Assystencja Ducha Świętego towarzyszy Kościołowi przez wieki.
Bóg jest niezmienny.
Tylko ludzie uchwalili, że Msza Trydencka jest rytem na wieki niezmiennym....zapewne i Panu Bogu też nakazali respektować ich ustalenia.
My nie musimy się Bogu z niczego tłumaczyć, bo wiemy, że Duch Święty tchnie kędy chce, a wy chcecie Go ograniczyć jedynie do trydentu.

Msze Trydencką wprowadzili papieże,zatem papieże moga ją zmienić. To logiczne
Obrzędy dodatkowe wprowadził człowiek

Nieprawda!
Żaden papież w historii KK nie odważył się wprowadzić własnego Rytu Mszy Św.
Pierwszym był Paweł VI.
Św Pius V tylko Ją skodyfikował i wprowadził jednolity tekst Mszy Św dla całego Kościoła korzystając z archiwów watykańskich, celem jak najwierniejszego odtworzenia tej starożytnej Mszy Św Kościoła Katolickiego.
Oto potwierdzenie z Bulli Quo Priomum Tempore Św Piusa V Paieża


W podanym fragmencie Bulli, Św Pius V nie przypisuje sobie autorstwa Tej Mszy Św.

Liturgia Mszy św przez wieki była zmienna i ewoluowała
http://www.rzeszow.oaza.pl/archiwum/mat ... turgia.htm

To co? Może Jezus w wieczerniku wśród apostołów odprawił Mszę Trydencką???

Sobór Trydencki obradował w latach 1545-1563 z inicjatywy papieża Pawła III,a więc 1500 lat po Jezusie

I nigdy nie pojmiesz, bo świadomie odrzuciłeś wespół z większością to co było niedawno powszechną normą. Nie jestem odosobniony w swoich obawach, a to co zauważyłem przez pewien okres mojego życia obserwując wprowadzane nowe zwyczaje w naszych kościołach, daje mi niepodważalny argument, że dryfujecie od katolicyzmu w kierunku nieznanym.Oto ciekawa dyskusja na temat zmian w Kościele

Czy Sobór Watykański II był rewolucją w Kościele?
pytania w 50-lecie Soboru Watykańskiego II
o. dr hab. Benedykt Huculak OFM
Dawid Gospodarek
Przemysław Serednicki
prof. Marcin Karas
prowadzenie: Stanisław Papież (prezes Stowarzyszenia Fides et Ratio)
Zdjęcia, montaż: Robert
Stowarzyszenie Fides et Ratio
http://www.fides-et-ratio.pl
http://www.youtube.com/watch?v=XOCEmwQq ... re=related

Mamy dwie Formy Mszy Rytu Rzymskiego.
Jedna ta starsza rozwijała się w Kościele - w 5 wieku nazywano ja starożytną.
Ta druga, Obecnie najbardziej popularna powstała jako dzieło kilku ekspertów.
Nie rozwijała się i nie ewoluowała lecz została stworzona kilka lat po soborze.
Takie dzieło kilku specjalistów.
Przekłamaniem jest przypisywanie tego co ewidentnie przynależy do starszej formy, nowej formie Mszy.
Gdy święci mówili op pięknie i głębokiej teologii, estetyce, świętości tekstów, oraz gestów, mówili o starej Mszy.

Osobiście uczęszczam na Msze Gregoriańską, ta nazwa tez jest uprawniona, bo jednym z tych którzy dbali o Mszę, był papież Grzegorz Wielki (ok. 540-604)
Wiec z jednej strony mamy jedna Msze której początki tkwią w czasach apostolskich, z drugiej strony mamy nową Msze - dzieło komisji liturgicznej z końca lat 60-tych.

Obszerne opracowanie historii rozwoju, zmiam liturgii Mszy św.
http://scholandia.republika.pl/wydzialy ... lad_12.htm

To opracowanie nie uwzględnia istnienia dwóch form Mszy Rytu Rzymskiego.
warto uaktualnić wiedzę.
http://www.wydawnictwokul.lublin.pl/skl ... ts_id=1865

Jak pan twierdził zrozumienie liturgii ewoluuje i się zmienia.
Trzeba być na bieżąco, niech wiec pan czyta.

Jeden ze sposobów sprawowania zwyczajnego(nowego) Rytu Rzymskiego

http://www.youtube.com/watch?v=pzAuKUm3Bhw

Masz rację, codziennie się tak bawimy na Mszy.
To zalecany sposób przez papieża.
Jest super.

To przecież nie jest Msza święta, w żadnym Rycie, tylko jakieś bluźniercze drwiny, jakiś teatr w budynku, który może kiedyś był kościołem.

To jest najprawdziwsza Msza.
Zwłaszcza w Niemczech jest zwyczaj odprawiania tzw. "Mszy głupców"

Ale nie mogę uwierzyć, że te osoby przy tym " ołtarzu " to wyświęceni kapłani, a nie jacyś przebierańcy. Nie wierzę, że są wypowiadane słowa Konsekracji i to coś na ołtarzu staje się Ciałem i Krwią naszego Pana. Czy ktoś z użytkowników forum był na tym bluźnierstwie ?

W dawnych wiekach przynajmniej raz do roku odprawiano po kościołach „święto głupców”. W okolicach Nowego Roku zbierali się w świątyni młodsi stażem księża, diakoni, klerycy i ministranci, a także tłumy ludu, by w nastroju zabawy parodiować Mszę świętą.

Wybierali przy tym spośród siebie całą hierarchię, a raczej antyhierarchię – „papieża głupców” i tak dalej: arcybiskupów, biskupów, opatów... Wszyscy razem, pociesznie przebrani, przechodzili potem przez kościół w prześmiewczej procesji ku ołtarzowi.

Nie było to bynajmniej jakieś dziwaczne zjawisko, funkcjonujące na obrzeżach chrześcijaństwa. Do naszych czasów zachowało się pełne, solidnie opracowane oficjum (czyli porządek) „mszy głupców”, odprawianej corocznie w słynnej katedrze w Sens we Francji. Uczestniczyli w nim dostojni kanonicy, i to gremialnie, z obowiązku, a nie z przypadku. W Beauvais, w innej gotyckiej katedrze, na czele procesji kroczyła dziewczynka prowadząca osła. Na koniec tej „mszy” wystawiano w kościele dramat liturgiczny, zresztą przepiękny: jego tekst przetrwał do dziś.

Te parodie, których geneza sięga starożytności, nie miały w zamyśle bluźnierstwa, choć oczywiście zdarzały się łatwe do wyobrażenia nadużycia. Jednak zazwyczaj obchodzono je w duchu pogodnej radości, a ich drwina nie była podszyta agresją. Dzień „święta głupców” był też z reguły czasem wesołych zabaw, z jedzeniem, piciem, śpiewaniem, wreszcie skocznymi tańcami, połączonymi z figlami i psotami. Afirmacja tego, co doczesne, a nie zakazane, znajdowała raz do roku swój oryginalny i – jakkolwiek paradoksalnie by to nie zabrzmiało – godny wyraz.

„Święta głupców” przetrwały w katolickich kościołach Europy do XVII wieku, może stulecie dłużej. Razem z nimi zanikły inne tradycje, np. żonglowanie i stawanie na głowie na cześć Matki Bożej. Kościół miał w tamtym czasie problem z wyszydzającymi go protestantami, dlatego niepolitycznie mu było samemu wystawiać się na śmiech. Zresztą estetyka tych obrzędów przestała pasować do epoki, w której coraz bardziej liczyła się chłodna logika i uporządkowanie, także w liturgii.
A szkoda. Zdrowy instynkt średniowiecza, którego wspólnotowe życie przepełniały różnorakie ceremonie – włącznie z namaszczeniem na króla i pasowaniem na rycerza – podpowiadał ludziom, by nie napuszali się zbytnio przy obronie pustych form. Także w kościele podczas liturgii. Czcigodny jest Ten, komu składamy dzięki przy ołtarzu, a nie my sami, nawet jeśli uświęca nas obecność żywego Boga. To nie my jesteśmy źródłem powagi emanującej z naszego znaku krzyża i słów modlitwy. Dziś często o tym zapominamy.

itd.
http://tygodnik.onet.pl/1,68332,druk.html

Pytanie tylko czy to był po prostu teatr, czy tak wyglądała rzeczywista Msza?