielu rzeczy, ale niestety jak zauważasz, często nie ma jak z tego skorzystać. Wsparcie jest , najczęściej we wspólnotach. Dlatego chyba tak jest najprościej.

Ewangelie nie są wymagające, wiara katolicka nie jest czymś "ciężkim". Zdaje się już w dziejach apostolskich pisali o tym, że nie nałożą na wiernych niczego ponad to, co konieczne.

wcale nie jest tak trudno prowadzić się w miarę dobrze, nie kraść, nie zabijać, itp.

To, co czyni nas nieszczęśliwymi w naszej wierze, to ten cały religijny cement, wymagania i dziwactwa Kościoła - konieczność chodzenia do kościoła, spowiadania się, modlitwy rano i wieczór - i tak dalej, i tak dalej.

Gdyby Bóg rzeczywiście był taki, jak go przedstawia - w tym co robi i mówi Kościół Katolicki - musiałby być skrajnie egoistycznym tyranem z kompleksem Boga.

Jakoś w to nie wierzę, nie wierzę w takiego Boga, jakoś inny obraz wyłania się po lekturze Biblii - jakkolwiek prawdziwa, czy nieprawdziwa by nie była.

Świątynia jerozolimska została zniszczona, na naszych oczach obserwujemy "rozkład" Kościoła Katolickiego.

Może to dobrze? Może kiedy ludzie się obudzą, kiedy wrócą do korzeni, zaczną bardziej żyć swoją wiarą, niż tylko się modlić - może wtedy dokonają rewizji swoich wcześniejszych poglądów na zbawienie?

W moim profilu napisałem gdzie pracuję;)



Nie to miałem na myśli. Chodzi o to, że rzeczywistość jest zwykle często taka jak opisują tu na forum. Dlatego nie czekaj, aż się kapłan nawróci, tylko weź się sama do roboty. Ty to robisz, jak napisałaś, i to jest bardzo dobre.

Pisze o wymaganiu od siebie dlatego, że: U nas jest grupa charyzmatyczna i kilku księży, którzy mają świetny kontakt z młodzieżą. Bardzo dużo młodzieży zaczęło przychodzić, większość doświadczyła działania Ducha św., dawali nawet świadectwa o tym. Nie którzy posługiwali charyzmatami. A jednak większość po roku się wykruszyła. Raz w tygodniu adoracja, msza św i coś dla wspólnoty (znaczy trzeba poświęcić czasu trochę), ale też przede wszystkim dbanie o własny wzrost duchowy. Okazuje się, że mało kto ma ochotę się rozwijać.

Konieczność chodzenie do kościoła - nie pomyślałeś, że ta "konieczność" to wyjście naprzeciw naszych potrzeb - ile razy bierzesz Ewangelię w rękę, czytasz i medytujesz nad przeczytanym tekstem, ile razy czynisz sobie rachunek sumienia, przypominasz przykazania - a kościół daje ci to przynajmniej raz w tygodniu.
Spowiedź - nigdy nie odczuwałeś potrzeby zrzucenia z siebie swoich brudów, win, nieprzyzwoitości.
Modlitwa rano i wieczorem - to nie odklepanie paciorków, modlitwa to stała świadomość swej godności, którą obdarzył nas Pan, zrozumienie swej wartości - a pojmiemy to poprzez modlitwę......modlitwa jest walką o samego siebie z samym sobą.


Tylko poprzez modlitwę - Sa pewne prawdy, które można wyczytac z ksiązek siedzą przy biurku. Są inne prawdy do których się można jedynie pługiem dogrzebać, kilofem dokopać, pracą dorobić. I są prawdy, które osiąga się poprzez płacz: trzeba wylać niejednąłzę, by móc zrozumieć. Ale do prawd najgłębszych dochodzi się poprzez szczerą modlitwę, Józef Tischner.

Mamy w psychologii poziomy dojrzałości psychicznej. Najogólniej rozpoczyna się to od identyfikacji z dostrzegalnym otoczeniem i krytykanctwem (brak zrozumienia) a kończy samowychowaniem i odniesieniem do norm etycznych zaakceptowanych przez siebie. Osoba dojrzała psychicznie dostosowuje się pozornie do otoczenia, ponieważ ma wiedzę, że ów tłum niewiele rozumie. Podobnie jest z rozwojem duchowym. To ciągły rozwój. Wiara nigdy nie będzie przejrzysta, ponieważ wypływasz na głębię. Wiesz jednak o tym i ukierunkowujesz się na osiągnięcie celu, nie na środkach. Rozumiesz też cel podania tych kół ratunkowych wiernym przez Kościół.

A Ty wierzysz w Boga i Bogu?

Powiedziano, że bramy piekielne Go nie przemogą. Nadal powtarzam: nie interesuje mnie tłum a relacja z Bogiem i moja droga.


Może Kościołowi potrzebne jest to oczyszczenie? Najistotniejsze jest jednak to, by samemu nie pogubić się dostrzegając jedynie czarne karty Kościoła. Ma on bowiem i czerwone.

Aczkolwiek różnie to bywa. Moje dzieci są jeszcze małe, ale mam przyjaciół, którzy są kochającym się małżeństwem, zaangażowani w Kościele, to jest dom gdzie czyta się Pismo święte, modli wspólnie, rozmawia o wierze. I mają troje dzieci w wieku nastoletnim. Jeden syn służy do Mszy, jest wierzący, a przy tym wyjątkowo inteligentny i kulturalny, a drugi, starszy, buntuje się , mówi po co mu Kościół, sprzeciwia się rodzicom itp. Myślę że to wpływ szkoly do której chodzi. I pomimo że dom jest jak najbardziej ok, każde z dzieci inaczej się zachowuje....