Ja nie upraszczam tylko....spekuluję

Może miał pod górke do kaplicy? Albo mu współbracia do zupy pluli gdy sie za bardzo wymądrzał?

Zakładając, że przeżył traumę, a nie potrafi zapomnieć, to dowodzi jedynie, że kapłaństwo nie było jego powołaniem.
Bo nie rozumie istoty chrześcijaństwa, czyli konieczności wybaczania.
I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy, jeśli nie jest wcielane w życie ruguje wiarę w ofiarę Chrystusa.

Zlituj się Alus....
Tu nie o wybaczenie chodzi, ale o traumę.

Wybaczenie jest aktem woli - za tym czasem idzie zaleczenie
ran psychicznych a czasem nie...

A nawet jeżeli rany psychiczne się zaleczają to wymaga czasu
czasem nawet długiego. Bywa też tak, że nie zaleczają się nigdy...

Wiem, że długiego, już trochę pożyłam na tym świecie
Wybaczanie też nie polega na zapomnieniu.
Niemniej stałe odreagowywanie nie pomaga w wyleczeniu traumy.
Bartoś zaś nie potrafi mówić o Kościele bez emocji.

Nie zgodzę sie tym stwierdzeniem.
Słuchając wypowiedzi Bartosia odnoszę wrażenie, ze owsze nienawidzi on Kościoła, ale wypowiada sie na zimno i wyjątkowo cynicznie. Tam nie widać emocji, a przemyslane działanie zimne i wyrachowane.

Bartoś złym ludziem jest....

Nienawiść to też emocja.

Jednym odreagowywanie jest to potrzebne do procesu zdrowienia
innym szkodzi - nie jestem psychoterapeutą Bartosia
więc nie mnie to oceniać.

A w ogóle to za daleko zabrnęłam w te rozważania,
niewiele wiem o tym człowieku - to są tylko moje wrażenia i nic więcej. ....

Owszem jest to emocja.......ale podobno najlepiej smakuje na zimno.
Bartos rozkoszuje sie tak przyrządzona "potrawą"......a jest to niebezpieczniejsze od wszelkich krzyków i działań pod wpływem chwili.

To jest typ gorszy od Kotlińskiego i bardziej niebezpieczny. Kotliński to klaun, Bartos to czyste....wiadomo co.

Ty także obracasz się w tym kręgu. Możemy obracać się tylko w kręgu "może".
Widzę fakt złamania przysięgi ale nadal obracamy się w kręgu "może".
(nawiasem mówiac sam zainteresowany zapewnił, ze nie porzuca wiary)
Jedynym wyjsciem z tego kręgu jest założenie, za sama przysięga ma najwyzsze znaczenie, jest największa wartością, a sam wiesz ze tak nie jest.
Sprawa celibatu to osobne zaganienie, bo sam celibat nie jest częscią, atrybutem kapłaństwa, a tylko dyscypliny koscielnej, dyscypliny ludzkiej.
Krzysztofowicz stanął przed trudnym dylematem. Rozwiazał go zgodnie z własnym sumieniem i to mu się chwali. Nie pochwalam (ani nie potępiam) samego rozwiązania.

Kozioł

Jako metodysta wychodzisz z błednego założenia.....że przysiega w tym wypadku nie ma najwyższej wartości.
Otóz Krzysztofowicz nie był zwykłym księdzem diecezjalnym...ale zakonnikiem, mnichem. Takowi składali śluby na długo zanim wprowadzono oficjalny celibat dla całego duchowieństwa.
Każdy mnich ślubuje wiernośc bezposrednio Bogu, ofiarowuje mu całe swoje życie bez jakichkolwiek wyjatków. Po to są sluby czasowe by mozna sie wycofac po kilku (czasem kilkunastu) latach, ale on złozył slub wieczysty i.....złamał go zdradzając Boga i samego siebie.

Tak więc Twoja opinia nie może byc tutaj brana pod uwagę i nie jest w najmniejszym stopniu znacząca dla katolików. Ty jako "brat odłączony tkwiący w herezji błedów" całkiem inaczej pojmujesz wiernośc Bogu.

Ot cała filozofia.

A czemu nie pochwalasz tych co rozwiązują codziennie
takie dylematy właśnie zgodnie z własnym sumieniem
i są wierni zlożonym ślubom zakonnnym?

Czyżbyś milcząco zakładał, że Ci co występują z klasztoru
to Ci co mają odwagę iść za tym co mówi im sumienie
a ta cała reszta co zostaje w klasztorze to banda hipokrytów?

Ależ pochwalam takze i tych, którzy zgodnie z własnym sumieniem sa w zakonach i to bez względu na to, że także wsród metodystów jest cos na kształt zakonów (wspominałem już o tym kilkakrotnie).

Uciekł ci kontekst mojej wypowiedzi. Przypomnę.
Niektórzy na K. wieszają psy. Wg jego własnych deklaracji (zanik powołania zakonnego, odnalezienie, odkrycie miłości do kobiety i odkrycie w sobie powołania, odnalezienie powołania rodzinnego) pozostanie w zakonie byłoby hipokryzją. I dobrze, ze hipokrytą nie został, ze starczyło mu odwagi pomimo tego, że można było się spodziewać publicznego potępienia.

Przy okazji wskazałem tylko zagrożenie izolacji, ostracyzmu ex zakonnicy/nika jest realny, czemu w dyskusji zaprzeczały niektóre osoby broniące zakonów klauzurowych. Przykład K. i wypowiedzi części duchownych i internautów, przeróżne komentarze i artykuły potwierdzają to zagrożenie.

Na marginesie: bardzo ciekawa jest równoległa dyskusja w komentarzach pod artykułem portalu wiara.

Największą wartość ma wiara i wierność Bogu. Jeżeli cos jest wbrew naszemu sumieniu, to już jest złem (takie spojrzenie jest zawarte także w katolickiej definicji "grzechu ciężkiego").
Przepraszam, że sprowadzę ciebie na ziemię : podobnie i twoja opinia jest dla KK funta kłaków warta. Wymieniamy się tu własnymi poglądami.
Proszę o zachowanie kultury wypowiedzi i nie nazywaniem mnie heretykiem.

Zagrożenie izolacji, ostracyzmu chyba jest bardziej medialne niż rzeczywiste.
Dowodem choćby ostatnia wypowiedź Obirka.

Przepraszam Cię, drogi Koziole (tak powinenem pisać?), ale jak zwrócili już uwagę przedmówcy jeden fakt jest niepodważalny i nie nie jest żadnym "może":

mężczyzna ten dobrowolnie wstąpił do zakonu, mając na celu prowadzenie życia według rad ewangelicznych z zachowaniem posłuszeństwa, ubóstwa i czystości.
(Pomijam juz jego stan kapłański, który do tego dołącza jeszcze celibat - faktycznie zwiazany tylko z dyscypliną kościelną).

Przygotowywał się do tego zycia przez rok nowicjatu i sześć lat studiów, podczas ktorych to lat co roku slubował Bogu zycie według rad, na okres jednego roku, jakby na próbę...
Po siedmiu latach stanął wobec wyboru czy kontynuować swoje pierwsze postanowienie czy je zarzucić.
Stwierdził, że jest gotowy do złożenia Bogu przysięgi na całe życie, że będzie żył według rad ewangelicznych z zachowaniem posłuszeństwa, ubóstwa i czystości.

Niezmuszany przez nikogo przysiągł samemu Bogu i po 25 latach złamał tę przysięgę.

Piszesz, że pozostanie w zakonie byłoby dla niego hipokryzją.
Nie.
Musiałby stracić wiarę, żeby to było hipokryzją.
Jesli nadal wierzy to musi wierzyć także w to, że składajac przysięgę, otrzymał także od Boga moc do jej dotrzymania, a aktualne przeżycia (zniechęcenie, poczucie pustki, oczarowanie miłością do kobiety, itd, to tylko kryzys, z którego mógł wyjść umocniony).

Nie wieszam na nim psów. Żal mi go tylko, że nie potrafił przejsć przez kryzys i żal tych, którzy wcześniej korzystali z jego powołania i poprzez jego powołanie odnajdywali Boga, bo łatwo im będzie odczuć zgorszenie i się zniechęcić.

Masz rację pisząc, że Największą wartość ma wiara i wierność Bogu.
W świetle tego, co napisałem, on wierności nie dochował, bo nie przeszedł próby (por. Hbr 11)

Ja naprawdę wierzę głęboko, że złożenie ślubów po kilkuletnich przygotowaniach, w duchu wiary, daje od Boga łaskę wytrwania i wypełnienia ślubów. Ten zakonnik o tym zapomniał, a nikt mu nie pomógł, by o tym pamiętał.